Ο Ορέστης Ντάντος τραγουδά γι΄αυτούς που βιώνουν “την ευλογία και την κατάρα της διαφορετικότητας”

Δύο χρόνια μετά το EP «Τακούνια για Καρφιά», με το ομώνυμο τραγούδι να έχει καθιερωθεί ως σύμβολο δικαιοσύνης, ελευθερίας και γυναικείας ενδυνάμωσης, καθώς και την τεράστια επιτυχία του «Νερό στη Βάρκα», ο Ορέστης Ντάντος επιστρέφει δυναμικά με το έβδομο προσωπικό του άλμπουμ.

Με στίχους που ξεχωρίζουν για την ευαισθησία τους και μουσικές που ισορροπούν ανάμεσα στη Hip Hop και την ελληνική παράδοση, παρουσιάζει 19 νέα τραγούδια – 19 αφηγήσεις για όλους όσοι αναζητούν τη θέση τους σε έναν περίπλοκο κόσμο. Ένα μουσικό έργο αφιερωμένο στα «μοναχοπαίδια» της ζωής.

Βαθιά προσωπικό και βιωματικό, το νέο άλμπουμ του Ορέστη Ντάντου “Τα δικά μου αδέρφια είναι μοναχοπαίδια” απευθύνει ένα οικείο κάλεσμα σε όλους εκείνους που ζουν αντισυμβατικά, μοναχικά, διαφορετικά.

“Μετά τα «Τακούνια για καρφιά» μπήκε το θέμα πώς συνεχίζω από εκεί κι έπειτα. Ποιο θα ήταν το επόμενο βήμα. Ήταν μια περίοδος που είχα «λιώσει» το «Mr. Morale & the Big Steppers» του Lamar. Μου ήρθε η ιδέα για ένα concept album, όπου η αφήγηση θα χρησιμοποιεί στοιχεία χιπ χοπ, αλλά με στίχο ενδοσκοπικό, άμεσο, ψυχοεκμυστηρευτικό.

Άρχισα να γράφω σελίδες στίχους. Από αυτές προέκυψαν τα χιπ χοπ του δίσκου. Αυτά αποτέλεσαν και τον κορμό. Όμως, συνεχίζοντας να δουλεύω ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω και για άλλες πλευρές των μοναχοπαιδιών (όπως από νωρίς πήρε το όνομα ο δίσκος), οι οποίες χρειάζονταν άλλα μουσικά μέσα για να εκφραστούν.

Έτσι ο δίσκος έφτασε να έχει από νέο-λαϊκά, νέο-παραδοσιακά μέχρι, ποπ ροκ πινελιές, κι από ηλεκτρικά μέχρι ακούστικ μπαλάντες” λέει ο Ορέστης Ντάντος στο NEWS 24/7 για το πώς εμπνεύστηκε το νέο αυτό άλμπουμ.

Η μουσική του άλμπουμ σου όπως είπες και εσύ, συνδυάζει Hip Hop και παραδοσιακά στοιχεία. Πώς επέλεξες να παντρέψεις αυτά τα διαφορετικά είδη και τι ρόλο παίζει κάθε είδος στη δημιουργία της ατμόσφαιρας του άλμπουμ;

“Ανάλογα με τη θεματολογία του κάθε τραγουδιού προέκυψε η ανάγκη και για διαφορετικό μουσικό στιλ. Το «σβήνει γρήγορα η σελήνη» ας πούμε και το «Ρε Μανόλη» ήθελα να ρεμπετίζουν, ενώ το “Music is your only friend” «έπρεπε» να ροκίζει θυμίζοντας τις ηλεκτρικές μου καταβολές”.

Μιλάς για “19 μοναχοπαίδια – αδέρφια” που αποκτούν φωνή μέσα από τα τραγούδια σου. Πώς συνδέονται αυτά τα “αδέρφια” με την προσωπική σου ζωή και ποιο μήνυμα θέλεις να περάσεις μέσα από αυτές τις ιστορίες;

“Πάντα με γοήτευαν οι άνθρωποι που ξεφεύγουν από τις νόρμες της πλειοψηφίας. Ακριβώς επειδή κι εγώ ήμουν τέτοιος. Για αυτούς τους ανθρώπους το να βρουν τη θέση τους στον κόσμο είναι πολύ δύσκολη υπόθεση. Πρέπει να το φτιάξουν όλο μόνοι τους. Ξέρεις, το πιο εύκολο πράγμα είναι να πάρεις μια έτοιμη συνταγή ζωής και να την ακολουθήσεις. Υπάρχουν εκατοντάδες έτοιμες συνταγές που σου προσφέρονται εκεί έξω. Από τη θρησκεία, την πολιτική, το lifestyle, την αδυσώπητη αξιακή επιβολή της συντριπτικής πλειοψηφίας.

Ο δίσκος μιλάει για τη μικρή μειοψηφία που επιμένει να πηγαίνει κόντρα και να ορθώνει το ανάστημά της. Αυτά είναι τα «μοναχοπαίδια» που ονειρεύονται να αναγνωρίσουν το ένα το άλλο και να φτιάξουν τη δική τους «οικογένεια»”

Συχνά πάντως αναφέρεσαι στους «απόκληρους» της ζωής…

“Είναι όλοι αυτοί που δυσκολεύονται να ζήσουν, όχι όμως από τις εξωτερικές συνθήκες της ζωής τους απαραίτητα, αλλά από αυτό που συμβαίνει μέσα στο κεφάλι τους. Αυτοί που βιώνουν την ευλογία και την κατάρα της διαφορετικότητας. Η διαφορετικότητα σου προσφέρει έναν μοναδικό τρόπο να βιώσεις τη ζωή σου, αλλά ταυτόχρονα σε απομακρύνει από τον μέσο άνθρωπο με τον οποίο δεν μπορείς να συνδεθείς και ο οποίος σε κοιτάει σαν εξωγήινο στην καλύτερη. Οι διαφορετικοί έχουν μεγάλη δυσκολία να βρουν ανθρώπους να συνεννοηθούν γιατί λείπει ο κοινός κώδικας καθώς τον δικό τους τον έχουν φτιάξει μόνοι τους κι άρα είναι απίθανο να ταιριάζει με κάποιου άλλου”.

Πόσο πολιτική είναι αυτή η δουλειά σου;

“Το «πλειοψηχούντες» είναι ένα από τα πιο πολιτικά τραγούδια που έχω γράψει, αλλά και σε όλο το άλμπουμ η στάση του κάθε μοναχοπαιδιού απέναντι στο σύνολο είναι βαθιά πολιτική θεωρώ”.

«Όλοι οι μόνοι σας ελάτε μαζί μου». Αυτός ο στίχος μοιάζει με πρόσκληση. Τι θέλεις να αισθανθεί το κοινό ακούγοντας το άλμπουμ;

“Η ελπίδα του δίσκου είναι όλα αυτά τα μοναχοπαίδια να αναγνωρίσουν το ένα το άλλο, να ενώσουν τις διασκορπισμένες τους δυνάμεις και να γίνουν μέλη μιας δικής τους ιδιότυπης οικογένειας. «…τα δικά μου τα αδέρφια είναι μοναχοπαίδια»”.

Υπάρχει κάποιο από τα 19 τραγούδια που νιώθεις πως είναι πιο κοντά στην καρδιά σου ή κάποιο που γράφτηκε σε μια ιδιαίτερη στιγμή για εσένα;

“Αν θα έπρεπε να πω κάποια θα έλεγα το «Πάμε πίσω» και το «Μια θέση κενή» που χαρακτηρίστηκαν από τον θάνατο της μάνας μου”.

Ποιοι καλλιτέχνες ή δημιουργοί σε ενέπνευσαν κατά τη διάρκεια της σύνθεσης του άλμπουμ;

“Ανέφερα ήδη τον Kendrick Lamar και θα πω και τους Pink Floyd όπου λόγω της ενιαίας σύλληψης του άλμπουμ (concept) ξαναέσκυψα στο ανυπέρβλητο “The Wall””

Σχέδια;

“Παρουσίαση δίσκου, live εκτός κι εντός Αθηνών και σχεδιασμός επόμενου δίσκου”.