Η “ιέρεια” της performance art Marina Abramović μαζί με την Anohni στο Ηρώδειο

Γνωρίζονται πολλά χρόνια και ανάμεσά τους υπάρχει αγάπη και αποδοχή.

Η Marina Abramović και η Anonhi θα συναντηθούν στη σκηνή του Ηρωδείου στις 13 Ιουνίου στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, όπου η τεράστια εικαστικός και περφόρμερ θα την προλογίσει στον ελληνικό σταθμό της παγκόσμιας περιοδείας της.

Η ίδια η ΑΝΟΗΝΙ δήλωσε: «Αυτήν την Πέμπτη, δίνω την πρώτη μου συναυλία μετά από 7 χρόνια, στην Ελλάδα, στην Αθήνα, κάτω από την Ακρόπολη, στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού. Η Marina Abramovic θα προλογίσει το show. Στη συναυλία θα συμμετέχουν οι Johanna Constantine, Jimmy Hogarth, Leo Abrahams, Chris Vatalaro, Gael Rakotondrabe, Sam Dixon, καθώς και τους Julia Kent, Max Moston, Doug Wiselman και Mazz Swift από την Νέα Υόρκη. See you on the boiling ice!».

Η Marina Abramovic και η Anohni συνεργάστηκαν για πρώτη φορά το 2011 στην όπερα “The Life and Death of Marina Abramović”. H Anohni συμμετείχε ως music director αλλά και ερμηνευτής σε αυτή τη βιογραφία της “νονάς” της performance art, που εμπνεύστηκε ο Robert Wilson (θυμίζουμε τις πρόσφατες εκπληκτικές Τρεις Ψηλές Γυναίκες και την εικαστική του έκθεση με τις εμβληματικές καρέκλες και τις κουκουβάγιες του) και πήρε διθυραμβικές κριτικές όπου παίχτηκε.

Σε αυτήν την πολύκροτη παραγωγή, μία διασταύρωση θεάτρου, όπερας και εικαστικής τέχνης, ο Robert Wilson εξιστορεί την εκπληκτική ζωή και το έργο της Marina Abramović, η Anohni έγραψε και την πρωτότυπη μουσική και μαζί τους συμπρωταγωνιστούσε και ο Willem DaFoe.

«Ήρθε η ώρα να νιώσουμε τι πραγματικά συμβαίνει»

Για πρώτη φορά μετά από μια δεκαετία, η ANOHNI παρουσιάζει μια σειρά από συναυλίες με τους Johnsons, ερμηνεύοντας τραγούδια από το τελευταίο άλμπουμ της, “My Back Was A Bridge For You To Cross” καθώς και τραγούδια από όλη την μουσική πορεία της.

Ανταποκρινόμενη σε μια περίοδο αναταραχής, η ANOHNI θέτει την εξής πρόκληση: «Ήρθε η ώρα να νιώσουμε τι πραγματικά συμβαίνει.»

Γεννημένη στο Ηνωμένο Βασίλειο και μεγαλωμένη στο Άμστερνταμ και την Καλιφόρνια, η ANOHNI μετακόμισε στη Νέα Υόρκη στα τέλη της εφηβείας της, όπου σχημάτισε το συγκρότημά της, The Johnsons το 1998 και χάραξε μια μοναδική πορεία ως καλλιτέχνις με έμφαση σε ανιμιστικά και οικο-φεμινιστικά θέματα.

Το μουσικό ταξίδι της ANOHNI κινείται μεταξύ πολλών ειδών – από electronic experimental μέχρι avant-classical, dance και soul. Καθιερώθηκε στη διεθνή μουσική σκηνή με το άλμπουμ I Am a Bird Now (2005), που κέρδισε το βρετανικό βραβείο Mercury.

Έκτοτε έχει κυκλοφορήσει τα άλμπουμ The Crying Light (2009), Swanlights (2010) και τις live ηχογραφήσεις Cut the World (2012) και TURNING (2014). Το 2016, κυκλοφόρησε το έντονα πολιτικό electronic άλμπουμ HOPELESSNESS, σε παραγωγή των Hudson Mohawke και Daniel Lopatin, που ξεχώρισε ως ένα από τα δέκα κορυφαία άλμπουμ της χρονιάς σύμφωνα με τους New York Times.

Την ίδια χρονιά, ήταν υποψήφια για Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού για την περιβαλλοντολογική ελεγεία «Manta Ray», που ακούστηκε στην ταινία Racing Extinction (σκην. Louie Psihoyos, 2015).

Με το έκτο στούντιο άλμπουμ της, με τίτλο “My Back Was A Bridge For You To Cross” (2023), η ANOHNI εστιάζει και πάλι στις κοινωνικές κατασκευές, την πνευματικότητα και τη σχέση μας με τη «βιόσφαιρα». Ο δίσκος διακρίθηκε ως «άλμπουμ της χρονιάς» από το New Yorker.

Σε μια δύσκολη συνθήκη σαν τη σημερινή, η καλλιτέχνις αναδεικνύει τη σημασία του θάρρους, της ανθεκτικότητας, της ταπεινότητας και της ειλικρίνειας σε ένα περίπλοκο και μερικές φορές οδυνηρό τοπίο.

«Για μένα, δεν υπάρχει ουράνια ανάπαυλα.  Η δημιουργία είναι μια φασματική και θηλυκή συνέχεια και όλοι είμαστε αναπόσπαστο μέρος της Φύσης».

Η στιγμή είναι ιδανική – “Οι άνθρωποι χρειάζονται βοήθεια για να φωνάξουν το πώς αισθάνονται”

Με τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών και την άνοδο των ακροδεξιών τα λόγια της Anohni στη συνέντευξή μας αποκτούν μια άβολη επικαιρότητα:

“Η θερμοκρασία της κοινωνίας αλλάζει συνεχώς. Και τώρα βλέπουμε άλλη μία παλινδρόμηση, μια στροφή στην αδιαλλαξία, στη μισαλλοδοξία. Οι άνθρωποι χτίζουν τοίχους και χτίζουν σύνορα και προσπαθούν να προστατεύσουν τον εαυτό τους – κλεισμένοι στο φαντασιακό τους – από μία εξωγενή ή ενδογενή επίθεση. Και δεν ξέρουν από πού θα φάνε αυτή την επίθεση, αλλά νιώθουν ότι σίγουρα έρχεται.”

“Δύο είναι οι κύριες κρίσεις που πραγματικά αντιμετωπίζουμε σε παγκόσμιο επίπεδο αυτή τη στιγμή” μας είπε η Anohni. Οι οικονομικές δομές και το πρόβλημα με το περιβάλλον. Είμαι πλέον στα 50 και έχω μετακινηθεί ανάμεσα σε αρκετές γενιές αλλαγών αντιμετώπισης προς τη διαφορετικότητα (χρησιμοποιεί μόνο τον όρο “diverse people”). Έχω δει πολλές πολιτισμικές αλλαγές στην ανοχή απέναντι σε διαφορετικούς ανθρώπους και το πώς η κουλτούρα επιτρέπει ή όχι σε ανθρώπους με διαφορετικές φωνές να συμμετέχουν στις κύριες λεωφόρους του διαλόγου. Για παράδειγμα στις αρχές του 2000 ήταν μία πολύ διαφορετική συγκυρία από αυτή που ζούμε τώρα και ήμουν πολύ τυχερή στη ζωή μου που μπόρεσα τότε να έχω την ευκαιρία να συμμετέχω σε εκείνη την αλλαγή.” Μια αλλαγή που σήμερα μπορεί να έχει μόνο γυναικείο πρόσωπο.

Η Marina Abramović και η Anonhi γνωρίστηκαν το 2007 σε ένα πάρτι που διοργάνωσαν η Björk και ο σύντροφός της, ο καλλιτέχνης Matthew Barney. «Ο Matthew Barney έψηνε ψαράκια στο γκαζόν και η Anohni (τότε Antony) καθόταν μέσα στο τραπέζι», λέει η Abramovic στον Guardian. “Η επόμενη φορά που την είδα ήταν όταν εμφανίστηκε στο Carnegie Hall, στο πλαίσιο του χριστουγεννιάτικου αφιερώματος του Rufus Wainwright. Δεν την είχα ξανακούσει να τραγουδάει και η φωνή της με πλησίασε σαν ένα μεγάλο κύμα. Απλά σηκώθηκα όρθια. Οι άνθρωποι γύρω μου διαμαρτύρονταν, αλλά εγώ ήμουν υποχρεωμένη. Συνέχισα να λέω δυνατά, «Ποια είναι αυτή;». Ήθελα να μάθω τα πάντα γι’ εκείνη”.

Η ευαλωτότητα είναι το βασικό κοινό στοιχείο μεταξύ της Abramovic και της Hegarty. Και πάντοτε αφήνουν το κοινό να δημιουργήσει τις δικές του διεισδύσεις στο έργο τους και να βρει κάτι που να έχει απήχηση σε αυτό.

«Σε όλη μου τη ζωή», είχε πει στον Guardian η Anohni, «ένα από τα μοναδικά μέρη που είδα ανθρώπους να εκφράζονται πραγματικά ήταν μέσω της ποπ μουσικής. Ήμουν τόσο συναισθηματικό παιδί, αλλά δεν υπήρχε πολύς χώρος για έκφραση στην οικογένειά μου, και νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι βρίσκονται ακόμα στην ίδια κατάσταση. Οι άνθρωποι χρειάζονται βοήθεια για να φωνάξουν το πώς αισθάνονται“.