Είδαμε τον Σαβορέτι στο Ταε Κβο Ντο και άνοιξε ένα “παράθυρο” στη Μεσόγειο

Ίσως είναι το ιταλικό ταπεραμέντο που κληρονόμησε από τον πατέρα του, ή η αισθαντική του φωνή με την ξεχωριστή βραχνάδα. Μπορεί να είναι κι οι στίχοι από τις μπαλάντες του που “χτυπούν” ευαίσθητες χορδές. Όποιος κι αν είναι ο λόγος που ξεχώρισε, το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Τζακ Σαβορέτι (Jack Savoretti) είναι αγαπημένος του ελληνικού κοινού, ειδικά του ραδιοφωνικού.

Τα τραγούδια του 39χρονου τραγουδιστή και τραγουδοποιού παίζονται διαρκώς στα ερτζιανά της χώρας και τα έχουμε σιγοτραγουδήσει όλοι. Δεν προκαλεί έκπληξη λοιπόν που ο Σαβορέτι μέσα σε 15 μήνες έχει έρθει δυο φορές στη χώρα μας, με τα εισιτήρια να γίνονται και τις δυο συναυλίες του ανάρπαστα. Η πρώτη ήταν πέρυσι τον Σεπτέμβριο στο Ηρώδειο και η δεύτερη το περασμένο Σάββατο (3/12) στο Γήπεδο του Τae Kwon Do. Στις ολυμπιακές εγκαταστάσεις του Φαλήρου ήταν κι η πρώτη φορά που είδα τον Σαβορέτι επί το έργον…

Οι πύλες άνοιξαν στις 19:00 με τον Γιώργο Μουχταρίδη να ανεβαίνει στη σκηνή και να αναλαμβάνει χρέη DJ. Οι μουσικές επιλογές του ήταν ευχάριστες αλλά σχετικά αδιάφορες – πιο πολύ έχτισαν μια lounge ατμόσφαιρα παρά πυροδότησαν κέφι στον κόσμο. Ο δε DJ δεν έδειξε να επιδιώκει κάποια ιδιαίτερη επαφή με το κοινό (σ.σ.: έφευγε για λίγο κι επέστρεφε, ενώ κάποια στιγμή μιλούσε επί σκηνής και στο τηλέφωνο…)

Ο Σαβορέτι τελικώς εισέβαλε στη σκηνή στις 22:00 και ευτυχώς κατάφερε τραγούδι με το τραγούδι να ανεβάσει τη διάθεση και να δικαιώσει την αδυναμία που του τρέφει το κοινό του. Χειμαρρώδης και χαμογελαστός έσπασε γρήγορα τον “πάγο” με την αμεσότητα, το χιούμορ και την ειλικρίνειά του. “Πολλοί στην πρώτη σειρά είστε καλύτερα ντυμένοι από μένα – σας ευχαριστώ για αυτό” είπε.

Πρώτα κομμάτια που είπε ήταν το “I Remember Us” και “What More Can I Do“, ωστόσο νομίζω ότι η συναυλία βρήκε τον ρυθμό της στο “Too Much History”, όπου Σαβορέτι ζήτησε από τους θεατές ένωσαν τις φωνές τους μαζί του κι εκείνοι ανταποκρίθηκαν με ζήλο! Ακολούθησε το “Candlelight” όπου o Σαβορέτι ξεδίπλωσε τις φωνητικές ικανότητές του και την αισθαντικότητά του.

Αφιέρωσε το “Greatest Mistake” στην Ελλάδα: “Είναι ο μόνος τρόπος που έχω για να σας πω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Το τραγούδι αυτό είναι για εσάς. Στη Βρετανία η κυβέρνηση κατά την πανδημία δεν ενίσχυσε τους καλλιτεχνικούς δημιουργούς και ξέρω ότι στην Ελλάδα καταλαβαίνετε τις δυσκολίες που περνούν οι καλλιτέχνες” είπε.

Στη συνέχεια μάς εξομολογήθηκε την ιστορία πίσω από το κομμάτι “Singing to Strangers“, η οποία ομολογώ με έκανε να το εκτιμήσω λίγο περισσότερο: Ο τίτλος προκύπτει από την απάντηση που έδωσε μια μέσα η κόρη του, όταν τη ρώτησε μια φίλη της “τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς σου”: “Η αγαπημένη μου στιγμή είναι όταν γυρνάω στο σπίτι μετά από τα ταξίδια μου, που τα παιδιά μου τρέχουν καταπάνω μου. Μια φορά θυμάμαι έφτασα σπίτι και δεν με υποδέχτηκε κανείς. Μπαίνω μέσα και βλέπω την κόρη μου που ήταν μαζί με μια φίλη της. Της έδωσα το δώρο της, με αγκάλιασε και πήγε με τη φίλη της στο δωμάτιό της. Ακολούθησα σιωπηλά για να δω τι θα πουν, και κρυφάκουσα. Όταν την ρώτησε η φίλη της “τι δουλειά κάνει ο πατέρας σου και σου φέρνει τόσο ωραία δώρα, της είπε “Δεν ξέρω. Απλά ταξιδεύει στον κόσμο και τραγουδά σε ξένους”.”

Αφιέρωσε το “Soldier’s Eyes” σε όλους όσους εμπλέκονται σε έναν πόλεμο, χωρίς να τον ζητήσουν και συγκίνησε. Ακολούθησαν τα “The Way You Said Goodbye”, “Knock Knock”, Who’s Hurting Who”, “Secret” Life”, “Dancing Through The Rain”, When We Were Lovers”, “The Other Side of Love” και “Home”.

Στο encore, ο Σαβορέτι επέλεξε να πει το medley “You Don’t Have To Say You Love Me / Io che non vivo senza te” και το “Back Where I Belong“, αφήνοντας δυστυχώς εκτός συναυλιακής λίστας τις μεγάλες επιτυχίες του “”Breaking the rules” και “Love is on the line”, τα οποία το κοινό περίμενε πώς και πώς…

All in all η συναυλία στη μιάμιση ώρα που διήρκεσε (με το ρολόι) ήταν μια πολύ ευχάριστη εμπειρία. Η ακουστική του χώρου ήταν άρτια και οι μουσικοί έπαιξαν σε εξαιρετική αρμονία, χωρίς να “καπελώνει” ο ένας τον άλλο. Οι ροκιές των κομματιών είχαν τα σωστά μπάσα και κιθάρες, ενώ στις μπαλάντες το πιάνο πρωταγωνίστησε χωρίς να “φλυαρεί”.

Ο δε Σαβορέτι, ένας ερμηνευτής γεμάτος ζωντάνια και δύναμη, κατάφερε να αποδώσει στο έπακρο τα συναισθήματά του, την έμπνευση, και το είδος μουσικής που υπηρετεί – η οποία κρύβει κάτω από τις ποπ νότες, την τζαζ διάθεση και τις ροκ πινελιές μπόλικη νοσταλγία αλλά και φως του μεσογειακού ήλιου – ίσως για αυτό να μας εκπροσωπεύει τόσο το πνεύμα της.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις