Τρεις “γυναίκες on the rocks” μπαίνουν στα παπούτσια των θυμάτων

Η “προφητική” μουσικοθεατρική παράσταση “Γυναίκες” που μας συγκλόνισε πριν από μερικά χρόνια όταν δεν ξέραμε και πολλά για το κίνημα “metoo” και ο όρος “γυναικοκτονία” δεν έκανε καθημερινά την εμφάνισή του στον δημόσιο λόγο, επιστρέφει στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο από τη Δευτέρα 29 Ιανουαρίου και κάθε Δευτέρα στις 21:00, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.

Τρεις γυναίκες, η Φωτεινή Βελεσιώτου, η Αναστασία Μουτσάτσου (έχει γράψει το κείμενο) και η Παρθενόπη Μπουζούρη, με την σκηνοθετική καθοδήγηση της Ελένης Γκασούκα, αποκαλύπτουν ανομολόγητα συναισθήματα και ιστορίες σκοτεινές, μεσ’ από σχέσεις κακοποιητικές για γυναίκες και παιδιά ανυπεράσπιστα σε μια κοινωνία που αρνείται να απαγκιστρωθεί από τα έμφυλα στερεότυπα και τον σεξισμό, προσποιείται άγνοια και επιλέγει να προστατέψει τον θύτη, καταδικάζοντας στην ντροπή τον φόβο και την απόγνωση το θύμα. Στόχος -όπως λένε οι κυρίες της παράστασης – είναι να νικήσουμε τους δράκους και τις ερινύες μας και να αγκαλιάσουμε τον αληθινό εαυτό μας, που περιμένει να μας υποδεχτεί.

Η θεματική της παράστασης είναι… ανατριχιαστικά επίκαιρη: “Αισθάνομαι θυμό και απελπισία” μας λέει η Ελένη Γκασούκα όταν τη ρωτάμε πώς νιώθει με τόσες γυναικοκτονίες που συμβαίνουν στην Ελλάδα τελευταία. “Είμαστε στο σύνορο του χθες και του αύριο κι όμως η επερχόμενες αλλαγές εμποδίζονται από σκληρούς διαχειριστές του δικού μας μέλλοντος. Ελπίζω όμως στην αλλαγή κι αυτό γιατί δεν γίνεται διαφορετικά. Οι γυναίκες πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά, να παραδεχτούμε τα λάθη μας και να παλέψουμε για τις αλήθειες μας χωρίς κανένα φόβο.”

Οι τρεις “γυναίκες on the rocks” μας μιλούν για την παράσταση 

Πώς αντιλαμβάνονται τον “ρόλο” τους στις “Γυναίκες on the rocks” – μια παράσταση τόσο επίκαιρη, δεδομένης της έκρηξης γυναικοκτονιών και φαινομένων κακοποίησης στην ελληνική κοινωνία;

Μουτσάτσου: Ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο μέσα απ’ την ανάγκη μου να περιγράψω κάποια προσωπικά μου βιώματα μαζί με ιστορίες γυναικών από το ευρύτερο περιβάλλον μου, όλα αυτά τα χρόνια, με σκοπό κάθε γυναίκα να μπορεί να βρει ένα μικρό η μεγαλύτερο κομμάτι απ’ τον εαυτό της εκεί μέσα κι έτσι απλά όλες μαζί να συναντηθούμε και να μοιραστούμε εξομολογήσεις σκληρές κι άλλοτε τρυφερές, αγάπη συγκίνηση και εμπιστοσύνη στην δύναμη της θηλυκής αρχής, που αντιπροσωπεύει την ίδια τη φύση.

Βελεσιώτου: Είναι πολύ σημαντικό να γίνονται παραστάσεις που ευαισθητοποιούν τον κόσμο και “περνάνε” κοινωνικά μηνύματα. Η κοινωνία μας “νοσεί” δυστυχώς και το βλέπουμε πια καθημερινά – ακραία φαινόμενα βίας, γυναικοκτονίες, κακοποίηση γυναικών, έμφυλη βία, ρατσιστικές, φασιστικές, ομοφοβικές κ.α. συμπεριφορές. Είναι μεγάλη μου τιμή που συμμετέχω ξανά σ’αυτή τη μουσικοθεατρική κοινωνική παράσταση. Αισθάνομαι ότι μέσα από τον ρόλο αυτόν παίρνω θέση, ότι μιλάμε για όλα αυτά που ταλανίζουν την κοινωνία μας. Το κείμενο της Αναστασίας Μουτσάτσου είναι πολύ δυνατό – «μαχαιριά». Στη ζωή μου έχω επιλέξει πολύ συνειδητά να μην σιωπώ, να μην φοβάμαι και να υπερασπίζομαι όσο μπορώ τα θύματα κακοποίησης.

Μπουζούρη: Η ηρωίδα είναι η αφηγήτρια της ζωής της. Με λόγο γλαφυρό και πυκνό μοιράζεται με αθωότητα το ταξίδι της! Είναι μια γυναίκα που μου θυμίζει γυναίκες άλλης εποχής που έζησαν σε κλειστές κοινωνίες πολύ δύσκολες ζωές. Μοιράζεται λοιπόν με το κοινό σε μια εξομολόγηση όλες αυτές τις ιστορίες! Πιστεύω πως οι θεατές και κυρίως οι γυναίκες έχουν πολλά κοινά μαζί της, γιατί τελικά δεν έχουν αλλάξει και πάρα πολύ τα πράγματα… όπως μας το δείχνει η πραγματικότητα τουλάχιστον…

Είναι πρόκληση να μοιραστούν συναισθήματα και σκοτεινές ιστορίες μέσα από το τραγούδι, καθώς διηγούνται ιστορίες κακοποιητικών σχέσεων;

Βελεσιώτου: Είναι μεγάλη πρόκληση για μένα να διηγούμαι μέσα από το τραγούδι και μέσα από τον ρόλο αυτόν, την ιστορία μιας κακοποιημένης γυναίκας. Με αυτόν τον τρόπο είναι σαν να «μπαίνω στα παπούτσια του θύματος» και έτσι έρχομαι αντιμέτωπη με συναισθήματα ντροπής, φόβου, χαράς και λύπης. Είμαι δίπλα της, μέσα της, μοιράζομαι τις εμπειρίες της ζωής της, αναβιώνουμε μαζί τον πόνο και φτάνουμε μαζί στην αλήθεια. Και αυτό γίνεται με την επικοινωνία, το μοίρασμα, την υπεράσπισή της, τις ρήξεις και τις συγκρούσεις και όχι με τη σιωπή και τον συμβιβασμό.

Μουτσάτσου: Στην παράστασή μας, το τραγούδι απογειώνει το συναίσθημα ενώ εξελίσσεται η ηχηρή περιγραφή μιας πραγματικότητας που χρόνια η κοινωνία μας αρνείται να παραδεχτεί. Και ναι, μ’ αυτήν την έννοια είναι μια πρόκληση αυτός ο τρόπος αφήγησης, που όμως εκτός από μας, έχουμε διαπιστώσει πώς υπάρχουν χιλιάδες γυναίκες έτοιμες ν’ ανταποκριθούν σ’ αυτήν.

Μπουζούρη: Όταν μια σκοτεινή ιστορία βγει στο Φως γίνεται θεραπευτική! Τόσο για μας όσο και για
το κοινό. Ναι είναι προκλητικό να γεννηθούν στιγμές απελευθέρωσης των συναισθημάτων.

Υπάρχει κάποια από τις μεμονωμένες ιστορίες της παράστασης (ή τραγούδι) που ξεχωρίζουν και γιατί.

Βελεσιώτου: Ξεχωρίζω τη στιγμή που η ηρωίδα, μετά από πολλές δυσκολίες και βάσανα, όντας θύμα της πατριαρχίας, επιτρέπει να διεκδικεί επιτέλους κάτι για τον εαυτό της και να νιώσει που της είχαν στερήσει. Αγαπημένο στιγμιότυπο της παράστασης είναι η στιγμή που ερμηνεύω «το μυστικό», τραγούδι του Γιώργου του Γιώργου Καζαντζή και του Γιάννη Τσατσόπουλου. «Αχ ζωή κάτι μου κρύβεις, κάτι μαγικό που το ποθώ, πώς περνάς και νιώθω να το αγγίζω όσο το απωθώ.

Μουτσάτσου: Κάθε στιγμή αυτής της παράστασης με χτυπάει κατάστηθα. Είμαι συνεχώς μέσα σε μια δυνατή συγκινησιακή φόρτιση. Δεν μπορώ να την κόψω κομματάκια.

Μπουζούρη: Μου αρέσει πολύ η ιστορία που η ηρωίδα παρακολουθεί το μαντίλι της μάνας της να… αποδρά, να το παίρνει ο αέρας και να χάνεται! Είναι μια πολύ ποιητική εικόνα που με συγκινεί.

Και τελικά πώς ελπίζουν ότι η παράσταση θα επηρεάσει το κοινό;

Βελεσιώτου: Θεωρώ ότι το θέατρο και το τραγούδι έχουν τη δύναμη να μορφώνουν, να ανοίγουν νέους ορίζοντες στη σκέψη, να διαμορφώνουν συνειδήσεις, και αυτό γιατί το κοινωνικό θέατρο και τραγούδι γνωστοποιούν και επικοινωνούν την αλήθεια, δεν την αποκρύπτουν. Μας φέρνουν αντιμέτωπους/ες με την ευθύνη της ζωής μας, με τις αξίες μας, με τα λάθη και τις αδυναμίες μας. Δίνουν χώρο που χρειαζόμαστε για να φτάσουμε σιγά σιγά στην αποδοχή ακόμα και των πιο «σκοτεινών» πλευρών του εαυτού μας. Έτσι, φτάνουμε στη λύτρωση και στην κάθαρση, όταν πια έχουμε πλησιάσει αρκετά τον ξεχασμένο – αληθινό εαυτό μας, τον ανεπηρέαστο από τις κοινωνικές νόρμες, τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις.

Μουτσάτσου: Το λιγότερο που ελπίζω είναι, να είναι μία ώθηση στο να συνειδητοποιήσει κάθε μια από μας ότι δεν είναι μόνη.

Μπουζούρη: Θα ήθελα οι θεατές να συνδεθούν προσωπικά με τις ιστορίες και να βρουν ένα κομμάτι δικό τους σ’ αυτές. Να ταυτιστούν και να μοιραστούν κι αυτοί μαζί μας το συναίσθημά τους. Άλλωστε γι αυτό δεν πάμε στο θέατρο; Για να μετακινηθούμε συναισθηματικά ψυχικά και πνευματικά…

Πληροφορίες παράστασης