ΛΕΞ, ζεις και σ’αγαπάνε σαν να πέθανες – “Προσκύνημα” από 25.000 κόσμο στη Νέα Σμύρνη

Για τον ΛΕΞ δεν χρειάζονται συστάσεις. Ο ποιητής του περιθωρίου, το χέρι που δεν χάνει, έχει αποδείξει -και δικαίως- πως είναι ένας από τους πιο πετυχημένους underground μουσικούς στην ελληνική ραπ σκηνή, έχοντας μια μοναδική ικανότητα, μέσω της μουσικής του, να δημιουργεί εικόνες και να σε παρασύρει στον αστικό ρεαλισμό του. Θεσσαλονίκη, Βαλκάνια, φτώχεια, αλητεία, νταλαβέρια και μπάτσοι. Εργατικές πολυκατοικίες και τσιμέντο, κάγκουρες, αφεντικά που “γελάνε με τα όνειρά μας”, ρουφιάνοι και ασφαλίτες.

Ως μεγάλη γκρούπι του Θεσσαλονικιού ράπερ που φοράει 42 νούμερο παπούτσια και ζυγίζει μονάχα 60 κιλά «μα όσο κι αν φάει δεν χορταίνει», όταν είδα την ανακοίνωση για το λάιβ έκλεισα αστραπιαία εισιτήριο και απλά άρχισα να μετράω αντίστροφα μέχρι τη “Μεγάλη Μέρα”, η οποία ήταν-σύμφωνα με την αρχική ανακοίνωση- το Σάββατο 2 Ιουλίου (στο Κατράκειο), αλλά που τελικά μεταφέρθηκε για την Κυριακή 3 Ιουλίου (στο γήπεδο του Πανιωνίου) λόγω της λαοθάλασσας που εξέφρασε ενδιαφέρον να ακούσει ζωντανά αυτόν τον μυστηριώδη τύπο. Και όταν λέω μυστηριώδης το εννοώ. Ο ΛΕΞ δεν δίνει συνεντεύξεις (“Θέλουν να δώσω μια συνέντευξη να μάθουν τι μου αρέσει. Πόσα έχω αρπάξει και για πόσα έχω δουλέψει”), δεν κάνει διαφημίσεις, ούτε promo. Δεν κάνει συχνά συναυλίες. Συμπεριφέρεται σαν να ακολουθεί κατά γράμμα το «Όσο μπορείς» του Καβάφη και συνεπώς, έχει καταφέρει να δημιουργήσει έναν μύθο γύρω από το όνομά του. Μιλάει μέσα από τα κομμάτια του και αυτό αρκεί.

Τώρα στα του λάιβ.

Το παίρνω ανάποδα. Θα κάνω ένα χρονικό άλμα και θα πηδήξω προς το τέλος της συναυλίας του ΛΕΞ. Είναι Κυριακή 3 Ιουλίου. Ώρα: 23:30 το βράδυ. Βρισκόμαστε στο κατάμεστο γήπεδο του Πανιωνίου. Ιδρώτας να στάζει από παντού, καπνοί απο τα καπνογόνα έχουν δημιουργήσει ένα τοπίο αποκάλυψης και έχουν κάνει τη νύχτα – μέρα, οι φωνητικές χορδές να δυσκολεύονται να παράξουν άλλο ήχο. Χαμόγελα και αδρεναλίνη από το γαμάτο λάιβ που έχουμε παρακολουθήσει. Ήταν εκείνη η ώρα που ακούστηκε δυνατά από τα ηχεία ένα οικείο στα αυτιά μου κουπλέ και μια γνώριμη φωνή.

“Θέλω να δω πώς εξαφανίζεται μες το αποσκόταδο το φως όταν μου γνέφεις αντίο. Μια απογευματινή βόλτα στο κρύο. Δεν είμαι πια μόνος απ’ όταν πεθάναμε στη γη μας οι τρελοί γίναμε δύο”.

Ένα ασφυκτικά γεμάτο γήπεδο, με τουλάχιστον 25.000 ανθρώπους, να σιγοτραγουδούν, με μια φωνή, τους στίχους του κομματιού “Στον κύκλο των Παρανόμων” μαζί με τη φωνή του ΔΠΘ, του αείμνηστου ράπερ που έφυγε από τη ζωή πριν από ένα μήνα. Το απίστευτα συγκινητικό σκηνικό απογειώνει η απελευθέρωση μερικών λευκών περιστεριών.

Ο ΛΕΞ παραμένει συνεπής στο προφίλ που έχει διατηρήσει έως τώρα και επιλέγει να αποχαιρετήσει τον ράπερ, που χάθηκε νωρίς, χωρίς πολλά λόγια και δακρύβρεχτα κείμενα, αλλά με αυτόν τον συμβολικό και γεμάτο νόημα τρόπο.

Το αστέρι της Θεσσαλονίκης έλαμψε

Το λάιβ ήταν προγραμματισμένο να ξεκινήσει στις 9, όμως όπως ήταν αναμενόμενο, λόγω της μεγάλης προσέλευσης, η εκκίνηση πήρε παράταση μιας ώρας. Μετά την παρέμβαση που έγινε με πανό για τον αναρχικό Μιχαηλίδη, ο οποίος βρίσκεται σε απεργία πείνας εδώ και 43 ημέρες, τα φώτα και το κέφι άναψαν, η μουσική δυνάμωσε και ο ΛΕΞ εμφανίστηκε. “Αθήνα είσαι εδώ;”, φώναξε, με τον κόσμο να τον αποθεώνει, αποδεικνύοντας περίτρανα πως ναι, η Αθήνα είναι όντως εδώ.

Ανάμεσα στα κομμάτια που έπαιξαν κατά τη διάρκεια της μίας και μισής ώρας συναυλίας του, ο -καθόλου ψωνισμένος- ΛΕΞ, είπε ραπς από τον καινούριο του δίσκο, με όνομα ΜΕΤΡΟ, (με παραγωγές DOF TWOGEE), αλλά και παλιά κλασικά κομμάτια, όπως το “Vittorio”, το “Όχι Σήμερα”, “Μουσική για τσόγλανους”, “Πολυκατοικίες”, “Διαστημόπλοια”, “Φράχτης”, “Κριμ”, Κοράκια”, “Τίποτα στον κόσμο” και άλλα πολλά. Τη σκυτάλη πήρε και ο ΣΑΝΤΑΜ, ο οποίος σε ρόλο guest “όρμησε” επί σκηνής και με την απίστευτη ενέργειά του παρέσυρε το ήδη παραζαλισμένο από την έξαψη κοινό.

Στη Νέα Σμύρνη για τον Μπόμπαν

Ένα από τα highlights της βραδιάς ήταν η στιγμή που ακούσαμε το “Μπόμπαν“, κομμάτι το οποίο αναφέρεται στον Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, τον μπασκετμπολίστα του Πανιωνίου, που τον Απρίλιο του 1993, κατά τη διάρκεια αγώνα του, είχε χτυπήσει το κεφάλι του στην μπασκέτα, κάτι που προκάλεσε την παράλυσή του. Έμεινε για 13 χρονια σε αναπηρικό καροτσάκι μέχρι το θάνατό του. Να’ μαστε λοιπόν, στο γήπεδο του Πανιωνίου, να ακούμε ραπ για τον Μπόμπαν.

Αυτό που κρατάμε από το χθεσινοβραδινό λάιβ είναι ένας εξωπραγματικός, αλλά και πάντα ταπεινός ΛΕΞ, που σίγουρα έχει κερδίσει το σεβασμό του κόσμου και που το “κρατάει ζωντανό”. Πιστός στα ιδανικά του και με ταξική συνείδηση, έχοντας και ο ίδιος ζήσει στο περιθώριο (να σημειωθεί πως παρά το γεγονός ότι ήταν δεδομένο το sold out, η τιμή του εισιτηρίου ήταν μόνο 8 ευρώ), τηρεί τους άγραφους κανόνες της ραπ σκηνής που έχουν στο παιχνίδι το κομμάτι του battle “Να ξέρες πόσο ασχημαίνουν τα μάτια σου, καθε φορά αδελφέ που ζηλεύεις”, αλλά και το κομμάτι του σεβασμού μεταξύ των καλλιτεχνών, αποδίδοντας φόρο τιμής στον πρόσφατα χαμένο Mad Clip, αλλά και, όπως είπαμε στην αρχή, στον ΔΠΘ.

Μετά από αυτή τη βραδιά μπορούμε να πούμε με σιγουριά πως ο ΛΕΞ τα κατάφερε -ξανά- και ξεπέρασε τον -ήδη πολύ- ψηλά ανεβασμένο πήχη.

ΛΕΞ, πράγματι, ζεις και σ’ αγαπάνε σαν να πέθανες.

Στα επόμενα lives!

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις