Όταν ο Iggy Pop “δίδαξε” rock στην Πλατεία Νερού

Το Release Athens Festival αποτελεί, αναμφίβολα, ένα από τα μεγαλύτερα συναυλιακά events του καλοκαιριού και το μουσικόφιλο κοινό αναμένει πάντοτε με μεγάλη ανυπομονησία να βρεθεί στην απέραντη Πλατεία Νερού και να απολαύσει αγαπημένους καλλιτέχνες από το εξωτερικό και ονόματα που σπάνια έχει την ευκαιρία να δει και να ακούσει ζωντανά. Το φετινό Release δημιούργησε αισθήματα αδημονίας από νωρίς, ήδη από την ανακοίνωσή του για αυτό το καλοκαίρι, αφού, αφενός, οι μέρες του φεστιβάλ αυξήθηκαν και, αφετέρου, το line up ήταν και είναι πλούσιο, με καλλιτέχνες που αξίζει να παρακολουθήσει κανείς. Ξεκίνησε με τον Damian Marley την Παρασκευή 7 Ιουνίου και συνέχισε το ίδιο δυναμικά το Σάββατο 8 Ιουνίου.

Τη δεύτερη μέρα του φεστιβάλ, ο κόσμος που έσπευσε στην Πλατεία Νερού στο Φάληρο, είχε την ευκαιρία να απολαύσει τον θρύλο της rock μουσικής Iggy Pop, ως headliner, αλλά και τους – αγαπημένους στο ελληνικό κοινό – James, τους Shame, που ήρθαν για πρώτη φορά στην χώρα μας, καθώς και δύο αγαπημένες ελληνικές ροκ μπάντες, τους The Noise Figures και τους The Dark Rags. Παρά τη ζέστη και τον ήλιο που έκαιγε το απόγευμα του Σαββάτου, αρκετοί ήταν εκείνοι που επέλεξαν να παραβρεθούν από νωρίς στον χώρο, να ζήσουν ολοκληρωμένα την εμπειρία της δεύτερης μέρας του Release, από την αρχή μέχρι το τέλος, και να βρουν εξ αρχής μια καλή τοποθεσία για τους ίδιους και την παρέα τους, αφού όλοι ξέραμε πως θα ακολουθούσε μια εκρηκτική, δυναμική και με μεγάλο πλήθος κόσμου βραδιά. Όπως και έγινε, άλλωστε!

Πρώτοι στη σκηνή ανέβηκαν οι The Dark Rags που, έχουν «ανοίξει» συναυλίες γνωστών ονομάτων, όπως των Dubrovniks, Radio Birdman, Vibrators και Ex Hex, γεμάτοι ενέργεια και αποφασιστικότητα, προθέρμαναν με τον δικό τους τρόπο τους πρώτους παρευρισκομένους. Με δυνατούς punk – garage rock ήχους, βγαλμένους από τη δεκαετία του 70 και του 80, αλλά και με το σαξόφωνο που προστέθηκε στην πορεία να κλέβει την παράσταση, έκαναν ένα εξαιρετικό ξεκίνημα. Έπειτα, τη σκυτάλη πήρε η δεύτερη ελληνική μπάντα, οι The Noise Figures, που συνέχισαν την πολύ καλή έναρξη των Dark Rags. Το δίδυμο των Γιώργο Νίκα και Στάμο Μπάμπαρη, με συνεχείς περιοδείες σε Ελλάδα αλλά και Ευρώπη, «έμπασε» το κοινό στον psychedelic rock κόσμο του, μοιράστηκε τις fuzz μελωδίες του και απέδειξε πως η εγχώρια μουσική σκηνή τα πηγαίνει περισσότερο από καλά.

Η ώρα είχε πάει ήδη 19.00 και η τρίτη μπάντα, που σήμανε και την έναρξη του μεγαλύτερου μέρους της συναυλίας, ανέβηκε στη σκηνή. Οι Shame, μία από τις κορυφαίες νέες rock μπάντες της Μεγάλης Βρετανίας, ανέβηκαν στη σκηνή με πολύ καλή ενέργεια και προσαρμόστηκαν αμέσως στη διάθεση του φεστιβάλ, συμπαρασέρνοντας μαζί τους και τον κόσμο, που είχε πια «ζεσταθεί» και είχε μπει στο κατάλληλο κλίμα. Βέβαια, ο τραγουδιστής των νεαρών «πάνκηδων», Charlie Steen, ζεστάθηκε και στην κυριολεξία, αφού μέχρι το τέλος του set είχε βγάλει το πουκάμισό του, κάνοντας, μάλιστα, και stage diving. Οι Shame έπαιξαν με πάθος και ορμή τον δίσκο τους “Songs Of Praise”, «σύστησαν» στο κοινό τρία νέα τραγούδια τους, δεν σταμάτησαν λεπτό να δίνουν ό,τι έχουν και δεν έχουν, αφήνοντας , φεύγοντας από τη σκηνή, τις καλύτερες εντυπώσεις.

Είχε έρθει η ώρα για τα δύο μεγαλύτερα ονόματα της δεύτερης μέρα του Release τα πράγματα γύρω έμοιαζαν να αλλάζουν. Η Πλατεία Νερού είχε αρχίσει να γεμίζει για τα καλά με κάθε ηλικίας κόσμο, στον χώρο από τη σκηνή μέχρι και το κεντρικό video wall δεν υπήρχε ούτε ένα «μονοπάτι«, οι ουρές στα διάφορα πόστα είχαν αρχίσει να μεγαλώνουν και ο ζεστός ήλιος είχε μετατραπεί σε ένα χρυσό ηλιοβασίλεμα – μια από τις πιο γλυκές ώρες και τις πιο όμορφες εικόνες που μπορεί να αντικρίσει κανείς στην Πλατεία Νερού. Από στιγμή σε στιγμή θα έβγαιναν οι James, μια μπάντα που έχει συνδέσει το όνομά της με την Ελλάδα, αφού οι επισκέψεις της στη χώρα μας είναι κάτι παραπάνω από συχνές. Άλλοι θα τους έβλεπαν για πολλοστή φορά και άλλοι θα έπαιρναν μια πρώτη γεύση από το αγαπημένο συγκρότημα του ελληνικού κοινού, που επιστρέφει ξανά και ξανά.

Από την πρώτη στιγμή που ανέβηκαν στη σκηνή, ο τραγουδιστής, Tim Booth, ανέπτυξε μεγάλη οικειότητα με τον κόσμο και φρόντισε να έχει σε όλο το set επαφή μαζί του, πλησιάζοντας συνεχώς στα κάγκελα. Αν και το κοινό ξεκίνησε να συμμετέχει με ενθουσιασμό, στη συνέχεια διατήρησε μια πιο ήρεμη κατάσταση, πιθανόν επειδή οι James στήριξαν σχεδόν όλη τους την εμφάνιση στον πρόσφατο/νέο δίσκο τους “Living In Extraordinary Times”. Ο Tim Booth με πολύ όμορφη διάθεση, με ένα διαρκές χαμόγελο και φανερά καταϊδρωμένος από το πάθος με το οποίο τραγουδούσε, αλλά και τις χορευτικές φιγούρες του, είχε μια πολύ καλή παρουσία, ενώ μια από τις ομορφότερες στιγμές ήταν το stage diving του, που τον παρέσυρε από χέρι σε χέρι αρκετά μακριά, ενώ ο ίδιος κρατούσε το μικρόφωνο και τραγουδούσε χωρίς να του ξεφύγει ούτε νότα.

Φαίνεται, ωστόσο, πως ίσως οι James να το «έχασαν» στην επιλογή του setlist. Στα γνώριμα και πολύ αγαπημένα τραγούδια τους, πάντως, όπως τα Laid, Getting Away With It (All Messed Up), Sometimes το κοινό ξεσηκώθηκε, τραγούδησε, χόρεψε και έκανε απίστευτο κέφι, αν και φάνηκε πως σε κάποιους έλειψε πολύ η “Senorita”, αφού το περίμεναν με ανυπομονησία και τελικά δεν το άκουσαν. Από τη μία, είναι θετικό το να βλέπεις μια μπάντα να εξελίσσεται, να μην επαναπαύεται στις χρόνιες επιτυχίες της και στα hits της. Τα νέα τραγούδια για να μαθευτούν, πρέπει, σαφώς, να παιχτούν και ζωντανά. Από την άλλη, χρειάζονταν περισσότερα από τα πολύ γνωστά κομμάτια τους ανάμεσα στα καινούργια, ώστε να διατηρηθεί ο ενθουσιασμός του κοινού, το οποίο ούτως ή άλλως διψάει να τα ακούσει σε ένα καλοκαιρινό φεστιβάλ με πολλά ονόματα.

Όσο περνούσαν τα λεπτά για την εμφάνιση του Iggy Pop, του ζωντανού θρύλου της rock ή αλλιώς του «Νονού του Punk» μπορούσες να νιώσεις διάχυτο τον παλμό της ανυπομονησίας. Μέχρι που οι ήχοι των σκυλιών ακούστηκαν σε όλη την Πλατεία Νερού και το “I Wanna Be Your Dog” έδωσε το σήμα για να ξεσπάσει το κοινό σε χειροκροτήματα και να φτάσει, επιτέλους, στο απόγειό του, κάτι που περιμέναμε πολλή ώρα να συμβεί. Και ήταν μόνο η αρχή! Ο γερόλυκος της rock ξεχύθηκε στη σκηνή και δεν σταμάτησε λεπτό να κινείται, να τραγουδά, να πηγαίνει πέρα – δώθε, σε σημείο που προσπαθούσες με το βλέμμα σου να τον προφτάσεις. Τα Gimme Danger , The Passenger και Lust for Life «άναψαν φωτιές» που ήταν δύσκολο πια να σβήσουν, με τον κόσμο να τον παρακολουθεί με ενθουσιασμό, να τον χαίρεται και να τον απολαμβάνει.

Έκσταση! Με το κλασικό του παρουσιαστικό και, φυσικά, χωρίς μπλούζα, ο 72χρονος Iggy έκανε ό,τι ήθελε – αλίμονο αν δεν! – και ο κόσμος ακολουθούσε. Κατέβαινε στον χώρο μπροστά από τη σκηνή, ανέβαινε πάλι από τις σκάλες, έκανε τις γκριμάτσες του, χόρευε, φόρεσε λεοπάρ μπουφάν, τραγουδούσε με όλο του το είναι και δεν έπαιρνε ανάσα – έμοιαζε σαν να μην την χρειαζόταν κιόλας. Από την εποχή των The Stooges στα τραγούδια της solo καριέρας του, ο Iggy «πηδούσε» ανάμεσα στα Skull Ring, Repo Man, Search and Destroy, T.V. Eye, 1969, Mass Production, Nightclubbing, με τα μουσικά όργανα της ορχήστρας να τον ακολουθούν πιστά και με τα πνευστά να έχουν σε πολλά σημεία της συναυλίας εξέχουσα θέση. Η παρουσία του γέμιζε όλη τη σκηνή – για να μην πούμε όλη την Πλατεία Νερού – και ήταν στ’ αλήθεια ευλογία να τον παρακολουθείς ζωντανά να παραδίδει, στην ουσία, μαθήματα πραγματικής rock.

Το set του Iggy ήταν διανθισμένο με διασκευές, τις οποίες ερμήνευσε με τον δικό του, μοναδικό τρόπο, όπως το The Jean Genie του David Bowie, που ήταν ένας φόρος τιμής στον «άνθρωπο που έπεσε στη γη» και που τον βοήθησε στα μέσα της δεκαετίας του 70, το “Real Wild Child” του Johnny O’Keefe, αλλά και το “Red Right Hand” του Nick Cave εν μέσω κόκκινων φώτων, με το οποίο έκλεισε το πρόγραμμά του. Τι κι αν το σώμα του ήταν πια γερασμένο, τι κι αν η ηλικία του κοντεύει να είναι αντίστροφη του 1947 που γεννήθηκε; Ο Iggy Pop, στη μιάμιση ώρα που έκανε το live show του – γιατί περί αυτού πρόκειται! – υπερκάλυψε τα πάντα. Το ξέραμε ότι έτσι θα γίνει. Απλώς το επιβεβαιώσαμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, σε μια από τις δυνατές μέρες του Release Athens Festival.

Αναμένουμε τις επόμενες!