Σπαρακτική Λουτσία ντι Λαμμερμούρ – Όταν η Τζέσικα Πρατ ανέτρεψε την πατριαρχία με μία άρια

Η Τζέσικα Πρατ (Jessica Pratt) είναι μία από τις πιο αναγνωρισμένες υψίφωνους της σύγχρονης όπερας. Αρκεί ένα απλό γκουγκλάρισμα για να το διαπιστώσει κανείς. Η εμφάνισή της στην Εθνική Λυρική Σκηνή στον ρόλο της Λουτσίας ντι Λαμμερμούρ, ωστόσο, υπήρξε μία από τις σπάνιες στιγμές όπου ένας καλλιτέχνης όχι μόνο ανταποκρίνεται στις υψηλές προσδοκίες, αλλά τις ξεπερνά με ευκολία και μεγαλοπρέπεια.

Η σπουδαία αυτή κολορατούρα σοπράνο με την εξαιρετική της ερμηνεία καθήλωσε όλους όσοι είχαν την ευκαιρία να τη δουν στη Λουτσία ντι Λαμμερμούρ που σκηνοθέτησε η Κέιτι Μίτσελ (αναβίωση σκηνοθεσίας Ρόμπιν Τέμπατ). Καταχειροκροτήθηκε πολλές φορές κατά τη διάρκεια της παράστασης, με το κοινό να την αποθεώνει για την τεχνική της δεξιοτεχνία και την ψυχική ένταση που αποτύπωνε. Από την πρώτη νότα, η φωνή της ανέδειξε την τεχνική αριστεία και την απόλυτη κατανόηση του ρόλου της. Η ευκολία της να αγγίζει με απίστευτη καθαρότητα υψηλές νότες και οι φωνητικοί χρωματισμοί της μας ταξίδεψαν το σε μία μοναδική συναισθηματική εμπειρία.

Όμως, η Πρατ δεν περιορίστηκε σε μια απλή τεχνική εκτέλεση του ρόλου. Ενσάρκωσε την ψυχική κατάσταση της Λουτσίας, αποδίδοντας με εξαιρετική δύναμη την τρέλα, τον πόνο και την αβεβαιότητα που κατατρύχουν την ηρωίδα της όπερας.

Η σκηνοθετική ματιά της Κέιτι Μίτσελ

Η γυναικεία ματιά της Κέιτι Μίτσελ πάνω στη Λουτσία ανέδειξε μια ηρωίδα πιο ευάλωτη και ανθρώπινη από ποτέ. Εστιάζοντας στην ψυχική της σύγκρουση και στις σχέσεις εξουσίας που βιώνει, η Μίτσελ απομακρύνεται από την απλοϊκή εικόνα της «τρελής γυναίκας» και καταφέρνει να αναδείξει την Λουτσία ως θύμα των συνθηκών και του πατριαρχικού συστήματος που την καταπιέζει.

Η Μίτσελ χωρίζει στα δύο τη σκηνή  επιτρέποντας μια παράλληλη αφήγηση: από τη μια ο θεατής βλέπει όσα περιγράφονται στο λιμπρέτο της όπερας και από την άλλη φωτίζονται τα γεγονότα που συμβαίνουν παράλληλα, τα οποία συμπληρώνουν την ιστορία και αναδεικνύουν τη γυναικεία οπτική του έργου.

Η Λουτσία, μέσα από τη σκηνοθεσία της Μίτσελ, γίνεται μια γυναίκα που παλεύει με τον εσωτερικό της κόσμο, προσπαθώντας να βρει τρόπους να αντισταθεί στις πιέσεις που την καταδυναστεύουν.

Μέσα από αυτή την ανθρώπινη διάσταση, ο ρόλος της αποκτά συναισθηματική ένταση και αποπνέει μία βαθιά συμπάθεια, καθώς το κοινό βιώνει ένα εσωτερικό ταξίδι ενάντια στη γυναικεία καταπίεση και τις κοινωνικές προσδοκίες.

Η παραδοχή της ήττας και η τελική απελευθέρωση που ακολουθεί η τρέλα της Λουτσίας στη δεύτερη πράξη δεν παρουσιάζεται ως το αποτέλεσμα της ψυχικής διάλυσης ενός αδύναμου ατόμου, αλλά ως η κραυγή μιας γυναίκας που δεν βρίσκει διέξοδο στο πατριαρχικό σύστημα που την καταπιέζει επιβάλλοντας τις επιθυμίες του πάνω της. Η Κέιτι Μίτσελ, με τη σκηνοθετική της προσέγγιση, μεταμορφώνει την όπερα σε ένα συγκινητικό ψυχολογικό πορτρέτο, δίνοντας στη Λουτσία μια σύγχρονη και γυναικεία διάσταση που μιλά σε όλους εκείνους που αναγνωρίζουν τον πόνο της καταπίεσης και της ανισότητας.

Συμπέρασμα

Η Τζέσικα Πρατ στον ρόλο της Λουτσία απέδειξε περίτρανα πως δεν είναι απλώς μια τεχνικά άρτια υψίφωνος, αλλά μια καλλιτέχνιδα που καταφέρνει να συνδυάσει την τεχνική με την υποκριτική ικανότητα, δίνοντας στην ηρωίδα της μια ιδιαίτερη ζωντάνια και συναισθηματική ένταση. Ο τρόπος που αντιμετώπισε την περίπλοκη ψυχολογία της Λουτσίας είναι η απόδειξη της καλλιτεχνικής της μεγαλοσύνης. Και το θερμό χειροκρότημα του τέλους ήταν η απόλυτη επιβεβαίωσή της.