“Τα μαύρα ρούχα” – Εννέα γυναίκες τραγουδούν για τα θύματα των γυναικοκτονιών

Με τη στήριξη του Κέντρου Διοτίμα και με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα (25 Νοεμβρίου) για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, εννέα ερμηνεύτριες συναντιούνται και αφιερώνουν στα δεκάδες θύματα γυναικοκτονιών τη διασκευή του τραγουδιού «Όσο βαρούν τα σίδερα» με επιπλέον πρωτότυπη σύνθεση του Κώστα Ανετάκη και πρωτότυπο στίχο του Παντελή Κυραμαργιού.

Βιολέτα Ίκαρη, Γεωργία Νταγάκη, Μελίνα Ασλανίδου, Βασιλική Καρακώστα, Μαριάννα Πολυχρονίδη, Λευκοθέα Φιλιππίδη, Βούλα Στρατάκη και Γιολάντα Τσιαμπόκαλου (Sadahzinia) – σε νοηματική διερμηνεία της Σοφίας Ρομπόλη – απευθύνουν το δικό τους μοιρολόι στα θύματα έμφυλης βίας και με όχημα την κοινή μας γλώσσα, τη μουσική, φωνάζουν μαζί το δικό τους “Καμιά Μόνη”, μια κραυγή δικαίωσης και δικαιοσύνης.

Ακούστε το τραγούδι «Τα μαύρα ρούχα»

Οι συντελεστές μιλούν στο NEWS 24/7 και περνούν το δικό τους μήνυμα κατά της έμφυλης βίας.

​​Μελίνα Ασλανίδου:  “Για να έχεις μια Αρετούσα στην ζωή σου πρέπει να αξιωθείς να γίνεις ένας Ερωτόκριτος και να κερδίσεις την αγάπη και την εμπιστοσύνη από το ταίρι σου. Ενώνουμε τις φωνές μας σ’ ένα υπέροχο τραγούδι ενάντια σε κάθε μορφή βίας, στόχος μας να επικρατήσει μια υγιής κοινωνία που να χαρακτηρίζεται από τον σεβασμό και την καλοσύνη και κυρίως την αγάπη προς τον συνάνθρωπο…”

Βασιλική Καρακώστα: “Εύχομαι και ελπίζω να έρθουν αυτές οι μέρες που θα πρεσβεύει ο σεβασμός και η αγάπη τις ζωές μας. Εύχομαι τα “μαύρα ρούχα” που όλοι οι συνάδελφοι μαζί σας τραγουδάμε, με την καθοδήγηση του Κώστα Ανετάκη, να μας κάνει να νιώσουμε τον πόνο του άλλου.”

Γεωργία Νταγάκη: “Ήρθε η στιγμή που οι γυναίκες οφείλουμε να ενωθούμε. Οφείλουμε να παλέψουμε και να διαλύσουμε όλες τις παθογένειες και τα στερεότυπα του παρελθόντος. Ας αποτελέσει αυτό το τραγούδι μια ακόμη προσπάθεια αφύπνισης της κοινωνίας αλλά παράλληλα ας γίνει η φωνή ενός ηχηρού ΤΕΛΟΥΣ στη βία. Τη βία σε όλες της τις εκφάνσεις. Τη βία που καταγράφει 137 γυναικοκτονίες σε παγκόσμιο επίπεδο καθημερινά. Τη βία που οδηγεί στη δολοφονία. Ας παλέψουμε και ας σταθούμε δίπλα στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη τη βοήθεια μας να βγουν από το αδιέξοδο, πριν να είναι αργά.”

Βιολέτα Ίκαρη: “Κάθε κακοποιητική συμπεριφορά είναι αδίκημα, ποινικό ή μη και αναρωτιέμαι πώς σε μια εποχή που φτιάχνονται τέλεια ρομπότ, οι άνθρωποι είναι τόσο ελαττωματικοί ώστε ασυνείδητα ή συνειδητά να κακοποιούν ανθρώπους. Η έμφυλη βία είναι ένας τρόπος επίδειξης εξουσίας “σε κακοποιώ γιατί μπορώ και μπορώ γιατί είμαι ανώτερός σου” απόρροια του καπιταλισμού όπως κάθε κακοποιητική πράξη σε αυτό τον πλανήτη. Γυναίκες, θηλυκότητες όλου του κόσμου εμείς έχουμε τη δύναμη να αντισταθούμε και να βγάλουμε τις ζωές μας βόλτα στο φως, στην ευτυχία. Ξεπεσμός είναι να είσαι κακοποιητής.”

Μαριάννα Πολυχρονίδη:  “Ψάχνω να βάλω λίγες λέξεις στη σειρά. Δυσκολεύομαι. Τί να γράψεις για το αδιανόητο; Μόνο μια ευχή… Να φτάσουμε στο σημείο που δεν θα ξανακούσουμε αυτή τη λέξη στις ειδήσεις, που δεν θα χρειαστούν άλλα τραγούδια, δεν θα ξαναγραφτούν άλλα ποιήματα, δεν, δεν…  Και την ώρα που το γράφω μου φαίνεται ουτοπικό, αλλά ταυτόχρονα αδιανόητο το ότι είναι ουτοπικό!  Το σώμα μας είναι δικό μας, αυτονόητα.”

Σοφία Ρομπόλη: “Ένιωσα ότι η φωνή των χεριών ήρθε η ώρα να ακουστεί κι επιτέλους να ενωθεί με την κρυφή όλων αυτών των γυναικών που ζητούν το αυτονόητο. Των γυναικών με ΑΝΑΠΗΡΙΑ είτε ακουστική είτε κινητική είτε νοητική.

Γυναικών που έχουν κακοποιηθεί πρωτίστως από την απροσπέλαστη κοινωνία, μπορεί μια γυναίκα με αναπηρία να φτάσει στο αστυνομικό τμήμα; Μπορεί μια κωφή γυναίκα να δώσει κατάθεση χωρίς να της παρέχει το εργαλείο του λόγου της ο διερμηνέας; Μπορεί μια γυναίκα με κινητική ΑΝΑΠΗΡΙΑ να εξεταστεί εύκολα σε γυναικολόγο; Ειδικά σε δημόσιο νοσοκομείο; Μπορεί μια κωφή γυναίκα να έχει πρόσβαση στις υπηρεσίες ψυχικής υγείας ή θα λογοκριθεί από τους γονείς που συνήθως κάνουν τον συνοδό;

Πόσες φορές έχουμε απορρίψει και ταυτόχρονα κακοποιήσει αυτές τις γυναίκες, πόσες φορές τις έχουμε φιμώσει γιατί είναι ΓΥΝΑΙΚΕΣ και ΑΝΑΠΗΡΕΣ και σε μια πατριαρχική κοινωνία δεν δικαιούνται να αρθρώνουν λόγο ούτε για τα αυτονόητα;  Εδώ λοιπόν με τις υπόλοιπες μαζί με όλη τη δύναμη των χεριών μου για να φωνάξω: Ισοτιμία, Αποδοχή, Συμπερίληψη, Προσβασιμότητα.”

Βούλα Στρατάκη: “Η σωματική, η ψυχολογική, η σεξουαλική, η οικονομική και η κοινωνική βία είναι εκείνα που αν δεν υπήρχαν, δεν θα είχε ” γεννηθεί ” η γυναικοκτονία. Η έμφυλη βία δεν είναι ένα προσωπικό πρόβλημα, αλλά ένα κοινωνικό ζήτημα που απαιτεί συλλογική δράση. Γι αυτό είναι κρίσιμο να προωθήσουμε την ευαισθητοποίηση και να εργαστούμε για την εξάλειψη όλων των μορφών βίας.

Γιολάντα Τσιαμπόκαλου (Sadahzinia): “Με ρώτησε κάποιος πότε κυκλοφορεί το τραγούδι και απάντησα «την διεθνή ημέρα εξάλειψης της βίας κατά των γυναικών»…  η αλήθεια είναι ότι καθώς έβγαιναν οι λέξεις από το στόμα μου δυσκολευόμουν πολύ να αποφασισω αν το λέω σωστά, αν είναι να μπήξω τα κλάματα ή να σκάσω στα γέλια από το πόσο ειρωνικό ακούγεται να έχει θεσπιστεί μια τέτοια μέρα, να συμμετέχουμε γυναίκες απ’ όλα τα πόστα σε εκδηλώσεις για τον σκοπό ενω όσοι – από τα υψηλά καθισματα και απ´ τις καρέκλες – θέσπισαν αυτή την μέρα να μην έχουν φροντίσει ακόμα να την οχυρώσουν νομικά. Η Ποινικοποίηση της γυναικοκτονίας ως Ιδιώνυμου εγκλήματος επιβάλλεται να ισχύσει άμεσα. Και επιπλέον οφείλω να υπογραμμίσω ότι επιβάλλεται να πλαισιωθούν με έμπειρες υπηρεσίες και οι άνθρωποι, οι οργανώσεις και οι συλλογικότητες που κάνουν υπερπροσπάθειες να προστατεύσουν επι της ουσίας γυναίκες που έχουν υποστεί βία, βάζοντας συχνά τον εαυτό τους και οι ίδιοι σε κίνδυνο και ρισκάροντας και τη δική τους ασφάλεια για την υπεράσπιση θυμάτων.”

Λευκοθέα Φιλιππίδη: “Μέσα στη δίνη του φόβου, της αδικίας, της παρεμβατικότητας, της κακοποίησης και του εξαναγκασμού που επιφέρει η έμφυλη βία, αφιερώνουμε ένα τραγούδι – προσευχή για την “φωνή κάθε γυναίκας” , αλλά και κάθε ατόμου που έχει υποστεί οποιαδήποτε μορφή παρεμβατικής συμπεριφοράς και έμφυλης καταπίεσης.  “Τα μαύρα ρούχα”, είναι μια μικρή πράξη ευαισθητοποίησης, καθώς η μουσική, όπως λέει ο Τάσος Λειβαδίτης “δεν είναι πάθος ή όνειρο, νοσταλγία ή ρεμβασμός, αλλά μια άλλη δικαιοσύνη.”

Παντελής Κυραμαργιός: “Όχι, δεν ζούμε σε ένα κράτος όπου είναι υποχρεωτική η κλειτοριδεκτομή ή οι υποχρεωτικοί γάμοι. Δεν αποτελεί έγκλημα η μοιχεία της γυναίκας και επιτρέπονται τα διαζύγια. Ανήκουμε στην πολιτισμένη Δύση. Κι όμως μάθαμε πως η γυναίκα είναι το «ασθενές φύλο». Μάθαμε για σπουδαίους άντρες που διαχρονικά έκαναν τη Γη να γυρίζει και οι όμορφες γυναίκες τους απλά τους περίμεναν να γυρίσουν από τις μάχες. Στα παραμύθια οι πριγκίπισσες, άβουλες, περιμένουν τον ήρωα τους. Μας έχει πιάσει ο πόνος για τον μισογυνισμό στην τραπ και την ίδια στιγμή χορεύουμε χασαποσέρβικο στο «εσύ στο χώμα κι εγώ στη φυλακή». Χαζεύουμε παλιά ελληνική κωμωδία και χαζογελάμε στο «θέλω τα ώπα μου… και τη σφαλιάρα μου από τον άνθρωπο που αγαπώ». Ακούμε τη «σκλάβα» και σχολιάζουμε πόσο σπουδαία φωνή είχε η Τζένη Βάνου και όχι τα νοσηρά λόγια που εκφέρει.

Κάτι πάει πολύ στραβά σε όλα αυτά. Άρρωστες ιδέες με αρχαίες ρίζες και σημερινά κλαδιά οπλίζουν τα χέρια των γυναικοκτόνων και η πολιτεία σοκάρεται. Η πολιτεία που εθελοτυφλεί και αρνείται να αναγνωρίσει άρα και να αντιμετωπίσει το πρόβλημα, πέφτει από τα σύννεφα. Κορίτσια δολοφονούνται ακόμα κι αν ζήτησαν βοήθεια, ακόμα κι αν πήγαν στην αστυνομία, ακόμα κι αν έπραξαν τα δέοντα γιατί καμία αρμόδια αρχή δεν θέλησε να τα προστατέψει. Κι εμείς για αυτά τα κορίτσια τραγουδάμε. Χωρίς να το θέλουμε. Γιατί θα θέλαμε να τραγουδάμε για ζωντανά κορίτσια. Ίσως θλιμμένα, ίσως με δάκρυα στα μάτια, ίσως με ανεκπλήρωτα όνειρα… όμως ζωντανά.”

Κώστας Ανετάκης: “Μακάρι ειλικρινά να μην υπήρχε κανένας λόγος να φτιάξουμε το τραγούδι μας, αλλά δυστυχώς η πραγματικότητα είναι άλλη και μας επιβάλλει να μιλάμε ανοιχτά για όλο αυτό που συμβαίνει. Ίσως έτσι μετακινηθούν κάποιες διαβρωμένες αντιλήψεις. Ας μιλάμε πλέον ανοιχτά κι ας νοιαστούμε ουσιαστικά για τον διπλανό μας. Η ελευθερία που είναι ζητούμενο στις μέρες μας όταν φτάσει σε καταπάτηση της ελευθερίας του άλλου γίνεται ασυδοσία. Πρέπει να μπουν όρια. Πρέπει να γίνει η επανάσταση του αυτονόητου και ακόμα και το αυτονόητο πρέπει να αλλάξει.”

Πληροφορίες  – Συνεργάτες, μουσικοί

• Τίτλος: Τα μαύρα ρούχα
• Διασκευή και πρωτότυπη σύνθεση: Κώστας Ανετάκης
• Πρωτότυπος στίχος: Παντελής Κυραμαργιός
• Ενορχήστρωση: Κώστας Ανετάκης και Γιάννης Ταυλάς

Παίζουν:

• Κρητική Λύρα: Γιώργος Σκορδαλός
• Κανονάκι: Στέφανος Δορμπαράκης
• Ούτι: Γιώργος Παππάς
• Λάφτα: Αλέξανδρος Καψοκαβάδης
• Στεριανό λαούτο: Νίκος Καραβυράκης
• Κρητικό λαούτο: Χρήστος Δάβρης
• Πιάνο-πλήκτρα: Ματί Παλαιολόγος
• Ακορντεόν: Θάνος Σταυρίδης
• Κλαρίνο: Αντώνης Καλιούρης
• Τρομπέτα: Νίκος Σαμαράς
• Σαξόφωνο: Αποστόλης Βαγγελάκης
• Σαξόφωνο: Μάκης Τσώτσης
• Τρομπόνι: Γιώργος Παυλής
• Βιολί: Χρήστος Ψαρομήλιγκος
• Βιολί: Καλογιάννης Βεράνης
• Τσέλο: Αλεξάνδρα Παπαστεργιοπούλου
• Τσέλο: Στέλλα Τέμπρελη
• Κοντραμπάσο: Άγης Παπαπαναγιώτου
• Ηλεκτρικό Μπάσο: Χάρης Ανδρουλάκης
• Τύμπανα: Βασίλης Γιασλακιώτης
• Κρουστά: Γιώργος Φασόλης
• Ηλεκτρική κιθάρα: Αλέξανδρος Χρυσοστομίδης
• Ακουστική κιθάρα: Κώστας Ανετάκης

Η ηχογράφηση και η βιντεοσκόπηση έγιναν ζωντανά στο στούντιο Sierra.

• Ηχολήπτης: Γιώργος Καρυώτης
• Βοηθοί ηχολήπτη: Ραφαέλα Λιαπάκη, Κώστας Σπυρόπουλος

Σκηνοθεσία: Πάνος Ηλιόπουλος. Εικονοληψία: Πάνος Ηλιόπουλος, Παναγιώτης Λεοντής, Μιχάλης Παπαϊωάννου, Μιχαήλ Κοτσιεβ, Εμμανουέλα Μπέη, Dodon Vasile, Μαριάννα Λεονταρίδη, Jussi Parnanen, Πάνος Ανδριανός. Όλα τα έσοδα διατίθενται αποκλειστικά στο κέντρο ΔΙΟΤΙΜΑ.