Ραφαέλα Καρά: Η μεγάλη κυρία της ιταλικής τηλεόρασης δεν είναι πια κοντά μας

Πριν εμφανιστούν στους τηλεοπτικούς δέκτες οι Ιταλίδες showgirls, οι οποίες ‘αναπαρήχθησαν’ σε όλες τις εθνικές version τη δεκαετία του ’90, ήταν έτοιμο το broschure για το πώς γίνεται σωστά η δουλειά. Το είχε γράψει η γυναίκα που έκανε την επανάσταση στο χώρο του entertainment, σε όλη την Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική.

Όπως θα έλεγαν τη σήμερον ημέρα, σε τηλεοπτικές εκπομπές ταλέντων, η Ραφαέλα Καρά είχε το πλήρες πακέτο. Δηλαδή, διακρινόταν στην υποκριτική, το χορό, το τραγούδι και την παρουσίαση. Υπήρξε το σύμβολο των καλλιτεχνικών δεξιοτήτων και της κομψότητας επί 20 συναπτά έτη.

Yπήρξε και η απόλυτη έκφραση της ελευθερίας. Στο συντηρητικό ’60 ήταν σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Δεν την ένοιαζε. Δεν εκνευρίστηκε καν, με την απόφαση της RAI να τη διώξει, αφότου το Βατικανό την είχε χαρακτηρίσει ως ξεδιάντροπη. Ήξερε πως αυτό που ήθελε, μπορούσε να το κάνει. Και αυτό που ήθελε ήταν να διασκεδάζει η ίδια, όπως διασκέδαζε τον κόσμο.

Η Raffaella Maria Roberta Pelloni, όπως ήταν το πραγματικό όνομα της Raffaella Carrà, πέθανε τα ξημερώματα. Ήταν 78 χρόνων.

Ο επί χρόνια σύντροφος της ενημέρωσε για αυτό το ‘αντίο’, μέσω του ιταλικού πρακτορείου ειδήσεων ANSA. Όπως εξήγησε ο Σέρτζιο Ιαπίνο “μας άφησε για να πάει σε έναν καλύτερο κόσμο, όπου επικρατεί η ανθρωπιά. Εκεί όπου θα λάμπει για πάντα το ξεκάθαρο χαμόγελο και το τεράστιο ταλέντο της. Για κάποιο καιρό η ασθένεια επιτέθηκε στο μικροσκοπικό, αλλά γεμάτο ενέργεια κορμί της. Η ασταμάτητη δύναμη της, αυτή που την τοποθέτησε στην κορυφή του παγκοσμίου star system, δεν την εγκατέλειψε έως το τέλος. Είχε φροντίσει να μη διαρρεύσει το παραμικρό, για την κατάσταση της. Δεν ήθελε να επηρεαστούν οι απαστράπτουσες αναμνήσεις που είχαν οι φαν της από εκείνη”.

Aκολουθεί η αφήγηση της ζωής της, όπως την είχε κάνει η ίδια στον Τζόρτζιο Ντελ’ Άρτι και δημοσιεύτηκε στο Cinquanta Mila.

⌛ “Φοβάμαι περισσότερο να ακούσω τον κόσμο να λέει ‘πάλι εσύ;’. Προτιμώ να αναρωτηθεί πού εξαφανίστηκα”.

⌛ “Μεγάλωσα με τη γιαγιά μου και τον -Σικελό αστυνομικό- παππού μου. Οι γονείς μου χώρισαν αμέσως μετά το γάμο τους. Εκείνες τις εποχές το διαζύγιο ήταν κάτι που δεν συνέβαινε. Ο πατέρας μου με απειλούσε πάντα, πως αν δεν συμπεριφέρομαι καλά θα με πάρει μακριά από τη μητέρα μου”.

⌛ “Λένε πως γεννήθηκα στην Μπελάρια. Δεν είναι αλήθεια. Η μητέρα μου ήταν από την Μπελάρια. Η οικογένεια της είχε εκεί ένα μπαρ. Η οικογένεια μου ήταν πολύ ευκατάστατη. Δεν υπάρχει λόγος να επικαλεστώ το παραμύθι της Σταχτοπούτας, γιατί δεν ήταν αυτή η πραγματικότητα μου”.

⌛ “Η Μπελάρια ήταν ένας τόπος ελευθερίας για εμένα, των ανθρώπων για τους οποίους ήμουν πάντα το λουλούδι της Ίριδος. Η Μπολόνια ήταν το μέρος όπου έζησα, ο τόπος του καθήκοντος, της δουλειάς. Εκεί πρωτοεμφανίστηκα στην τηλεόραση. Είχε προηγηθεί η παρουσία μου στον κινηματογράφο (στα 9 έκανε ντεμπούτο στο  Tormento del passato. Ακολούθησαν άλλες πέντε ταινίες, πριν το ’60). Είχα ασχοληθεί πολύ νωρίτερα με το χορό”.

⌛ “Όταν ήμουν 8 χρόνων έφυγα από την Μπολόνια, για να παρακολουθήσω την Εθνική Ακαδημία Χορού στη Ρώμη. Εκεί έκανα ατελείωτες θυσίες, δούλευα για ατελείωτες ώρες, εμμονικά. Από όταν ήμουν 3 χρόνων στεκόμουν στα πόδια μου. Κατέστρεψα τα πόδια μου. Στα 14 η δασκάλα μου, μου είπε πως οι αστράγαλοι μου είναι πολύ μικροί για να κάνω καριέρα. Ότι θα έπρεπε να σπουδάζω έως τα 28 για να τα καταφέρω. Τράπηκα σε φυγή”.

⌛ “Η γιαγιά μου λάτρευε τις τέχνες, το βιολί, τη μουσική, το θέατρο. Οπότε έδωσα εξετάσεις για να μπω στο Κέντρο Πειραματικής Κινηματογραφίας και να γίνω ηθοποιός. Έγινα ηθοποιός. Ξεκίνησα με ένα μικρό ρόλο, σε ταινία του Φλορεστάνο Βαντσίνι (‘Η μακριά νύχτα του ’43’)”. Από τότε (1960) έως το 1965 έπαιξε σε διάφορες ταινίες του είδους ‘peplum’. Εκ του πέπλου. Αφορούσε ταινίες με μυθικά και βιβλικά στοιχεία της Ελληνορωμαϊκής και της μεσαιωνικής εποχής που ‘μιμούνταν’ μεγάλες παραγωγές του Hollywood.

⌛ “Το 1964 γύρισα το Celestina. Σύντομα έφυγα για τις ΗΠΑ (ήταν το 1965 όταν της έδωσε συμβόλαιο η 20th Century Fox). Με διάλεξαν για μια ταινία στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Φρανκ Σινάτρα (Von Ryan’s Express). Τα γυρίσματα έγιναν στην Κορτίνα. Η επιλογή μου έγινε μεταξύ πολλών υποψηφίων. Στη λίστα ήταν πολλές γνωστές ηθοποιοί, που ήθελαν να βρεθούν δίπλα στον Φρανκ. Επέλεξαν εμένα”.

⌛ “Ο Σινάτρα ήταν ένας κύριος. Πολύ στυλάτος. Δεν ήξερα τα τραγούδια του. Είχαμε πάει σε ένα μπαρ, πήγα στο τζουκ μποξ και έβαλα τραγούδια των Beatles. Είχε αιφνιδιαστεί. Μια μέρα μου δώρισε ένα κολιέ. Πήγα σε έναν συνεργάτη του και το επέστρεψα, λέγοντας ‘αν μου δίνει κολιέ, κάτι δεν έχει πάει καλά”. Ναι, ο Φρανκ Σινάτρα φλέρταρε και εκείνη του το ‘ξέκοψε’.

⌛ “Ο κινηματογράφος δεν με ‘κέρδισε’. Βρισκόμουν στο Hollywood, ένιωθα μόνη, πως μου έλειπε το σπίτι μου και έφυγα πολύ γρήγορα”. Πρωταγωνίστησε σε ιταλικές και γαλλικές παραγωγές, ενώ εμφανίστηκε και σε διάφορα τηλεοπτικά shows. Από το 1961 αφοσιώθηκε στην τηλεόραση και στo variety.

⌛ “Με είχαν πάρει σε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα – Io, Agata e tu- με τον Νίνο Φερέρ. Είχα ζητήσει μόλις ένα πράγμα: ‘δώστε μου τρία λεπτά, μόνο για εμένα. Ο πατέρας Βιρτζίνιο Ροτόντι είχε επίσης, τρία λεπτά μόνο για εκείνον. Γιατί να μην έχω κι εγώ;’. Τα χρησιμοποίησα για να χορέψω. Τι ζημιά θα μπορούσα να έχω κάνει”.

⌛ “Αφότου είχα χορέψει εκείνα τα τρία λεπτά, μου τηλεφώνησε η μητέρα μου από την Μπολόνια. Μου είπε ‘δεν ήσουν εσύ αυτή που χόρευε χθες’. Τη ρώτησα ‘δεν με αναγνώρισες;’. Μου απάντησε ‘όχι. Ήσουν κάποια άλλη χθες το βράδυ’”.

⌛ “Στη RAI υπήρχαν τότε εξαιρετικοί άνδρες δημοσιογράφοι και παρουσιαστές. Μια μέρα ζήτησα να συναντήσω τον Έτορε Μπερναμπέι. Μου έκλεισαν ραντεβού. Το πρώτο πράγμα που μου είπε ήταν πως ‘είσαι σαν Ferrari. Θα γίνεις εξαγωγή σε όλον τον κόσμο’. Από εκείνο το λεπτό άρχισε η επιτυχία μου”.

⌛ Η Καρά ήταν το πρώτο τηλεοπτικό πρόσωπο της Ιταλίας που αποκάλυψε την περιοχή της κοιλιά της, on camera. Άκουσε τα σχολιανά της. Από το Βατικανό άκουσε πως είναι ξεδιάντροπη και χυδαία.

⌛ Το Tuca Tuca γράφτηκε το 1971 για εκείνη. Το παρουσίασε με πλήρη εμφάνιση (χορό και τραγούδι) μαζί με τον επί χρόνια συνεργάτη της και πρώην σύντροφο της, Τζάνι Μπονκομπάνι (ήταν μαζί για δέκα χρόνια, με τον Μπονκομπάνι να είναι ο δημιουργός των επιτυχιών της). Έκανε αμέσως επιτυχία. Το αυτό ίσχυσε και για τα επόμενα τραγούδια που κυκλοφόρησε (Ma che musica maestro και Chissà se va).

⌛ Το πρώτο τραγούδι της που έκανε διεθνή επιτυχία ήταν το Tanti Auguri. Απέκτησε και άλλες version -στην ισπανική γλώσσα, την εσθονική κλπ. Δεν συγκρίθηκε με το mega hit που είχε τον ‘larger than life’ τίτλο -για την εποχή που κυκλοφόρησε’ “Για να κάνουμε έρωτα, πρέπει να κάνεις την πρώτη κίνηση”.

⌛ Στην Ισπανία κυκλοφόρησε ως “En el amor todo es empezar”, στη Γερμανία ως “Liebelei”, στη Γαλλία ως “Puisque tu l’aimes dis le lui”, στην Τουρκία ως “Sakın Sakın Ha” και στις αγγλόφωνες χώρες ως “Do It, Do It Again”. Το “A far l’amore comincia tu” ήταν η μόνη παρουσία της Καρά, στα τσαρτς της Μεγάλης Βρετανίας, όπου βρέθηκε στο Νο9 το 1978.  Το 2011 το ‘Far I’ Amore’ επανακυκλοφόρησε σε dance remix που ανέλαβε ο Μπομπ Σινκλέρ, με τον οποίον συνεργάστηκε τη Καρά.

⌛ Η επιτυχία της στις ισπανόφωνες χώρες ήταν τέτοια που στις αρχές του ’70 είχε μετακομίσει στην Ισπανία, για να δουλέψει στην τηλεόραση και στη δισκογραφία. Αυτή έγινε η ‘γέφυρα’ για τη Νότιο Αμερική, όπου επίσης δούλεψε για χρόνια. Το 1979 απέκτησε και ‘βάση’ στο Μπουένος Άιρες -που τελούσε υπό δικτατορία του στρατού, αλλά για την Καρά έγινε εξαίρεση. Όπου εμφανιζόταν, δεν έπεφτε καρφίτσα.

⌛ Το 1982 αποφάσισε πως είχε έλθει η ώρα της επιστροφής στην Ιταλία. Δεν δυσκολεύτηκε να βρει δουλειά. Αυτήν την φορά πρότεινε και έκανε χορευτικά -αισθησιακά- solo. Σε δυο από τα προγράμματα, στα οποία εμφανιζόταν εργαζόταν ως χορογράφος ο -κατά 11 χρόνια μικρότερος της- Σέρτζιο Ιαπίνο. Έγιναν ζευγάρι. Χώρισαν τη δεκαετία του ’90, αλλά διατήρησαν εξαιρετικές σχέσεις. Εξ ου και ο Ιαπίνο ανέλαβε να ενημερώσει τον κόσμο για το θάνατο της Καρά. Στις μεγάλες σχέσεις που είχε συνάψει ανήκει και αυτήν με τον Τζίνο Στακίνι, ποδοσφαιριστή της Γιουβέντους -ομάδα που υποστήριζε η σταρ. Κράτησε 8 χρόνια.

⌛ Η Καρά δεν πίστευε στο γάμο και από μικρή είχε αποφασίσει ότι δεν ήθελε να αποκτήσει παιδιά. Όταν κάποια στιγμή άλλαξε γνώμη, οι γιατροί της είπαν πως ήταν αργά. Έκτοτε αποφάσισε να βοηθά παιδιά από όλον τον κόσμο, με εξ αποστάσεως υιοθεσίες.

Το να είσαι γυναίκα σε δεκαετίες όπως του ’60 και του ’70 και να λες πως δεν πιστεύεις στο γάμο και δεν θες παιδιά, αντιλαμβάνεστε πως δεν ήταν ό,τι πιο απλό -ή εύκολο ή σεβαστό από τα ‘κλειστά’ μυαλά. Δεν είναι σήμερα, που έχουμε 2021. Γνώρισε την κατακραυγή του Καθολικού -άκρως συντηρητικού- κόσμου. Αρκούνταν στο να σχολιάσει πως “οι άνθρωποι θα μάθουν να αγαπούν στις σχέσεις τους, όταν μάθουν να αγαπούν τον εαυτό τους. Τότε θα μάθουν να απολαμβάνουν και τη ζωή και να μην είναι μίζεροι”.

Το 2013 επέστρεψε στην τηλεόραση, ως κριτής στο Voice. Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε και το Replay, τραγούδι με αγγλικό στίχο.

Το 2017 όταν πέθανε ο Μπονκομπάνι, η Ραφαέλα πήγε στην επιμνημόσυνη δέηση. Εκεί την περίμεναν δημοσιογράφοι. Τους είπε πως “είχα τη δυνατότητα να ζήσω μαζί του και να απολαύσω τον ίδιο και τις τρεις κόρες του. Κρατώ τον άνδρα αυτόν και τις ιδιωτικές μας στιγμές, για εμένα. Στο διάστημα που ασθένησε είχε το κουράγιο λονταριού. Μπορούσα ακόμα να γελάω με τα αστεία του. Τον αγκάλιασα, του έδωσα πολλά φιλιά και έτσι τον άφησα να φύγει”. Θα σας παρακαλούσα να δείτε πώς είχε αντιδράσει στις απόπειρες των ρεπόρτερ να της κάνουν αδιάκριτες ερωτήσεις.

Μετά την είδηση για το θάνατο της, μεταξύ αυτών που έσπευσαν να την ‘αποχαιρετήσουν’ ήταν ο Υπουργός Πολιτισμού της Ιταλίας, Ντάριο Φρανκεσίνι. Έγραψε πως “Η κυρία της ιταλικής τηλεόρασης αποχωρεί. Μια γυναίκα με τεράστιο ταλέντο, πάθος και ανθρωπιά που μας έκανε παρέα σε όλη μας τη ζωή. Αντίο Ραφαέλα”.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις