Είδαμε τον Παύλο Παυλίδη στην Τεχνόπολη: Μια συναυλία “όαση” σε ζοφερούς καιρούς

Υπό δύο διαφορετικές και εξίσου πρωτόγνωρες συνθήκες πραγματοποιήθηκε η συναυλία του Παύλου Παυλίδη την περασμένη Τετάρτη (01/09) στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, η οποία ήταν sold out αρκετές μέρες πριν. Δύο πειράματα, θα μπορούσαμε να πούμε, τα οποία πέτυχαν στο έπακρο.

Καταρχάς, διανύουμε τον δεύτερο χρόνο της πανδημίας του κορονοϊού και οι καλλιτεχνικές εκδηλώσεις πραγματοποιούνται με βάση τα υγειονομικά μέτρα για τον περιορισμό της διασποράς και με κάποιες προϋποθέσεις. Όλες οι συναυλίες, όπως και η συγκεκριμένη, είχε αποκλειστικά και μόνο καθήμενους θεατές, σε αριθμημένες θέσεις οι οποίες είχαν απόσταση ασφαλείας μεταξύ τους, με ελεγχόμενη είσοδο και έξοδο των θεατών, καθώς και με υποχρεωτική χρήση μάσκας. Τα πάντα τηρήθηκαν καταλλήλως, με την Τεχνόπολη να αποδεικνύει για άλλο ένα καλοκαίρι την οργάνωσή της στην παρουσίαση θεαμάτων και το συναυλιακό κοινό να δείχνει πως έχει και συνείδηση και ατομική/συλλογική ευθύνη και σεβασμό προς τους κανόνες.

Η δεύτερη συνθήκη – καθαρά καλλιτεχνική – αφορούσε το νέο σχήμα με το οποίο ο Παύλος Παυλίδης συμπορεύεται πια, έπειτα από τη λήξη της συνεργασίας του με τους B-Movies, μετά από 15 χρόνια κοινής πορείας. Η απόφαση να τραβήξουν χωριστούς δρόμους ήρθε το περσινό φθινόπωρο, με τους θαυμαστές του, αφενός να σοκάρονται και, αφετέρου, να αναρωτιούνται για την πορεία που θα επέλεγε ο Παύλος Παυλίδης από ‘κει και πέρα, αλλά και για το πώς θα ήταν οι συναυλίες του χωρίς την μπάντα με την οποία τον είχαν συνηθίσει κατά το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα της σόλο καριέρας του. Όσοι, όμως, τον ξέρουν και τον ακολουθούν για χρόνια, γνωρίζουν πως πρόκειται για έναν καλλιτέχνη ανήσυχο, που ποτέ δεν επαναπαύεται και πάντα πειραματίζεται, με στόχο το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Στο live της Τεχνόπολης, ο Παύλος Παυλίδης είχε στο πλευρό του τον Φώτη Σιώτα στο βιολί και τις λούπες, τον Δημήτρη Τσεκούρα στο κοντραμπάσο και το ηλεκτρικό μπάσο, τον Γιώργο Θεοδωρόπουλο στα πλήκτρα και τον Θάνο Μιχαηλίδη στα τύμπανα. Η χημεία με τους νέους του συνοδοιπόρους ήταν έκδηλη, η συνεργασία τους επί σκηνής ήταν άψογη και η συναυλία, δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από τις παλαιότερες εμφανίσεις του. Έχοντας δει και ακούσει όλους του τους πειραματισμούς ανά τα χρόνια, μπορώ να πω με σιγουριά πως το καινούργιο του εγχείρημα πέτυχε, αποδεικνύοντας πως υπάρχει όρεξη, δημιουργικότητα και εξέλιξη, ακόμη κι αν είσαι καταξιωμένος στον χώρο της ελληνικής μουσικής εδώ και μερικές δεκαετίες.

Καθήμενος και χαμογελαστός καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας, ο Παύλος Παυλίδης γεφύρωσε το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, σε ένα μελωδικό ταξίδι που παρέσυρε το κοινό, άλλοτε συγκινώντας το, με τον «Βροχοποιό», τον «Κηπουρό» ή τον «Δελειέν» και άλλοτε ξεσηκώνοντάς το, με το «Όσο μικραίνω», το «Πάρε με μαζί σου» και τον «Μόχα». Με τα τραγούδια να εναλλάσσονται μεταξύ εποχής «Ξύλινων Σπαθιών», προσωπικής δισκογραφίας και καινούργιων κομματιών που θα βρίσκονται στον επερχόμενο δίσκο του, παρουσίασε ένα ολοκληρωμένο και πλούσιο πρόγραμμα που κράτησε 2,5 ώρες, αλλά φάνηκε σαν να πέρασε μονάχα μια στιγμή.

Ο Παύλος Παυλίδης και η μπάντα του έδωσαν νέα πνοή στα τραγούδια, με φρέσκιες ενορχηστρώσεις και «πειραγμένες» συνθέσεις, διατηρώντας, όμως, το ύφος και τα συναισθήματά τους. Ακούσαμε μια εντελώς διαφορετική εκτέλεση του «Μόνο αυτό», μια πιο αργή εκδοχή του «Φωτιά στο λιμάνι», τα ατμοσφαιρικά «Σιωπηλό ποτάμι», «Δεν υπάρχεις» και «Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη», ενώ το βιολί του Φώτη Σιώτα έκανε αισθητή την παρουσία του σε πολλά από τα τραγούδια, μεταμορφώνοντάς τα και προσδίδοντάς τους ενδιαφέρουσες ηχητικές πινελιές. Σημαντική προσθήκη στο πρόγραμμα ήταν τα καινούργια κομμάτια «Άνοιξη», «Στο μάτι του κυκλώνα» και «Το μαύρο σύννεφο», τα οποία το κοινό έχει ήδη αγκαλιάσει.

Ο κόσμος συμμετείχε με όποιον τρόπο μπορούσε σε αυτή τη μαγική, μουσική διαδρομή, εκφράζοντας έντονο ενθουσιασμό στο «Περιμένω» (ένα τραγούδι που άλλοτε άνοιγε ή έκλεινε τις συναυλίες του), στη ρυθμική «Μηχανή», στο ταξιδιάρικο «Αερικό», καθώς και στο πάντοτε ανεβαστικό «Λιωμένο παγωτό», δηλώνοντας πως «κι όμως είμαι ακόμα εδώ, κι αυτό το καλοκαίρι». Η ολιγόλεπτη φυγή του από τη σκηνή, έφερε χειροκροτήματα και το γνωστό «κι άλλο», με τον Παύλο Παυλίδη να επιστρέφει και να επιλέγει για το encore του τον «Ζεστό αέρα», τον καθηλωτικό «Βράχο», το «Γκραντ Οτέλ» και την «Σιωπή».

Η δίψα τόσο του ιδίου όσο και του μουσικόφιλου (και δη «παυλιδικού») κοινού για αλληλεπίδραση ήταν πολύ έντονη και το live αυτό υπήρξε μια όαση στους ζοφερούς και δύσκολους καιρούς που διανύουμε. Άλλωστε, η μουσική – η κάθε μορφής τέχνη – θα βρίσκει πάντοτε μια χαραμάδα να περάσει και να γεμίζει με συναισθήματα και φως τις ψυχές των ανθρώπων. Ειδικά, τις στιγμές που το έχουν πραγματικά ανάγκη.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις