Πόλυ Γιαννοπούλου: Το γράψιμο δρα απελευθευρωτικά, ξυπνάω για να γράψω τα χαράματα

Το 2019 κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο της Πόλυς Γιαννοπούλου που είχε ως κύριο το θέμα τη νικηφόρα μάχη που έδωσε με τον καρκίνο. Χωρίς να έχει καμία “επαγγελματική” παράδοση στη γραφή η κα Γιαννοπούλου άγγιξε ιδιαίτερα ευαίσθητες χορδές του αναγνωστικού κοινού και ξόρκισε και τους δικούς της φόβους.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, και ενώ το γράψιμο έχει “εγκατασταθεί” για τα καλά στη ζωή της (χωρίς να αποτελεί απαραίτητα επαγγελματική διέξοδο), μάς παρουσιάζει το δεύτερο συγγραφικό παιδί της, το “Κράτα το σαν φυλαχτό” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Γλαρόλυκοι”. Και αυτή τη φορά το θέμα είναι αντιδημοφιλές αλλά τόσο ανθρώπινο και οικείο στον καθένα. Η συγγραφέας μάς μιλά για τη νέα της απόπειρα και τη συνήθεια της γραφής.

Πώς προέκυψε η ιδέα να ασχοληθείς με το βίο της γιαγιάς σου και να κάνεις ένα βιβλίο τόσο προσωποκεντρικό;

Νιώθω ότι είμαστε τυχερά εγγόνια όσοι μεγαλώσαμε στο ίδιο σπίτι με τον παππού και τη γιαγιά. Κλασική Ελληνική οικογένεια θαρρώ. Έχω αναμνήσεις από μυρωδιές, γεύσεις, εικόνες και αντικείμενα που δηλώνουν την παρουσία τους παντού γύρω μου. Άφησαν αποτυπώματα βαθιά χαραγμένα και τώρα που δεν είναι εδώ, αισθάνθηκα την ανάγκη να τα ψάξω, να τα ακολουθήσω και να τους βρω. Ανακάλυψα με αυτόν τον τρόπο εμένα την ίδια, τις ρίζες μου, την κληρονομιά που μου άφησαν. Εύχομαι μέσα από αυτό το βιβλίο να σας ταξιδέψω και στις δικές σας μνήμες και στους δικούς σας ανθρώπους. Να σας αφήσει συναισθήματα και γεύσεις γλυκόπιοτου κρασιού, σερβιρισμένου από χέρια που ήξεραν να κανακεύουν.

Επίσης, θίγεις θέματα που αφορούν την τρίτη ηλικία, ένα θέμα όχι τόσο “δημοφιλές”. Το θεωρείς ρίσκο; Ανησυχούσες για την ανταπόκριση του κοινού;

Ναι, όχι και τόσο “δημοφιλές”! Μπορεί να έχεις και δίκιο. Όμως γράφω με την ψυχή μου και όχι με τις τάσεις της εποχής. Γράφω για ό,τι με εκφράζει, για όσα θέλω να μοιραστώ μαζί σας και ό,τι μου δίνει τροφή για σκέψη. Δε φοβήθηκα την ανταπόκριση του κοινού παρόλο που ξέρω ότι η αγορά είναι απαιτητική και ο κόσμος αρκετά πληροφορημένος και διαβασμένος. Σκέφτομαι ότι η τρίτη ηλικία είναι μια γενιά που πρέπει και αυτή να έχει την αξία και το σεβασμό που της αναλογεί και να ακούγονται που και που οι ιστορίες που κρύβονται συχνά πίσω από τα ροζιασμένα χέρια της.

Εσύ από όλη αυτή τη διαδικασία της συγγραφής τι κράτησες ως φυλαχτό μέσα σου για να συνεχίσεις;

Μέσα από την διαδικασία της συγγραφής και ψάχνοντας εικόνες -στιγμές, μνήμες, φωτογραφίες- ρωτώντας φίλους, συγγενείς και με επισκέψεις σε παλιές γειτονιές, έμαθα κομμάτια από τη ζωή τους και τη ζωή της Ελλάδας του 1930 και μετά, που δεν μας είχαν αναφέρει. Όταν τα άκουσα και φέρνοντας στο μυαλό μου αναμνήσεις, κατάλαβα πολλά παραπάνω και νομίζω ότι ωρίμασα σελίδα -σελίδα. Άρα κρατάω σαν φυλαχτό το χρόνο μαζί τους και διδάχτηκα να μετράω με άλλον τρόπο το χρόνο έχοντας δίπλα μου δικούς μου ανθρώπους.

Αλήθεια, μία εργαζόμενη μητέρα όπως εσύ, πότε προλαβαίνει και γράφει; Τα βράδια συνήθως; Και τι συνθήκες πρέπει να υπάρχουν γύρω σου για να αφιερωθείς, έστω λίγη ώρα, στο γράψιμο;

Γράφω όταν έχω ηρεμία! Όταν είμαι μόνη, είτε στο σπίτι, είτε έξω σε κάποιο πάρκο, σε ένα cafe -όταν κλέβω λίγο χρόνο- σε κάποιες διακοπές εκτός Αθήνας. Είμαι πρωινός τύπος. Ξυπνάω πολύ πρωί. Αν έχω σκοπό να γράψω, ξυπνάω χαράματα. Ανοίγω παράθυρα, ακούω τα πρώτα τιτιβίσματα, μια κούπα καφέ στο χέρι και παίρνω δύναμη. Νιώθω ότι και μόνο που ξημερώνει η μέρα και είμαστε ΕΔΩ είναι ευλογία.

Εχεις επιρροές που “βγαίνουν” στον τρόπο που γράφεις; Είχες συγκεκριμένα “μοντέλα” ή έργα στο μυαλό σου όταν έγραφες αυτό το βιβλίο;

Στην μαγεία του “διαβάζω λογοτεχνικα βιβλία” με έβαλε η αδερφή μου. Χαμένη εκείνη άπειρες ώρες σε ένα βιβλίο, ενώ εγώ, παιδί 6ης δημοτικού, έπαιζα ρακέτες, μήλα και εξαφανιζόμουν ώρες με το ποδήλατό μου. Το πρώτο βιβλίο που πήρα στα χέρια μου ηταν το “Χωρίς οικογένεια” του Έκτορα Μάλο. Από τότε άρχισε ένα μαγικό ταξίδι, παίρνωντας το ένα βιβλίο μετά το άλλο. Άρχισα από Έλληνες συγγραφείς και τους αγαπώ πολύ και τους θαυμάζω. Ξενόπουλος, Ευγενία Φακίνου, Διδώ Σωτηρίου, Αλκυόνη Παπαδάκη, Λιλή Ζωγράφου κ.α. Πολύ αργότερα γέμισα την βιβλιοθήκη και με ξένους συγγραφείς. Πάολο Κοέλιο, Ντοστογιέφσκι, Κρόνιν. Σαφώς και έχω επηρεαστεί και κάθε φορά που τους ξαναδιαβάζω όλο και κάτι διαφορετικό μαθαίνω.

Δεν είσαι, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, επαγγελματίας συγγραφέας με την έννοια ότι δεν βιοπορίζεσαι από αυτό. Δεν λειτουργεί απελευθερωτικά αυτό υπό την έννοια ότι δεν έχεις υποχρέωση ως προς τη δημιουργία;

Σαφώς δεν είμαι. Δρα όντως απελευθερωτικά. Γράφω γιατί αυτό με αποσυμφορεί. Με ξεκουράζει. Με κάνει να γνωρίζω κομμάτια του εαυτού μου. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να καταφέρω να βιοπορίζομαι από τη συγγραφή. Όνειρό μου είναι να περάσουν τα βιβλία μου από πολλά χέρια και πολλές καρδιές. Αυτό που ξέρω είναι ότι η συγγραφή με κάνει να ‘πορεύομαι’.

Το βιβλίο της Πόλυς Γιαννοπούλου “Κράτα το σαν φυλαχτό” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Γλαρόλυκοι”.

Ακολουθήστε το News 24/7 στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις