Ο Lemmy μέσα από δικές του ατάκες. Και ένα αντίο από τον κόσμο της ροκ

“Σιγά – σιγά επανέρχομαι. Έκοψα, σχεδόν το κάπνισμα. Κάνω που και που, αλλά μέχρι εκεί. Το ίδιο και στο ποτό. Το ελάττωσα ή πιο σωστά το γύρισα στη βότκα αντί του Jack Daniels, που λένε πως είναι καλύτερο, προφανώς. Αν είναι να πιεις, πιές βότκα, κάνει το λιγότερο κακό”. Πριν δυο χρόνια ο Lemmy αντιμετώπιζε προβλήματα από τις καταχρήσεις και ανακοίνωνε την επάνοδο του. Από το 2013, είχε άλλωστε εμφυτευμένο απινιδωτή εξαιτίας καρδιακής αρρυθμίας. Ωστόσο μια επιθετική μορφή καρκίνου τον νίκησε, το ξημέρωμα της Τρίτης, λίγο πριν τελειώσει το 2015.

“Δεν μετανιώνω για τίποτα στην καριέρα μου, ούτε και στον τρόπο που έζησα. Όλα τα όνειρά μου έγιναν πραγματικότητα. Δεν υπάρχουν πολλοί που να μπορούν να το πουν αυτό. Οι περισσότεροι άνθρωποι πάνε σε μια δουλειά που μισούν όλη τη ζωή τους. Δεν μπορώ να το φανταστώ, είναι απαίσιο. Είμαι γεμάτος ευγνωμοσύνη για τις ευκαιρίες που είχαμε αλλά και τα ρίσκα που πήραμε”. Ο baddest motherfucker της ροκ μουσικής, όπως τον έλεγε ο Dave Grohl, έφυγε ζώντας μια ζωή όπως την ήθελε.

Ο Ian ‘Lemmy’ Kilmister ξεκίνησε σαν roadie του Hendrix, έκανε τα πρώτα του βήματα με τους 60’s Rockin Vickers και τους space rockers Hawkwind και θεμελίωσε τη μέταλ με τους Motörhead. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που “θυμάται την εποχή πριν το rock n’ roll” όπως είχε πει ο ίδιος στον Henry Rollins.

Ακόμα κι αν οι μνήμες του επανέρχονταν μέσα από πολλές δόσεις αυτοσαρκασμού. “Ήταν φοβερό το καλοκαίρι το ’71.Δεν το θυμάμαι, αλλά δεν θα το ξεχάσω ποτέ”. Για τον Lemmy οι Motörhead ήταν “η πιο βρώμικη rock n’ roll μπάντα του κόσμου. Αν οι Motörhead μετακομίσουν δίπλα σας, το γρασίδι σας θα πεθάνει”, έλεγε.

Πριν από ένα χρόνο, έλεγε στο περιοδικό Revolver:

Για την εμπειρία του με τον Hendrix: “Μου έμαθε πώς να βρίσκω να ναρκωτικά στα πιο απίθανα σημεία. Αυτό ήταν ένα μέρος της δουλειάς που έκανα για αυτόν. Ήταν τόσο cool και οι κινήσεις του στο χώρο τον έκαναν να μοιάζει με εκλεπτυσμένη αράχνη. Τον ενδιέφερε πάντα το κοινό, αλλά το χιούμορ του ήταν πολύ κακό επειδή συνεχώς το μυαλό του ήταν εκτός. Ο κόσμος γύρω του δεν καταλάβαινε πια τι έλεγε την εποχή που τελείωσε. Αλλά ήταν σίγουρα ο καλύτερος κιθαρίστας που είδαμε ποτέ”.

Για τις επιρροές του: “Στα νιάτα μου ήμουν επηρεασμένος από τους Everly Brothers αλλά δεν μπορείς να το ακούσεις αυτό στους Motorhead. Άλλες επιρροές μου ήταν ο Chuck Berry, ο Eddie Cochran και ο Little Richard. Νομίζω ότι τα πάντα είναι μια επιρροή ακόμα και αν σε επηρεάζει να μην κάνεις κάτι”.

Για τις groupie: “Ήταν τη δεκαετία του 70 και αυτή η κοπέλα ανέβηκε στη σκηνή μου κατέβασε το παντελόνι και έκανε τη δουλειά της. Αλλά εγώ συνέχιζα να παίζω. Δεν μπορούσα να σταματήσω τη συναυλία, θα ήταν αντί-επαγγελματικό. Αλλά υπάρχουν και ιστορίες που είναι οι αγαπημένες μου και δεν έχουν να κάνουν με το sex. Μια φορά έπρεπε να φυγαδεύσουμε τον Phil Cambell από το ξενοδοχείο, γιατί ήταν τύφλα στο μεθύσι ως συνήθως και έκανε ακατάλληλες προτάσεις στη ρεσεψιονίστ. Αυτή φώναξε τους μπάτσους”.

Για τις γυναίκες είχε δηλώσει στο περιοδικό Punknews: “Ποτέ δεν είδα τις γυναίκες σαν αντικείμενα. Πάντα ήμουν ειλικρινής. Συμπεριφέρομαι στους ανθρώπους όπως θέλω να συμπεριφέρονται αυτοί σε μένα. Οι γυναίκες είναι το ίδιο πράγμα με μένα, απλά έχουν βυζιά. Αν θέλουν να είναι τρελές, δεκτόν, γιατί κι εγώ είμαι τρελός μερικές φορές. Αν θέλουν να παίζουν rock, υπέροχα, γιατί κι εμένα μου αρέσει να παίζω rock. Αν είναι καλή τέχνη, είναι καλή τέχνη. Γαμώτο, μου αρέσουν οι γυναίκες!”.

Αλλά και για τους Beatles: “Ο Lennon ήταν το μεγαλύτερο κωλόπαιδο στους Beatles. Γι’ αυτό πάντα μου άρεσε, αυτόν προτιμούσα, πιστεύω πως με ενέπνευσε. Οι Beatles άλλαξαν τη μουσική και με έκαναν να νιώθω πως μπορώ να αλλάξω τον κόσμο. Έτσι κι εγώ και η γενιά μου προσπαθήσαμε να τον αλλάξουμε, καθώς οι Beatles έτσι μας έκαναν να νιώθουμε. Δεν τα καταφέραμε, όμως, γιατί ο κόσμος είναι γεμάτος σκατά”.

Το 2013, δήλωνε στο περιοδικό Classic Rock για τη ζωή και τον θάνατο:

“Δεν μετανιώνω για τίποτα από όσα έχω κάνει. Δεν έχει νόημα. Είναι πολύ αργά. Τα έχεις κάνει ήδη έτσι; Έζησες τη ζωή σου. Δεν υπάρχει λόγος να εύχεσαι να μπορούσες να αλλάξεις κάτι. Υπάρχουν ένα-δύο πραγματάκια που θα μπορούσα να είχα κάνει διαφορετικά, αλλά τίποτα από αυτά δεν έφερνε μεγάλες αλλαγές.

Είμαι ευχαριστημένος με τον τρόπο που εξελίχθηκαν τα πράγματα στη ζωή μου. Νομίζω ότι έφερα χαρά σε πολλούς ανθρώπους σε ολόκληρο τον πλανήτη. Είμαι αληθινός προς τον εαυτό μου και σε αυτούς που έχω απέναντί μου. Ο θάνατος είναι αναπόφευκτος. Το καταλαβαίνεις καλύτερα όταν φτάνεις στην ηλικία μου. Δεν ανησυχώ γι αυτό. Είμαι έτοιμος. Όταν φύγω θέλω να φύγω κάνοντας αυτό που κάνω καλύτερα. Αν πέθαινα αύριο, δεν θα είχα παράπονο. Όλα ήταν καλά”.

Προφανώς ο Lemmy δεν είχε πρόβλημα να απαντήσει στα πάντα και να σχολιάσει τα πάντα δίχως κανένα κόμπλεξ. Απαντώντας σε ερώτηση ακόμα και για τους ABBA, είπε πως ήταν μια από τις αγαπημένες του μπάντες. “Άκουγα Little Richard και Elvis, και αυτό ήταν! Μετά πήγα στο Λονδίνο, γιατί αν ήθελες να κάνεις κάτι, εκεί έπρεπε να πας. Πουθενά αλλού δεν θα μπορούσες να κάνεις κάτι. Ακόμα και οι Beatles έπρεπε να πάνε Λονδίνο”.

Η τελευταία του “γιορτή”, έγινε το βράδυ της Κυριακής 13 Δεκεμβρίου στο Whisky A Go Go του Los Angeles. Στις 24 Δεκεμβρίου ήταν τα 70α του γενέθλια, ωστόσο είχε επιλέξει να τα γιορτάσει λίγες μέρες πριν μαζί με τους φίλους που επέλεξαν να είναι μαζί του.

Η “πριβέ” γιορτή μετατράπηκε σε συναυλία καθώς το παρών έδωσαν, μεταξύ άλλων, εκλεκτά μέλη της ροκ σκηνής όπως οι Slash, Duff McKagan, Matt Sorum, Gilby Clarke (Guns N’ Roses), Robert Trujillo (Metallica), Charlie Benante, Scott Ian (Anthrax), Zakk Wylde (Black Label Society), Steve Jones (Sex Pistols), Steve Vai, Billy Duffy (The Cult), Chris Jericho (Fozzy), Doug Pinnick (King’s X), Franky Perez (Apocalyptica), Sebastian Bach (Skid Row), Whitfield Crane (Ugly Kid Joe), Bob Kulick (Meat Loaf, Alice Cooper), Glenn Danzig και ο Billy Idol.

“Born to lose. Live to win”. Ο τρόπος που έζησε και μια από τις πιο θρυλικές ατάκες του Lemmy. Το αντίο, δόθηκε από τον κόσμο της ροκ και όχι μόνο, μουσικής: