H μέρα που πέθανε η μουσική

του Παντελή Πετράκη

Το 1959, σε ηλικία μόλις 23 ετών, ο Buddy Holly έχει ήδη κυκλοφορήσει τρία άλμπουμ, με τα κομμάτια “Peggy Sue” και “That’ll Be The Day” να καταλαμβάνουν κορυφαίες θέσεις στα τσαρτς και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Έχοντας από τον Νοέμβριο του 1958 διακόψει τη συνεργασία του με το συγκρότημα με το οποίο έγινε γνωστός, τους “Τhe Crickets”, στις 23 Ιανουαρίου της νέας χρονιάς, ξεκινά από το Μιλγουόκι του Γουινσκόνσιν χειμερινή περιοδεία με τίτλο Winter Dance Party. Για τις ανάγκες του τουρ είχε στήσει μία μπάντα με τους μουσικούς Waylon Jennings (ηλεκτρικό μπάσο), Tommy Allsup (κιθάρα), και Carl Bunch (ντραμς). Μαζί τους περιόδευαν και οι ανερχόμενοι μουσικοί Ritchie Valens και Jyles “Big Bopper” Richardson, που ήδη ξεσήκωναν τις ΗΠΑ με τις rock n’ roll επιτυχίες τους.

Ο Big Bopper, 29 ετών, είχε σημειώσει μεγάλη επιτυχία με το chantilly lace, αλλά και με κομμάτια που είχε γράψει για άλλους καλλιτέχνες, ενώ ο μόλις 17 ετών, μεξικανικής καταγωγής Ρίτσι Βάλενς στην 8μηνη δισκογραφική του καριέρα, είχε γίνει πρωτοπόρος της ισπανόφωνης rock n’ roll με το La bamba να αποτελεί κλασικό κομμάτι μέχρι και σήμερα.

Το βράδυ της 2ας Φεβρουαρίου 1959, σταθμός του Winter Dance Party, ήταν η πόλη Clear Lake στην πολιτεία της Αϊόβα. Οι μουσικοί ήταν εξαντλημένοι, όχι τόσο από τις καθημερινές συναυλίες, όσο από το κουραστικό ταξίδι, ο κακός σχεδιασμός του οποίου, σε συνδυασμό με τα ανεπαρκή λεωφορεία με τα οποία μετακινούνται όλη η ομάδα, μετέτρεπε την περιοδεία σε Γολγοθά.

Η κακή κατάσταση των λεωφορείων, τα οποία είχαν από ανεπαρκές έως ανύπαρκτο σύστημα θέρμανσης, οδήγησε πολλούς από τους μουσικούς που συμμετείχαν στην περιοδεία να εμφανίσουν συμπτώματα γρίπης, ενώ ο ντράμερ Carl Bunch, αναγκάστηκε να νοσηλευτεί.

Το πρωί της Δευτέρας 2 Φεβρουαρίου, μετά από οδήγηση 500 και πλέον χιλιομέτρων φτάνουν στο Clear Lake, με το πρόγραμμα να τους οδηγεί την επόμενη ημέρα στη Μινεσότα.

Ο Buddy Holly, κουρασμένος από τις ατελείωτες διαδρομές, αποφασίζει να νοικιάσει ένα αεροπλάνο, προκειμένου να γλυτώσει την πολύωρη ταλαιπωρία και να μπορέσει, επιτέλους, να πλύνει τα ρούχα που είχε μαζί του στο ταξίδι. Το σχέδιο ήταν απλό: θα έφευγε αμέσως μετά τη συναυλία, μαζί με τον Waylon Jennings και τον Tommy Allsup και θα πετούσαν μέχρι το Φάργκο, της Βόρειας Ντακότα, πόλη πολύ κοντά στον τόπο της επόμενης συναυλίας τους κερδίζοντας έτσι αρκετό χρόνο.

Το βράδυ της 2ας Φεβρουαρίου 1959, περισσότερα από 1000 άτομα βρέθηκαν στον χώρο όπου δόθηκε η τελευταία, όπως έμελε να είναι, συναυλία του Buddy Holly, του Ritchie Valens και του Big Bopper.

Στα διαλείμματα της συναυλίας, οπότε και γινόταν οι συνεννοήσεις για το ταξίδι, ο Jennings παραχώρησε την θέση του στο αεροπλάνο στον Jyles “Big Bopper” Richardson, ο οποίος ήταν άρρωστος. Όταν ο Buddy Holly έμαθε για αυτή την αλλαγή, είπε αστειευόμενος στον Jennings: “Ελπίζω το παλιολεωφορείο σας να παγώσει”, για να πάρει την απάντηση: “Κι εγώ ελπίζω το αεροπλάνο σου να πέσει”.

Ο Jennings έκτοτε δήλωσε πολλές φορές ότι μετάνιωσε αυτό το αστείο.

Ο Ritchie Valens, που στο παρελθόν είχε φοβία για τα αεροπλάνα, εξέφρασε την επιθυμία να ταξιδέψει και εκείνος αεροπορικώς. Ο Tommy Allsup, που δεν ήθελε να αφήσει την θέση του για το ταξίδι με το λεωφορείο, πρότεινε να παίξουν την θέση κορώνα-γραμμάτα. Έτσι, η τύχη, έφερε τον Valens στην τρίτη θέση του αεροσκάφους που επρόκειτο να τους μεταφέρει στο Φάργκο.

Ήταν περίπου μεσάνυχτα της 3ης Φεβρουαρίου 1959, όταν η συναυλία στο Clear Lake ολοκληρώθηκε και το τετραθέσιο μονοκινητήριο αεροπλάνο το οποίο θα μετέφερε τον Buddy Holly, τον Ritchie Valens και τον Big Bopper στο Φάργκο, απογειώθηκε στις 00:55. Πιλότος τους, ο 21 ετών Roger Peterson, σχετικά άπειρος, που, αν και κουρασμένος εκείνη την ημέρα και παρά την χιονοθύελλα που προμήνυαν τα καιρικά δελτία, δεν μπορούσε να αρνηθεί μία πτήση στον Buddy Holly.

Πέντε λεπτά μετά τη απογείωση, ο ιδιοκτήτης της εταιρείας που νοίκιασε το αεροπλάνο στον Holly, προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον Peterson. Καμία απόκριση. Το ίδιο συνέβη και με τις υπόλοιπες απόπειρες επικοινωνίας εκείνη την νύχτα.

Το μικρό αεροπλάνο εντοπίστηκε γύρω στις 9 και 30 το πρωί της 3ης Φεβρουαρίου, σε απόσταση μικρότερη των 10 χιλιομέτρων από το αεροδρόμιο. Τα άψυχα κορμιά των τριών επιβατών βρέθηκαν μακριά από τα συντρίμμια του αεροπλάνου και το πτώμα του πιλότου τους. American Pie

Δώδεκα χρόνια μετά το αεροπορικό δυστύχημα που στέρησε από την μουσική τρία από τα μεγαλύτερα ταλέντα που ανέδειξε η Αμερική την δεκαετία του 50, θα ακούγονταν για πρώτη φορά οι στίχοι:

But February made me shiver

With every paper I’d deliver

Bad news on the doorstep

I couldn’t take one more step

[..]

Something touched me deep inside

The day the music died

Η ανάμνηση εκείνου του Φεβρουαρίου, όπως αποτυπώθηκε από τον Don McLean, έδωσε στην 3η Φεβρουαρίου το προσωνυμία “Η ημέρα που πέθανε η μουσική”.

Παρά τον απαισιόδοξο λυρισμό του McLean, η μουσική δεν πέθανε εκείνη την ημέρα. Οι μουσικές του Buddy Holly, του Bigg Bopper και Ritchie Valens, συνέχισαν να σημειώνουν επιτυχίες και μετά τον θάνατό τους και αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για πολλούς από τους αστέρες που μεσουράνησαν τις δεκαετίες του 60 και του 70, γράφοντας ιστορία στον χώρο της ροκ.