Για τ’ αδέρφια που αντάμωσαν πάλι

Κείμενο & εικόνα: Νίκος Παπαϊωάννου

Η αντίστροφη μέτρηση για την πτώση του τοίχους του μίσους που είχε στηθεί εδώ και 12 χρόνια, ξεκίνησε από τη συνέντευξη τύπου στα γραφεία της ΕΣΗΕΑ, λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Η ανάγκη όμως, για τη συμφιλίωση, μεταξύ όλων εκείνων που ήταν στη φάση του Low Bap, γεννήθηκε τα τελευταία χρόνια. Ο χρόνος, άλλωστε, είναι ο καλύτερος γιατρός. Μία ντουζίνα χρόνια ήταν αρκετή για να κάμψει τους εγωισμούς, να μαλακώσει τα σκληρά λόγια που ειπώθηκαν και να φέρει πάλι στον ίδιο χρόνο όλους όσους εκείνους που χώρισαν για σημαντικούς ή ασήμαντους λόγους.

Το tribal της Freestyle Productions, που έχουν σχεδόν όλοι χτυπημένο στο μπράτσο, δεν ήταν ο μοναδικός, συμβολικός και ουσιαστικός δεσμός που τους δένει μεταξύ τους. Περισσότερο και από αυτό ήταν η φιλοσοφία που λέει “υποστηρίζω τον λόγο μου με την ζωή μου” και η αίσθηση, που πάντοτε είχαν όλοι όσοι πέρασαν από το Low Bap, ότι πολεμούν μόνοι εναντίον όλων.

Κάτι σαν μονομάχοι, που πολέμησαν παρέα, έφαγαν ψωμί και αλάτι, αλλά κάποια στιγμή οι εγωισμοί τους χώρισαν. Οι χωρισμοί, γενικώς, ήταν σκληροί. Ανταλλάχθηκαν πολλές και βαριές κουβέντες (αλλά και ρίμες) κι έπεσαν μερικές ψιλές στην πορεία. Το ποιος έφταιγε δεν έχει πια σημασία. Αυτό που επιτέλους μένει και θα μείνει είναι η επανένωση. Η συμφιλίωση.

Όταν ανακοινώθηκε πως ο B.D. Foxmoor θα παρουσίαζε την Umicah, στο Stage Volume 1, μαζί με τον X Ray, τη Sadahzinia, τους Βαβυλώνα, τους Brigada, τον Οδυσσέα από τους Razastarr και τον πρώτο DJ των Active Member, τον MCD, όλοι αδυνατούσαν να φανταστούν πώς θα είναι το αντάμωμα, επί σκηνής.

Η μέρα της κρίσης έφτασε την περασμένη Παρασκευή και με βρήκε στο Μοναστηράκι, πέντε ώρες πριν τη συναυλία. Μόλις μπήκα στο χώρο, είδα στη σκηνή τον B.D. Foxmoor και τον X Ray να κάνουν sound check και τους DJs MCD (o πρώτος dj των Active Member) και Κύρο να σκρατσάρουν. Ένιωσα σα να φεύγει καμιά ντουζίνα –και βάλε- χρόνια από την πλάτη μου κι εγώ να επιστρέφω στα 20 και κάτι. Όταν τους έβλεπα να κάνουν sound check πριν από τις συναυλίες στο Ρόδον.

Σιγά σιγά άρχισαν να καταφτάνουν και οι υπόλοιποι “σεσημασμένοι”. Το Θηρίο, ο Παράφρων, ο Βέβηλος, ο Πρίγκηπας από τους Βαβυλώνα. Ο Stab από τους Brigada, o Ατόφιος, ο Ισκιος, ο Ραμόν και φυσικά η Sadahzinia. Πιο αργά, λίγο πριν ολοκληρωθεί η ιστορική βραδιά, έσκασε το Φάντασμα και ο Μέθυσος.

Εκεί ήταν και άλλα παιδιά από τη φάση, όπως ο Καραντάιν από τους 843, o DJ K, η ψυχή της παραγωγής του όλου εγχειρήματος, ο Dimitris Da Athens, ο Παναγιώτης ο Τζίνας, o Οδυσσέας από τους Razzastar, ο Ροζεάς και κάπου από ψηλά ο Πυροβάτης, όπως είπε ο Βέβηλος πριν βάλουν… οι Βαβυλώνα φωτιά στη σκηνή, αλλά και ο Killah P! Σόρι αν ξέχασα κάποιον…

Όλοι οι συμμετέχοντες στην Umicah, ήταν αγχωμένοι. Ο B.D. Foxmoor και ο X Ray, σ’ ένα από τα τρία καμαρίνια έκαναν έναν τελευταίο έλεγχο στην λίστα με τα 46 κομμάτια της βραδιάς. Τους έβλεπα κι ένιωθα σα να κάνω ταξίδι με την μηχανή του χρόνου. Σα να μην είχαν περάσει τόσα χρόνια από τότε που σκάρωναν παρέα τραγούδια, στους Active Member. Ρωτούσαν συνεχώς αν έρχεται κόσμος. Σαν πρωτάρηδες στη φάση.

Λίγο πιο κάτω το Θηρίο μου έλεγε ότι δεν περίμενε πως θα είχε τόσο τρακ: “Ρε φίλε, τι πράγμα είναι αυτό; Είναι σα ν’ ανεβαίνουμε πρώτη φορά στη σκηνή”. Όλοι ήταν… τσιτωμένοι στα παρασκήνια, μέχρι που τους μάζεψε όλους ο B.D. Foxmoor για να τους πει δυο κουβέντες: “Μάγκες πρώτα απ’ όλα σας ευχαριστώ που ήρθατε. Είναι ιδιαίτερη η βραδιά και θα κρατηθώ για να μην κλάψω τώρα. Θα κλάψω μετά τη 1:30, στο “Σκιάχτρο”. Για εμάς το κάνουμε. Έτυχε να το γουστάρει και ο κόσμος, ακόμα καλύτερα. Το κάνουμε για εμάς αυτό το πραγματάκι. Θέλουμε να περάσουμε όμορφα και σήμερα και αύριο και να συνεχίσουμε να περνάμε όμορφα και στην πορεία, όποτε και αν βρισκόμαστε”.

Kαι κάπως έτσι ξεκίνησε η πρώτη από τις δύο μεγάλες βραδιές. Ο DJ K προλόγισε επί σκηνής τον B.D. Foxmoor, όπως είχε κάνει πριν από 19 χρόνια στο Ρόδον και η ιστορική μάζωξη ήταν γεγονός.

Όλοι μαζί ξόρκισαν τα φαντάσματα που στοίχειωναν εδώ και χρόνια την όλη φάση. Τα δύο αδέρφια, γιατί πάντα θεωρούσα αδέρφούς τον B.D. Foxmoor και τον X Ray, έσμιξαν πάλι και πάνω στη σκηνή έφεραν την μαγεία που τόσο μας έλειψε. Μαζί τους και η Sadahzinia, κουβαλώντας το πιο υπερήφανο βλέμμα της, αφού βρέθηκε στην ίδια σκηνή με τον αδερφό της, τον Οδυσσέα από τους Razastarr, που είπε το κομμάτι για τον πατέρας τους, τον Γρηγόρη, που πέθανε πριν λίγα χρόνια.

Υπάρχουν μερικές στιγμές που ήταν ιδιαίτερες.

Όταν εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή ο X Ray για τον “Φύλακα Αγγελο” και πήγε να γκρεμιστεί το μαγαζί.

Όταν ξανακούσαμε –επιτέλους- την “Ανταρσία”, όπως την λατρέψαμε, από τους B.D. Foxmoor, X Ray, Stab, Φάντασμα και Ατόφιο.

Όταν ο B.D. Foxmoor αγκάλιασε τον Βέβηλο, και είπαν τους “Μύθους του Bάλτου”, όπως παλιά, δείχνοντας ότι έθαψαν το τσεκούρι του πολέμου.

Όταν ο Ραμόν (ο γιος του B.D. Foxmoor), είπε το “Για τ’ αδέρφια”, μαζί με τον Stab, τον Ατόφιο και φυσικά τον πατέρα του.

Όταν οι Βαβυλώνα έβαλαν φωτιά με το “Γύρω σου”, έχοντας στο μυαλό και την καρδιά τον Πυροβάτη.

Όταν ο B.D. Foxmoor ράπαρε το “Για την Αγάπη αυτή” από τις Ρόδες, μαζί με X Ray, Stab και Ατόφιο!

Όταν ο B.D. Foxmoor και ο X Ray, επέστρεψαν νοερά στα ερτζιανά και στον Rock FM, για την εκπομπή “Ονειρολόγιο”.

Όταν η συναυλία (και τις δύο μέρες), έκλεισε με το “Σκιαχτρο” και τον Big Daddy να φωνάζει τους πάντες επί σκηνής για να τους παρουσιάσει, να τους ευχαριστήσει και να κλείσει μαζί τους και με τα 1.500 άτομα (κάθε βραδιά) που γέμισαν ασφυκτικά το Stage Volume 1, τραγουδώντας:

“Δεν ήσουν φόβητρο,

μα στους ανθρώπους ζημιά,

στο γόητρο τους χαλάστρα,

αδέξια πινελιά στο φόντο,

ώσπου ένα χέρι μια αυγή σ’ έκανε αστέρι,

δε σ’ άκουσε κανείς και κανείς δε το ξέρει

στη μοναξιά ήσουν ταίρι με μια αχυρένια καρδιά,

ρούχα από δεύτερο χέρι, κακοντυμένη ομορφιά

Με μια φωτιά τιμωρήσαν τη πιο μικρή απειλή

χαθήκαν κι άλλοι έτσι, ώρα σου καλή.”

Προσπάθησα να μαζέψω σε φωτογραφίες και βίντεο, όσο το δυνατόν περισσότερα στιγμιότυπα και πλάνα μπορούσα. Από μία διαφορετική γωνία. Πίσω και κάτω από τη σκηνή ή μέσα στα παρασκήνια. Πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τις δύο συναυλίες. “Κόλλησα” τα βιντεάκια, με χρονική σειρά και διάλεξα 22 φωτογραφίες. Ενθύμια όλα αυτά, για όλους όσους ζήσαμε τις μαγικές βραδιές και για εκείνους που δεν κατάφεραν να τραβηχτούν στο κέντρο της Αθήνας για να δουν το τέλος διχασμού.

Mε την ευχή πως θα τους ξαναβλέπουμε όλους πιο συχνά και πάνω απ’ όλα να μείνει κάτι από αυτό ή όπως έγραψε ο B.D. Foxmoor: “Να μείνει κάτι μοναχά να μείνει κάτι, κι όχι απλά ένα μπλουζάκι για να φοράς”.

Y.Γ: Το βραβείο του MVP, το διήμερο αυτό το πήρε ο Βέβηλος. Όλοι στην ζωή κάποια στιγμή, βασανιζόμαστε και δοκιμαζόμαστε. Άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο. Άλλοι δίκαια και άλλοι άδικα. Στέκομαι στον Βέβηλο – ίσως τον μόνο από τη φάση με το οποίο δεν είχα ιδιαίτερη σχέση- όχι μόνο επειδή… έφτυνε φωτιές το διήμερο, αλλά και γιατί μετά από χρόνια περιπλάνησης βρήκε την Ιθάκη του…

Δεκτές όλες οι απόψεις και στο Twitter @ndpapaioannou