Μαίρη Χρονοπούλου: 4+1 τραγούδια που άλλαξαν για πάντα τη ζωή της   

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 90 ετών βυθίζοντας στο πένθος τον καλλιτεχνικό κόσμο η μεγάλη γόησσα του ελληνικού κινηματογράφου, Μαίρη Χρονοπούλου. Η γνωστή ηθοποιός διακρίθηκε ως μία από τις πιο δημοφιλείς και σημαντικές Ελληνίδες σταρς, τη λεγόμενη “χρυσή” εποχή του ελληνικού κινηματογράφου των 60s και 70s.

Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε σαν κομπάρσος στο “Χαρούμενο Ξεκίνημα” του Δημόπουλου, παραγωγής Φίνος Φιλμ το 1954, όταν ήταν ακόμη φοιτήτρια. Η Φίνος Φιλμ υπήρξε σημαντικό σχολείο στην καριέρα της και το 1958 πήρε ένα μικρό ρόλο στο “Τελευταίο Ψέμα” του Κακογιάννη. Από το 1963 και μετά πρωταγωνιστεί σε πλειάδα δραματικών ταινιών της Φίνος Φιλμ, και όχι μόνο, σε ρόλους ντάμας και μοιραίας γυναίκας, δίπλα σε όλους τους άντρες πρωταγωνιστές της εποχής, όπως Κούρκουλος, Παπαμιχαήλ, Φούντας, Αλεξανδράκης, Γεωργίτσης.

Ξεχωρίζουν οι ερμηνείες της στα “Κόκκινα Φανάρια” του Β. Γεωργιάδη (1963, Δαμασκηνός-Μιχαηλίδης), “Χωρίς Ταυτότητα”, (1963, Φίνος Φιλμ), “Πολύ Αργά για Δάκρυα” του Γ. Δαλιανίδη (1968, Φίνος Φιλμ), “Οι Αδίστακτοι” του Ν. Κατσουρίδη (1965, Σάβας Φιλμ), “Κοινωνία Ώρα Μηδέν” του Ντ. Δημόπουλου (1966, Φίνος Φιλμ), “Η Λεωφόρος του Μίσους” (1968, Φίνος Φιλμ) και “Ορατότης Μηδέν” του Ν. Φώσκολου (1970, Φίνος Φιλμ).

Μαίρη Χρονοπούλου: Αυτό που άλλαξε την καριέρα μου ήταν το “Μία κυρία στα μπουζούκια”

Τον χαρακτήρα της – μακριά από τα δυνατά φώτα του σινεμά – τον γνωρίσαμε και μέσα από τις – όχι και τόσο συχνές – συνεντεύξεις που έδινε κατά καιρούς.

Σε μία από τις τελευταίες εξομολογήσεις της (στο Down Town) είχε μιλήσει για τη ζωή της: “Μεγάλωσα στο Κολωνάκι σε ένα σπίτι περίεργο σαν το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα. Ήμασταν όλο γυναίκες, ήμουν καταπιεσμένη ως παιδί, ζούσα κάτω από το καθεστώς απόλυτης βίας και τρόμου. Αρκετά μεγάλη πορεύτηκα μόνη μου, πάτησα πόδι”».

Για τις ταινίες της είχε αναφέρει: “Δεν μου άρεσα στις ταινίες εμφανισιακά, είχα όμως το χαρακτήρα να με επιβάλλω. Το τσιφτετέλι που έπρεπε να χορέψω στο “Είμαι γυναίκα του γλεντιού” μου φάνηκε εξωπραγματικό με τις αστικές καταβολές που είχα. Πήρα ένα μπουκάλι πορτοκαλάδα της έβαλα μέσα κονιάκ χύμα από το μπαρ και το κατέβασα. Έγινα ντίρλα έτσι βγήκε η σκηνή. Στο τρίτο musical λύθηκα εγώ, στο “Γοργόνες και Μάγκες”, εκεί ναι μου άρεσα. Δεν πίστευα ότι είχα κανένα τεράστιο ταλέντο ως ηθοποιός. Δεν έχω τη στόφα της σταρ, το ιδεώδες του Ρωμιού. Αυτό που άλλαξε την καριέρα μου ήταν το “Μία κυρία στα μπουζούκια”.

Η απήχηση που είχε το κομμάτι “Του αγοριού απέναντι” δεν έχει ξαναγίνει, εμβληματικό άσμα. Είχα αυτοσχεδιάζει εκείνη την ώρα, δεν ήταν τίποτα χορογραφημένο. Ο τύπος αυτής της γυναίκας με σημάδεψε, ενώ δεν είμαι έτσι σαν γυναίκα. Απλώς είχα τους γενετικούς αδένες και την προσωπικότητά να επιβάλλω αυτό τον τύπο. Εγώ ήμουν τελείως άλλος άνθρωπος. Απολύτως πιο ευάλωτη και απολύτως πιο συναισθηματική. Είχα ανάγκη από το άγγιγμα της ψυχής και το άγγιγμα της καρδιάς, αλλά δεν το έδειχνα το κράταγα για μένα”.

“Xέρι που δίνει δεν μένει ποτέ άδειο”

Όταν τη ρωτούσαν για τα χρήματα που έχει βγάλει από τον κινηματογράφο, απαντούσε ότι όλα της τα σπίτια τα έδωσε στο Χαμόγελο του Παιδιού, και δεν είχε κρατήσει τίποτα στο όνομά της. “Σιχαίνομαι την ιδέα από μία ηλικία και πάνω να έχει κανείς τίτλους ιδιοκτησίας. Η ύλη και εγώ έχουμε γεννηθεί σε διαφορετικά φέουδα. Ασε που πιστεύω ότι χέρι που δίνει δεν μένει ποτέ άδειο. Δεν στερήθηκα, έζησα πλούσια και γεμάτα τα χρόνια μου. Ταξίδεψα πολύ, έζησα σε ωραία σπίτια, ντυθήκα με υψηλή ραπτική, ό,τι ήθελα το έκανα, είμαι ξέχειλη από εμπειρίες, αναμνήσεις, αισθήσεις, αισθήματα” είχε πει η Μαίρη Χρονοπούλου.

Σε συνέντευξή της στον Ιάσονα Τριανταφυλλίδη, απαντώντας στην ερώτηση να διαλέξει μία από τις ταινίες της που θα ήθελε να διασωθεί στα επόμενα χρόνια είχε απαντήσει: “Το ‘Χώμα βάφτηκε κόκκινο’ του Βασίλη Γεωργιάδη που ήταν και υποψήφιο για Όσκαρ Ξενόγλωσσης ταινίας και τα ‘Παιδιά της Χελιδόνας’ του Βρεττάκου με το οποίο πήρα το βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης”.

Σε ερώτηση για το πώς θα ήθελε να τη θυμούνται είπε: “Θα ήθελα να με θυμούνται ότι ήμουν ένα καλό παιδί, ένας καλός άνθρωπος…”

4+1 τραγούδια που θα μας θυμίζουν για πάντα τη μεγάλη γόησσα του ελληνικού σινεμά

Καμαρούλα μια σταλιά – “Γοργόνες και μάγκες” (1968)

Έκλαψα Χθές – “Οι Θαλασσιές οι χάντρες” (1967)

Του αγοριού απέναντι – “Μια κυρία στα μπουζούκια” (1968)

Είμαι γυναίκα – “Μια κυρία στα μπουζούκια” (1968)

Υπάρχει κάπου ένα παιδί – “Όταν η πόλις πεθαίνει” (1969)