Θοδωρής Μαυρογιώργης: Λογαριάζω τον εαυτό μου τραγουδιάρη

Ενα τσιγάρο, ένα αναψυκτικό τύπου cola, ένα τραπέζι με δύο καρέκλες στο μικρό “Κρεμλίνο” και το μπάσο που έπαιζε χαλαρά από πίσω από κάποιο χρονικό σημείο και έπειτα. Παράξενο backround για συνέντευξη, δεν νομίζετε; Παράξενος όμως και ο Θοδωρής Μαυρογιώργης. Εντυπωσιακά και απροσδόκητα θετικά παράξενος. Δεν τον ξέρετε οι περισσότεροι αλλά θα τον μάθετε πολύ σύντομα καθώς φωνές σαν και τη δίκη του δεν συναντάς εύκολα στο μουσικό κουρμπέτι.

Και αν δεν πιστεύετε εμάς, πιστέψτε τουλάχιστον τον Θέμη Καραμουρατίδη και τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο που του χάρισαν ένα εκπληκτικό κομμάτι το οποίο σε χρόνο dt “μπήκε” στο δύσκολο κόσμο του ελληνικού ραδιοφώνου. Ο Θοδωρής Μαυρογιώργης, έστω και αν άργησε, ήρθε για να μείνει.

Σημαντική σημείωση. Ο,τι ακολουθεί, δεν αποτελεί παραδοσιακή νόρμα συνέντευξης. Ο συνομιλητής βλέπετε δεν μπαίνει σε καλούπια και το χιούμορ του δεν επιτρέπει σοβαροφάνειες. Ολο εκπλήξεις αυτό το παιδί!

Γιατί τραγουδάς;

Αυτό κάνω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Μάλλον αντί να κλαίω, τραγουδούσα στους δικούς μου (γέλια).

Οι δικοί σου τραγουδούσαν;

Ο πατέρας μου και ο παππούς μου. Τα ίδια προβλήματα μεταφέρουμε από γενιά σε γενιά. Εχω μάθει στο μεγάλο μου γιο να τραγουδάει τον “Ακροβάτη”. Τι παράνοια και αυτή! Το πρώτο τραγούδι που θυμάμαι να τραγουδώ εγώ ήταν η “Πρωινή ή Βραδινή Σερενάτα” του Θάνου Μικρούτσικου. Και τώρα να τους διαβάσεις τους στίχους, μάλλον θα βρεις άγνωστες λέξεις.

Έτυχε;

Έχει να κάνει μ’ αυτά που άκουγαν οι δικοί μου στο σπίτι. Στο δημοτικό θυμάμαι ότι είχαμε κάποιες ώρες που τραγουδούσαμε μέσα στην τάξη, μάλιστα όποιος ήθελε σηκωνόταν στον πίνακα και τραγουδούσε μόνος του. Και ενώ όλα τα παιδάκια τραγουδούσαν το “πριν χρόνια σε μία βάρκα ήταν ο Χριστός” ή “σε μπαράκι μικρό”, τα χιτ δηλαδή της εποχής, εγώ τραγουδούσα Αλεξίου. Κάτι τέτοια. Επιρροές των δικών μου.

Ο μπαμπάς ήταν επαγγελματίας μουσικός;

Οχι, τώρα τελευταία έγινε! Επειδή είναι μόνιμος κάτοικος Κυθήρων, παίζει εκεί, είναι local hero. Οπως καταλαβαίνεις, έχω καταγωγή από τα Κύθηρα και το πρώτο μου live έγινε εκεί. Υπήρχε ένα φανταστικό μπαράκι σε μια ρεματιά που μας πήγαιναν πιτσιρίκια οι γονείς μας και ένα βράδυ, ήμασταν τότε περίπου 18 ετών, μάς άφησαν να παίξουμε ένα τραγούδι. Τα καλοκαίρια παίζαμε εκεί. Μας είχαν πάρει στις φτερούγες τους δύο φανταστικοί άνθρωποι, πολύ μεγαλύτεροι, και μας έδωσαν χρόνο. Σε μένα και το ξαδελφό μου τον Λάμπη, που τώρα είναι στους Ιμάμ Μπαϊλντί, στην Νατάσα Μποφίλου ενώ έχουμε μαζί τους Wedding Singers. Παίζαμε από Τρύπες, Παύλο Σιδηρόπουλο και Ασιμο και μετά συνεχίζαμε με ρεμπέτικα, εγώ έπαιζα μπαγλαμά.

Έχεις μουσική παιδεία κλασική;

Οχι. Έχω κάνει κάποια χρόνια αλλά στα πολύ αρχικά στάδια…

Ουσιαστικά είσαι αυτοδίδακτος..

Σαν κιθαρίστας σίγουρα γι’ αυτό και δεν λογαριάζω τον εαυτό μου ως μουσικό.

Και πώς τον λογαριάζεις;

Ε, τραγουδιάρη.

Έχω καταγωγή από τα Κύθηρα και το πρώτο μου live έγινε εκεί. Υπήρχε ένα φανταστικό μπαράκι σε μια ρεματιά που μας πήγαιναν πιτσιρίκια οι γονείς μας και ένα βράδυ, ήμασταν τότε περίπου 18 ετών, μάς άφησαν να παίξουμε ένα τραγούδι. Τα καλοκαίρια παίζαμε εκεί.

Υπάρχει διαφορά;

Αν ρωτήσεις μουσικούς, θα σου πουν ότι υπάρχει πολύ μεγάλη διαφορά. Ξέρεις, οι γνωστές γκρίνιες που υπάρχουν στο χώρο. Το βασικό πράγμα είναι η αντίληψη και η μουσικότητα. Μπορεί να μην έχεις γράψει ποτέ νότες, να μην ξέρεις να διαβάσεις κάτι αλλά η μουσικότητά σου και η αντίληψη σου για τη μουσική να είναι τόσο δυνατή που όλα τα άλλα να μην έχουν σημασία. Στην Ελλάδα έχουμε φανταστικούς τραγουδιστές, άγνωστους στο ευρύ κοινό. Αυτοί που προχωρούν είναι αυτοί που έχουν περισσότερη αντίληψη, αντιλαμβάνονται με ένα διαφορετικό τρόπο τη μουσική από τον κλασικό με τις νότες.

Βγάζουν δηλαδή περισσότερο συναίσθημα;

Δεν ξέρω να στο πω αυτό, έχει πολυφορεθεί κιόλας σαν έκφραση, όπως και η ψυχούλα. Το βασικότερο είναι να μπορεί να σε λογαριάζει κάποιος ως ερμηνευτή, καλό ερμηνευτή. Αν γίνει αυτό, σημαίνει ότι έχεις κάνει κάτι καλό. Αν πει ότι είσαι καλός τραγουδιστής, έχεις πάρει τη βάση, είναι το πρώτο σκαλοπάτι, τέλεια. Το θέμα είναι από εκεί και πέρα πως μεταφέρεις τους στίχους των άλλων όταν τραγουδάς.

Γιατί, αλήθεια, αργήσαμε να σε γνωρίσουμε;

Καλά, μην φανταστείς, μικρός είμαι (γέλια). Οχι, μεγάλος είμαι. Στο τέλος του χρόνου 41. Αργήσατε να με γνωρίσετε γιατί είμαι δυστυχώς πολύ περίεργος και ιδιότροπος. Δεν μπορώ επίσης με τίποτα να βάλω μία άνω τελεία, μεγάλος λάθος αυτό. Πάντα γυρνώ πίσω, ξανακοιτάζω κάτι και στο τέλος το αφήνω στο συρτάρι. Εχει να κάνει και με πράγματα που φτιάχνω αλλά και με πράγματα που θα ήθελα να κάνω. Με τον Θέμη τον Καραμουρατίδη συζητούσαμε για συνεργασία από το 2012 και τελικά την κάναμε το 2018.

Τι μεσολάβησε αυτήν την εξαετία;

Είχε πολλά πράγματα να κάνει ο Θέμης αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Κοίτα, θα το πάω μέσω Λαμίας. Θεωρώ τον Αλκίνοο Ιωαννίδη έναν απόλυτα συνεπή καλλιτέχνη και έναν απόλυτα συνεπή άνθρωπο. Αυτό είναι πολύ καλό αλλά και πάρα πολύ κακό. Αν το βάλεις ως ένα σκαλοπάτι ψηλά, αποκτάς την τάση να θες να σκαρφαλώσεις εκεί πάνω, αποκτάς υψηλά κριτήρια. Εγκλωβίζεσαι στην πραγματικότητα σε μία κατάσταση που λες “χμμ, αυτό δεν είναι τόσο καλό, ας το ξαναδώ”, να έχεις συνέχεια αμφιβολίες για τα πάντα.

Δεν είναι ανασφάλεια αυτό;

Εγώ το λέω δημιουργική ανασφάλεια. Αλλά και σ’ αυτό θα πρέπει να μπαίνει μία άνω τελεία και να προχωράς παρακάτω. Και να γυρνάς πίσω μετά από πέντε χρόνια, να λες πω, τι βλακεία έκανα τότε. Αυτό είναι σημάδι εξέλιξης. Εγώ είχα πολύ σοβαρό πρόβλημα σ’ αυτό.

Το βασικότερο είναι να μπορεί να σε λογαριάζει κάποιος ως ερμηνευτή, καλό ερμηνευτή. Αν γίνει αυτό, σημαίνει ότι έχεις κάνει κάτι καλό.

Ο Θέμης πότε σε άκουσε πρώτη φορά;

Το 2012 στο τελευταίο Live που κάναμε με την House Band στο “Σταυρό του Νότου”. Έλεγα ένα τραγούδι της Νατάσσας Μποφίλιου, το “Σ’ έχω βρει και σε χάνω”. Έτυχε στο κλείσιμο να έχουν έρθει τα παιδιά και έτσι γνωριστήκαμε. Με τη Νατάσσα κάναμε αρκετή παρέα από εκεί και πέρα, είναι η αλήθεια. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος (παύση)…το γενναιόδωρος είναι πολύ κλισέ. Είναι ένας πολύ ανοιχτός άνθρωπος, να το πω έτσι. Ειδικά στους ανθρώπους που εκτιμάει. Φοβερό αυτό. Εμείς γνωριζόμασταν, ωραία και τι έγινε; Ήταν η Νατάσσα Μποφίλιου και εγώ ο Θοδωρής Μαυρογιώργης που έπαιζε στη House Band και στους Wedding Singers, τρία πουλάκια κάθονταν δηλαδή. Κάναμε παρέα σε φιλικό επίπεδο παρ’ όλα αυτά και κουβεντιάζαμε πολλές φορές.

Της πήγαινα τραγούδια που έγραφα, ζητούσα τη γνώμη της και ήταν ίσως από τους πολύ λίγους ανθρώπους που μου έλεγε “βγάλ’το, βγά’λτο με μία κιθάρα να ακουστεί το κομμάτι. Είναι δυνατό!”. Το λάθος το δικό μου ήταν ότι έλεγα πάντα “ναι, ωραίο είναι αλλά να το κάνουμε λίγο καλύτερο”. Σ’ αυτό ελλοχεύει ο κίνδυνος να μην κάνεις ποτέ τίποτα.

Η περσινή συνεργασία στο Μπελ Ρεβ πώς προέκυψε;

Αυτό το συζητούσαμε χρόνια. Της είχα πάει ένα μπλέξιμο που είχα κάνει στο “Εχω βρει και σε χάνω”. Εκείνη κανονικά τον τόνο της, εγώ είχα βάλει από πίσω το “It’s no good” των Depeche Mode, σκεφτόμασταν πως θα το κάνουμε. Της λέω “κάποια στιγμή θα βρεθούν οι δρόμοι μας”. Και επειδή συζητούσαμε και με το Θέμη, “κάθισαν” όλα αυτά μαζί. Ηταν φανταστικά. Είναι από αυτά που θα έχω να λέω στους γιους μου, να κορδώνομαι και να φουσκώνω σαν το παγόνι. Υπήρχαν 17 άνθρωποι πάνω στη σκηνή και μουσικοί Τσάμπιονς Λιγκ.

Το “Σε σταθμούς και σε ηχεία” κάτω από ποιες συνθήκες γράφτηκε;

Είναι σαν τις φορές που συναντιέσαι τυχαία με κόσμο και την πρώτη φορά που τους βλέπεις δεν ξέρεις πόσο καθοριστικοί μπορούν να είναι στη ζωή σου. Το ανακαλύπτεις μετά στην πορεία και λες κοίτα να δεις. Με τον Χρήστο Παπαμιχάλη γνωριστήκαμε στην ΕΜΙ, ούτε χρόνος δεν έχει περάσει από τότε. Μου είχε πει ότι επειδή κλείνει 20 χρόνια στο ραδιόφωνο, ήθελε να κάνει κάτι. Του είπα ότι εγώ είμαι μέσα. Στήθηκε λοιπόν το Radiotrip και είπαμε στα παιδιά, στον Θέμη Καραμουρατίδη και στον Γεράσιμο Ευαγγελάτο, να γράψουν ένα τραγούδι γι’ αυτό το πρότζεκτ. Ετσι προέκυψε το “Σε σταθμούς και σε ηχεία”. Εχει τα πιο ωραία στιχάκια που έχω διαβάσει. Είναι φοβερό πως “κουμπώνουν” αυτοί οι δύο άνθρωποι.

Οντως, που οφείλεται αυτή η χημεία;

Είναι πολύ φίλοι και πολύ ταλαντούχοι.

Φτάνει αυτό; Θα μπορούσαν, λόγω ακριβώς της φιλίας του να πλακώνονται συνέχεια που λέει ο λόγος…

Μπορεί. Αλλά μπορεί και όχι. Επίσης να το “σκοτώνεσαι” με τον άλλον μπορεί να είναι και καλό. Με τον ξαδερφό μου στους Wedding Singers πλακωνόμαστε κάθε τρεις και λίγο. Αν δεν αρπαζόμασταν, μάλλον δεν θα γινόταν και τίποτα. Οταν υπάρχουν τρία και τέσσερα μυαλά που προσπαθούν για κάτι είναι πολύ καλύτερο από το να υπάρχει ένα.

Η Νατάσσα Μποφίλιου είναι ένας πολύ ανοιχτός άνθρωπος, να το πω έτσι. Ειδικά στους ανθρώπους που εκτιμάει. Φοβερό αυτό. Εμείς γνωριζόμασταν, ωραία και τι έγινε; Ηταν η Νατάσσα Μποφίλιου και εγώ ο Θοδωρής Μαυρογιώργης που έπαιζε στη House Band και στους Wedding Singers.

Θα προκύψει και album κάποια στιγμή;

Θα προκύψει…σίγουρα. Κοίταξε, εγώ δεν είμαι γνωστός στο ευρύ κοινό, τουλάχιστον όχι ως Θοδωρής Μαυρογιώργης. Θέλω κάπου να ακουμπήσω και πέρα από κάθε αμφιβολία ένας δίσκος σίγουρα θα είναι σημείο αναφοράς. Τα μεμονωμένα τραγούδια λένε απλώς καλησπέρα. Για τα υπόλοιπα πρέπει να δείξεις και άλλα πράγματα. Τώρα προσπαθούμε να μοιράσουμε τον ήχο, να δείξουμε τι σκέψεις έχει η μπάντα στο κεφάλι της. Το θέμα είναι πως θα μετατραπούν αυτά σε μία ολοκληρωμένη πρόταση. Υπάρχει, πάντως, διάθεση, γράφω και εγώ μουσική και πιστεύω ότι μέχρι το τέλος του χρόνου ή στις αρχές του επόμενου, αν έχουν πάει όλα καλά και από οικονομικής άποψης, να είμαστε έτοιμοι. Είναι μία μικρή επιχείρηση.

Αυτή τη στιγμή πάντως δεν ζεις από τη μουσική…

Οχι, γιατί εργάζομαι το πρωί, τα τελευταία δύο χρόνια. Λόγω των παιδιών, το αποφάσισα.

Για πιο σίγουρο μεροκάματο…

Και αυτό ψέμα είναι, ένα κοινωνικό ταμπού. Για να είμαστε ειλικρινείς, πόσο σίγουρη είναι μία πρωινή δουλειά; Επειδή έχει τον ήλιο πάνω; Επί ξύλου κρεμάμενοι είναι οι πάντες. Ηθελα να έχω και μία εναλλακτική, αν θες γιατί κουράστηκα να κυνηγάω και την ουρά μου. Τι θέλω να πω; Τώρα έχω τη δυνατότητα να πω και όχι πιο εύκολα. Δεν είναι μεγάλη ανάγκη να πάω, ας πούμε, στην Πάτρα να παίξω για 100 ευρώ. Εχω μία σχετική ασφάλεια. Θαυμάζω βέβαια τους ανθρώπους που μπορούν να το κάνουν ζώντας μόνο από τη μουσική. Εγώ δεν θα κοιμόμουν ήσυχος. Να στο πω διαφορετικά. Μιλάς μ’ έναν άνθρωπο που είναι φύσει και θέσει μηχανόβιος αλλά όταν μου ανακοίνωσε η γυναίκα μου ότι είναι έγκυος, μετά από δύο εβδομάδες πούλησα τη μηχανή μου.

Γιατί;

Διότι μεγαλώνοντας συνειδητοποιείς ότι οι κίνδυνοι είναι άπειροι και ότι δεν εξαρτάται δυστυχώς από σένα όσο καλός οδηγός και αν είσαι. Εκρινα ότι δεν την χρειάζομαι τη μηχανή σ’ εκείνη φάση. Οκ, έχει γίνει η ζωή μου λίγο πιο δύσκολη, κινούμαι στο κέντρο και υπολογίζω τουλάχιστον τρία τέταρτα παραπάνω αλλά τουλάχιστον ακούω παραπάνω μουσική στο αυτοκίνητο.

Μου κάνει εντύπωση στα ποσταρίσματά σου κατά καιρούς ότι πολιτικά δεν κωλώνεις. Την λες την άποψή σου.

Κωλώνω μωρέ. Τι εννοώ: Πιο μικρός ήμουν πιο πολύ με το τσεκούρι, αυτό είναι και το υγιές. Εκφράζομαι πάντως. Δεν ξέρω αν είναι σωστό αλλά δεν θεωρώ ότι επηρεάζω τους ανθρώπους στην πραγματικότητα. Στο facebook έχω 600 ανθρώπους κύκλο. Aλλά οκ. Εσύ δεν νιώθεις ότι οφείλεις να παίρνεις θέση; Στη ζωή σου, στη γυναίκα σου, οπουδήποτε. Μαθαίνω πράγματα από τους άλλους. Εμαθα πρόσφατα για το σταραμάκι, μου φάνηκε εξαιρετική δουλειά, το αναδημοσίευσα.

Σε ρωτάω γιατί μετά από συνέντευξή της που είχε έντονα πολιτική χροιά την Νατάσσα Μποφίλου έπεσαν να την κατασπαράξουν…

Ημουν εκεί στην όλη φάση, η συνέντευξη δόθηκε πέρυσι τον Δεκέμβρη (σσ του 2017), ήμασταν στο Διογένη. Το πρόβλημα με την ανθρωποφαγία είναι υπαρκτό και είναι εδώ. Τρομακτικά κουραστικό πια. Θα σου φέρω ένα πολύ απλό παράδειγμα. Τρελαίνομαι με τους τύπους που μπαίνουν στο youtube και σχολιάζουν αρνητικά ένα τραγούδι, γράφοντας για παράδειγμα “πω, πω τι βλακεία είναι αυτή”. Καλά ρε φίλε, σπαταλάς αλήθεια τον πολύτιμό σου χρόνο για να γράψεις αυτό το πράγμα; Οκ, αν είναι κάτι πολύ σοβαρό που όντως επηρεάζει και θέλεις όπως και να έχει να εκφράσεις την αντίθεσή του να το καταλάβω. Αλλά να κατατάξεις τον εαυτό σου σε κατηγορία ανάλογα με το τι ακούς-Μάλαμα, Παπακωνσταντίνου, Οικονομόπουλο-; Αλήθεια τώρα;

Στη δουλειά σας αυτό το στοιχείο υπάρχει και τα social media είναι αδηφάγα…

Δεν είναι αδηφάγα τα social media. Είναι και θέμα παιδείας. Εχω πολύ πρόσφατο παράδειγμα που δεν χρειάζεται να αναφέρω με λεπτομέρειες. Τέλος πάντων κάποιος έλεγε για έναν γνωστό τραγουδιστή ότι “τι να μας πει και αυτός τώρα που κάνει ένα δίσκο ένα τόσα χρόνια κτλ”. Και δεν έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι φασίστες πολλαπλασιάστηκαν. Απλά έχουμε facebook πια. Ο τύπος που σου έφερνε την πίτσα σπίτι τα προηγούμενα χρόνια, δεν ήξερες τι καπνό φουμάρει. Ο συνεργάτης σου στο γραφείο επίσης ήταν κατά βάση άγνωστος, δεν ήξερες τις πολιτικές του πεποιθήσεις για παράδειγμα ή αν πλακώνει το βράδυ στο σπίτι τη γυναίκα του. Τώρα όμως λέει την άποψή του και το βλέπεις. Αυτό είναι το θέμα. Ολοι μας βγάλαμε τον εαυτό μας. Κάπου είναι και καλό αυτό για να ξέρουμε και που ζούμε…

Πιο μικρός ήμουν πιο πολύ με το τσεκούρι, αυτό είναι και το υγιές. Εκφράζομαι πάντως. Δεν ξέρω αν είναι σωστό αλλά δεν θεωρώ ότι επηρεάζω τους ανθρώπους στην πραγματικότητα. Στο facebook έχω 600 ανθρώπους κύκλο.

Εχει χαθεί και λίγο η μπάλα όμως

Χάθηκε, όντως. Γιατί νιώθεις ένα μικρός θεός λες και έχει σημασία πόσα like θα πάρεις. Αλλά οι άνθρωποι που εκτιμάς, βλέπεις ότι ακόμα και τα social media τα χειρίζονται μ’ έναν υπεύθυνο τρόπο; Ολοι μας κάποια στιγμή μπορούμε να πούμε κάτι παραπάνω ή να υποστηρίξουμε τη γνώμη μας με μεγαλύτερο πάθος. Ε, δεν έγινε και τίποτα. Το πρόβλημα είναι το γιατί γίναμε όλοι αρπακτικά ξαφνικά. Και γιατί πρέπει να διχαστούμε ντε και καλά σε όλα.

Καλοκαίρι;

Καλοκαίρι θα ήθελα πάρα πολύ να “παίξουν” μπάνια. Από άποψη δουλειάς κινούμαστε πολύ με μία άλλη μπάντα ακουστική που έχουμε, ετοιμάζω το δίσκο, όπως σου είπα και πιο πάνω, και δουλεύουμε με τον Χρήστο Παπαμιχάλη ένα νέο project για το χειμώνα. Μη με ρωτάς τι ακριβώς, δεν ξέρω, θα δείξει. Δεν θα είναι πάντως ένα καινούργιο radiotrip γιατί ο Χρήστος θεωρεί ότι το συγκεκριμένο πρότζεκτ τον έχει κάνει τον κύκλο του.

Με τους κυρίους της μπάντας σου τι σχέση έχεις;

Με τους περισσότερους ερωτική (γέλια). Με τον Αντώνη που παίζει πλήκτρα είμαστε και κουμπάροι, θα βαφτίσει το δεύτερο μου παιδί. Τον Γιώργο στην κιθάρα να ξέρετε ότι τον επέλεξα για τα φανταστικά πουκάμισα που φοράει. Και για τις κάλτσες του επίσης.Ο Νίκος παίζει ότι έγχορδο κυκλοφορεί στην πιάτσα και έχει το στούντιο στο οποίο γυρίστηκε το video clip των ηχείων. Ο Αλέξης ο ντράμερ είναι μαζί μας και στους Wedding Singers. O Γιάννης είναι ο ηχολήπτης μας χρόνια τώρα. Το βασικότερο είναι ότι όλοι είναι επιλεγμένοι για το χιούμορ τους. Δόξα τω Θεώ, ο ένας είναι χειρότερος από τον άλλον.

Aρα μάλλον δεν θα μπορούσες να δουλέψεις με κόσμο ο οποίος στον προσωπικό τόνο δεν θα σου έκανε κλικ…

Είναι ένα θέμα αυτό που βάζεις τώρα γιατί ο Βενιαμίν της παρέας μας, ο Πάνος στο μπάσο, θέλει να φύγει για το εξωτερικό και πολύ καλά κάνει το παιδί. Είναι φανταστικό αυτό που θέλει και του είπα να κάνει αυτό που νομίζει. Μένουμε, λοιπόν, χωρίς μπάσο και είμαι σε διεργασία να βρω καινούργιο. Εδώ υπάρχει το πρόβλημα που έβαλες με την ερώτησή σου. Πως θα “κολλήσει” κάποιος που δεν γνωρίζει την μπάντα; Είχα σκεφτεί 2-3 μουσικούς που υπερλατρεύω αλλά από την άλλη σκέφτομαι το αν “κολλάνε” ή όχι γιατί δεν θέλω να διαταράξω το κλίμα. Προτιμώ να κουραστούμε λίγο παραπάνω στις πρόβες και να προσπαθήσουμε να το φέρουμε στα μέτρα μας, παρά να χαλάσει η χημεία μεταξύ μας. Γιατί να ξέρεις ότι όλους στην μπάντα τους επέλεξα για να μπορούμε και να βριζόμαστε ελεύθερα.