Το τέλος (των Active Member) ήταν μαγεία

Του Γρηγόρη Μπάτη

Δεν είναι εύκολη υπόθεση το «τέλος», σε όλα όσα αφορούν τη ζωή (ή και το θάνατο). Είναι σκληρό, είναι δύσκολο μα και συνάμα λυτρωτικό. Σου φέρνει μνήμες, αλλά και μια λαχτάρα για την αρχή που βρίσκεται μπροστά. Σαν το τέλος των Active Member, του συγκροτήματος που μεγάλωσε μουσικά 3 γενιές και έκλεισε έναν κύκλο 23 ετών, το περασμένο Σάββατο (7/11). Για όσους το ζούσαν επί χρόνια από κοντά, δεν ήταν ένα συνηθισμένο Σάββατο. Γι’ αυτό και αν σε κάποια σημεία του κειμένου επικρατήσει ο συναισθηματισμός, δείξτε ανοχή. Άλλωστε, για όποιον αντιλαμβάνεται πως η μουσική δεν είναι απλά ένα είδος διασκέδασης, αλλά ένας τρόπος έκφρασης, αντίδρασης, χαράς, οργής, γενικότερης εξωτερίκευσης συναισθημάτων και μέρος της ζωής του, δεν χρειάζονται περαιτέρω εξηγήσεις.

Με τους Αctive Member μεγαλώσαμε (εγώ και άλλοι χιλιάδες, εξ’ ου και ο πρώτος πληθυντικός), ωριμάσαμε, τραγουδήσαμε, πονέσαμε, σκεφτήκαμε, ερωτευτήκαμε, ονειρευτήκαμε, βγήκαμε στους  δρόμους και γενικότερα ζήσαμε. Το κεφάλαιο αυτό έκλεισε και πήρε μαζί του, κάτι από τα χρόνια μας τα μακρινά, τα γιορτινά, τα άφθαρτα. Της νιότης μας, που έγραψε και ο Μιχάλης.

Ως εδώ όμως τους προλόγους. Ώρα να (κατά)γράψουμε τα όσα πρωτόγνωρα ζήσαμε, τα όσα τραγουδήσαμε, τα όσα αφήσαμε πίσω και τα όσα ωραία θα ‘ρθουν.

Σάββατο 7/11, ώρα 21:00. Το κλειστό ποδηλατοδρόμιο του ΟΑΚΑ έχει πάρει χρώμα low bap, σκορπά αρώματα μιας άλλης εποχής, πιο αληθινής, πιο στοργικής και πιο ανέμελης. Ο Dj Booker μας πηγαινοφέρνει στο «τότε» και στο «τώρα» με τραγούδια απ’ όλη την 23χρονη μουσική διαδρομή του συγκροτήματος. Τραγούδια της αρχής πιο άγουρα και αθώα, τραγούδια από τα επόμενα χρόνια πιο ώριμα, πιο όμορφα και πιο υποψιασμένα. Αληθινά ποιήματα, αριστουργήματα..

Λίγο μετά τις 21:30, τα φώτα σβήνουν, ο κόσμος έχει κατακλύσει το κλειστό ποδηλατοδρόμιο του ΟΑΚΑ και η αρχή του τέλους ξεκινά. Ο Μιχάλης, η Γιολάντα, ο Dj Booker, ο Σωτήρης έχουν πάρει θέσεις και η γιορτή του πιο ενεργού μέλους της ελληνικής μουσικής ανοίγει με το παρακάτω τραγούδι. Ένα τραγούδι που χωρά και τιμά τα λόγια του Κώστα Βάρναλη: «όλα τελειώνουνε και όλα περνάνε, ιδέες βασίλισσες κακογερνάνε». Μα έτσι δεν είναι η ζωή, όλα τα τελειώνει, όλα τα προσπερνά..

Έπειτα όλα ήταν πιο απλά, πιο οικογενειακά, πιο νοσταλγικά. Η προσμονή έδωσε τη θέση της στη γιορτή και αφού γνωρίζαμε πως κάθε στιγμή θα είναι μοναδική και δεν θα την ξαναζήσουμε, τη ζήσαμε όπως της έπρεπε, όπως μας έπρεπε. Όλοι. 8.000 θεατές, από τη γενιά των 20άρηδων, των 30άρηδων μέχρι και τους παλιούς τους 40άρηδες που όταν φορούσαν φαρδιά, έμοιαζαν με εξωγήινοι και τώρα βλέπουν τα παιδιά τους να ραπάρουν τραγούδια που δεν θα ξανακουστούν live.

Από τα χιλιοπαιγμένα και τα χιλιοαγαπημένα «Πίσω δεν γυρνάω», «Άκου μάνα», «Μελωδία της παρακμής», «Κοσμογωνιά», «Για τα αδέρφια που χαθήκανε νωρίς», «Πάμε», «Τι άλλο φοβάσαι» μέχρι και αυτά που δεν ακούμε συχνά σε live πλέον, όπως «Η αλεπού του βάλτου», «Το λαβωμένο ξωτικό», «Η ώρα των σκιών» (ανέβηκε στη σκηνή και ο Οδυσσέας από του Razastarr), «Με το ζερβό», «Στο μεθύσι μου» και τόσα άλλα.

 Εδώ και η λίστα, για να τα θυμάσαι εσύ που ήσουν εκεί και να κρατήσεις εσύ που δεν τα κατάφερες να έρθεις:

Ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά 52. Και ναι, ο αριθμός δεν έχει καμία σημασία αν εξαιρέσεις πως μεγάλωσε την βραδιά μας. Σημασία έχει πως κάθε στίχος τραγουδήθηκε από τον Μιχάλη και την Γιολάντα με πάθος, συγκίνηση και αλήθεια. Γι’ αυτό και το κοινό, θύμισε παλιές εποχές, με την ιαχή «Low Bap» να παρασέρνει τους πάντες και τα τραγούδια να έχουν έναν πατέρα (BD Foxmoor), μια μάνα (Sadahzinia) και χιλιάδες παιδιά για συντροφιά.

Κι αν ψοφάς για highlights, είναι άδικο να σταθούμε σε μερικές στιγμές. Αλλά τυχερός είσαι, γιατί δεν μπορούμε να ξεχάσουμε δύο χαρακτηριστικά γεγονότα: Την 5χρονη Μάγια (τη κόρη του Μιχάλη και της Γιολάντας) να ραπάρει το «Μπορούμε κι αλλιώς» χωρίς σταματημό και το κοινό να τη συντροφεύει με χειροκρότημα (μαζί στην σκηνή και ο μικρός τους γιος) και τον «Βέβηλο» να αναγκάζει τον BD Foxmoor να σηκωθεί από την καρέκλα του για να τραγουδήσει τους «Μύθους του Βάλτου».

Δεν ήταν όμως μόνο ο Βέβηλος, αυτός που αποθεώθηκε.  Όσες κόντρες, διαφωνίες, πήγαινε-έλα και ξεκαθαρίσματα έγιναν όλα αυτά τα χρόνια, ο Μιχάλης ήθελε να κλείσει το κεφάλαιο Active Member, χωρίς να ξεχάσει και να αδικήσει κανέναν. Κι αυτό έκανε.

Ευχαρίστησε όσους πέρασαν αυτά τα 23 χρόνια από το συγκρότημα και δεν παρέλειψε να υποκλιθεί στην Γιολάντα, μα κι αυτή σ’ εκείνον. «Θυμάμαι όταν στο ξεκίνημα, ήμουν κάτω από τη σκηνή», είπε σε κάποια φάση και κάπου εκεί καταλαβαίνεις πως πέρασαν τα χρόνια, πόσα πήραν και πόσα έφεραν.

Μα πιο πολύ απ’ όλους, οι Active Member ευχαρίστησαν την καλύτερη παρέα του κόσμου. Αυτούς που τόσα χρόνια τους συντροφεύουν. Τους παλιούς, τους νέους, τους πιστούς και τους φύλακες αγγέλους τους σ’ όλη την Ελλάδα. Αυτούς, που δεν τους χάλασαν το χατίρι και λίγο πριν το κλείσιμο τους έκαναν το πιο ωραίο δώρο. Τραγούδησαν ασταμάτητα όλο (ναι, όλο) το “Φυσάει κόντρα”. 8.000 άνθρωποι έγιναν μια φωνή και ράπαραν 324 λέξεις σ’ ένα από τα πιο χαρακτηριστικά και όμορφα τραγούδια των Active Member. Σε μια στιγμή που ο Μιχάλης και η Γιολάντα τραβήχτηκαν πίσω από τη σκηνή και άκουγαν συγκινημένοι και  σιωπηλοί, κάνοντας ένα ταξίδι 23 χρόνων και μια αναδρομή σε όσα ήρθαν και όσα πέρασαν.

Το φινάλε έγινε μ’ ένα τραγούδι που γράφτηκε πριν 17 χρόνια, σαν να ήταν όμως έτοιμο για εκείνη την ημέρα. “Ρε μη νοιαστεί κανείς, αν θα χαθούμε εμείς, μαγκιά τους, μπράβο της παρακμής”. Κι αν η παρακμή στην Ελλάδα θερίζει, ο BD Foxmoor και η Sadahzinia έχουν πολλούς να νοιάζονται για να μην χαθούν. Και δεν θα χαθούν…

Κάπως έτσι, το πιο ενεργό μέλος (active member) της ελληνικής μουσικής σκηνής την τελευταία 20ετία, σώπασε. Πριν το κάνει όμως αυτό, αποφάσισε να κάνει θόρυβο. Τόσο που να ακουστεί σε ολάκερη γή..

Ευχαριστούμε αδέρφια..

*Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου – Watkinson