Τζάκοπο Σιπάρι ντι Πεσκασερόλι: “Οι καλύτερες ορχήστρες είναι αυτές που διασκεδάζουν όταν παίζουν”

Πριν από έναν χρόνο έκανε το ντεμπούτο του στην Αθήνα διευθύνοντας την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών. Αυτή την Παρασκευή (18/11), ο ανερχόμενος Ιταλός αρχιμουσικός Τζάκοπο Σιπάρι ντι Πεσκασερόλι επιστρέφει στο Μέγαρο Μουσικής για να διευθύνει ξανά την ΚΟΑ στη συναυλία “Ο Τίτος Γουβέλης στο Πρώτο Κοντσέρτο του Μπραμς – Αφιέρωμα στον Δημήτρη Δραγατάκη”.

Λίγο πριν τη συναυλία, ο εντυπωσιακός μαέστρος μιλά στο NEWS 24/7 για τη σχέση του με την ορχήστρα, τις σπουδές του, αλλά και την αγάπη του για τον Πουτσίνι.

Μόλις πέρυσι κάνατε το ντεμπούτο σας με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στο Μέγαρο Μουσικής. Πώς αισθάνεστε που επιστρέφετε στον ίδιο χώρο με την ίδια ορχήστρα;

Είναι πραγματικά μεγάλη τιμή για μένα που επιστρέφω σε αυτή την εξαιρετική ορχήστρα σε μια μοναδική συναυλιακή αίθουσα. Είμαι ευτυχής που έχω χτίσει ένα ισχυρό συναισθηματικό δέσιμο με την ορχήστρα. Καταλάβαμε ο ένας τον άλλον αμέσως. Έχω ακόμα στην καρδιά μου τη συγκίνηση και την ομορφιά της περσινής συναυλίας.

Στο πρόγραμμα της συναυλίας συμπεριλαμβάνεται η βραβευμένη Έκτη Συμφωνία του Δημήτρη Δραγατάκη. Πώς προσεγγίζετε έργα με τα οποία ενδεχομένως δεν έχετε μεγάλη εξοικείωση;

Είναι μεγάλη τιμή για μένα να έχω τη μεγάλη ευθύνη να διευθύνω ένα τόσο σημαντικό έργο, ειδικά στην Ελλάδα. Ένα έργο που κατά τη γνώμη μου χρειάζεται πολύ χρόνο για να γίνει κατανοητό σε βάθος τόσο για την πολυπλοκότητα όσο και για τη μεγάλη του ένταση. Πρόκειται για μια μεγάλη πρόκληση που αποδέχομαι με ενθουσιασμό. Άκουσα και άλλα έργα του συνθέτη και πραγματικά με γοήτευσαν. Η χρήση των ήχων και των χρωμάτων της ορχήστρας, τα πάντα ενδιαφέροντα θέματα, τον καθιστούν σίγουρα καλλιτέχνη προς ανακάλυψη.

Υπάρχουν Έλληνες συνθέτες που θαυμάζετε;

Οπωσδήποτε ο Δημήτρης Μητρόπουλος. Συνθέτης αλλά πάνω απ’ όλα εκπληκτικός μαέστρος.

Έχετε σπουδάσει νομικά, με ειδίκευση στο εκκλησιαστικό δίκαιο. Πώς, τελικά, σας κέρδισε η μουσική;

Η μουσική είναι ο μόνος τρόπος που ξέρω να είμαι αυτός που είμαι σε αυτή τη ζωή. Μερικές φορές προτιμώ να μιλάω με μουσική παρά να μιλάω ή να γράφω. Αυτό που νιώθω όταν διευθύνω είναι πραγματικά απερίγραπτο. Είμαι πολύ θρησκευόμενος άνθρωπος και μέσα από τη μουσική κατά καιρούς νιώθω πραγματικά ότι ακούω τη φωνή του Θεού.

Τι κρατάτε από τις σπουδές και τα χρόνια της ενασχόλησής σας με τη νομική επιστήμη;

Τη διαύγεια της σκέψης Θεωρώ ότι εν μέρει υπάρχουν στενές συγγένειες ανάμεσα στη μουσική και το δίκαιο.

Παράλληλα με τη διεύθυνση ορχήστρας έχετε κάνει σπουδές σύνθεσης και λυρικού τραγουδιού. Με ποιον τρόπο σας βοήθησαν οι συγκεκριμένες γνώσεις στη διεύθυνση ορχήστρας;

Νομίζω ότι είναι θεμελιώδεις. Πάντα λέω στην ορχήστρα ότι όταν παίζουν πρέπει να τραγουδούν αυτό που παίζουν. Το τραγούδι είναι θεμελιώδες γιατί είναι ο πιο άμεσος τρόπος που έχουμε να εκφράσουμε τη μουσικότητά μας από τότε που γεννηθήκαμε. Προφανώς όταν διευθύνω όπερα έχω ένα πλεονέκτημα γιατί αναπνέω σαν τραγουδιστής και μαζί με τους τραγουδιστές. Η σύνθεση, από την άλλη, είναι θεμελιώδης για να καταλάβει κανείς τι διευθύνει. Δεν νομίζω ότι γίνεται να διευθύνει κανείς χωρίς να έχει κάποιες γνώσεις σύνθεσης.

Είστε αυστηρός με τους μουσικούς όταν βρίσκεστε στο πόντιουμ;

Όχι είμαι αυστηρός με αυτούς που δεν παίρνουν τη μουσική στα σοβαρά και ειδικά με αυτούς που όταν παίζουν δεν νιώθουν αυτό που παίζουν και κυρίως δεν διασκεδάζουν. Οι ορχήστρες που παίζουν καλύτερα είναι αυτές που διασκεδάζουν όταν παίζουν. Για να διασκεδάσεις πρέπει να νιώσεις στην καρδιά σου αυτό που παίζεις.

Στο βιογραφικό σας αναφέρετε ότι ειδικεύεστε στη διεύθυνση των έργων του Πουτσίνι. Ποια στοιχεία, κατά τη γνώμη σας, κάνουν τις όπερές του τόσο δημοφιλείς και αγαπητές μέχρι και σήμερα;

Ξεκίνησα την καριέρα μου διευθύνοντας Πουτσίνι και ειλικρινά πιστεύω ότι είναι η μόνη μου μεγάλη αγάπη. Σε όλους αρέσει ο Πουτσίνι γιατί είναι ο μόνος που έφερε την πραγματική ζωή στη σκηνή και ο κόσμος πρέπει να δει τα συναισθήματά του σε μια παράσταση γιατί πρέπει να γελάσει, να κλάψει και πάνω από όλα να νιώσει άνθρωπος. Ο Πουτσίνι έκανε το εξής: περιέγραψε την ομορφιά της ανθρωπότητάς μας με απλό τρόπο, κάνοντας τους πάντες να καταλάβουν πόσο υπέροχη είναι πραγματικά αυτή η ανθρωπότητα. Νομίζω ότι υπάρχουν λίγα πράγματα στον κόσμο καλύτερα από τη Μαντάμα Μπατερφλάι: ένα έργο στο οποίο συγκεντρώνεται ένας από τους μεγαλύτερους φόβους που έχουμε στην καρδιά μας, η «ελπίδα» που αγνοείται. Γιατί αν τελικά εξαφανιστεί και η ελπίδα, το μεγαλύτερο δώρο της ανθρωπιάς μας, μένουν πολύ λίγα για να ζήσουμε. Ίσως την επόμενη φορά να κάνουμε μια συνέντευξη για τον Πουτσίνι…

Έχοντας διευθύνει τόσο όπερα, όσο και συμφωνικό ρεπερτόριο, ποιες θα λέγατε ότι είναι οι «παγίδες» που πρέπει να προσέξει ο μαέστρος και στις δύο περιπτώσεις;

Πιστεύω ότι παραδόξως όλοι μπορούν να διευθύνουν συμφωνική μουσική. Λίγοι μπορούν να διευθύνουν όπερα. Ειδικά Πουτσίνι. Κι αυτό γιατί η όπερα δεν διευθύνεται με τα χέρια: το έργο διευθύνεται με την ψυχή και την καρδιά. Η όπερα αναπνέεται και δεν τραγουδιέται. Πρέπει να νιώσεις την όπερα να μεγαλώνει μέσα σου, πρέπει να ξέρεις ότι κάθε φορά που διευθύνεις όπερες ξεκινάς μια μικρή στιγμή στη ζωή σου, όπου κάποιος γεννιέται και κάποιος πεθαίνει. Μαθαίνεις να διευθύνεις την ορχήστρα. Αλλά γεννιέσαι μαέστρος όπερας. Κανείς δεν μπορεί να σε διδάξει πώς να το κάνεις.

Ποια συναυλία από όσες έχετε διευθύνει μέχρι τώρα θυμάστε με μεγαλύτερη συγκίνηση;

Την πρώτη φορά που διηύθυνα το Ρέκβιεμ του Βέρντι. Ήταν μια ιδιαίτερη στιγμή στη ζωή μου και όπως συνέβη στον Βέρντι όταν έγραψε αυτή την όπερα, χρησιμοποίησα κι εγώ αυτή την εμπειρία για να ρωτήσω τον Θεό τι σκέφτομαι. Ήταν ένα μείγμα πόνου και προσευχής: άκουγα τη φωνή του Θεού, η καρδιά μου μιλούσε μαζί του. Μετά μου αρέσει να θυμάμαι την πρώτη φορά που διηύθυνα την Τουραντότ στο Ίδρυμα Πουτσίνι, με το θέατρο να βρίσκεται 100 μέτρα από το σπίτι του συνθέτη. Όταν έφτασα στην τρίτη πράξη ένιωθα σαν 8χρονο παιδί το πρωί των Χριστουγέννων.

Από την εμπειρία σας, πώς θα λέγατε ότι επιτυγχάνεται η άρτια συνεργασία μεταξύ μουσικών και μαέστρου;

Λοιπόν, στην περίπτωσή μου, υπάρχει μια συγκεκριμένη στιγμή: όταν νιώθω την καρδιά μου να χτυπά μαζί τους. Νιώθω ότι συγχρονίζεται η αναπνοή μας.

INFO:

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου, 20:30

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Περισσότερα εδώ

Online αγορά εδώ

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις