Πέθανε ο Μισέλ Δημόπουλος, επί σειρά ετών διευθυντής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Πέθανε ο Μισέλ Δημόπουλος, επί σειρά ετών διευθυντής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Μισέλ Δημόπουλος eurokinissi

Πέθανε ο Μισέλ Δημόπουλος, ο πιο αντιπροσωπευτικός τύπος σινεφίλ και ακούραστος θεατής του κινηματογράφου. Ο αποχαιρετισμός του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Πέθανε ο Μισέλ Δημόπουλος, που είχε διατελέσει επί σειρά ετών διευθυντής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, προσδίδοντάς του διεθνή χαρακτήρα.

Ο Μιχάλης (Μισέλ) Δημόπουλος είχε σπουδάσει κινηματογράφο στη Γαλλία και ξεκίνησε την καριέρα του ως κριτικός κινηματογράφου στην Αυγή και στο περιοδικό Σύγχρονος Κινηματογράφος, τη δεκαετία του ’70.

Συνεργάστηκε με διάφορους εκδοτικούς οίκους και συνεισέφερε ουσιαστικά στο ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο όταν ανέλαβε ως καλλιτεχνικός διευθυντής το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (1992-2004), το οποίο κατόρθωσε να κάνει διεθνές με σημαντικές αξιώσεις.

Συνεργάστηκε αρμονικά με ελληνικούς και ξένους κινηματογραφικούς φορείς, στο πλαίσιο της διοργάνωσης αφιερωμάτων σε γνωστούς κινηματογραφικούς δημιουργούς, με τον Δημήτρη Εϊπίδη, στο πλαίσιο της διοργάνωσης του προγράμματος των Νέων Οριζόντων, αλλά και με δημοσιογράφους, κινηματογραφιστές και μεγάλα ονόματα της έβδομης τέχνης.

Τουλάχιστον για μια ολόκληρη γενιά (ή και για μία ακόμη) παραμένει ίσως ο πιο αντιπροσωπευτικός τύπος του σινεφίλ, του ακούραστου θεατή που δεν σταμάτησε ποτέ να παρακολουθεί το σινεμά των δημιουργών με το ίδιο άσβεστο πάθος που το έκανε όταν ξεκίνησε, αρχικά ως φοιτητής κινηματογράφου στο Παρίσι και αργότερα στην Ελλάδα ως κριτικός, αρχικά στην «Αυγή» από το 1975 μέχρι και το 1981 και στον «Σύγχρονο Κινηματογράφο» με χρέη αρχισυντάκτη και διευθυντή από το 1975 μέχρι και το 1982 γράφει το flix.gr.

Στην πολύχρονη καριέρα του διατέλεσε υπεύθυνος ξένου προγράμματος στην ΕΡΤ (από το 1982 μέχρι και το 1991), επιλέγοντας ταινίες που γαλούχησαν μια ολόκληρη γενιά θεατών που αναζητούσαν ένα διαφορετικό σινεμά του δημιουργού από όλον τον κόσμο, υπήρξε προγραμματιστής της θρυλικής «Κινηματογραφικής Λέσχης» μαζί με τον Γιάννη Μπακογιαννόπυλο από το 1982 μέχρι και το τέλος της το 2010, συμμετείχε σε επιτροπές αξιολόγησης κινηματογραφικών σχεδίων της ΕΡΤ και του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, ενώ επιμελήθηκε αφιερώματα για το ελληνικό σινεμά στο εξωτερικό, εργάστηκε σε γραφεία παραγωγής και υπήρξε ιδρυτικό μέλος των βραβείων LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Ο αποχαιρετισμός του Φεστιβάλ:

«Ο Μισέλ θα είναι πάντα εδώ. Στο Ολύμπιον και στο λιμάνι, στις μεγάλες οθόνες και στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, στις κουβέντες, στα βιβλία και τα περιοδικά. Θα είναι ζωντανός, ευθυτενής, γελαστός, δίκαιος και πάντα έτοιμος να ξαναδεί και να μας δείξει τις υπέροχες ταινίες που λάτρευε, να μας κάνει να ανακαλύπτουμε το καινούριο και το ανήσυχο σινεμά σε κάθε μας βήμα».

«Η οικογένεια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αποχαιρετά έναν δικό της άνθρωπο, τον οραματιστή και πρωτοπόρο Μισέλ Δημόπουλο. Το πολύπλευρο έργο του, οι ανεξάντλητες γνώσεις του, η ακούραστη αφοσίωσή του στο σινεμά, καθώς και η πολύτιμη παρακαταθήκη που άφησε πίσω του, περιγράφουν ιδανικά την προσωπικότητα και την προσφορά του Μισέλ Δημόπουλου.

Αυτό που αδυνατούν, όμως, να περιγράψουν είναι το χάρισμά του να αγγίζει τις καρδιές όλων όσοι είχαν την τύχη και το προνόμιο να συνεργαστούν μαζί του. Ο Μισέλ Δημόπουλος ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ από το 1991 μέχρι το 2005 και σε αυτό το διάστημα έδωσε νέα πνοή και διεύρυνε τους διεθνείς ορίζοντες του θεσμού. Επιμελήθηκε πολλές ρετροσπεκτίβες, αφιερώματα, καθώς και τριάντα εκδόσεις και μονογραφίες αφιερωμένες σε Έλληνες και ξένους σκηνοθέτες.

Η βαθιά αγάπη του για τον κινηματογράφο, το ανήσυχο πνεύμα του και η ανάγκη του να ανακαλύπτει νέους δημιουργούς, είδη και τάσεις, τον οδήγησαν να κάνει πραγματικότητα το όραμα της διεθνοποίησης του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Ήταν πάντα κοντά στο Φεστιβάλ και τους ανθρώπους του. Παρακολουθούσε ταινίες φανατικά και υπερασπιζόταν με πάθος το ανεξάρτητο, ευρωπαϊκό σινεμά. Θα τον θυμόμαστε πάντα στους διαδρόμους του Ολύμπιον, στο Λιμάνι, στις κινηματογραφικές αίθουσες, ακούραστο και χαμογελαστό, να μιλά με πάθος για τις ταινίες που τόσο αγάπησε, να διευρύνει τους ορίζοντές μας και να μας ταξιδεύει στο πρωτοποριακό και ανήσυχο σινεμά της νέας εποχής.

Τα πιο θερμά μας συλλυπητήρια στην Έρση Σωτηροπούλου, στην Καρολίνα, στον Μάρκελλο, στην οικογένεια και τους οικείους του.»

Ακολουθήστε το News 24/7 στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα