Πάρτι με τις “Βαβυλώνες” των Thievery Corporation στην Πλατεία Νερού – Τι σε περιμένει

Οι Thievery Corporation, το πρωτοποριακό ντουέτο από τη Ουάσινγκτον, είναι μια από τις σταθερές αξίες της ηλεκτρονικής μουσικής, αλλά και πολύ αγαπημένη μπάντα του ελληνικού κοινού εδώ και χρόνια.

Την Τρίτη 9 Ιουλίου, σε μία βραδιά αφιερωμένη στους ήχους της downtempo-dub-electronica και soul, οι Thievery θα μεταμορφώσουν την Πλατεία Νερού σε ένα κοσμοπολίτικο dancefloor, από τις ακτές της Βραζιλίας μέχρι τη Βηρυτό και από τα κλαμπ της Ουάσινγκτον μέχρι την Bossa Nova των ’60ς.

Από το 1995 που δημιουργήθηκαν χρησιμοποιούν την παγκόσμια μουσική και την electronica σαν “όχημα” για να αμφισβητήσουν το αμερικανικό πολιτικό σύστημα. «Κλέβοντας» στοιχεία και samples από διαφορετικά είδη μουσικής, πήραν το όνομά τους, Thievery Corporation.

Thievery Corporation – Respect στη βραζιλιάνικη κουλτούρα και το street lounge της Ουάσινγκτον

Ιδρύθηκαν από τον Rob Garza και τον Eric Hilton και στις δεκαετίες που ακολούθησαν εξελίχθηκαν σε ένα από τα πιο επιτυχημένα ονόματα του είδους, καθορίζοντας παράλληλα την downtempo/trip hop σκηνή με τις καινοτόμες παραγωγές και τα εξαιρετικά τραγούδια τους.

Το δίδυμο αποφάσισε να συνεργαστεί το καλοκαίρι του 1995 στο Eighteenth Street Lounge της Ουάσινγκτον. Ο Rob Garza και ο συνιδιοκτήτης του Lounge, Eric Hilton ενώθηκαν λόγω της κοινής τους αγάπης για τη ζωή στα κλαμπ, καθώς και για τους vintage δίσκους dub, bossa nova και jazz.

Ο Hilton είχε αδυναμία στο ροκ από μικρή ηλικία και ξεκίνησε να παίζει σε συγκροτήματα από 11 χρόνων, με επιρροές που ξεκινούσαν από την ευρύτερη punk σκηνή της Αγγλίας και της Αμερικής και έφτανε μέχρι τον Antônio Carlos Jobim και την Astrud Gilberto.

Ο Garza από την άλλη, μεγάλωσε ακούγοντας τους δίσκους της οικογένειάς του: Henry Mancini, Sam Cooke, Johnny Cash, The Beatles κτλ. Στο σχολείο άρχισε να ανακατεύεται με την ηλεκτρονική μουσική, να φτιάχνει δικά του beats και samples και σύντομα ανακάλυψε τη jazz και τη bossa nova.

Αποφάσισαν να δουν τι θα προέκυπτε από την ανάμειξη όλων αυτών των επιρροών σε ένα στούντιο ηχογράφησης, και το αποτέλεσμα αρχικά ήταν η ίδρυση της δισκογραφικής εταιρείας Eighteenth Street Lounge Music το1996.

Η πορεία τους ξεκίνησε με το κλασικό πλέον, “Sounds From The Thievery Hi-Fi” (1996), το οποίο έθεσε τα θεμέλια για τον χαρακτηριστικό τους ήχο και για όσα θα ακολουθούσαν. Τα “Mirror Conspiracy” (2000), “Richest Man In Babylon” (2002), “The Cosmic Game” (2005), καθώς και τα πιο πρόσφατα “The Temple of I & I” (2017) και “Treasures From the Temple” (2018), αποθεώθηκαν από τον μουσικό Τύπο, ενώ το ντουέτο κέρδισε ένα αφοσιωμένο κοινό που πλέον τους ακολουθεί σε κάθε τους βήμα. 

Το γεγονός ότι οι Thievery σχηματίστηκαν στην Ουάσινγκτον, τους καθιστά το ιδανικό είδος των “insiders” που ζουν στην καρδιά του αμερικανικού πολιτικού συστήματος. Ίσως θα περίμενε κανείς ότι αυτό θα έκανε τον ήχο τους να μοιάζει κουρασμένος και πικρόχολος, αλλά εκείνοι αποφάσισαν να προσεγγίζουν την πολιτική κριτική τους σαν ένα εορταστικό κάλεσμα για ακτιβισμό.

Eξερευνούν τους ήχους της τζαμαϊκανής μουσικής, παίζουν με dub και reggae παραδόσεις πειραματίζονται με αφρικανικούς ρυθμούς, bossa nova και jazz, ενώ ο ήχος της Καραϊβικής παρέμεινε πάντα κυρίαρχος στη δουλειά τους.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας τους, το ντουέτο έχει επανειλημμένα εκφράσει την αγάπη του για τη βραζιλιάνικη κουλτούρα, ιδιαίτερα για το μουσικό κίνημα Bossa Nova της δεκαετίας του ’60. Ορισμένες από τις παλαιότερες ηχογραφήσεις τους συνοδεύονταν από εικαστικά που απέδιδαν ιδιαίτερο φόρο τιμής σε κλασικές κυκλοφορίες καλλιτεχνών της bossa nova, όπως ο João Gilberto (το ομώνυμο άλμπουμ του 1973) ή ο Tom Jobim (Stone Flower).

Το ντεμπούτο άλμπουμ τους Sounds from the Thievery Hi-Fi του 1997 είναι επίσης αφιερωμένο στη μνήμη του Βραζιλιάνου μουσικού Antonio Carlos Jobim.

Η γλώσσα των στίχων του γκρουπ καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας τους περιλαμβάνει αγγλικά, ισπανικά, γαλλικά, ιταλικά, περσικά, πορτογαλικά, ρουμανικά και χίντι. Αυτό αντικατοπτρίζει τις επιρροές του συγκροτήματος από την παγκόσμια μουσική.

“Σίγουρα βάζουμε πολλά διαφορετικά στυλ και διαθέσεις μέσα στη μουσική μας. Το Saudade για παράδειγμα είναι ένας αγαπημένος μου δίσκος που έχουμε κάνει, ακριβώς επειδή είναι ένας από τους πιο ασυνήθιστους δίσκους από έναν καλλιτέχνη ηλεκτρονικής μουσικής” λένε σε συνέντευξή τους.

Αν πάντως τους ρωτήσεις πώς ενσωματώνουν στη μουσική τους ήχους από τη Τζαμάικα απλά απαντούν: “Το να βρίσκεσαι στην Τζαμάικα σε κάνει αυτόματα να θέλεις για κάποιο λόγο να παίζεις συνεχώς reggae ”.

Μουσική και πολιτική

Αναφορικά με την πολιτική λένε στο PopMatters: “Η μουσική μας μπορεί μερικές φορές να ακούγεται πολιτική, αλλά νομίζω ότι είναι πολύ διαφορετική από την άποψη της δεξιάς, της αριστεράς, των Ρεπουμπλικάνων, των Δημοκρατικών ή της επιφανειακής πολιτικής. Νομίζω ότι χρησιμοποιούμε κωδικοποιημένη γλώσσα στους στίχους μας για να σχολιάσουμε τα συστήματα ελέγχου και τις δομές εξουσίας και το πώς τα πράγματα μπορεί να πηγαίνουν προς τα κάτω.

Αγγίζουμε θέματα που είναι ταμπού, αλλά νομίζω ότι τα μηνύματά μας είναι πέρα από την πολιτική, έχουν να κάνουν περισσότερο με το πώς οργανώνεται ο κόσμος σε ένα ευρύτερο σύστημα από ό,τι κάθε τέσσερα χρόνια ή αυτή ή εκείνη η κυβέρνηση.”

Εκτός από “αντιπολεμικοί” καλλιτέχνες (πιστεύουν ότι καμία αμερικανική κυβέρνηση των τελευταίων ετών δεν ήταν κατά του πολέμου) είναι σπουδαίοι στην εξερεύνηση της παγκόσμιας μουσικής. Εξερευνώντας ήχους και όργανα που συχνά θεωρούνται αυστηρά “ξένα”, βοηθούν στο να ειπωθεί η ευρύτερη ιστορία πολιτισμών και ομάδων.

“Μια από τις χαρές των Thievery Corporation είναι η ελευθερία που έχουμε. Δεν έχουμε κάποιο μήνυμα πίσω από αυτό, δεν προσπαθούμε να αποδείξουμε κάτι σε κανέναν ή να του πούμε «κοιτάξτε αυτό το κολομβιανό τραγούδι» ή «ακούστε αυτό το κομμάτι με αραβικές επιρροές που γράψαμε. Ο κόσμος είναι ένα ενδιαφέρον μέρος και όλοι οι πολιτισμοί είναι ενδιαφέροντες με τον τρόπο τους».

Στις τρεις δεκαετίες της καριέρας τους, οι Thievery Corporation έγιναν γνωστοί για τις μαγευτικές ζωντανές εμφανίσεις τους, κατακτώντας τις μεγαλύτερες μουσικές σκηνές του κόσμου, μαγνητίζοντας το κοινό με τον προσωπικό και πάντα πολυσυλλεκτικό ήχο τους.

Την Τρίτη 9 Ιουλίου, θα έχουμε τη χαρά να φιλοξενήσουμε για μια ακόμη φορά ένα από τα αγαπημένα συγκροτήματα του εγχώριου κοινού. Μαζί τους οι Black Pumas, οι The Budos Band και ο Anduze.

Black Pumas με αγάπη από το Τέξας

Oι Black Pumas δημιουργήθηκαν δημιουργήθηκαν το 2017 στο Τέξας από τον τραγουδοποιό Eric Burton και τον κιθαρίστα-παραγωγό Adrian Quesada. Εμφανίστηκαν στο προσκήνιο με το ομώνυμο ντεμπούτο τους, το 2019, το οποίο όχι μόνο αναγνωρίστηκε ως μια από τις κορυφαίες κυκλοφορίες της χρονιάς αλλά τους βρήκε και υποψήφιους για Grammy στην κατηγορία “Album of the Year”.

Συνδυάζοντας στοιχεία soul, funk, R&B και ψυχεδελικού ροκ, χάρις τα υπέροχα φωνητικά του Burton και τις αριστοτεχνικές ενορχηστρώσεις του Quesada, κατάφεραν μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να συγκεντρώσουν 6 ακόμα υποψηφιότητες για Grammy, να υπογράψουν μερικά από τα κορυφαία τραγούδια των τελευταίων ετών (“Colors”, “Black Moon Rising”, “Fire”) και να πραγματοποιήσουν sold-out περιοδείες σε Αμερική και Ευρώπη.

Φέτος, οι Black Pumas κάνουν παγκόσμια περιοδεία, έχοντας στις αποσκευές του τον πολυαναμενόμενο δεύτερο δίσκο τους, το “Chronicles of a Diamond”, που κυκλοφόρησε πριν λίγες εβδομάδες. Τα πρώτα δύο singles του άλμπουμ, “More Than A Love Song” και “Mrs. Postman”, έχουν ήδη ξεπεράσει τα 6 εκατομμύρια streams και έχουν κατακτήσει την κορυφή στο αμερικανικό, αλλά και το εγχώριο ραδιόφωνο. Στην καλύτερή τους στιγμή έρχονται στο Release.