Ο Θωμάς Κωνσταντίνου διασκευάζει Βιτάλη και η Καραπατάκη “περπατάει αφηρημένη”

Το αγαπημένο τραγούδι της Ελένης Βιτάλη “Περπατούσα αφηρημένη” (Το Honda) από τον δίσκο της “Το Απέναντι Μπαλκόνι” (1989) επέλεξε ο Θωμάς Κωνσταντίνου για να φέρει τον ήχο του στο “σήμερα” με τη συνδρομή της Ιουλίας Καραπατάκη και του Tiny Jackal.

Επίκαιρο όσο ποτέ, το τραγούδι μιλά για την ανάγκη να “πατάμε φρένο” μπροστά από κάθε δυσκολεμένο άνθρωπο αφού “όλους τους διαβάτες, μια λεπτή κλωστή μας δένει”. Την προσωπική ιστορία της Βιτάλη, που αγαπήσαμε για τον ιδιαίτερο στίχο της και μάλιστα στο πλαίσιο ενός άλμπουμ που περιλάμβανε και την υπέροχη “Κιβωτό”, πήρε στα χέρια του ο Θωμάς Κωνσταντίνου και της άλλαξε μορφή με όρεξη και σεβασμό.

Το τραγούδι ερμηνεύει η Ιουλία Καραπατάκη και ο Tiny Jackal έχει προσθέσει κάποιους στίχους, σε απόδειξη πως η μουσική δεν γνωρίζει σύνορα και περιορισμούς!

Ακούστε το τραγούδι και δείτε το animation του τραγουδιού:

Ακροβασία ανάμεσα στο παραδοσιακό και το μοντέρνο

O εξαιρετικός μουσικός, συνθέτης, παραγωγός και ενορχηστρωτής Θωμάς Κωνσταντίνου έχει συνεργαστεί στο παρελθόν με πολλούς καταξιωμένους Έλληνες αλλά και ξένους καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων οι: Calexico, Eric Burdon, Jovanotti, Shantel, Νανά Μούσχουρη, Δήμητρα Γαλάνη, Ελένη Καραΐνδρου, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Χάρις Αλεξίου κ.αλ.

Το μουσικό του αποτύπωμα χαρακτηρίζεται από την ακροβασία ανάμεσα σε διαφορετικούς κόσμους, συνδυάζοντας το παραδοσιακό με το μοντέρνο. Επικεντρώνεται στην συνύπαρξη διαφορετικών πολιτισμών, καθώς και στον ισότιμο διάλογο ετερόκλητων καλλιτεχνών, με σκοπό να φωτιστούν τα σημεία στα οποία ο μυστικισμός της ανατολής συναντά τον λυρισμό της δύσης.

Υπήρξε πρωτεργάτης των Τακίμ, μέλος του Chronos Project με την Δήμητρα Γαλάνη και από το 2020 έχει έντονη παρουσία στην ψηφιακή δισκογραφία με το δικό του δισκογραφικό Label “Worker Records” και με επίσημες κυκλοφορίες σε συνεργασία με σημαντικούς διεθνείς καλλιτέχνες και παραγωγούς  και με πάνω από 2.500.000 ακροατές.

Το 2020 εντύπωση έκανε το album με τίτλο “Holy Week” με πρωτότυπες συνθέσεις και διασκευές εμβληματικών βυζαντινών ύμνων προσαρμοσμένες για ούτι. Του μιλήσαμε με την ευκαιρία αυτής της διασκευής, έχοντας πάντα στο μυαλό μας ότι είναι γιος του θρυλικού δημοτικού τραγουδιστή Γιάννη Κωνσταντίνου, δεξιοτέχνης ουτίστας και μελετητής των παραδοσιακών μουσικών.

Πώς ξεκίνησε η ιδέα να διασκευάσετε το συγκεκριμένο τραγούδι της Ελένης Βιτάλη και τι αντιπροσωπεύει για εσάς αυτή η σπουδαία ερμηνεύτρια. “Έπινα μπίρες με έναν συγχωριανό από την Πρέβεζα, τον Νίκο Βουλιστιώτη, όταν μου έβαλε να ξανακούσω την πρώτη εκτέλεση του 1989.  Αυτό που μου έκανε αμέσως εντύπωση ήταν οι στίχοι. Πώς δηλαδή καταφέρνει η Βιτάλη μέσα σε τρεις στροφές να συμπυκνώσει τόσο υψηλά νοήματα, που αν μάλιστα σκεφτεί κάποιος πόσο νέα ήταν όταν το έγραψε, τότε αυτό το καθιστά ακόμα πιο εντυπωσιακό.

Ο συνδυασμός του μουσικού μοτίβου που επέλεξε η Ελένη να ντύσει αυτούς τους στίχους μου θύμισε τις περιπτώσεις που προσπαθούμε να δώσουμε χαπάκι σε κατοικίδιο, και το βάζουμε μέσα σε έναν κεφτέ, σε μια λιχουδιά για να σιγουρευτούμε πως θα το καταπιεί. Ένα καμουφλαρισμένο φάρμακο για τις ψυχές των δυσκολεμένων ανθρώπων. Για μένα η Βιτάλη αντιπροσωπεύει την μουσική ευφυΐα και ταυτόχρονα την ανεπιτήδευτη λαϊκότητα.”

Πώς προέκυψε η συνεργασία με την Ιουλία Καραπατάκη και τον Tiny Jackal, που πρόσθεσε νέους στίχους στο κομμάτι;  “Η πρώτη επαφή έγινε με τον Tiny Jackal. Γνωριστήκαμε ένα βράδυ στη Σφίγγα μέσω μιας φίλης δημοσιογράφου και κολλήσαμε αμέσως. Δυο μέρες μετά του πρότεινα να κάνουμε το «Περπατούσα αφηρημένη» και μέσα σε λίγη ώρα είχε σκαρώσει τους έξτρα στίχους, πάντα στο ίδιο πνεύμα με τους αυθεντικούς και πάντα με τις ευλογίες της ίδιας της Ελένης Βιτάλη. Εντυπωσιάστηκα με την ταχύτητα και την αποφασιστικότητα που λειτουργεί η ραπ. Με ξεκλείδωσε σε πολλά επίπεδα. Έπειτα το προτείναμε στην Ιουλία, η οποία χωρίς πολλά πολλά, ήρθε στο στούντιο και το τραγούδησε. Εκεί ήταν που κατάλαβα πως η Ιουλία έχει έρθει για να μείνει. Συναίσθημα, πάθος και επαγγελματισμός στην σωστή αναλογία.”

Πώς επηρέασε η επαφή σας από μικρή ηλικία με την παραδοσιακή μουσική τη συνολική δημιουργική σας κατεύθυνση; “Μου έδωσε ένα παραπάνω εφόδιο, κάτι για το οποίο σήμερα είμαι ευγνώμων, ταυτότητα! Κατάλαβα νωρίς από πού έρχομαι και πού θα ήθελα να πάω ή μάλλον πιο σωστά, πού δεν θα ήθελα να πάω. Είναι ιδιαίτερα ανακουφιστικό να έχεις έναν «μπούσουλα», όταν η ζωή σε πηγαίνει στα πιο αναπάντεχα μουσικά μονοπάτια. Είναι ίσως επειδή σου παρέχει μια αίσθηση ακεραιότητας, ειδικά όταν καλείσαι να συνομιλήσεις καλλιτεχνικά με ανθρώπους του εξωτερικού.”

Με ποιους τρόπους ενέπνευσε ο πατέρας σας τα μουσικά σας βήματα; Τι θυμόσαστε έντονα από εκείνον στη σκηνή; “Ο πατέρας μου ενέπνευσε τη ζωή και την καλλιτεχνική μου υπόσταση με τρόπους μυστικούς, που ακόμα ανακαλύπτω. Σαν μυστικοί φάκελοι αφημένοι σε κάποιο συρτάρι που τους βρίσκεις όταν πραγματικά τους έχεις ανάγκη. Μου έμαθε κυρίως τι σημαίνει συνέπεια και επαγγελματισμός, πώς να πράττω περισσότερο και να μιλάω λιγότερο. Αυτό που θυμάμαι έντονα είναι πως ο πατέρας μου βίωνε αυτά που τραγουδούσε, δεν υποκρινόταν. Επίσης δεν έκανε ποτέ διακρίσεις στους «πελάτες» που έρχονταν να χορέψουν ή να ακούσουν τα τραγούδια του. Σεβόταν και δεχόταν κάθε άνθρωπο χωρίς γογγυσμό, γιατί κατανοούσε βαθιά την ανθρώπινη ανάγκη για ψυχαγωγία. Την θεωρούσε ένα είδος κάθαρσης. Ήταν ένας άτυπος «εξομολόγος» θα μπορούσε να πει κανείς.”

Τι “ποιότητες” υπήρχαν στα πανηγύρια που δεν υπήρχαν σε άλλες μορφές διασκέδασης και πόσο έχει αλλάξει όλο αυτό το σκηνικό σήμερα; Γιατί συνεχίζετε να παίζετε στα πανηγύρια;  “Οι ποιότητες των παλιών ανθρώπων ήταν πως ο καθένας ήταν ξεχωριστός. Ξεχωριστοί μουσικοί, ξεχωριστοί μερακλήδες και χορευτές, ξεχωριστοί σε όλα τους. Κανένας δεν έμοιαζε με κανέναν και κανένας δεν κουνούσε το δάχτυλο. Τα λέω επειδή τα έζησα, τα πρόλαβα, ολοζώντανα μπροστά στα μάτια μου. Αυτό που ζούμε σήμερα απέχει πολύ από το αυθεντικό που προλάβαμε (και παραλάβαμε) κάποιοι από τη γενιά μου.

Η κακώς νοούμενη πολιτική ορθότητα δυστυχώς έχει σαρώσει τα πάντα δημιουργώντας αισθητικές «φατρίες» που ορίζουν τι είναι ωραίο και τι δεν είναι. Τα πανηγύρια είναι για μένα η σύνδεση με τους προγόνους μου, με την πραγματική ζωή και τους πραγματικούς ανθρώπους. Είναι επι-Κοινωνία και ισότητα και όχι επίδειξη αυταρέσκειας ή ναρκισσισμού. Δεν μπορείς να κρατάς ένα λαούτο και να πλασάρεσαι ως ειδήμων ή εκπρόσωπος ενός είδους και να μην έχεις παίξει ούτε μισή ώρα σε πραγματικό πανηγύρι. Κάτι δεν ταιριάζει…”

Υπάρχει πιστεύετε μία γενικότερη “επιστροφή” στην παράδοση, ειδικά από τη νέα γενιά;  “Για επιστροφή δεν ξέρω, για μόδα ίσως. Επιστροφή στην παράδοση σημαίνει να λαμβάνεις τα «δώρα» που άφησαν οι προηγούμενοι και να τα μετατρέπεις σε απαντήσεις και όχι να διαλέγεις όσα σε βολεύουν ή εξυπηρετούν το όποιο πρόσκαιρο αφήγημα σου. Μου φαίνεται πολύ «επιλεκτικό» αυτό που συμβαίνει και αν είναι ένα πράγμα που δεν χώνεψα ποτέ στη ζωή μου, αυτό είναι οι «ελίτ» που λειτουργούν με τη λογική της αγέλης. Παρολαυτά θεωρώ πως υπάρχουν νέοι που την «ψάχνουν» στ’ αλήθεια και δεν είναι μόνο για την φάση. Αυτοί είναι που θα δώσουν την όποια απάντηση στο ερώτημα: “επιστροφή στην παράδοση ή επιστροφή στο μέλλον;”, που για μένα είναι το ίδιο.”

Από όλες τις προσωπικότητες με τις οποίες έχετε συνεργαστεί, θυμόσαστε κάποια συμβουλή ή ένα περιστατικό που σας έδωσε ένα “μάθημα” και το ακολουθείτε στην πορεία σας;  “Όταν ο αείμνηστος Χρόνης Αηδονίδης μου είπε πως παίζω «ελληνικό ούτι». Ήταν η εποχή που ήταν μόδα να μιμούμαστε Τούρκους και Άραβες μουσικούς, τέλη του 90’. Μπορεί εκείνη τη στιγμή να μην κατάλαβα τι εννοούσε αλλά το ανακάλυψα αργότερα. Ήθελε να μου πει (με τόση διάκριση) πως το να μιμούμαστε είναι μέρος της μουσικής μάθησης, αλλά να μην παραμένουμε σε αυτό. Οφείλουμε να ανακαλύπτουμε τη δική μας ξεχωριστή φωνή και τη δική μας θέση στην μουσική αλλά και γενικότερα στη ζωή.”

Τοπ 5 τραγουδιών που θα θέλατε να διασκευάσετε!

1. Moonage Daydream-David Bowie (Το έχω διασκευάσει αλλά παραμένει ακυκλοφόρητο)
2. Που ‘σουν φέτος το Χειμώνα (Ήπειρος)
3. Οι Αμπάρες (Μάκης Χριστοδουλόπουλος)
4. Μάτια Παλάτια (Β. Τσιτσάνης)
5. Το όνειρο καπνός (Μ. Θεοδωράκης)

—————————

“Περπατούσα αφηρημένη” (Το Honda)

Στίχοι-μουσική: Ελένη Βιτάλη
Διασκευή: Θωμάς Κωνσταντίνου-Tiny Jackal
Στίχοι νέοι: Tiny Jackal
Παραγωγή: Θωμάς Κωνσταντίνου
Animation: Θάνος Κοσμίδης
Ηχογράφηση: Bunker Studios
Μίξη: Γιώργος Φραγγέλης, Soundhouse Studios
Master: Dimi Conidas

Φωτογραφίες: Γιώργος Σπανός
Design: Φαίη Λυγνού