5 λόγοι για να δεις ή και να ξαναδείς τον “Τυχαίο Θάνατο ενός Αναρχικού” με τον Πάνο Βλάχο

Ο Ντάριο Φο δεν έχει χαρακτηριστεί τυχαία ως ο κοινωνικά ανατρεπτικός και πολιτικά επαναστατικός γελωτοποιός του θεάτρου και βέβαια καθόλου τυχαία δεν τιμήθηκε το 1997 με το Νόμπελ Λογοτεχνίας ως ένας από τους σημαντικότερους θεατρικούς συγγραφείς γιατί «όπως οι γελωτοποιοί του Μεσαίωνα μαστιγώνει την εξουσία, ξαναδίνοντας αξιοπρέπεια στους ταπεινούς».

Το 1970 γράφει τον «Τυχαίο θάνατο ενός αναρχικού», ένα πολιτικό έργο – σταθμό που βασίζεται στα αληθινά περιστατικά γύρω από τον μυστηριώδη θάνατο του Τζιουζέπε “Πίνο” Πινέλι, ενός Ιταλού αναρχικού, που κατηγορήθηκε για την τοποθέτηση βόμβας στην αγροτική τράπεζα στο Μιλάνο. Ο θάνατος του Πινέλι προκλήθηκε, σύμφωνα με τις αστυνομικές αρχές, έπειτα από πτώση από το παράθυρο του αστυνομικού τμήματος. Πρόκειται για μια αμφιλεγόμενη υπόθεση που απασχόλησε πολύ την ιταλική κοινή γνώμη. Στο έργο ένας “τρελός” στα όρια σχεδόν της σχιζοφρένειας, ειδικός στις μεταμφιέσεις, καταφέρνει να μπει στα γραφεία της κεντρικής Ασφάλειας και υποδυόμενους πολλούς ρόλους προσπαθεί να διαλευκάνει την υπόθεση αυτή της «αυτοκτονίας».

«Δεν θεωρώ ένα έργο μου ολοκληρωμένο, αλλά ανοιχτό σε συνεχείς διαφοροποιήσεις”, λέει χαρακτηριστικά ο Ντάριο Φο.

Ο Γιάννης Κακλέας γοητεύτηκε από το έργο αυτό του Φο και θεώρησε την περίοδο αυτή που διανύουμε κατάλληλη, ώστε να το σκηνοθετήσει. Απόλυτα λογικό θα έλεγε κανείς, αφού ζούμε περικυκλωμένοι από κάθε είδους βία – προπάντων αστυνομική-, ενώ καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι με την αυθαιρεσία της εξουσίας τα κατασκευασμένα ψεύδη και τη σκόπιμα «τυφλή» Δικαιοσύνη. Και το έκανε με απόλυτη επιτυχία, καθώς το έργο αυτό αποδείχθηκε μία από τις πιο επιτυχημένες και talk of the town παραστάσεις την περασμένη σεζόν. .

Ο Κακλέας στη θέση του “τρελού” επινόησε και τοποθέτησε έναν γελωτοποιό που δεν ξέρεις αν πρόκειται για έναν σύγχρονο παλιάτσο, ή για έναν άνθρωπο με σοβαρά ψυχικά προβλήματα. Αυτός ο άνθρωπος “ανακαλύπτει” ένα μικρόφωνο και αφηγείται την ιστορία ενός επαναλαμβανόμενου φόνου που δε σταματά ποτέ στο βάθος των αιώνων και εξακολουθεί να επαναλαμβάνεται ακόμη και σήμερα δίπλα μας.

Φέτος, η επανάληψη του έργου θεωρήθηκε επιτακτική. Εμείς είδαμε την παράσταση την περσινή σεζόν και θα την ξαναβλέπαμε άνετα για τους εξής λόγους:

• Για την τόσο επίκαιρη διασκευή του κλασικού πλέον έργου του Ντάριο Φο. Ο Γιάννης Κακλέας μαζί με τον Πάνο Βλάχο που έγραψε τους στίχους των τραγουδιών, χρησιμοποίησαν το ρευστό υλικό του Φο σαν βάση, το έπλασαν με τα δικά τους χέρια και το μετέφεραν εύστοχα στο σήμερα. Δίνουν φωνή ακόμη και στο ελληνικό #metoo, ενώ καυτηριάζουν όσο τίποτα την αστυνομική βία, το δικαστικό σύστημα και τον παραλογισμό του, καθώς και τον εγωκεντρισμό της εποχής μας. Ακροβατώντας διαρκώς ανάμεσα στο σοβαρό και το αστείο μάς κάνουν να γελάμε πικρά με την κατάντια του σύγχρονου κόσμου, ξυπνούν μέσα μας συναισθήματα σχεδόν επαναστατικά και μία διάθεση να αλλάξουμε επιτέλους το κατεστημένο.
• Για τη νευρώδη σκηνοθετική οπτική του Γιάννη Κακλέα που στήνει μία καλοκουρδισμένη παράσταση που σε κρατά για δύο ώρες καθηλωμένο στη θέση σου. Πρόζα, ρυθμός και τραγούδι αρμονικά συνδυασμένα μεταδίδουν κύματα ενέργειας στο κοινό, ενώ κάθε στίχος του Ντάριο Φο φτάνει πεντακάθαρα στα αυτιά μας.
• Για την ερμηνεία του Πάνου Βλάχου στον ρόλο του γελωτοποιού κάνει την προσωπική του υπέρβαση και αποδεικνύει το ταλέντο του στην υποκριτική, το τραγούδι, την κίνηση και τον στίχο. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς την αστείρευτη ενέργειά με την οποία κυριολεκτικά σαρώνει τη σκηνή.
• Για τους πολύ καλούς δεύτερους ρόλους της παράστασης (Φοίβος Ριμένας, Ιφιγένεια Αστεριάδη, Παναγιώτης Κατσώλης, Κωνσταντίνος Μαγκλάρας, Στέλιος Πέτσος) που καταφέρνουν κάτι σπάνιο: να εμφυσήσει στους ήρωες-καρικατούρες του έργου ξεχωριστή πνοή και να τους δώσει μία μοναδική υπόσταση.
• Για την έξοχη μουσικη σύνθεση του Βάιου Πράπα που έδεσε άψογα με τις ιστορίες του Γελωτοποιού σε τραγούδια διαφορετικών ειδών και με διαφορετική χροιά: από χιπ χοπ, μπαλάντες μέχρι και hard rock. Λειτουργικά τα industrial σκηνικά της Ηλένιας Δουλαδίρη και του Γιάννη Κακλέα, ατμοσφαιρικοί οι φωτισμοί της Στέλλας Κάλτσου και πολύ ενδιαφέρουσες οι χορογραφίες της Αγγελικής Τρομπούκη.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις