Ο Ορέστης Ντάντος είναι σίγουρος πως στο τέλος θα νικήσει η ομορφιά

Ιδιαίτερος, πολυσχιδής, μοναδικός στο είδος του και ένας από τους καλύτερους τραγουδοποιούς της γενιάς του. Η ενδιαφέρουσα προσωπικότητα και το μεγάλο ταλέντο του Ορέστη Ντάντου έχουν αποτυπωθεί στα δεκάδες τραγούδια που έχει γράψει από το 2009, όταν μας συστήθηκε με τον δίσκο “Είναι κι άλλοι σαν εμάς”, μέχρι και σήμερα.

Από τότε, μεσολάβησαν κι άλλοι δίσκοι (“Τελευταία ανατολή” – 2012, “Θα το ‘κανα ξανά” – 2016, “Προσάναμμα” – 2018, “X Hotel – 2019”), στίχοι που μας ανάγκασαν να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας, μελωδίες που μας ταξίδεψαν σε φωτεινά αλλά και σκοτεινά μέρη. Πάντοτε, με την ίδια βιωματική αμεσότητα και την ίδια αφοπλιστική ειλικρίνεια, που δεν μπορεί να σε αφήσει ασυγκίνητο.

Αυτή τη φορά, ο τρυφερός μα και εκρηκτικός καλλιτέχνης, αποφάσισε να κάνει μια “στροφή” και να γράψει ένα δίσκο με αποκλειστικά γυναικείες φωνές. Πρόκειται για την έκτη ολοκληρωμένη δουλειά του, η οποία ονομάζεται “Τακούνια για καρφιά” και περιλαμβάνει έξι τραγούδια, ενώ είναι η πρώτη στην οποία δεν τραγουδά ο ίδιος.

Στον νέο του δίσκο, ο Ορέστης Ντάντος βλέπει τον κόσμο από τη θηλυκή πλευρά με τη συμμετοχή τεσσάρων σημαντικών ερμηνευτριών του ελληνικού τραγουδιού: της Ελένης Τσαλιγοπούλου, της Νατάσσας Μποφίλιου, της Μάρθας Φριντζήλα και της Ιουλίας Καραπατάκη, οι οποίες αποδίδουν τη γυναικεία ψυχή, η καθεμία με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο.

Λίγο πριν την live παρουσίαση του δίσκου την Παρασκευή 6 Μαΐου στον Σταυρό του Νότου, ο Ορέστης Ντάντος μιλά στο NEWS 24/7 για το “Τακούνια για καρφιά”, τις σκέψεις και τις επιρροές του, τη συνεργασία του με τις σπουδαίες ερμηνεύτριες, τις εικόνες που “κρύβονται” πίσω από τα τραγούδια και τις προσωπικές του ανησυχίες που δεν σταματούν ποτέ.

Ο νέος “θηλυκός” δίσκος του Ορέστη Ντάντου

Σε όλους τους μέχρι τώρα δίσκους σου, ερμήνευες εσύ τα τραγούδια. Πώς αποφάσισες να φτιάξεις έναν δίσκο με εξ ολοκλήρου γυναικείες φωνές; Πώς προέκυψε η ιδέα;

Είχα δώσει περιστασιακά κάποια τραγούδια σε γυναίκες (Ευτυχία Μητρίτσα, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Γεωργία Νταγάκη), το είχα ξανακάνει. Αλλά αυτή τη φορά, μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να φτιάξω ένα δίσκο που θα είναι ολοκληρωτικά δικός μου και θα φέρω εγώ τις φωνές. Μου βγήκε γράφοντας. Το πρώτο τραγούδι ήταν ο “Γιάννης”, χωρίς να έχω στο μυαλό μου κάποια συγκεκριμένη φωνή ή κάποιο συγκεκριμένο concept. Είχα ένα πιο λαϊκό-παραδοσιακό θέμα και σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραίο να το πει μια γυναίκα. Προσανατολίστηκα στιχουργικά να έχει ένα γυναικείο χαρακτήρα. Μετά σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να το πει η Ελένη Τσαλιγοπούλου και τελικά είχα δίκιο. Την πρώτη φορά που το τραγούδησε στο σπίτι, είχα ανατριχιάσει. Γιατί αυτό που είχα στο κεφάλι μου, βγήκε ακριβώς.

Μόλις έγινε αυτό το τραγούδι, τότε μου ήρθε όλο το concept: ότι θα μπορούσε να είναι ένας δίσκος που να έχει γυναικείες φωνές. Είχαν δημιουργηθεί κι άλλα τραγούδια, τα οποία δεν ήταν για μένα, γύρω στα 20 -25. Από αυτά επέλεξα τα καλύτερα. Ποια θα μπορούσαν να βγουν και ποιες γυναίκες θα μπορούσαν να τα πουν. Πρώτα, δηλαδή, γράφτηκαν τα τραγούδια και μετά ταίριαξαν στις φωνές.

Οι προηγούμενοι δίσκοι σου ήταν, κυρίως, βιωματικοί και είχαν ένα συγκεκριμένο προσωπικό ύφος. Στο “Τακούνια για καρφιά” παρατηρούμε πολλές διαφορές στους στίχους (ακόμη και στη γλώσσα) και στη μουσική, η οποία είναι πιο λαϊκή – παραδοσιακή.

Όσον αφορά τη μουσική, κατά ένα περίεργο τρόπο, έχουν ξαναβγεί τραγούδια που είχαν παρόμοιες μελωδίες. Την ελληνική λαϊκή – παραδοσιακή μουσική την κουβαλάω μέσα μου. Απλώς τώρα βρήκε την αφορμή να βγει.

Όλα τα θέματα μας αφορούν όλους, γιατί είμαστε άνθρωποι. Τα δύο φύλα δεν έχουμε τόση διαφορά στις ανάγκες μας

Όσο για τον στίχο, είναι πάλι θέματα που με αφορούν. Είναι η ελευθερία, ο έρωτας. Αλλά βρήκα έναν τρόπο να είναι ειπωμένα μέσα από το πώς θα τα έλεγε μία γυναίκα. Πάντα είχα στο μυαλό μου “αυτό που θες να πεις, πώς θα ήταν τονισμένο από μια γυναίκα, πώς θα το έλεγε;”. Τα θέματα, όμως, με αφορούν. Αν δεν είναι ο “Γιάννης” και είναι η “Μαρία” δεν έχει μεγάλη διαφορά. Δηλαδή, είναι το ίδιο πράγμα, το έχω αισθανθεί. Στο κάτω – κάτω, όλα τα πράγματα μας αφορούν όλους, γιατί είμαστε άνθρωποι. Τα δύο φύλα δεν έχουμε τόση διαφορά στις ανάγκες μας. Επίσης, δεν ήθελα να είναι τόσο ποιητικός ο στίχος. Ήθελα να είναι ακόμη πιο άμεσος και να βρίσκει κέντρο κατευθείαν. Αλλά να έχει και τη λαϊκότητα και την ευθύτητα που έχουν οι παραδοσιακοί στίχοι.

Η αλήθεια είναι πως είναι διαφορετικός σε όλα του. Και πολύ πιο εξωστρεφής από τους προηγούμενους.

Ήθελα σε αυτό τον δίσκο να φύγω από την ευκολία μου. Αν παρατηρήσεις τραγουδοποιούς που γράφουν χρόνια, θα δεις ποιος είναι ο βασικός πυρήνας τους. Δηλαδή, άμα πάρει την κιθάρα και γράψει τώρα κάτι, τι θα γράψει; Εμένα λίγο πολύ, ο βασικός μου πυρήνας είναι το “Μια κι έξω” και το “Θα πάω όταν γουστάρω”. Πρέπει, όμως, την ευκολία σου να την σπας, γιατί δεν μπορείς να κάνεις το ίδιο πράγμα 1000 φορές. Σε κουράζει και εσένα και τον άλλον. Πρέπει να σπρώχνεις τον εαυτό σου να κάνει διαφορετικά πράγματα για να βγαίνει καινούργιο υλικό. Να σκάβεις και σε άλλη τρύπα, δεν μπορείς να σκάβεις στην ίδια συνέχεια, πόσα διαμάντια θα βγάλεις; Δεν το κάνεις εντελώς συνειδητοποιημένα, αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού σου υπάρχει το “μην ξανακάνεις το ίδιο”. Έχεις τέτοιες επιλογές την ώρα που αυτοσχεδιάζεις.

Πώς ήταν η συνεργασία σου με τις τέσσερις ερμηνεύτριες;

Είχαμε πολύ καλή συνεργασία. Με διαφορετικό τρόπο καλή. Πρόκειται για διαφορετικές προσωπικότητες, από διαφορετικές γενιές και με διαφορετικό φως η καθεμία.

Η Ελένη Τσαλιγοπούλου πραγματικά είναι στην καλύτερη φάση της. Είναι ένας άνθρωπος που έχει τον ενθουσιασμό μικρού παιδιού, αλλά και τη σοφία όλης της μέχρι τώρα πορείας της. Είναι εκρηκτικός ο συνδυασμός αυτός. Είναι μία εκπληκτική τραγουδίστρια και βλέπεις το πόση αγάπη έχει ακόμα για το τραγούδι. Αυτό δεν είναι δεδομένο μετά από τόσα χρόνια. Να βλέπεις έναν άνθρωπο που δεν έχει χάσει την πραγματική αγάπη για το τραγούδι, όχι για όλα τα γύρω-γύρω, τα οποία έτσι κι αλλιώς τα έχει κερδίσει.

Η Μάρθα Φριντζήλα είναι ένας άνθρωπος που νιώθω ότι τα έχει πάρα πολύ καλά με τον εαυτό της. Βλέπεις έναν άνθρωπο που είναι σχεδόν σοφός. Είναι τεράστια περσόνα. Νιώθω ότι δεν είναι τραγουδίστρια, ότι είναι κάτι παραπάνω από όλα αυτά.

Η Νατάσσα Μποφίλιου είναι ένας τόσο ανοιχτός άνθρωπος. Είναι αυτό που βλέπεις. Λες αποκλείεται να είναι ο άνθρωπος που βλέπω στις συνεντεύξεις, στη σκηνή, στις εμφανίσεις της. Είναι ένας άνθρωπος που έχει αγάπη για τον κόσμο, για την ανθρωπότητα. Κι αυτό σε φωτίζει. Επίσης, είναι απίστευτη επαγγελματίας. Δεν το πιστεύεις ότι είναι τόσο καλή και τόσο προσεκτική. Λες “δεν μπορεί, κάτι θα της ξεφύγει”, αλλά δεν συμβαίνει. Χωρίς να γνωριζόμαστε τόσο καλά, κοιταζόμασταν στα μάτια και καταλάβαινε αμέσως τι ήθελα.

Η Ιουλία Καραπατάκη είναι το κορίτσι που θέλεις να γίνει κάτι, για να την ακούσεις να γελάει ξανά και ξανά. Είναι πολύ θετικός άνθρωπος. Παρότι έχει κερδίσει πολλά πράγματα και της αξίζει, προσπαθεί συνεχώς. Είναι ένας πολύ λαμπερός άνθρωπος και πιστεύω ότι θα έχει ένα πολύ φωτεινό μέλλον.

“Τακούνια για καρφιά, να εκδικηθεί η ομορφιά”

Το τραγούδι “Τακούνια για καρφιά” έδωσε τον τίτλο του δίσκου σου. Γιατί επέλεξες αυτή τη συγκεκριμένη φράση; Τι συμβολίζει για σένα;

Είχα μια εικόνα για αυτό το τραγούδι. Ένα κορίτσι περπατάει στο δρόμο, φυσάει ο αέρας, αλλά δεν την ενδιαφέρει τίποτα. Έχει ήδη κερδίσει η ομορφιά και η ελευθερία. Δεν μπαίνει καν στη διαδικασία να το διεκδικήσει αυτό. Ζούμε σε μια εποχή όπου είμαστε στη φάση της διεκδίκησης. Υπάρχει το κίνημα του MeToo, υπάρχει μία αίσθηση των γυναικών να πάρουν αυτό που δεν τους είχε δοθεί – και δικαίως. Εγώ σκέφτομαι το επόμενο βήμα, όπου όλα αυτά θα είναι λυμένα πια. Και η εικόνα μου ήταν μια γυναίκα που περπατάει με τα τακούνια της και με ένα φουστάνι και φυσάει. Δεν την νοιάζουν πια όλα αυτά. Δεν την νοιάζει ούτε να προκαλέσει ούτε να μην προκαλέσει, ούτε να φοβηθεί ούτε να μην φοβηθεί, ούτε αν την κοιτάνε ούτε αν δεν την κοιτάνε. Κερδίζει η ελευθερία του να είσαι όπως θέλεις.

Τα “Τακούνια για καρφιά” είναι αυτό: η ομορφιά από τη μία, αλλά και η αιχμή. Ότι πατάς το τέρας που σε εμποδίζει να είσαι ελεύθερος

Τα “Τακούνια για καρφιά” είναι αυτό: η ομορφιά από τη μία, αλλά και η αιχμή. Ότι πατάς το τέρας, το οποιοδήποτε τέρας μπορεί να σε εμποδίζει να είσαι ελεύθερος. Γι’ αυτό και ήθελα να το πει η πιο μικρή της παρέας, η Ιουλία Καραπατάκη – που το είπε και εκπληκτικά. Είναι αυτό που αφορά αυτή τη στιγμή ένα νεαρό κορίτσι.

Πιστεύεις ότι έχουμε ακόμη δρόμο μπροστά μας για την ισότητα των δύο φύλων;

Έχουμε πάρα πολύ δρόμο γενικά, για την ισότητα και για την δικαιοσύνη. Και σίγουρα στο θέμα των γυναικών. Αλλά πρέπει να τραβήξουμε το σχοινί. Και πρέπει να το τραβάμε προς όλες τις πλευρές, όπου υπάρχει έλλειψη ισότητας και δικαιοσύνης. Μερικές φορές υπάρχει ο κίνδυνος να βλέπουμε μόνο την μία πλευρά ή να υπερβάλλουμε προς τη μία. Αλλά σίγουρα χρειάζεται πολλή δουλειά στο θέμα της γυναικείας ελευθερίας. Η φάση μόλις ξεκίνησε.

Πες μου μερικές σκέψεις σου και για τα υπόλοιπα πέντε τραγούδια του δίσκου.

“Όλα τα όχι και τα μη”: Είναι αυτή η αίσθηση του να παίρνεις, επειδή δίνεις. Ουσιαστικά κερδίζεις, δίνοντας. Είναι δύσκολο να μπαίνεις σε αυτή τη λογική. Έχουμε μπει σε μια πολύ ναρκισσιστική κατάσταση, όπου είναι εντελώς φυσιολογικό ο καθένας να κοιτάζει την πάρτη του και να νιώθει ότι το ζήτημα είναι τι θα κερδίσει από το οτιδήποτε, πχ από τη σχέση. Ξεχνάμε ότι μάλλον τις περισσότερες φορές έχεις κερδίσει όταν έχεις δώσει, οποιαδήποτε κι αν είναι η κατάληξη.

“Φύσα αέρα”: Είναι η εικόνα ενός ανθρώπου που περπατά μόνος του στην πόλη και φυσάει ένας αέρας που τα σηκώνει όλα. Παίρνει και τις ανάγκες του και το παρελθόν του και τα όνειρά του, αλλά με έναν εντελώς απελευθερωτικό τρόπο.

“Νερό στη βάρκα”: Δεν μπορώ να αποφασίσω, τελικά, σ’ αυτό το κομμάτι αν αυτός που η βάρκα του μπάζει νερό και βουλιάζει, γουστάρει ή δεν γουστάρει. Πάντως κάτι νιώθει. Μάλλον ο καθένας μπορεί να το καταλάβει όπως θέλει.

“Χόρεψε”: Αυτό το τραγούδι είναι η άλλη όψη του “Τακούνια για καρφιά”, με έναν άλλον τρόπο, πιο εξωστρεφή και πιο απελευθερωτικό. Μοιάζουν αυτά τα δύο κομμάτια να είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

“Γιάννη μου”: Εκπλήσσομαι κι εγώ με αυτό το κομμάτι. Πολλοί το θεώρησαν σαν αναφορά στο “Γιάννη μου το μαντήλι σου”, εγώ δεν το σκέφτηκα καν. Ο “Γιάννης” είναι τόσο τραγουδισμένο πρόσωπο – και με αυτή την έννοια, είναι σύμβολο. Πολλά παραδοσιακά και ρεμπέτικα τραγούδια αναφέρουν ονόματα, είναι σαν να βγήκε ένα τραγούδι που να λέω “έχω κι εγώ έναν Γιάννη, ακούστε τον”.

Είσαι ικανοποιημένος από το τελικό αποτέλεσμα;

Είμαι πολύ ικανοποιημένος, ειδικά σε αυτή την εποχή που είναι πολύ δύσκολο να στήσεις έναν ολόκληρο δίσκο. Έναν δίσκο στον οποίο να γίνουν τα πράγματα όπως πρέπει: από το artwork μέχρι την παραγωγή και μέχρι τις ηχογραφήσεις, τις μίξεις. Δεν έχω να πω ότι κάπου κάναμε έκπτωση. Είμαι σε όλα τα επίπεδα ευχαριστημένος.

Η ιδιότητα του δασκάλου, η έμπνευση και ο κόσμος

Παράλληλα, με την καλλιτεχνική σου ιδιότητα, εργάζεσαι και σαν δάσκαλος μουσικής σε σχολεία. Πώς πάει αυτό το κομμάτι;

Πάει σταθερά καλά, είναι ένα πράγμα που συνεχίζει να μ’ αρέσει. Είμαι σε μουσικά σχολεία ως δάσκαλος πιάνου τα τελευταία πέντε χρόνια, οπότε έχω δει αυτή την πλευρά. Έχει πολλές χαρές και αυτή η πλευρά. Έχει πολλά παιδιά με άλλο ενδιαφέρον για τη μουσική και πολλά παιδιά με μεγάλο ταλέντο.

Aλήθεια, ακούνε τα τραγούδια σου; Ποια προτιμούν;

Τα ακούνε. Δεν τα προμοτάρω, αλλά θα σε ανακαλύψουν, θα σε γκουκλάρουν, δεν υπάρχει περίπτωση! Προτιμούν αυτά που “χιπ-χοπκίζουν”. Είναι πιο κοντά στην εποχή τους. Γενικά, τα παιδιά της νέας γενιάς ακούν περισσότερο χιπ-χοπ, τραπ και αμερικάνικη ποπ. Αλλά πάντα στις ηλικίες της εφηβείας υπάρχει και μία μόδα, δεν ξέρεις πού θα πάει, δεν ξέρεις το ίδιο παιδί τι θα ακούει σε δέκα χρόνια. Στο μουσικό γυμνάσιο υπάρχει και πολύ μεγάλη ποικιλία άλλων ακουσμάτων, γιατί είναι παιδιά που ασχολούνται με τη μουσική, οπότε έχουν ιδιαίτερη ευαισθησία.

Μετά από τόσα χρόνια που ασχολείσαι με τη μουσική, γράφεις με τους ίδιους ρυθμούς; Υπάρχει ακόμη η έμπνευση και τα ερεθίσματα;

Υπάρχουν φάσεις που φαίνεται να το έχω πολύ ανάγκη και κάθομαι και γράφω με τις ώρες, υπάρχουν μέρες που δεν βγαίνει τίποτα. Αλλά, έχω μια αίσθηση ότι αυτό που λέμε “έμπνευση” είναι η διάθεσή σου να το κάνεις. Δεν υπάρχει κάτι θεόσταλτο. Όσο κάθεσαι και γουστάρεις με τη διαδικασία, θα βγει και κάτι. Τώρα αν θα είναι καλό ή όχι, εμπνευσμένο ή όχι, αυτό φαίνεται με την αποδοχή. Γιατί δεν υπάρχει κάποιος άλλος να το κρίνει αυτό. Το ζήτημα είναι αν εσύ έχεις ακόμα όρεξη να κάτσεις να το κάνεις. Αν σου φύγει αυτό, τελειώνουν τα πράγματα. Εμένα με νοιάζει πιο πολύ να παραμένει η πραγματική ανάγκη του να το φτιάξεις, να μην είναι “κατασκευή” το κομμάτι, να μην είναι ότι το κάνεις για κάποιο λόγο. Πρέπει το κομμάτι να έχει προκύψει από δική σου συναισθηματική ανάγκη να το δημιουργήσεις.

Οι προσωπικές ανησυχίες συνεχίζουν να υπάρχουν. Αν τα λύσεις όλα τελείως, υπάρχει περίπτωση να μην χρειάζεται να γράψεις. Να είσαι χαρούμενος σε μια παραλία και να κοιτάς τα κυματάκια

Μέσα σε όλα αυτά, οι προσωπικές σου ανησυχίες που φαίνονταν έντονα στους πρώτους δίσκους σου, εξακολουθούν να υπάρχουν;

Οι προσωπικές ανησυχίες συνεχίζουν να υπάρχουν. Απλά είναι με άλλο τρόπο δοσμένες. Και πολλές φορές μπορεί να μην θέλεις να μιλήσεις πάλι για τα ίδια, μπορεί να επιλέγεις να μην το κάνεις. Πιστεύω, πάντως, ότι αν τα λύσεις όλα τελείως, υπάρχει περίπτωση να μην χρειάζεται να γράψεις. Να είσαι χαρούμενος σε μια παραλία και να κοιτάς τα κυματάκια.

Αν και είναι φρέσκος ο νέος δίσκος, έχεις κάτι έτοιμο για το επόμενο διάστημα;

Υπάρχει έτοιμο single δικό μου, με video-clip, που θα βγει το καλοκαίρι. Δεν θα άντεχα να φτιάξω έναν ολόκληρο δίσκο τώρα, είναι πολύ δύσκολη διαδικασία. Είναι πιο εύκολο να μπαίνεις κομμάτι – κομμάτι. Βολεύει και, επίσης, ο κόσμος τα απορροφάει καλύτερα. Ένας λόγος που είμαι χαρούμενος για το “Τακούνια για καρφιά”, είναι ότι αποτελείται από 6 μόνο κομμάτια και ο κόσμος μπορεί να τον ακούσει ολόκληρο. Ήθελα να είναι τόσο – όσο. Δεν αντέχει πια το κοινό 10 με 12 τραγούδια.

Γενικά, θεωρείς ότι ο κόσμος είναι ανοιχτός στο να ακούσει καινούργιο υλικό;

Πιστεύω ότι ο κόσμος έχει ανάγκη να ακούσει νέο υλικό όταν βγει, αλλά χάνεται. Το ζήτημα είναι πώς θα φτάσει κοντά του και πώς δεν θα είναι κουρασμένος από τα άλλα 10.000 κομμάτια – κακής ποιότητας συνήθως – που θα έχει ήδη ακούσει. Για παράδειγμα, από τα 20 τραγούδια που έχει ακούσει, τα 17 είναι κάτω του μετρίου. Λογικό, υπάρχει η δημοκρατία του Youtube. Αυτό, όμως, κουράζει τον άνθρωπο, ο οποίος ακόμη και καλή διάθεση να έχει, δεν αντέχει να ακούσει το 18ο τραγούδι, το οποίο μπορεί να έχει κάτι να του δώσει. Οπότε, τι κάνει; Ξαναγυρνάει στα ίδια. Τους είναι πιο εύκολο να επιστρέψουν στο οικείο.

Τα social media παίζουν κάποιο ρόλο στην προώθηση;

Παίζουν τεράστιο ρόλο, αλλά δεν είναι προσανατολισμένα στο έργο, είναι προσανατολισμένα στα πρόσωπα. Άρα αν εσύ πηγαίνεις με “σημαία” το έργο σου, δεν είναι τόσο εύκολο να λειτουργήσει το Instagram. Πάει περισσότερο με την persona και την εικόνα σου. Εμένα, που έτσι κι αλλιώς δεν μου ταιριάζει αυτό το κομμάτι, δεν με βοηθά ιδιαίτερα.

Η live παρουσίαση του δίσκου στον Σταυρό του Νότου

Την Παρασκευή 6 Μαΐου θα πραγματοποιηθεί στον Σταυρό του Νότου η live παρουσίαση του δίσκου. Τι θα δούμε και θα ακούσουμε;

Θα έχουμε ένα πρώτο μέρος όπου θα είναι ο “παλιός Ντάντος” και ένα δεύτερο μέρος με τις τέσσερις τραγουδίστριες, οι οποίες θα πουν τα τραγούδια του δίσκου, αλλά και κάποια δικά τους από την πορεία τους.

Είναι σαν να μπαίνεις να παίξεις ντέρμπι Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός, μετά από τραυματισμό και χωρίς προπονήσεις

Πώς αισθάνεσαι που θα παίξεις live μετά από σχεδόν 2,5 χρόνια παύσης, λόγω του κορονοϊού;

Είναι σαν να μπαίνεις να παίξεις ντέρμπι Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός, μετά από τραυματισμό και χωρίς προπονήσεις. Έτσι νιώθω. Αλλά γουστάρω. Θέλω να μπω να παίξω. Έχουμε πάρα πολλή όρεξη να παίξουμε μετά από τόσο καιρό και έχουμε ετοιμάσει ένα πολύ ωραίο το πρόγραμμα.

Πληροφορίες για το live:

Info: Παρασκευή 6 Μαΐου 2022 / Σταυρός του Νότου – Κεντρική Σκηνή (Θαρύπου 37, Νέος Κόσμος) / Γενική Είσοδος: 12€ / Ώρα έναρξης: 22.00

Εισιτήρια: Προπώληση εισιτηρίων στο viva.gr / Πώληση εισιτηρίων την ίδια μέρα στο ταμείο του καταστήματος / Για κράτηση θέσης καθημένου σε τραπέζι επικοινωνείτε στο τηλ 210 9226975

Επί σκηνής: Ορέστης Ντάντος, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Νατάσσα Μποφίλιου, Μάρθα Φριντζήλα, Ιουλία Καραπατάκη

Συντελεστές: Λεωνίδας Πετρόπουλος (μπάσο) / Γιώργος Καρδιανός (κιθάρες) / Δημήτρης Τσώλης (τύμπανα) / Κώστας Φόρτσας (καβάλ, γκάιντα, κλαρίνο) / Αλέξανδρος Καμπουράκης (ακορντεόν) / Ηχοληψία: Γιάννης Παξεβάνης / Οργάνωση παραγωγής: Goodheart Productions

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις