4 λόγοι για να μη χάσετε το “Σ’ εσάς που με ακούτε”

Το «Σ’ εσάς που με ακούτε» είναι ένα από τα κορυφαία έργα της Λούλας Αναγνωστάκη, μιας συγγραφέα που καθόρισε τη σύγχρονη ελληνική δραματουργία και άνοιξε νέους δρόμους στην εξερεύνηση θεμάτων όπως η ταυτότητα, η μνήμη και η κοινωνική δικαιοσύνη.

Γραμμένο το 2003, το «Σ’ εσάς που με ακούτε» δεν είναι απλώς ένα θεατρικό κείμενο. Είναι ένας πολιτικός και υπαρξιακός στοχασμός, που θέτει καίρια ερωτήματα για την ανθρώπινη ύπαρξη, την κοινωνική ευθύνη και τη φύση της εξουσίας. Ανήκει ακριβώς στη θεματολογία που διερευνά ο Χρήστος Θεοδωρίδης και η θεατρική του ομάδα, η Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων, η οποία έχει καταθέσει σημαντικές προτάσεις στο ελληνικό θέατρο (τελευταία απολαύσαμε το «Συνέδριο για το Ιράν» στο ΠΛΥΦΑ).
Στην ουσία, το έργο αποτελεί μια κραυγή αγωνίας απέναντι στα κοινωνικά, πολιτικά και ατομικά αδιέξοδα της σύγχρονης εποχής. Καταγράφει τη βίαιη μετάβαση από τον 20ό στον 21ο αιώνα, τον φόβο απέναντι στη νέα τάξη πραγμάτων, την ανάδυση του νεοφασισμού στην Ευρώπη, αλλά και την προσωπική ανασφάλεια που γεννά η κοινωνική διαφθορά και παρακμή. Ένα έργο που, 20 χρόνια μετά, όχι μόνο δεν έχει χάσει τη δύναμή του, αλλά μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ.

Εμείς είδαμε την παράσταση αυτή που φέτος επιστρέφει στο Αμφι-θέατρο Σπύρου Ευαγγελάτου και σας την προτείνουμε για τους παρακάτω λόγους.

Για την ανατριχιαστική επικαιρότητα του έργου και τη δύναμη της σκηνικής του σύλληψης

Γραμμένο το 2003, το «Σ’ εσάς που με ακούτε» της Λούλας Αναγνωστάκη παραμένει ζωντανό και καίριο, φέρνοντας στο προσκήνιο πολιτικά και υπαρξιακά ερωτήματα που μοιάζουν να συνομιλούν απόλυτα με τη σημερινή εποχή.
Βρισκόμαστε στο 2001, στο Βερολίνο, την ώρα που ξεσπούν ταραχές. Στο σπίτι της Μαρίας και του Χανς, η Σοφία, ο Άγης, η Τρούντελ, ο Νίκος, ο Τζίνο, η Έλσα, ο Ιβάν συμμετέχουν σε μια φανταστική διαδήλωση-πρόβα. Την επόμενη μέρα πρόκειται να γίνει μια μεγάλη ειρηνική συγκέντρωση και ο καθένας τους πρέπει να μιλήσει, να δηλώσει τη θέση του στον νέο κόσμο. Οι ήρωες συγκεντρώνονται στο σαλόνι και μιλούν σε ένα φανταστικό πλήθος.

Οι προσωπικές τους ιστορίες αγγίζουν τη συλλογική μας ανάγκη για ελευθερία, ισότητα και αποδοχή της διαφορετικότητας. Τα αδιέξοδα που γεννιούνται από την πολιτική και κοινωνική κατάρρευση, τις διαλυμένες θεσμικές δομές, τη μετανάστευση, το περιθώριο, τις μεγάλες ιστορικές αλλαγές, αναδεικνύονται με διαύγεια και ένταση. Ένα πολιτικά φορτισμένο, αλλά βαθιά ανθρώπινο έργο, που παραμένει επίκαιρο και αναγκαίο.

Η σκηνοθετική προσέγγιση του Χρήστου Θεοδωρίδη

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης, ένας σκηνοθέτης με οξεία αντίληψη για τους πολιτικούς και κοινωνικούς κλυδωνισμούς του σήμερα, μπολιάζει το διαχρονικό κείμενο της Λούλας Αναγνωστάκη με σύγχρονες αναφορές, προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα. Θίγει καυτά, επίκαιρα ζητήματα—από τον πόλεμο Ισραήλ-Παλαιστίνης έως τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου. Οι ήρωες μιλούν στο τώρα.
Οι ήρωες κραυγάζουν για να ακουστούν, μιλώντας σε ένα μικρόφωνο στο κέντρο της σκηνής. Η μουσική λειτουργεί ως παρεμβολή, ενισχύοντας τον ρυθμό και την ένταση της αφήγησης.

Το σαλόνι του σπιτιού μεταμορφώνεται σταδιακά σε αρένα πολιτικών και υπαρξιακών ιδεών. Οι ήρωες αναρωτιούνται ποιοι είναι, τι έχει πραγματικά αξία στη ζωή. Στοχάζονται πάνω στην ταξικότητα, στο πώς αυτή καθορίζει τα πάντα, και παλεύουν να ακουστούν.
Θα έλεγε κανείς ότι όλη η πολιτική σκέψη της ανθρώπινης ύπαρξης είναι συμπυκνωμένη σε αυτό το έργο.
Και όλα αυτά μέσα στο σαλόνι ενός σπιτιού. Ένας συμβολισμός εύστοχος και βαθιά επίκαιρος: οι “επαναστάσεις του καναπέ”, η βία που εισβάλλει στις ζωές μας, οι κραυγές που σβήνουν μέσα στους τέσσερις τοίχους.

Οι ερμηνείες των ηθοποιών

Η ομάδα των ηθοποιών – Μαρία Μπαγανά, Κισσανδράκης Γιώργος, Χάρης Τσιτσάκης, Σεμίραμις Αμπατζόγλου,
Πάρης Αλεξανδρόπουλος, Νικόλας Δροσόπουλος, Ελένη Θυμιοπούλου, Νίκος Μήλιας, Χρυσή Μπαχτσεβάνη – δημιουργεί ένα πολυφωνικό σύνολο, όπου οι ατομικές ερμηνείες μπλέκονται σε μια δυναμική σκηνική χορογραφία.
Ο καθένας τους φέρνει στη σκηνή μια διαφορετική πτυχή της αγωνίας, της αμφιβολίας, της οργής ή της παραίτησης και χτίζουν χαρακτήρες ζωντανούς, αντιφατικούς και απολύτως ανθρώπινους. Οι ηθοποιοί δεν ερμηνεύουν απλώς, αλλά μεταφέρουν το βάρος των ίδιων των ιδεών του έργου—της σύγκρουσης του παλιού με το νέο, της ανάγκης να ακουστεί η φωνή τους σε έναν κόσμο που μοιάζει να καταρρέει.
Το μικρόφωνο στο κέντρο της σκηνής λειτουργεί σαν σύμβολο εξουσίας και καταπίεσης, αλλά και σαν διέξοδος, καθώς οι ήρωες προσπαθούν να αρθρώσουν δημόσιο λόγο.

Κίνηση, κοστούμια και σκηνικά

Η κινησιολογική καθοδήγηση της Ξένιας Θεμελή είναι εξαιρετική, καθώς μετατρέπει τη σκηνή σε πεδίο διαρκούς δράσης. Οι χαρακτήρες συγκρούονται, παραπατούν, διεκδικούν χώρο, αποτραβιούνται, επανέρχονται, σε μια σκηνική χορογραφία που μαγνητίζει. Η κίνηση γίνεται προέκταση των συναισθημάτων τους, εντείνοντας την αίσθηση της σύγκρουσης—τόσο σε πολιτικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο.
Σε υφολογική αρμονία, οι ενδυματολογικές επιλογές της Μαρίνας Κελίδου και τα σκηνικά του Εδουάρδου Γεωργίου που δημιουργούν έναν χώρο που μεταμορφώνεται, επιτρέποντας στη δράση να εξελιχθεί δυναμικά.

Ένα υπερσύγχρονο μανιφέστο για όλους τους ηττημένους και τους ανθρώπους που βρίσκονται στη “χαμένη” πλευρά της ιστορίας. Μία παράσταση- που απευθύνεται στο ευρύ κοινό- για τον άνθρωπο, τους αγώνες και όλους τους χαμένους της γης που δεν πρέπει να χάσετε.