Οι γάμοι του Φίγκαρο σε συναυλία στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη από την ΕΛΣ

«Οι γάμοι του Φίγκαρο» του Μότσαρτ παρουσιάζονται σε συναυλιακή μορφή στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη της Πειραιώς, στις 12 Ιουλίου από καλλιτέχνες «Νέους της Όπερας» που συμμετέχουν στο ομώνυμο εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.

Πρόκειται για τη θερινή παραγωγή του προγράμματος που εφέτος δεν έχει σκηνική μορφή, όπως τα προηγούμενα χρόνια, λόγω των έκτακτων περιοριστικών μέτρων για την εξάπλωση του κορονοϊού. Η συναυλία θα δοθεί με τη σύμπραξη της Συμφωνικής Ορχήστρας του Δήμου Αθηναίων, υπό τη διεύθυνση του αρχιμουσικού Μιχάλη Παπαπέτρου. 

Στόχος του προγράμματος «Νέοι της Όπερας» είναι να προσφέρει στους σπουδαστές τη δυνατότητα να εξελίξουν και να παρουσιάσουν τις δυνατότητές τους σε ένα περιβάλλον εργασίας προστατευμένο αλλά και εποπτευόμενο από επαγγελματίες καταξιωμένους στο αντικείμενό τους. Οι συμμετέχοντες δοκιμάζονται λαμβάνοντας μέρος σε παραγωγές που παρουσιάζονται στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος, στην Εναλλακτική Σκηνή, αλλά και σε άλλους χώρους, όπως το Θέατρο Τέχνης. Έως σήμερα στο πλαίσιο του προγράμματος έχουν παρουσιάσει τον Ιδομενέα του Μότσαρτ, το δίπτυχο Αδελφή Αγγελική & Ο μανδύας του Πουτσίνι, τη Μεγαλοψυχία του Τίτου του Μότσαρτ και τους Καπουλέτους και Μοντέκκους του Μπελλίνι. Υπεύθυνος του προγράμματος είναι ο διακεκριμένος τενόρος Βαγγέλης Χατζησίμος.

Στους «γάμους του Φίγκαρο» τους ρόλους ερμηνεύουν οι συμμετέχοντες την περίοδο 2019/20, αλλά και παλιότεροι σπουδαστές και καταξιωμένοι επαγγελματίες: Γιώργος Παπαδημητρίου, Κατερίνα Μήρτσιου, Κωνσταντίνος Μαυρογένης, Παρασκευή Συκιώτη, Μιράντα Μακρυνιώτη, Μαρία Γουγούση, Μαξίμ Κλονόφσκι, Ανδρέας Καραούλης, Ζωή Λιάπη, Μιχάλης Κατσούλης.

«Οι γάμοι του Φίγκαρο» πρωτοπαρουσιάστηκαν στη Βιέννη το 1786, τρία χρόνια πριν τη Γαλλική Επανάσταση. Το κείμενο του Λορέντσο ντα Πόντε, βασίζεται στην πεντάπρακτη κωμωδία του Μπωμαρσαί “Η τρελή ημέρα” ή “Ο γάμος του Φίγκαρο” και απηχεί την ταραγμένη εποχή και την ένταση στις σχέσεις των διαφορετικών κοινωνικών τάξεων.

Η αριστουργηματική μουσική του Μότσαρτ σκιαγραφεί με λιτά μέσα τον χαρακτήρα κάθε προσώπου. Με το μοναδικό δέσιμο ανάμεσα σε λόγο και μουσική, με τη νέα ισορροπία ανάμεσα σε κωμικά και σοβαρά στοιχεία, με την πρωταγωνιστική θέση που δίνουν στη μουσική, το έργο ήταν πράγματι αυτό που ο Ντα Πόντε ονόμασε «ένα νέο είδος θεάματος» και άνοιξαν νέο κεφάλαιο στην ιστορία του λυρικού θεάτρου.