Release Athens 2022: Όταν η LP “εξαφάνισε” τους London Grammar

Μία βραδιά με λίγο απ΄όλα ήταν αυτή της 27ης Ιουνίου στην Πλατεία Νερού στο πλαίσιο του Release Festival. Μία βραδιά που σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε απογειωτική, καθώς οι headliners του, το κορυφαίο dream pop σχήμα των ημερών μας, όπως πολλοί χαρακτηρίζουν, οι London Grammar, μας άφησαν με ένα έντονο αίσθημα ανικανοποίητου.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Hooverphonic, πανέμορφοι και αισθαντικοί

Πλατεία Νερού 19.00: Το βέλγικο συγκρότημα των Hooverphonic καταλαμβάνει τη σκηνή. Και ξεκινά με το “You love me to death”. Και ο leader της μπάντας Alex Callier και η πανέμορφη και στα μαύρα ντυμένη Geike Arnaert – η φωνή πίσω από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του συγκροτήματος, που ξαναπήρε τη θέση της ως βασική του ερμηνεύτρια το 2020- ήταν εξαιρετικά επικοινωνιακοί και ένθερμοι με το ελληνικό κοινό που σιγά σιγά άρχισε να πληθαίνει στην αρένα.

Μοναδικό τους παράπονο; Ο ήλιος που τους τύφλωνε (φορούσαν γυαλιά ηλίου) ενώ αυτοί είναι περισσότερο κάτι ανάμεσα σε βαμπίρ και βρικόλακες, όπως μας είπαν και προτιμούν το σκοτάδι.

Ο ήχος τους ξεχωριστός και έξτρα αισθαντικός, όπως και η ενέργειά τους. Τραγούδησαν για λίγο παραπάνω από μία ώρα και δεν παρέλειψαν κανένα από τα γνωστά τους τραγούδια με αποκορύφωμα τη μεγάλη τους επιτυχία, το “Mad About You”, αλλά και το “Wrong place”, το τραγούδι με το οποίο κατέβηκαν στη Eurovision πριν από λίγα χρόνια.

Και τη σκυτάλη παίρνει ο σίφουνας LP

Σειρά πήρε η LP, που βγήκε στη σκηνή με το γιουκαλίλι της ανά χείρας και περίσσεια ενέργεια. Ήταν ντυμένη στα λευκά, με ένα καφέ δερμάτινο γιλέκο για να “σπάει” το άσπρο. Στα μαλλιά της φορούσε τη χαρακτηριστική της μπαντάνα και γυαλιά ηλίου. Αφού χαιρέτησε το ένθερμο και ζεσταμένο από τους Hooverphonic κοινό στα ελληνικά ξεκίνησε ένα ξέφρενο live με ισορροπημένες ρυθμικές αυξομειώσεις.

Αν κάτι ξέρει καλά η LP (Laura Pergolizzi) είναι να δημιουργεί από το τίποτα ατμόσφαιρα. Και αυτό το έκανε επί μιάμιση ώρα με το βάθος της φωνής της και το χαρακτηριστικό της μέταλλο, με το μαεστρικό της σφύριγμα και τα σχεδόν οπερατικά ξεσπάσματα της φωνής της, με την εκπληκτική εναλλαγή από τις ψηλές στις χαμηλές οκτάβες, αλλά και με τα διάφορα μουσικά όργανα που αλλάζει (από γιουκαλίλι και κιθάρες, μέχρι ντέφι και φυσαρμόνικα).

Σαρωτική, ξεσήκωσε το κοινό στο “Special ” και το “One Last Time” (τραγούδι που αποκάλυψε πως εμπνεύστηκε στην Αθήνα), μας είπε πολλές φορές πόσο της λείψαμε και γενικά τα έδωσε όλα. Ήταν η μοναδική στιγμή της βραδιάς που είδαμε το κοινό της αρένας να χορεύει και να τραγουδά σύσσωμο και αυτό δεν είναι τυχαίο.

Στο ανκόρ “αποθεώθηκε” όπως ήταν αναμενόμενο, καθώς τραγούδησε τον ύμνο της, το “Lost on You”.

London Grammar: Εκεί που μας “κέρδισαν”, τους χάσαμε

Οι indie/dream pop London Grammar εμφανίστηκαν στη σκηνή στις 23:00. Ήταν πολύ ατμοσφαιρικοί και αυτό που βλέπαμε ζωντανά επί σκηνής έδενε εξαιρετικά με τις ψηφιακές αναπαραστάσεις που έπαιζαν στα video wall.

Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν ο ήχος τους. Ήταν πολύ καλύτερος και από το να ακούς το cd τους. Η Hanna Reid με τις ερμηνείες της κατάφερε να τυλίξει την περσόνα της με ένα πέπλο μυστηρίου. Ήταν ήρεμη, γλυκιά και συγχρόνως υπόγεια δυναμική και η αλήθεια είναι πως μας κέρδισε.

Αλλά μέχρι εκεί. Εκεί που το Live πήρε λίγο τα πάνω του με το πανέμορφο light show που στήθηκε στο “Lose your head”, τελείωσε. Στα 75 λεπτά. Πολύ λίγο ρε παιδί μου για headliners…

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις