Τα φετινά Όσκαρ δεν θα τα θυμόμαστε για κανένα από τα βραβεία

Δε χωρά αμφιβολία πως ο λόγος που θα θυμόμαστε τη φετινή οσκαρική τελετή είναι ένα στιγμιότυπο τρομερά δυσάρεστο, το οποίο εκτός των άλλων επισκιάζει και τα όσα συγκινητικά ή όμορφα (ναι, υπήρχαν) συνέβησαν.

Έχουμε τον Γουίλ Σμιθ, όχι απλά έναν από τους μεγαλύτερους σταρ στον πλανήτη, αλλά κι έναν ηθοποιό που πάντα φρόντιζε να ελέγχει μέχρι κεραίας την δημόσια εικόνα του, αρνούμενος ακόμα και τεράστιους ρόλους αν φοβόταν πως θα τον τσαλάκωναν έστω και λίγο. (Ο Γουίλ Σμιθ είχε απορρίψει το ρόλο του Τζάνγκο στην ταινία του Ταραντίνο, για παράδειγμα.)

Χαστούκια και αμηχανία

Ο Σμιθ εξερράγη ύστερα από έναν κακό αστείο του κωμικού Κρις Ροκ, ο οποίος ήταν στη σκηνή για να παρουσιάσει το Όσκαρ Ντοκιμαντέρ και σχολίασε την εμφάνιση της Τζέιντα Πίνκετ-Σμιθ, συζύγου του Γουίλ, η οποία ωστόσο υποφέρει από αλωπεκίαση. (Ο Ροκ είχε αναφερθεί στην Πίνκετ-Σμιθ και από τη σκηνή των Όσκαρ του ‘16, όταν σχολιάζοντας την διαμαρτυρία της για τα #oscarsowhite είπε πως «δεν είναι καν καλεσμένη».)

Ο Σμιθ αντέδρασε με έναν σοκαριστικό τρόπο που άφησε τους πάντες -στο θεάτρο και στα σπίτια τους- μουδιασμένους. Σηκώθηκε, πήγε στη σκηνή, χαστούκισε δυνατά τον Ροκ κι επέστρεψε στη θέση του φωνάζοντας «δε θα πιάνεις τη γυναίκα μου στο γαμημένο στόμα σου». Στην τελετή επικράτησαν μερικά δευτερόλεπτα απόλυτης σιωπής και αμηχανίας πριν ο Ροκ ανακτήσει τον εαυτό του και συνεχίσει με την παρουσίαση του Όσκαρ Ντοκιμαντέρ. Μες στο θέατρο, οι σταρς στέκονταν πλήρως μουδιασμένοι. Στα σπίτια επικρατούσε βουβαμάρα.

Για ώρα μετά το συμβάν, κι αφού σταματήσαμε να προσπαθούμε να καταλάβουμε αν είναι αληθινό ή στημένο, κυριάρχησε ένα είδος αποστασιοποίησης.

Και το πιο απίθανο είναι πώς η οσκαρική τελετή αποφάσισε να προχωρήσει βάσει σχεδίου. Είδαμε τον Questlove να παραλαμβάνει το Όσκαρ Ντοκιμαντέρ λίγα λεπτά μετά την αντίδραση βίας, για το “Summer of Soul”, με κανέναν άνθρωπο παγκοσμίως να δίνει σημασία. Είδαμε Φράνσις Φορντ Κόπολα, Ρόμπερτ Ντε Νίρο και Αλ Πατσίνο να ανεβαίνουν μαζί στη σκηνή για να τιμηθούν τα 50 χρόνια από την πρεμιέρα του Νονού.

(Είδαμε και την Έιμι Σούμερ να πραγματοποιεί ένα τελείως κακιασμένο κι απρόκλητο αστείο εις βάρος της Κίρστεν Ντανστ, την οποία αποκάλεσε seat-filler, δηλαδή άτομο που είναι εκεί απλώς για να γεμίζει καθίσματα. Εκπληκτικό ότι αυτό το αστείο όντως έγινε, αμέσως μετά το παραπάνω περιστατικό.)

Όλα όμως γίνονταν κάπως μηχανικά. Σαν απλώς να πρέπει, επειδή ένα μηχάνημα έχει βραχυκλώσει και πάμε απλώς στη νεκρά. Το αποκορύφωμα του παραλογισμού είναι όταν ο Σμιθ, που στο μεταξύ καθόταν στη θέση του γελώντας και διασκεδάζοντας (φαινομενικά έστω), ανέβηκε στη σκηνή 20 λεπτά μετά το περιστατικό προκειμένου να παραλάβει το Όσκαρ του για την ταινία “Η Μέθοδος των Γουίλιαμς”. Ξεκινώντας τον ευχαριστήριο λόγο του με μια σύνδεση με τον Ρίτσαρντ, τον πατέρα των Βίνους και Σερίνα Γουίλιαμς, και το πώς ήταν «ένας άγριος υπερασπιστής της οικογένειάς του».

Ο Σμιθ έκλαψε, ζήτησε συγγνώμη από τους παρευρισκόμενους και την Ακαδημία, μίλησε δίχως να διακοπεί ποτέ ο λόγος του από την ορχήστρα (λίγο νωρίτερα η μουσική είχε κόψει δύο φορές τον λόγο του Ιάπωνα auteur Ριγιουσούκε Χαμαγκούτσι που πήρε το Όσκαρ Διεθνούς Φιλμ με το Drive My Car) και τελικά εισέπραξε το χειροκρότημα των θεατών.

Η τελετή συνεχίστηκε κανονικά, ας πούμε.

Ο θρίαμβος του Κότσουρ

Απόλυτα φυσιολογικά, αυτή ήταν η στιγμή που επισκίασε όλες τις άλλες. Όπως την προαναφερθείσα επανένωση για λογαριασμό του Νονού. Ή την άκρως συγκινητική ευχαριστήρια ομιλία του Τρόι Κότσουρ του “CODA”, μόλις του δεύτερου κωφού ηθοποιού στην ιστορία που κερδίζει Όσκαρ ερμηνείας, μια ομιλία στην οποία αφιέρωσε το βραβείο στον πατέρα του, που ύστερα από ένα δυστύχημα έχασε τη δυνατότητα επικοινωνίας.

Ή την βράβευση σπουδαίων καλλιτεχνών σαν την Τζέιν Κάμπιον (στη Σκηνοθεσία) ή τον Ριγιουσούκε Χαμαγκούτσι (στο Διεθνές Φιλμ για το “Drive My Car”).

Στην αρχή της βραδιάς η Αριάνα ΝτεΜπόουζ του “West Side Story” έκλεισε την ομιλία της με την δήλωση πως «σας το υπόσχομαι, αυτός είναι ένας χώρος για εμάς»– η ηθοποιός είναι η πρώτη ανοιχτά queer ηθοποιός που κερδίζει Όσκαρ ερμηνείας.

(Ένα ενδιαφέρον ιστορικό εδώ: Είναι μόλις η τρίτη φορά, μετά τον Τζόκερ και τον Βίτο Κορλεόνε, που δύο ηθοποιοί έχουν κερδίσει Όσκαρ για τον ίδιο ρόλο. Πριν την ΝτεΜπόουζ, για τον ίδιο ρόλο της Ανίτα είχε πάρει Όσκαρ η Ρίτα Μορένο, για το “West Side Story” του 1962.)

Η πιο συγκινητική στιγμή ήρθε στο τέλος, με την Λάιζα Μινέλι να ανεβαίνει στη σκηνή με αμαξίδιο δίπλα στη Lady Gaga για να παρουσιάσουν μαζί το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Η Μινέλι, σε μια σπάνια δημόσια εμφάνιση, δυσκολευόταν σε σημεία. «Δεν καταλαβαίνω», είπε κάποια στιγμή κι η Gaga με χαμόγελο της είπε «το έχω». «Δες το κοινό, σε αγαπάνε», της λέει σε ένα άλλο σημείο. Όταν η Gaga έσκυψε στη Μινέλι για να της πει «σε έχω», εκείνη απάντησε «το ξέρω».

Η Gaga κι η Μινέλι, αναμφίβολα θρύλοι της σόουμπιζ, ήταν δύο μόνο από τα ονόματα που η παραγωγή χρησιμοποίησε στη διάρκεια μιας τελετής άρρυθμης, υπερβολικά μεγάλης σε διάρκεια και με μια έντονη εσάνς απόγνωσης. Το πρόβλημα εμφανίστηκε από νωρίς, όταν 8 από τις 23 κατηγορίες ανακοινώθηκαν πριν η τελετή ξεκινήσει, υποτίθεται για συντομεύσει το λάιβ αλλά και για να γίνει χώρος για πιο αναγνωρίσιμα ονόματα στη θέση κάποιων τεχνικών βραβείων.

Οκτώ βραβεία Όσκαρ δόθηκαν πριν την επίσημη έναρξη

Το παράδοξο είναι βέβαια πως η Ακαδημία «έκοψε» κατά βάση τεχνικές κατηγορίες τις οποίες κέρδισε το “Dune”. Άρα, στην αστήριχτη προσπάθειά της να κόψει κατηγορίες για να κάνει χώρο για μεγάλα ονόματα, κατέληξε να στέλνει εκτός τελετής 4 βραβεία για ένα από τα μεγαλύτερα μπλοκμπάστερ της χρονιάς. Μονταρισμένες εκδοχές αυτώ των 8 απονομών προβλήθηκαν στη διάρκεια της τελετής με ένα τρόπο που ούτε με αληθινές, live κατηγορίες τις έκανε να μοιάζουν, αλλά ούτε και με απλά κλιπάκια.

Ανάμεσα σε τυχαία homage (στο “Οι Λευκοί δε Μπορούν να Πηδήξουν”, ή στην ιστορία του Τζέιμς Μποντ την οποια παρουσίασε ο Τόνι Χωκ για κάποιο λόγο), βαθιά απεγνωσμένες ονλάιν στιγμές (η σκηνή “ο Φλας μπαίνει στο Speed Force” από το “Zack Snyder’s Justice League” είναι σύμφωνα με τα Όσκαρ η #1 στιγμή για ζητωκραυγές από… όλο το σινεμά;) και ένα σωρό σχέδια που αστόχησαν πλήρως (θεσπίστηκε ένα είδος fan ψηφοφορίας με προφανή στόχο να αναφερθεί ως νικητής το “Spider-Man: No Way Home”, αλλά την πρώτη θέση πήρε το “Army of the Dead” του Netflix), η εναλλαγή πετσοκομμένων ευχαριστήριων λόγων δίπλα σε ζωντανή ανακοίνωση κατηγοριών, είχε ως αποτέλεσμα ένα σόου χωρίς κανέναν απολύτως ειρμό, που έμοιαζε ταυτόχρονα υπερβολικά σύντομο και υπερβολικά μακρόσυρτο.

Τελικά, η διάρκεια ήταν 20 λεπτά μεγαλύτερη από την περσινή– παρά τις κομμένες κατηγορίες από τη ζωντανή μετάδοση, με καλλιτέχνες να παραλαμβάνουν τα Όσκαρ τους ενώ κόσμος ακόμα περπάταγε στο κόκκινο χαλί.

Κι όλα αυτά για το ξεδίπλωμα μιας οσκαρικής διαδικασίας δίχως -τελικά- κανένα σασπένς, με κάθε κατηγορία να πηγαίνει τελικά σε ό,τι εθεωρείτο επισήμως το φαβορί, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει μια κακή ταινία σαν το “Belfast” να κερδίζει Όσκαρ Σεναρίου. Ή μια γλυκιά, κινηματογραφικά αδιάφορη feelgood ταινία σαν το “CODA” να παίρνει το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας απέναντι σε ίσως όχι σπουδαία αλλά σαφώς πιο σημαντικά φιλμ (σαν το “Power of the Dog”, το “West Side Story”, το “Licorice Pizza” και άλλα), απλώς επειδή έκανε τα μέλη της Ακαδημίας να νιώσουν λίγο καλύτερα σε μια δύσκολη περίοδο. Το συναίσθημα είναι κατανοητό και ανθρώπινο, αλλά σε μερικά χρόνια από τώρα το “CODA” δεν θα μνημονεύεται όταν μιλάμε για οσκαρική ιστορία.

Για να το πάμε ακόμα πιο πέρα, αυτή η νίκη του “CODA”, μιας ταινίας που πρακτικά κανείς άνθρωπος δεν έχει δει, λέει κάτι για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το σινεμά σήμερα.

Το φιλμ κέρδισε Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, έχοντας μόλις 3 υποψηφιότητες, κάτι που έχει να συμβεί πάνω από μισό αιώνα. Γιατί; Διότι οι ίδιοι άνθρωποι που το ψήφισαν να πάρει το Όσκαρ, δεν το είχαν δει όταν έβγαιναν οι υποψηφιότητες.

Ένα άλλο σπάνιο στατιστικό: To “Power of the Dog”, έχοντας 12 υποψηφιότητες, κέρδισε μόνο ένα Όσκαρ, το Σκηνοθεσίας. Κάτι που είχε να συμβεί από τον “Πρωτάρη”. Κι αυτό, εικάζω, συνέβη επειδή καμία από τις άλλες προτεινόμενες επιλογές δεν ενθουσιάζε αρκετά ώστε να ανακόψει το αφήγημα της βράβευσης της σπουδαίας Τζέιν Κάμπιον.

Όμως και οι δύο περιπτώσεις φανερώνουν τελικά την ίδια εικόνα: Τα μέλη της Ακαδημίας έχουν δει τόσο ελάχιστο σινεμά από τον τελευταίο χρόνο, που κατέληξαν να προτείνουν ταινίες που δεν τους άρεσαν, και να μην προτείνουν αρκετά ταινίες που αργοπορημένα ανακάλυψαν. Αν η οσκαρική Ακαδημία κάνει τόσο τεμπέλικα και βαριεστημένα τη δουλειά της, τι μπορεί τελικά αυτό να σημαίνει για την θέση και την απήχηση του σινεμά στο ευρύτερο κοινό αυτή τη στιγμή;

Και, επιπλέον, πώς μπορεί αυτή η αντιμετώπιση να φαίνεται, όταν πακετάρεται σε μια τελετή που μοιάζει φτιαγμένη από ανθρώπους που ντρέπονται για το καλό σινεμά, απευθυνόμενη σε ένα υποθετικό κοινό που δεν έχει διάθεση να ασχοληθεί ιδιαίτερα με το σινεμά; Ότι αυτά ήταν ανάμεσα στα χειρότερα Όσκαρ που έχουμε δει ποτέ, είναι δεδομένο. Όπως όμως και κάθε μία από τις 23 αποψινές κατηγορίες, θα έπρεπε κι αυτό να είναι τελικά απολύτως αναμενόμενο.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις