Η Νικολέττα Παπακωνσταντίνου δίνει χρώμα και ζωή στις μνήμες μας

Η Νικολέττα Παπακωνσταντίνου είναι μία φύσει και θέσει καλλιτεχνική προσωπικότητα. Μεγάλωσε μέσα σε ένα σπίτι που ήταν γεμάτο μουσικές (πατέρας της ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου), αλλά και θέατρο (μητέρα της η Ελένη Ράντου). Η ίδια δεν επέλεξε ούτε τον έναν ούτε τον άλλο δρόμο, αλλά έναν πολύ πιο δύσκολο και πιο μοναχικό: τις εικαστικές Τέχνες.

Σπούδασε ζωγραφική, φωτογραφία και σκηνογραφία στην Α.Σ.Κ.Τ. της Αθήνας και κατά τη διάρκεια των σπουδών της πήρε μέρος σε αρκετές εκθέσεις ζωγραφικής καθώς και στην εκπόνηση ομαδικών εικαστικών έργων για δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς.

Μετά το τέλος των σπουδών της άρχισε να εργάζεται ως εκπαιδευτικός και παράλληλα να συνεχίζει την καλλιτεχνική της πρακτική εξελίσσοντας το έργο της.

Τώρα επιχειρεί κάτι εξαιρετικά σπουδαίο. Κάνει την πρώτη τη ατομική έκθεση στην Αίθουσα Τέχνης «αγκάθι – κartάλος» υπό τον τίτλο «Περί Οικειότητας». Σε αυτήν την έκθεση καταγράφεται η αέναη προσπάθεια της ίδιας να διαφυλάξει αναμνήσεις και εμπειρίες που κινδυνεύουν να χαθούν μέσα στον χρόνο.

Στα έργα της μπορεί κάποιος να διακρίνει μία ιδιαίτερη ευαισθησία. Είναι καθαρά, σχεδόν ονειρικά και σε καλούν να βυθιστείς στα χρώματα και στο “οικείο” συναίσθημα που αποπνέουν.

Πρόκειται για ζωγραφικά έργα με ακρυλικό, έργα μικτής τεχνικής, αλλά και εγκαταστάσεις που πλαισιώνουν ένα περιβάλλον συμφιλίωσης με τις μνήμες που μας διαμορφώνουν, αυτές που καταφέραμε να αγκαλιάσουμε και αυτές για τις οποίες προσπαθούμε ακόμη.

Εμείς είχαμε μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με την καλλιτέχνιδα…

Τι νιώθεις όταν ζωγραφίζεις;

Πιστεύω ότι νιώθω πάνω κάτω το ίδιο με τον καθένα όταν ασχολείται με κάτι που αγαπάει πραγματικά, ό,τι κι αν είναι αυτό. Ότι όσα συμβαίνουν στη ζωή μου πέρα από την δουλειά μου, παύουν να με απασχολούν. Το μόνο που έχει σημασία εκείνη τη στιγμή είναι να επιτύχω ένα αποτέλεσμα όσο πιο κοντά στην εικόνα που έχω στο μυαλό μου, ή ακόμη και να αφήσω το ίδιο το έργο να με οδηγήσει σε μονοπάτια που ούτε εγώ η ίδια δεν είχα φανταστεί ότι θα μπορούσαν να υπάρξουν.

Ποια θα έλεγες πως είναι η καλλιτεχνική φιγούρα που σε έχει καθορίσει καλλιτεχνικά;
Είναι πολλές. Στην περίπτωσή μου θεωρώ πως πέρα από την προσωπική μου αισθητική, με έχουν καθορίσει καταστάσεις, βιώματα, και αρκετοί άνθρωποι ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Θα επιλέξω όμως να μιλήσω για τους δασκάλους μου στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, Τον Άγγελο Αντωνόπουλο και τον Μανώλη Μεραμπελιώτη τους οποίους θαυμάζω τόσο για το εικαστικό τους έργο όσο και για τις αξίες που μου μετέδωσαν καθόλη τη διάρκεια των σπουδών μου. Τις ευκαιρίες που έδωσαν σε εμένα και τους συμφοιτητές μου σχετικά με την προβολή της δουλειάς μας στο ευρύ κοινό και φυσικά τις γνώσεις που μας παρείχαν ώστε να εξελίξουμε το έργο μας.

Τι σε ενέπνευσε στην έκθεση αυτή που θα παρουσιάσεις στο Αγκάθι;

Για την έκθεση αυτή άντλησα έμπνευση από πολλές και διαφορετικές πηγές. Μία εξ’ αυτών ήταν ο τρόπος που αντιλήφθηκα την γειτονιά μου κατά την περίοδο της καραντίνας. Οι ελάχιστες πλέον, αλλά γοητευτικές γωνιές, οι οποίες παρέμειναν αναλλοίωτες στο χρόνο, κόντρα σε μια απρόσωπη ομοιογένεια που επιβάλει συχνά η εξέλιξη των πόλεων. Ακόμη, επηρεάστηκα σημαντικά από την ανάγκη μου να διαφυλάξω και να οπτικοποιήσω ιστορίες και παραμύθια που μου αφηγήθηκαν δικοί μου άνθρωποι όσο ήμουν παιδί.

Τι συμβολίζει για σένα η λέξη Οικειότητα;

Μεταξύ άλλων συμβολίζει, έντονα χαραγμένες αναμνήσεις, αρώματα, εικόνες, συγκεκριμένοι άνθρωποι και οι στιγμές μας… Με λίγα λόγια, όλα εκείνα με τα οποία όταν ερχόμαστε σε επαφή ή ακόμα και όταν τα ανακαλούμε, νιώθουμε σιγουριά και ασφάλεια.

Πώς δημιουργήθηκε η ανάγκη να διαφυλάξεις κάποιες μνήμες και ποιες είναι αυτές;

Η κοινωνία στην οποία ζούμε, εξελίσσεται ραγδαία όσον αφορά αρκετούς τομείς π.χ. τεχνολογία. Η εξέλιξη αυτή θεωρώ, ότι πέρα από τα οφέλη που μας παρέχει, ωθεί τους ανθρώπους στο να υπονομεύουν και να αφήνουν πίσω προσωπικές αξίες που τους κάνουν μοναδικούς, στο όνομα διαφόρων εφήμερων τάσεων. Το συγκεκριμένο φαινόμενο, λοιπόν, με έκανε να στραφώ στις δικές μου προσωπικές μνήμες, να τις αποκρυπτογραφήσω και να αναδείξω συγκεκριμένες πτυχές αυτών. Το φεγγάρι που μας ακολουθεί παντού και το ανθισμένο γιασεμί πάνω στις μάντρες των σπιτιών είναι δύο τέτοιες εικόνες.

Αν έπρεπε να διαλέξεις ποιος είναι ο αγαπημένος σου ζωγράφος και το αγαπημένο σου έργο Τέχνης και γιατί;

Είναι αρκετοί, ένας απ’ αυτούς ο Γερμανός ζωγράφος, εικονογράφος και συγγραφέας Quint Buchholz και το γραμμένο και εικονογραφημένο από τον ίδιο βιβλίο με τίτλο “The Collector of Moments”. Οι εικονογραφήσεις και η ζωγραφική του συγκεκριμένου καλλιτέχνη έχουν ιδιαίτερη σημασία για μένα λόγω της ευαισθησίας που αποπνέουν.

Πώς είναι ένας νέος εικαστικός να ζει στην Ελλάδα του σήμερα; Υπάρχουν ευκαιρίες να αναδειχθεί;

Η ζωή ενός νέου καλλιτέχνη στην Ελλάδα είναι δύσκολη. Σαφώς και υπάρχουν ευκαιρίες για να αναδειχθεί κανείς, δύσκολα όμως ζει αποκλειστικά και μόνο εξασκώντας την τέχνη του. Τα περισσότερα νέα άτομα που ονειρεύεται να εξελίξουν το έργο τους αναγκάζονται να εργάζονται πάνω σε άλλου τύπου αντικείμενα ώστε να βιοποριστούν.

Αν μπορούσες, τι θα άλλαζες γύρω σου;

Σκεπτόμενη την απάντηση στην ερώτηση αυτή, διαπιστώνω ότι αυτά που θα άλλαζα γύρω μου ταυτίζονται σε μεγάλο βαθμό με αυτά που προσπαθώ να καλλιεργήσω σε εμένα την ίδια. Θα πω λοιπόν πως θα ήθελα να ζω σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι θα αφουγκράζονταν με μεγαλύτερη προσοχή και σεβασμό ο ένας τον άλλον. Τόσο σε επίπεδο διαπροσωπικών σχέσεων όσο και στον τρόπο που δομείται μια κοινωνία.

Μελλοντικά σχέδια;

Στο άμεσο μέλλον θα ήθελα να ασχοληθώ με το animation. Χωρίς να έχω πειραματιστεί ιδιαίτερα με τη συγκεκριμένη τέχνη, νιώθω ότι σαν μέσο είναι ο καταλληλότερος για μένα τρόπος να εξωτερικεύσω το χιούμορ μου και να μιλήσω για τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τον κόσμο γύρω μου.

INFO: Εγκαίνια: Σάββατο 14 Μαΐου 2022, 19:00 – 22:00/Ωράριο λειτουργίας: Δευτέρα έως και Παρασκευή 11:30 – 13:30, Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή 19:00 – 20:30/Αίθουσα Τέχνης «αγκάθι – κartάλος», Μηθύμνης 12 και Επτανήσου, Πλ. Αμερικής, Αθήνα