Μελίνα Κανά: “Να βάλω τα μεταξωτά” και να αλλάξει ο κόσμος

Τραγουδάει για τα συναισθήματα, για τις ανθρώπινες ελευθερίες και για όσα αξίζουν. Και το κάνει επί 35 χρόνια μέσα από μία διαδρομή σπαρμένη με σπουδαίες συνεργασίες και τραγούδια που “έρχονται” να μας θυμίσουν κάθε τόσο ότι αυτό που μένει “όταν τελειώνει άλλη μια μέρα” είναι οι άνθρωποι που έχουμε στο πλευρό μας και όσοι αγαπάμε.

Η Μελίνα Κανά, πιο ανανεωμένη από ποτέ, μετά από ένα γεμάτο καλοκαίρι με 25 σταθμούς σε όλη την Ελλάδα, έρχεται στο Σταυρό του Νότου για να πιάσει το νήμα από εκεί που το άφησε τον προηγούμενο χειμώνα.

Η αγαπημένη ερμηνεύτρια, με συνοδοιπόρους τον Λαρισαίο τραγουδιστή Γιάννη Λίταινα και τον Αλέξανδρο Δάικο, υπόσχεται να μας οδηγήσει και πάλι σ’ έναν κόσμο μεταξωτό με απάτητα βουνά, με ξωτικά κι αερικά, με σαλαμάνδρες κι αφρισμένες μπύρες, σ’ έναν κόσμο που “Αξίζει” κι έχει “Σπίθα“.

Λίγο πριν την εμφάνισή της στον Σταυρό του Νότου, έναν χώρο που της ταιριάζει πολύ, απάντησε σε μερικές ερωτήσεις μας με την γλυκύτητα που τη χαρακτηρίζει.

Πίσω της αφήνει ένα “γεμάτο” αλλά και δύσκολο καλοκαίρι με πολλά δυσάρεστα γεγονότα. Πώς εισέπραξε τον παλμό του κόσμου και πώς ένιωσε στην επικοινωνία με το κοινό; “Όντως ήταν ένα γεμάτο καλοκαίρι και μέσα στις δυσκολίες όλες ευτυχώς πήγαν οι συναυλίες πολύ καλά. Ο κόσμος που ήρθε ήταν απόλυτα ενταγμένος στο κλίμα της συναυλίας, ανταποκρίθηκε, τραγούδησε μαζί μας, έδειχνε τη χαρά του με την συγκινητική συμμετοχή του. Τα δυσάρεστα γεγονότα μας βαραίνουν όλους και λυπάμαι πολύ για ό,τι συνέβη μέσα σ’ αυτό το  καλοκαίρι, ήταν επιβαρυντικό για πολλούς ανθρώπους και επηρέασε την ψυχολογία ολονών μας. Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να πάνε όλα καλά, να αποκατασταθούν οι ζημιές και να μην έχουμε άλλα δυσάρεστα.”

“Από μικρή θυμάμαι να τραγουδάω Μοσχολιού, Αλεξίου και Νταλάρα”

Μελίνα τη φώναζε η μητέρα της, ενώ το βαπτιστικό της είναι Μαρία: “Όμως η μητέρα μου, όπως και όλη η οικογένειά μου, με φώναζαν από μικρή Μελίνα. Το Κανά είναι το επίθετο που μου έδωσε ο Νίκος Μαμαγκάκης, κόβοντας την κατάληξη από το πραγματικό μου επίθετο που είναι Κανατά.” μας λέει απαντώντας στην ερώτηση για το ποιος τη “βάπτισε” καλλιτεχνικά!

Το τραγούδι υπήρχε στη ζωή της – όπως μας λέει – από τότε που θυμάται τον εαυτό της. “Μου άρεσε πολύ να τραγουδώ, να μαθαίνω συνεχώς καινούρια κομμάτια και να τα τραγουδάω με την ψυχή μου. Επαγγελματικά ξεκίνησα όταν ήμουν στο τρίτο έτος της Φιλοσοφικής Σχολής, σε μία μουσική σκηνή στη Θεσσαλονίκη, το “Πλατώ”.

Από μικρή θυμάμαι να τραγουδάω λαϊκά τραγούδια της Μοσχολιού, της Χαρούλας Αλεξίου και του Γιώργου Νταλάρα. Επίσης ακούγαμε λαϊκά του Καζαντζίδη, του Μπιθικώτση, της Πόλυς Πάνου και πιο παλιά δλδ Ρεμπέτικα, Μικρασιάτικα, τραγούδια της Εσκενάζυ, της Μαρίκας Νίνου και του Τσιτσάνη όπως και πολλά παραδοσιακά τραγούδια από τους τόπους καταγωγής της οικογένειας. Ανακάλυψα τον Νίκο Παπάζογλου σε νεαρή ηλικία. Αγάπησα τα τραγούδια του, τα έμαθα όλα απέξω και με συνοδεία την κιθάρα της Λιζέτας, τα τραγουδούσαμε παρέα.

Αναπολεί καθόλου τη Θεσσαλονίκη του “τότε”. Τη νοσταλγεί; “Τη Θεσσαλονίκη τη νοσταλγώ και θα τη νοσταλγώ πάντα, γιατί είναι η ιδιαίτερη πατρίδα μου. Χαίρομαι κάθε φορά που την επισκέπτομαι, που περπατώ στους δρόμους της. Πολλές οι αναμνήσεις μου από αυτήν την πόλη… θα είναι πάντα μέσα στην καρδιά μου.”

Αληθεύει ότι είναι αυτοδίδακτη;  “Το τραγούδι για μένα ήταν και είναι βίωμα. Για κάποιον άλλον οι μουσικές σπουδές μπορεί να τον βοηθήσουνε και να τον ολοκληρώσουνε. Εγώ όμως, εξαιτίας της ιδιοσυγκρασίας του χαρακτήρα μου, δεν ήθελα να μάθω μουσική.  Δεν ήθελα να κάνω την μουσική κώδικα.

Ήθελα να είναι αυθόρμητη και έτσι όπως έβγαινε από το φυσικό μου ταλέντο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα βέβαια να εξασκήσω πάρα πολύ το αυτί μου. Δεν έχω καμία δυσκολία να βρω τον τόνο και να τραγουδήσω α καπέλα. Ξέρω πότε μου κάνει ένας τόνος και πότε όχι, και έχω πάντα την αίσθηση ότι το τραγούδι, για μένα, είναι μία μαγική στιγμή, ένα θείο δώρο.”

“Τα τραγούδια του Θανάση είναι ποιήματα”

Αν γυρνούσε πίσω ο χρόνος θα επέλεγε να μελετήσει κάτι; “Αν γυρνούσε πίσω ο χρόνος θα μάθαινα ούτι. Μου αρέσει πολύ αυτό το όργανο. Οι δυνατότητές του είναι πολύ κοντά στην ανθρώπινη φωνή.”

Την περασμένη χρονιά βρέθηκε συναυλιακά με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, και πάλι μετά από πολλά χρόνια. Πόσο συγκινητική ήταν η συνεργασία εκείνη και τι κάνει κατά τη γνώμη της τα τραγούδια του να διαπερνούν γενιές και να παραμένουν πάντα επίκαιρα, κάνοντας απανωτές sol-out συναυλίες.

“Με συγκίνησε και με χαροποίησε αυτή η συνεργασία πάρα πολύ, ήταν κάτι που το ήθελα και χαίρομαι πολύ που έγινε. Χαίρομαι πάρα πολύ για τον Θανάση που έχει την τόσο μεγάλη επιτυχία και κάνει απανωτά sold out.

Τα τραγούδια του τα είχα διαλέξει πριν τα μάθει ο πολύς κόσμος. Τα αγάπησα, τα ξεχώρισα αμέσως. Ήμουν πολύ τυχερή που στην αρχή της πορείας μου βρέθηκαν στο δρόμο μου τα τραγούδια του Σωκράτη Μάλαμα και του Θανάση Παπακωνσταντίνου γιατί θεωρώ ότι και οι δυο είναι πολύ σημαντικοί τραγουδοποιοί της γενιάς τους και ότι θα αφήσουν πολύ ισχυρό στίγμα πίσω τους.

Τα τραγούδια του Θανάση είναι πολύ ιδιαίτερα γιατί φέρουν στοιχεία της παραδοσιακής μουσικής, συγχρόνως έχουν κάτι πολύ φρέσκο και καινοτόμο. Οι στίχοι του είναι εξαιρετικοί, θα τολμούσα να πω ποιήματα. Μας μεταφέρουν σε έναν κόσμο με αξίες, με ηθική, με ευγένεια, με ωραίες εικόνες, ωραίες ιστορίες. Κάποια τραγούδια του είναι σαν όμορφα παραμύθια,  έχουν ισχυρή φαντασία και γι αυτό νομίζω ότι διαπερνούν γενιές και βρίσκουν ακροατές κάθε ηλικίας.

Να βάλω τα μεταξωτά και να φυσάει: “Σωκράτη είσαι σίγουρος ότι θέλεις να μου δώσεις αυτό το τραγούδι;”

Από τα πιο αγαπημένα και διαχρονικά τραγούδια που έχει ερμηνεύσει μονασικά είναι το “Να βάλω τα μεταξωτά”. Τι θυμάται πιο έντονα από εκείνη τη συνεργασία με τον Σωκράτη Μάλαμα; “Θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα τα μεταξωτά. Έπαιξε ο Σωκράτης το τραγούδι στην κιθάρα του και μου το τραγούδησε ο ίδιος και του είπα, “Σωκράτη είσαι σίγουρος ότι θέλεις να μου δώσεις αυτό το τραγούδι;” Το πίστεψα από την αρχή, το αγάπησα όπως και όλα τα τραγούδια εκείνου του δίσκου που ακόμη με συντροφεύουν στα προγράμματά μου.”

Στο “Όταν Τελειώνει Άλλη Μια Μέρα” η Μελίνα Κανά συναντάει τον Θέμη Καραμουρατίδη και τον σπουδαίο στιχουργό και συγγραφέα, Οδυσσέα Ιωάννου. Το τραγούδι τελειώνει με τη φράση “να λέμε κάποιος να μας σώσει“. Υπάρχει κάποιος που μπορεί να μας σώσει; Μόνο ένα πράγμα κατά τη γνώμη της; “Πιστεύω πως αυτός ο κόσμος μπορεί να προχωρήσει μπροστά και να αλλάξει μόνο με την Αγάπη.”

“Αχ ζωή μάγισσα να σε μάθω άργησα”

Αν μπορούσε να διαλέξει έναν στίχο που να περιγράφει τη ζωή της αναδρομικά αυτός θα ήταν “Αχ ζωή μάγισσα να σε μάθω άργησα” από το “Όταν τραγουδάω”: “Γιατί πιστεύω πως η ζωή ξεδιπλώνοντας τις πτυχές της και μεγαλώνοντας και μεις, μέσα στην πορεία μας, μαθαίνουμε πολλά πράγματα. Άλλα τα αφήνουμε πίσω και θέλω να πιστεύω ότι γινόμαστε καλύτεροι και λίγο πιο σοφοί”.

Τι θα ακούσουμε στο Σταυρό του Νότου με συνοδοιπόρους τους εξαιρετικούς Αλέξανδρο Δάικο και τον Γιάννη Λίταινα; “Θα ακούσουμε αγαπημένα τραγούδια και από τους τρεις μας. Το πρόγραμμα στον κύριο άξονά του θα είναι το ίδιο με του περσινού χειμώνα. Λειτούργησε πάρα πολύ καλά, με μεγάλη ανταπόκριση από τον κόσμο. Έχουμε όμως προσθέσει κομμάτια που θα φέρουν και κάτι νέο σ΄ αυτό το ήδη πετυχημένο πρόγραμμα.  Δεν θέλω να αποκαλύψω τις εκπλήξεις. Αλλά εκπλήξεις θα υπάρχουν.”

Τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια μουσικής διαδρομής, με πολλούς “θριάμβους” και πολλές “ήττες” και ακόμα ανεβαίνει στη σκηνή να “δώσει” το καλύτερο κομμάτι της στο κοινό. Ποιο είναι το απόσταγμα αυτών των χρόνων για εκείνη. Έχει συμβιβαστεί με τη φθορά και την απώλεια;

“Η ζωή η ίδια σού μαθαίνει να συμβιβάζεσαι με την απώλεια όπως και να την αναπληρώνεις με την εμπειρία και με τα διδάγματα που δίνει ο πόνος και ο χωρισμός. Σαφώς και έχω συμβιβαστεί αρκετά, χαίρομαι όμως που παρ΄ όλη την κούραση των χρόνων και τη φθορά διατηρώ ακόμη την όρεξή μου να τραγουδάω και να μοιράζω τα τραγούδια μου στο κοινό.”