Χάρις Αλεξίου: Η πλαστή ευμάρεια γέννησε τέρατα. Ξεχρεώνουμε τον ωχαδερφισμό μας

Η Χαρούλα Αλεξίου διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό τα τελευταία 40 χρόνια του ελληνικού τραγουδιού. Οι παλαιότεροι θυμούνται πολύ καλά, την εντύπωση που είχε κάνει σαν νέο κορίτσι, για το πώς μπορούσε να συγκινεί το ίδιο με τη Μαρίκα Νίνου ή τη Σωτηρία Μπέλλου. Για τον κόσμο η Αλεξίου έγινε σύντομα η «Χαρούλα μας».

Τα χρόνια πέρασαν, η διασκέδαση αλλοτριώθηκε, το μουσικό μάρκετινγκ κυριάρχησε, οι πολυεθνικές της μουσικής μπήκαν ακόμα και στα ξωκλήσια, αλλά η Χαρούλα Αλεξίου είναι πάντα δίπλα μας. Την τραγουδάμε, την αγαπάμε με την ίδια ένταση, τη θέλουμε μπροστά. Όπως τώρα, στο πρώτο τεύχος του περιοδικού του ΑΠΕ-ΜΠΕ “Το Πρακτορείο”.

Η ζωή είναι ένα μονοπάτι και ο καθένας διαθέτει έναν μοναδικό χάρτη δηλώνει η Χαρούλα Αλεξίου λέγοντας: “Η ζωή του καθενός είναι μοναδική αλλά είτε το θέλουμε, είτε όχι, εξαρτιόμαστε από τους άλλους, από το σύνολο των ανθρώπων που είναι γύρω μας – ακόμη και μακριά μας, αλλά που μπορεί να φτάνει σ’ εμάς ο ψυχισμός, η ιδεολογία, το έργο τους… Έχουμε ανάγκη από τα πρόσωπα που θα θαυμάσουμε, ή που θα μας κάνουν να μετρηθούμε κι εμείς με την σειρά μας. Γεννιόμαστε όμως με ένα χάρτη, που έχει διαφορετικά σύνορα από εκείνα των άλλων. Τα όρια μας διαφέρουν αν και διαμορφώνονται απ’ το συνολικό γίγνεσθαι. Τα πρότυπα νομίζω πως κατ’ αρχήν εξυπηρετούν τις δικές μας κρυφές ανάγκες για να εκφραστούμε και να κερδίσουμε τον χώρο όπου θα αναπτυχθούμε.

Στους ανθρώπους ίσως θα έλεγα κάτι που ήδη ξέρουν: Πως η ζωή μπορεί να μη μας περιμένει, αλλά χρειάζεται και τα δικά μας σχέδια για να είναι όμορφη”.

Ερωτώμενη τι είναι αυτό που τελικά αξίζει στη ζωή θα πει: “Το ένα βήμα πιο μπροστά; Η υπέρβαση; Το μοίρασμα; Ο έρωτας; Η απελευθέρωση από τις εμμονές μας; Λόγια σοφών έρχονται στο νου μου, αλλά η ανθρώπινη φύση μας βάζει τις δικές της προτεραιότητες κάθε φορά. Θα έλεγα ίσως, “η ανθρωπιά με τα όλα της” – κι όποιος μπορεί να ξεχνά τους πόνους του, κάτι καταφέρνει πάντα να σώσει απ’ τις αξίες του”.

“Πονάει η ψυχή μου με τα αδιέξοδα τους. Τα αδιέξοδα όμως είναι κυρίως δικά μας, των ενηλίκων, και περιμένουμε από τα παιδιά να μας σώσουν. Έχουμε φτιάξει μια κοινωνία που βάζει στην πρώτη γραμμή την επαγγελματική-οικονομική αποκατάσταση και αυτό είναι μια σιδερένια μπάλα δεμένη στα πόδια τους. Μοιάζει σαν να μην τους φτιάξαμε και ένα χώρο για τα άλλα όνειρα τους, πέρα από το πώς θα κερδίσουν τα προς το ζην για να εξασφαλίσουμε κι εμείς τα γεράματα μας.

Οι νέοι πρέπει να ανοίξουν τα φτερά τους προς τη δημιουργία με ελπίδα. Να πάρουν ευχαρίστηση από αυτό που διαλέγουν να κάνουν. Οι πατρίδες χρειάζονται ελεύθερους ανθρώπους και δικαιοσύνη για να λειτουργούν. Υπάρχει αυτό; Τι να πω στα παιδιά; Τους ετοιμάσαμε έναν κόσμο ανάλγητο και τώρα τους λέμε, “τρέξε βρες χρήμα να βοηθήσεις την οικογένειά σου”, ή “κοίτα μόνο τον εαυτό σου”. Πολύ ταπεινά θα τους έλεγα, “βρείτε όση δύναμη υπάρχει μέσα σας και σωθείτε από τους παλιούς”, αναφέρει μιλώντας για τη νέα γενιά που καλείται να επωμιστεί το βάρος της οικονομικής κρίσης.

Ενώ στην ερώτηση ποια φράση θα μπορούσε να είναι η δική της κατάθεση ψυχής, απαντά: “Χρειάζομαι τους ανθρώπους για να υπάρχω. Όπως και να ‘ναι αυτοί”.

Παράλληλα, δηλώνει για τα μοναδικά τραγούδια της πως “είναι βάλσαμο κι οι δικοί μου συνθέτες ήταν μεγάλοι γιατροί-σαμάνοι. Τη δύναμη την παίρνω από τον καλό λόγο των ανθρώπων μου, από μια καλή είδηση, από το χαμόγελο του γιου μου, από τη στήριξη των φίλων μου – κι αν κάνω κι εγώ κάτι όμορφο και καμαρώσω, αυτό με κρατάει για κάμποσο καιρό δυνατή”.

Ενώ, αναφερόμενη στην πραγματικότητα και την κατάσταση που βιώνουν οι πολίτες θα πει “Βλέπω την Ελλάδα, δηλαδή τους Έλληνες, να μετακομίζουμε σε μια νέα πραγματικότητα. Να αλλάζουμε τα τετραγωνικά της επιπολαιότητάς μας, να ξεχρεώνουμε τον ωχαδερφισμό μας, να ανοίγουμε πλέον την πόρτα στα “προς γνώση και συμμόρφωση”. Νομίζω πως οι φτωχοί θα διδάξουν πλέον την αλήθεια της πραγματικής ζωής στους ανόητους. Θα πάρει καιρό, γιατί η μετάλλαξη μας, κράτησε για δεκαετίες. Η πλαστή ευμάρεια δημιούργησε τέρατα”.

“Βλέπετε πώς οι απλοί άνθρωποι συμπαραστέκονται στους πρόσφυγες με τόση συμπόνια; Μήπως πρέπει να μάθουμε όλοι να ζούμε με ό,τι μας είναι απαραίτητο και να αφήσουμε λίγο χώρο στα μυαλά μας; Η στέρηση ξυπνά τους ανθρώπους και το μοίρασμα σπέρνει νέα συνείδηση. Αγαπάω την Ελλάδα με πάθος και θέλω το καλό της. Την συγχωρώ για τα λάθη της και δηλώνω θύμα της ομορφιάς της και των ιδιαιτεροτήτων της”, συμπληρώνει η ίδια.

Τέλος, αναφέρει :”Είμαι μια γυναίκα που πάλεψε στη ζωή της, γιατί έτσι υποχρεώθηκε να κάνει από τις συνθήκες που προέκυψαν. Αλλά όπως λέει και το τραγούδι μου, “όση και να ‘ναι η δύναμή μου, θέλω ένα άνθρωπο μαζί μου”. Πιστεύω πολύ στην συντροφικότητα και οραματίζομαι έναν κόσμο όπου κανείς δεν θα είναι μόνος του”.

(Πηγή: ΑΠΕ)