Είδαμε τον “σαρωτικό” Nick Cave στην Πλατεία Νερού και δακρύσαμε μαζί του

Πιο θεατρικός, πιο ουσιαστικός και πιο “σωματικός” από ποτέ, ο Nick Cave “σάρωσε” τη σκηνή του Release Festival 2022 στην Πλατεία Νερού, το βράδυ της Τετάρτης (15/6). Για κάποιους από εμάς που το εισιτήριο “έκαιγε το χέρι μας” από τον περασμένο Σεπτέμβριο, η συναυλία αυτή ήταν ό,τι περιμέναμε και πολλά περισσότερα.

“Όταν πηγαίνεις να ακούσεις Cave” έλεγε ένας φίλος κάποτε “ξέρεις τι να περιμένεις. Και συνήθως είναι από εκεί… και πάνω”. Και ήταν αλήθεια. Ο Nick Cave τραγούδησε με τους Bad Seeds καλύπτοντας ένα χορταστικό δίωρο, γεμάτο πόνο, αγάπη, κρυφές επιθυμίες, ευχαριστίες και μία νέα εσωτερικότητα στην ερμηνεία του, την οποία οριακά “άντεξε” το ελληνικό κοινό.

Έμπλεξε τα χέρια του με τους θεατές, “περπάτησε” επάνω τους, δάκρυσε φωνάζοντας πολλές φορές “children” (παιδιά) και εν τέλει μελοποίησε με έναν πολύ ουσιαστικό τρόπο τη φράση του Μάρκου Αυρήλιου: “Ο θάνατος χαμογελά σε όλους μας, το μόνο που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος είναι να του ανταποδώσει το χαμόγελο”.

Στα live του Cave υπάρχουν στιγμές αδρεναλίνης και στιγμές αυθεντικής ανθρώπινης τρυφερότητας, και πίσω εκεί ένας ανεπαίσθητος ψίθυρος: “Εδώ είμαστε όλοι μαζί, πονάμε όλοι μαζί, θα το περάσουμε μαζί”. Από πάντα ο Cave τραγουδούσε για τα βασικά ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης: τον έρωτα, τον πόνο, την απώλεια, τον θάνατο – σε μια πορεία προς τη λύτρωση. Αυτή τη φορά, ίσως και λόγω του πρόσφατου χαμού του γιου του, η ερμηνεία του είχε μία διαφορετική δυναμική… σχεδόν θρησκευτική.

Το γνωστό crowd του Cave κατέκλυσε την Πλατεία Νερού

Στα πιο πρακτικά. Δύο ήταν οι σκέψεις πλησιάζοντας στην Πλατεία Νερού για τη συναυλία του Nick Cave and The Bad Seeds. Η μία ήταν να “ανοίξουν οι ουρανοί”, αλλά μόνο μεταφορικά, για να μην έχουμε τον κατακλυσμό της προηγούμενης εμφάνισής του στον ίδιο χώρο. Η δεύτερη να πάνε όλα καλά με τον ήχο, για να μην ζήσουμε άλλη μία Bauhaus “απρέπεια”. Τίποτα από τα δύο δεν συνέβη και το απαλό αεράκι στην Πλατεία Νερού ήταν η καλύτερη προτροπή για τη “θάλασσα” θαυμαστών του Cave, που συγκεντρώθηκαν από όλη την Ελλάδα για να ακούσουν τον 64χρονο ψηλόλιγνο Αυστραλό ποιητή της ροκ.

Το crowd του Cave δεν διέφερε από τις προηγούμενες φορές. Λίγα περισσότερα παιδιά και λίγες περισσότερες μπλούζες “Peaky Blinders” ίσως. Στις 22:45, ακριβής στο ραντεβού του, ο Nick Cave – εμφανισιακά σαν να μην πέρασε μια μέρα, βγαλμένος με το ατσαλάκωτο κοστούμι του από τη μηχανή του χρόνου – ανέβηκε στη σκηνή για να επιβεβαιώσει ξανά την αμφίδρομη σχέση λατρείας με το ελληνικό κοινό.

Ο Cave ζαρώνει και τεντώνεται, σκύβει στο κοινό και σηκώνεται για να απλώσει τα χέρια του σε σχήμα σταυρού και να κάνει μία δέηση – μια “προσευχή” – σαν ένας περιπλανώμενος ηγέτης μιας ad-hoc θρησκευτικής αίρεσης. Γιορτάζει το δέος και τα μυστήρια της πίστης, κυριευμένος από κάτι υπερβατικό. Και ξεκινάει…

Ασκητική μορφή και πηγή απίστευτης ενέργειας, στη σκηνή ανέβηκε και ο έτερος Καππαδόκης, ο Warren Ellis, που έδωσε το δικό του μοναδικό σόου (με τον Κέιβ να “δημοπρατεί” το πτυελοδοχείο του Γουόρεν για 200 ευρώ). Αργότερα θα αγκαλιαστούν σε μία στιγμή ουσιαστικού μουσικού bonding!

“Σας ευχαριστώ, ευχαριστώ Αθήνα, είστε όμορφοι”

Ο Cave ξεκίνησε το μπαράζ μουσικών συναισθημάτων με το “Get Ready for Love” για να προετοιμάσει το κοινό για τα επόμενα καίρια “χτυπήματα”. “Σας ευχαριστώ, ευχαριστώ Αθήνα, είστε όμορφοι” φώναξε στο κοινό που παραληρούσε, ενώ μία κοπέλα στην πρώτη γραμμή της σκηνής είχε τη χαρά να βρεθεί τετ α τετ με τον Κέιβ, σχεδόν κλαίγοντας από ευτυχία, κοιτάζοντας το “είδωλό” της κατευθείαν στα μάτια.

Το κοινό ζεστάθηκε με το “There She Goes, My Beautiful World” και ακολούθησε το υπέροχο “From Her to Eternity”, με τον Warren Ellis σε τρανς και τη φράση “Walk and cry, walk and cry” στο repeat.

Από τις πιο δυνατές στιγμές ήταν η ανατριχιαστική ερμηνεία του Cave στο κομμάτι “O Children”, στην οποία χιλιάδες κόσμου σκέφτηκε τον τραγικό χαμό των δύο παιδιών του τραγουδιστή. Το κομμάτι μιλάει για τον θλιβερό κόσμο που αφήνουμε στα παιδιά μας. “Το τραγούδι αυτό είναι για τα παιδιά, που είμαι σίγουρος ότι είστε. Και εγώ είμαι, απολύτως” είπε και κάθισε στο πιάνο.

Ακολούθησε άλλο ένα παραμύθι αγάπης και απώλειας, το “Jubilee Street” για να δώσει τη θέση του στο υπέροχο “Bright Horses” από το άλμπουμ “ Ghosteen” (2019) με τη συνδρομή του Warren Ellis (που όπως είπε ο Κέιβ “είναι προνόμιο” να τον ‘έχει κοντά του).

Τα “λαμπερά άλογα” του Cave γράφτηκαν μετά τον θάνατο του γιου του, Arthur το 2015 και είναι μία μεταφορά για το ελεύθερο πνεύμα του που φεύγει στον αιθέρα σαν “ελεύθερο άλογο”, ενώ εκείνος φαντάζεται ότι κρατάει το χέρι του.

Έτσι πεσμένοι στη “μαύρη τρύπα” ακούσαμε τα “I Need You” και “Waiting for You” και το “Carnage” με τον Ellis και τα βαρύτιμα δαχτυλίδια του να χορεύουν στα πλήκτρα. Το “Tupelo” έχει τη δική του ιστορία, όπως και το “Red Right Hand”, το οποίο τραγούδησαν άπαντες οι θιασώτες των “Peaky Blinders” που δεν φόρεσαν τσάμπα τα μπλουζάκια με τον Tommy Shelby.

Το κοινό παρασύρθηκε ακόμα πιο βαθιά στο σύμπαν του Cave με τα “The Mercy Seat”, “City of Refuge”, αλλά και το “White Elephant” (από το άλμπουμ “Carnage” με τον Ellis), το οποίο εμπνεύστηκε από το “Shooting an Elephant” του Τζορτζ Όργουελ και τις διαμαρτυρίες για τον θάνατο του George Floyd.

“Ευχαριστώ για όλα, μέσα σε όλα τα χρόνια που έχουν περάσει” είπε και τραγούδησε encore το “Into My Arms” (από το άλμπουμ “The Boatman’s Call” – 1997). Γραμμένο για χωρισμούς με την ευρεία έννοια, ο Cave το είχε τραγουδήσει σπαρακτικά στην κηδεία του φίλου του Μάικλ Χάτσενς, των INXS. Είχε ζητήσει να μην υπάρχουν κάμερες.

Έκανε τη δική του ψυχική κατάθεση σε έναν κόσμο που όλοι νομίζουμε ότι στην απελπισία είμαστε μόνοι μας, αλλά ζούμε τελικά τα ίδια πράγματα, από τα οποία δεν μπορούμε να ξεφύγουμε.

Το “Vortex”ήταν η ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς, ενώ κάποιοι σαν “έτοιμοι από καιρό” ανέβασαν ένα πανό με τη φράση “We are the vortex”. “Step into the vortex where you belong” (Μπες στο vortex όπου ανήκεις) ήταν η προτροπή κλειδί για το τέλος και η αυλαία έπεσε με το “Ghosteen Speaks”. “Είμαι δίπλα σου, ψάξε με, είσαι δίπλα μου, οι φίλοι μου έχουν συγκεντρωθεί εδώ για μένα, να είναι δίπλα μου… είσαι δίπλα μου”. Αντίο!

Επίλογος

Πιστεύει στην αγάπη, πιστεύει στο χειροκρότημα, πιστεύει στη λύτρωση και η καρδιά του χτυπάει πολύ δυνατά. Ο Cave στην Πλατεία Νερού άρπαξε σφιχτά τα χέρια του κόσμου, κυριολεκτικά προσπαθώντας από κάπου να κρατηθεί… ή κάποιον να βοηθήσει. Κάνοντας τη δική του ψυχική κατάθεση σε έναν κόσμο που όλοι νομίζουμε ότι στην απελπισία είμαστε μόνοι μας, αλλά ζούμε τελικά τα ίδια πράγματα, από τα οποία δεν μπορούμε να ξεφύγουμε.

“Όλοι ζούμε τη ζωή μας επικίνδυνα, διακινδυνεύοντας στην άκρη της πανωλεθρίας. Έχεις ανακαλύψει ότι το πέπλο που καλύπτει την καλά οργανωμένη ζωή σου από τη σύγχυση και την αταξία είναι πολύ λεπτό. Αυτή είναι η απλή αλήθεια της ύπαρξης από την οποία κανένας μας δεν εξαιρείται. Όσο περνάει ο χρόνος όλοι μας ανακαλύπτουμε ότι δεν έχουμε τον έλεγχο, δεν τον είχαμε ποτέ και δεν θα τον έχουμε ποτέ” λέει ο Cave στο ντοκιμαντέρ “This Much I Know to Be True” με τον Ellis και κάτι τέτοιο προσπάθησε να “φωνάξει” και στη συναυλία του.

Μια φίλη έλεγε πάντα “αυτές οι συναυλίες χρειάζονται υπέρτιτλους για να διαβάζουμε ξανά και ξανά τους στίχους να τους νιώθουμε”. Όσο αδύνατο και αν φαίνεται αυτό είχε πιθανώς κάποιο δίκιο. Ένα είναι σίγουρο για το χθεσινό live. Ο Cave πάντα δίνει το κάτι παραπάνω στο κοινό του. Δεν έρχεται για να εντυπωσιάσει, για να μας “ξεπετάξει”, αλλά για να διηγηθεί μια ιστορία εν εξελίξει.

Και είναι πολύ δύσκολο να φύγεις από μία τέτοια συναυλία-αφήγημα και να μην είσαι κάπως διαφορετικός από ότι ήσουν όταν μπήκες.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις