Η Μαρία Παπαγεωργίου ερμηνεύει Μικρούτσικο – “Ποια νοήματα πρέπει να επανακουστούν;”

«17 ταπεινά ρέκβιεμ για το μέλλον». Η παράσταση της Μαρίας Παπαγεωργίου, ένα συγκινητικό μουσικό ταξίδι στο έργο του Θάνου Μικρούτσικου, που αγαπήθηκε και καταχειροκροτήθηκε στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και την Πάτρα , έρχεται στο Δημοτικό Κηποθέατρο Παπάγου την Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου.

Η σπουδαία ερμηνεύτρια επιλέγει και παρουσιάζει 17 «Ταπεινά ρέκβιεμ για το μέλλον» από τη δισκογραφία του Θάνου Μικρούτσικου, με μοναδικό κριτήριο την αγάπη της στο έργο του, αλλά και την πίστη της πως τα τραγούδια αυτά αφορούν τη γενιά της και όλες όσες έπονται. Ανάμεσά τους χιλιοτραγουδισμένα τραγούδια όπως τα: “Χαρούμενο τραγούδι στη Σύλβια Πλαθ”, “Γαμμαγραφία”, “Η πιο όμορφη θάλασσα”,  “Kuro Siwo”, “Ρόζα Λούξεμπουργκ”, και πολλά άλλα.

Μαρία Παπαγεωργίου – “Ο Θάνος Μικρούτσικος άνοιξε την πόρτα και σε μένα, μα μόλις έφτασα δεν ήταν εκεί”

H Μαρία Παπαγεωργίου αναφέρει για τον Θάνο Μικρούτσικο και για τον τρόπο που προσέγγισε το έργο του:

“Κάθε φορά που έχω την τιμή και την ευθύνη να προσεγγίσω την εργογραφία σπουδαίων δημιουργών μέσα από την δική μου ματιά και ανάγνωση, τίθεται μέσα μου πρωτίστως ένα βασικό ερώτημα: τι έχω να αναδείξω, να μεταλαμπαδεύσω και να ενισχύσω μέσα από κάθε τέτοια ανάγνωση. Ποια δυναμική και ποια τρυφερότητα θα ρεύσει μέσα από τις φλέβες και το μυαλό μου, ποια νοήματα πρέπει να επανακουστούν με τη φωνή μου και ποια από αυτά πρέπει να τα φωνάξω ως σύνθημα ή να τα ψιθυρίσω σαν τρεχούμενο ρυάκι στο αυτί.

Το έργο του Θάνου Μικρούτσικου, πολυσχιδές και άνευ συνόρων, είχε πάντα μια συμπαγή οικογένεια. Μελοποίησε ανθρώπους που κρατούσαν πένες- ξυράφια, τραγουδήθηκε από φωνές που η δόνηση του στήθους τους είχε πιο πολλή ένταση και από τις συχνότητες της φωνής τους την ώρα που τραγουδούσαν, γίνανε όλοι τους μπουλούκια εξόριστων που βλέπαν τη ζωή σαν ένα χορό πάνω στο φτερό του καρχαρία. Ακόμα και οι επανεκτελέσεις, κάτω από τις καθοδηγήσεις και το κούνημα των χεριών του, μεγάλωναν αυτήν την οικογένεια, όπως μεγάλωνε μέσα από την τέχνη τους η πίστη και η ελπίδα σε έναν κόσμο πιο ρομαντικό και πιο δίκαιο.

Ο Θάνος Μικρούτσικος άνοιξε την πόρτα και σε μένα, μα μόλις έφτασα δεν ήταν εκεί. Έχοντας δίπλα μου τους ανθρώπους του, που με αφήνουν εν λευκώ να φτιάξω το δικό μου αφήγημα μέσα από το έργο του, αρχίζω σιγά σιγά να απαντώ το αρχικό μου ερώτημα: αντλώ 17 «ταπεινά ρέκβιεμ για το μέλλον» από τη δισκογραφία του, που υφαίνουν σαν κλωστή τη συνέχεια του ανθρώπου, με μοναδικό μου κριτήριο την αγάπη μου σε αυτά και την πίστη μου πως αφορούν τη γενιά μου και όλες όσες έπονται.”

Σε συνέντευξή της στο MAGAZINE η Μαρία Παπαγεωργίου μας είχε πει για τον Θάνο Μικρούτσικο:

“Ο Μικρούτσικος είναι σαν την εξέλιξη (μετά τη συνεργασία με Θεοδωράκη)… Δηλαδή ξανασυναντιέμαι με ένα πολύ μεγάλο συνθέτη της Ελλάδας, χωρίς να είναι όμως εν ζωή, μέσω της οικογένειάς του, η οποία μου επικοινωνεί ότι ο Θάνος ήθελε να συνεργαστούμε, και δεν προλάβαμε. Και καλούμαι να κάνω ουσιαστικά την πρώτη παράσταση αφιερωμένη σ’ αυτόν, στην οποία όμως δεν έχω καμία καθοδήγηση (γιατί πάντα ο Μικρούτσικος διηύθυνε). Οπότε, εδώ, δεν μπορώ να λύσω τις απορίες μου. Αν στέκουν οι ιδέες μου, αν είναι ωραίες.

Και δέχομαι να το κάνω στο Ολύμπια τον Νοέμβρη και μετά από δύο τρεις μήνες έχω δυσκολευτεί τόσο πολύ που έχω μετανιώσει και λέω τι βλακεία πήγα κι έκανα. Και θυμάμαι ήμουν σε μια θάλασσα και μελετούσα και ένιωσα (το είχα πει και στην σύζυγό του αυτό) στιγμιαία … ένιωσα ότι με κοιτάει από τον ουρανό και γελάει. Και με τρολάρει σαν να μου λέει “Έτσι νομίζεις ότι είναι εύκολα τα πράγματα; Κι άλλη προσπάθεια, δεν ξέρεις τίποτα, πάμε πάλι”. Και έγινε μια παράσταση, θα τολμήσω να πω, ίσως η πιο σημαντική της ζωής μου. Είχε μια ενέργεια που δεν έχω ξαναζήσει, μάλλον γιατί το πνεύμα του δημιουργού ήταν κάπου εκεί, δεν εξηγείται αλλιώς.”