Τέχνη Για Κολλημένους από τον ΛΕΞ, Νυχτερίδες και Κονιάκ

Παρασκευή πρωί και τα ρυθμικά beat του ΛΕΞ είναι αυτά που με ξυπνούν. Η κόρη μου, 16 ετών, εννοείται πως είχε ξενυχτήσει για να ακούσει τη νέα του δουλειά και εννοείται πως ξύπνησε πρώτη πρώτη για να την ξανακούσει.
Στην ερώτησή μου αν της άρεσε, μου απάντησε “λίγο πιο μαλακός, αλλά οκ καλός, άκου τις Νυχτερίδες και το Κονιάκ”.

Τον ψάχνω στο Spotify και πέφτω πάνω στον τιτλο “G.T.K.”. “Τι σημαίνουν τα αρχικά αυτά;” τη ρωτώ. “Είναι αναγραμματισμός του “Τ.Γ.Κ.” δηλαδή “Τέχνη Για Κολλημένους” μου απαντά και φεύγει με τα ακουστικά στα αυτιά για το σχολείο.

Άκουσα και εγώ τον νέο ΛΕΞ λοιπόν. Ωραίος, με τον χαρακτηριστικό κοινωνικό του στίχο και τις προσωπικές αφηγήσεις. Αλλά ποια είμαι εγώ για να κρίνω. Τον έχω ακούσει μεν πολλάκις στο αυτοκίνητο στα οικογενειακά ταξίδια και το καλοκαίρι τον είδα για πρώτη φορά σε live, όταν πήγα ένα τσούρμο έφηβους στο “Off The Hook” στο ΟΑΚΑ και μου άρεσε πολύ, αλλά η αλήθεια είναι πως η ραπ δεν αγγίζει τόσο τη δική μου γενιά.

Ακούω τους στίχους από τις “Νυχτερίδες” και συγκινούμαι. Σκέφτομαι πως η επιρροή του ΛΕΞ στους νέους είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Δε θα ήταν υπερβολή ο χαρακτηρισμός σύγχρονος ραψωδός. Μέσα από τη μουσική του αφηγείται ιστορίες της πόλης, της καθημερινότητας, της πραγματικότητας που βιώνουν οι νέοι. Είναι συνοδοιπόρος τους, ένας καλλιτέχνης που δεν περιορίζεται απλώς στη μουσική, αλλά γίνεται μέρος της ζωής τους.

Ο ΛΕΞ δεν είναι απλώς ένας ράπερ. Είναι μια φωνή της εποχής μας, που αντηχεί βαθιά στη νέα γενιά και διαμορφώνει μια νέα, μοναδική πολιτιστική ταυτότητα.

Νυχτερίδες

“Ο εαυτός μου δυσκολεύει τις μέρες μου
Μα αν τον ρωτήσεις, λέει πως προσφέρει
Μπαίνει μες στο μυαλό μου τα μεσάνυχτα
Κι οι στίχοι του είναι μαύροι σαν λεφτά από νταλαβέρι
Ζω για τα κίτρινα φώτα
Που ανάβουνε τις νύχτες κάτω απ’ τη Ρωμαϊκή
Για τις νέον ταμπέλες στην Εγνατία
Από τα ξενοδοχεία που γαμάνε οι μυστικοί
Από μικρό παιδί μου λέγανε
Κάτι δεν πάει καλά μ’ εμένανε
Οι πιο πολλοί συμμαθητές μου χαίρονταν με μαλακίες
Μα εμένα υπήρχαν μέρες που όλα μου φταίγανε
Λένε πως στη χώρα μου έχει Ήλιο
Τον χαίρονται οι τουρίστες μες στα bangaloos
Εγώ μάλλον γεννήθηκα μπάσταρδος
Οι βάλτοι με τραβάνε μέσα τους σαν να ‘μαι βάτραχος

Μετά τις τέσσερις διαστέλλονται οι κόρες
Νιώθω μεγάλος μόνο τις μικρές ώρες
Μπλε σειρήνες, ουρλιαχτά και φακοί
Νυχτερίδες μες στα μαύρα Audi
Ποτέ δε μένουμε μόνοι
Μας προσέχει το φεγγάρι πάνω από το Γεντί
Μπλε σειρήνες, ουρλιαχτά και φακοί
Νυχτερίδες μες στα μαύρα Audi”

Κονιάκ

… Αμφισβητούνε τα ρεκόρ που καταρρίπτω
Αλλάζω τα παπούτσια και πηδάω σα τον Μίλτο
Πάνω από το χώμα που μέσα θάβουν τις ελπίδες μας
Πάνω από τα ραντάρ που φωτογραφίζουν τις πινακίδες μας
Δεν χάνουμε το δρόμο μας πάνω σε ραφτά οι πυξίδες μας
Αν είναι ποτέ να πνιγούμε τότε ας είναι απο τις αλυσίδες μας…

…Λες δεν σου καίγεται καρφί, ό,τι είναι είναι
Λες πως έτσι είναι η ζωή, ό,τι είναι είναι
Όταν πληγώσεις όσους ξες
Και είσαι εσύ αυτός που φταίς
Θέλω πάλι να μου λες, ό,τι είναι είναι
Τα προβλήματα εδώ λύνονται με ντράβαλα
Με φορτωμένα αμάξια και δικάβαλα
Γι’ αυτό να ‘χεις το νου σου στις στροφές
Μην χύνουμε cognac πάνω στα μάρμαρα

…Αυτό είναι για όλους τους γονείς που κάνουνε τα μαγικά τους
Και καταφέρουν να παρέχουν στα παιδία τους
Ας μην δέχονται ποτέ πως για να βγάλουν τα λεφτά τους
Κινδυνεύουν να πεθάνουν με τα ρούχα της δουλειάς τους
Μάλλον το ενενήντα (’90) ήταν καλύτερα
Με κάτω από τα τάβλι πεντοχίλιαρα
Πιστεύαμε σειρές και διαφημίσεις
Ώσπου μας καλωσόρισε το σήμερα

Ο νέος δίσκος του ΛΕΞ