Squid game: 5 κρυμμένα στοιχεία που δεν είχες προσέξει

Μέσα σε λιγότερο από έναν μήνα από την πρεμιέρα του, το Squid game του Netflix μετρά ήδη περισσότερες από 111 προβολές. Ο 50χρονος σκηνοθέτης, Hwang Dong-hyuk παραδέχεται πως του πήρε περίπου 10 χρόνια για να καταφέρει να ολοκληρώσει την σειρά “φαινόμενο”, που σήμερα έχει “σκαρφαλώσει” στο νούμερο ένα των προτιμήσεων σε περισσότερες από 90 χώρες του πλανήτη.

Στο δυστοπικό δράμα από τη Νότια Κορέα, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Και οι φανς έχουν βαλθεί να το αποκαλύψουν.

(Προσοχή ακολουθούν spoilers!)

Η Σχετικότητα του Escher

Η “Σχετικότητα” είναι μια λιθογραφία του Ολλανδού καλλιτέχνη M. C. Escher, που τυπώθηκε για πρώτη φορά τον Δεκέμβριο του 1953 και απεικονίζει έναν κόσμο στον οποίο δεν ισχύουν οι φυσιολογικοί νόμοι της βαρύτητας. Οι πρωταγωνιστές είναι παρόντες, όμως απρόσωποι ενώ αποτυπώνονται όλοι με την ίδια σωματοδομή.

Η σύνδεση με τη σειρά στο σημείο αυτό, είναι αρκετά προφανής. Προκειμένου οι παίκτες να έχουν πρόσβαση στα δωμάτια που διεξάγονται οι δοκιμασίες, χρειάζεται να ανεβούν τα ροζ σκαλιά, όπου παραμένει αδύνατο κανείς να τους ξεχωρίσει. Το ίδιο και οι φρουροί, στην περίπτωση των οποίων το μόνο που τους διαφοροποιεί είναι το σχήμα στη μάσκας τους.

Τα χρώματα και η διακόσμηση της σκάλας στο Squid game παραπέμπουν ακόμα στο μεταμοντέρνο συγκρότημα διαμερισμάτων, το “La Muralla Roja” του αρχιτέκτονα Ricardo Boffil, στην κορυφή ενός λόφου της Ισπανίας με θέα τη Μεσόγειο.

Ο Boffil χρησιμοποιεί τα χρώματα “λειτουργικά”. Με τις αποχρώσεις του κόκκινου αποπειράται να εκφράσει την αντίθεση με το τοπίο και με τις αποχρώσεις του μπλε να δημιουργήσει μια οπτική ψευδαίσθηση με τον ουρανό και τη θάλασσα. Στο σετ του Squid Game τα χρώματα καταφέρνουν πράγματι να δημιουργήσουν μια οπτική ψευδαίσθηση, κάνοντας το δύσκολο να ακολουθήσεις την πορεία των χαρακτήρων ενώ η αναλογία των σχημάτων και της γεωμετρίας είναι ορατή.

Η Κραυγή

Η Κραυγή του Edvard Munch αποτελεί ένα παγκοσμίως αναγνωρισμένο πίνακα με το αγωνιώδες πρόσωπο του να έχει γίνει μια από τις πιο εμβληματικές εικόνες τέχνης, συμβολίζοντας το άγχος της ανθρώπινης κατάστασης.

“Περπατούσα σε ένα μονοπάτι με δύο φίλους, ο ήλιος έδυε και ξαφνικά ο ουρανός έγινε κόκκινος σαν το αίμα. Σταμάτησα, κουρασμένος, γέρνοντας σε έναν φράχτη. Υπήρχαν αίμα και πύρινες γλώσσες πάνω από τα σκούρα μπλε φιόρδ της πόλης. Οι φίλοι μου συνέχισαν, εγώ έμεινα εκεί, τρέμοντας από το άγχος – ένιωσα ένα ασταμάτητο κλάμα να διαπερνά το σύμπαν, διαλύοντας τη φύση”, είχε αναφέρει ο ίδιος ο καλλιτέχνης εξηγώντας την έμπνευση του.

Η περιγραφή του πίνακα βρίσκει μια τέλεια αντιστοιχία στην σειρά, κατά τη διάρκεια του πρώτου επεισοδίου, όταν μια από τις συμμετέχουσες “λούζεται” με αίμα στο πρόσωπο καθώς αντιλαμβάνεται πως ο “αποκλεισμός” ενός παίκτη συνεπάγεται τον θάνατό του. Μια χειρονομία πανικού και μια κραυγή, συνδέονται άμεσα με την κρίση άγχους που αποτυπώνει και ο Munch στον πίνακά του.

Το αποκρυφιστικό πάρτι της οικογένειας Rothschild

Στις 12 Δεκεμβρίου του 1972, η Marie-Helene de Rothschild, μέλος της πιο ισχυρής ελίτ οικογένειας στον κόσμο, αποφάσισε να κάνει ένα πάρτι στο Chateau de Ferrieres, ένα από τα πολλά αρχοντικά της οικογένειας. Το dress code της βραδιάς ήταν “Μαύρη γραβάτα, μακριά φορέματα και σουρεαλιστικά κεφάλια” ενώ οι προσκλήσεις γράφτηκαν ανάποδα ώστε να μπορούν να διαβαστούν μονάχα με καθρέφτη.

Ένα μεγάλο κομμάτι της υψηλής κοινωνίας βρισκόταν στη λίστα των προσκεκλημένων, μεταξύ των οποίων οι Audrey Hepburn, Brigitte Bardot, Serge Gainsbourg, Yves Saint Laurent και ο Dali. Το διάσημο πάρτι, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και για τον σκηνοθέτη της ταινίας “Μάτια ερμητικά κλειστά”, Στάνλεϊ Κιούμπρικ.

Η σύγκριση με τη σειρά, είναι για ακόμα μια φορά δεδομένη, καθώς γίνεται γρήγορα αντιληπτό πως οι VIPs είναι μέλη μιας ανώτερης κοινωνικής τάξης. Πλούσιοι, που επιθυμούν να διασκεδάζουν σε ένα μάλλον δυστοπικό περιβάλλον, θυμίζοντας μας τους καλεσμένους της οικογένειας Rothschild, σε ένα σουρεαλιστικό σκηνικό, μιας αλλιώτικης “ζούγκλας”.

Το Δείπνο της Judy Chicago

Το Δείπνο της Judy Chicago αποτελεί ένα από τα πρώτα έργα φεμινιστικής τέχνης, μια συμβολική ιστορία των γυναικών στον Δυτικό πολιτισμό. Ένα τραπέζι σε σχήμα ισοσκελούς τριγώνου στρωμένο για δείπνο, με 39 σερβίτσια σε σχήμα αιδοίου, το κάθε ένα με το όνομα μιας σημαντικής μυθολογικής ή ιστορικής γυναικείας προσωπικότητας.

Σκοπός του έργου ήταν “βάλει τέλος στο φαύλο κύκλο της παράλειψης μέσω του οποίου οι γυναίκες απουσιάζουν από τα ιστορικά αρχεία”.

Ένα αντίστοιχο τραπέζι συναντάμε στο όγδοο επεισόδιο της σειράς, όταν η παίκτρια 067 βρίσκεται καθισμένη με τους παίκτες 456 και 218, όμως σε μια πιο αδύναμη θέση συγκριτικά με εκείνους. Κι ενώ η ίδια αιμορραγεί σιωπηλά, οι δύο άντρες απολαμβάνουν το γεύμα τους καθώς και το κρασί που τους προσφέρεται από τους διοργανωτές.

Η Δημιουργία του Αδάμ

Η Δημιουργία του Αδάμ είναι νωπογραφία του 16ου αιώνα που δημιουργήθηκε από τον Ιταλό καλλιτέχνη Μιχαήλ Άγγελο και αποτελεί μέρος της οροφής της Καπέλα Σιστίνα. Αναπαριστά την βιβλική κοσμογονική αφήγηση από το Βιβλίο της Γένεσης, σύμφωνα με την οποία ο Θεός δίνει ζωή στον Αδάμ, τον πρώτο άνθρωπο.

Το δεξί χέρι του Θεού, κουβαλά τη ζωή και απλώνεται προς την πλευρά του Αδάμ, υπενθυμίζοντας πως ο άνθρωπος δημιουργήθηκε κατ΄εικόνα εκείνου. Η επικείμενη επαφή των δύο, θα δώσει ζωή στον Αδάμ αλλά και σε όλη την ανθρωπότητα. Συνεπάγεται, δηλαδή, με τη γέννηση του ανθρώπινου είδους.

Την εμβληματική εικόνα των δύο χεριών συναντά κανείς στο ένατο επεισόδιο της σειράς, όταν ο 456 αποκτά τον ρόλο του “Θεού” και καλείται να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή στον 218. Ο τρόπος που τα δάχτυλα απλώνονται και τα δύο χέρια σχεδόν ενώνονται, μας μεταφέρει συνειρμικά στο διάσημο έργο. Ο 218, αν και θα μπορούσε να έχει αναγεννηθεί ως ένας νέος, ανιδιοτελής άνθρωπος, επιλέγει τελικά να αυτοκτονήσει, αρνούμενος την βοήθεια του αντιπάλου του.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις