5 λόγοι για να δείτε τα “Φώτα της Πόλης”- Ένα διαφορετικό μιούζικαλ για όλους

«Η απλότητα δεν είναι καθόλου απλό πράγμα», έλεγε ο Τσάρλι Τσάπλιν αναφερόμενος στα “Φώτα της Πόλης” και αυτό ίσως εξηγεί τις αλλεπάλληλες λήψεις που έχουν μείνει στην ιστορία για την επίτευξη του επιθυμητού αποτελέσματος σε γυρίσματα που κράτησαν παραπάνω από έναν χρόνο για να ολοκληρωθούν.

Τα “Φώτα της Πόλης” (1931) είναι δικαίως μια από τις πιο επιδραστικές ταινίες στην ιστορία του σινεμά και συνάμα μια μεγαλειώδης χειρονομία αντίστασης ενός ιδιοφυούς καλλιτέχνη, του Τσάρλι Τσάπλιν, που, στο απόγειο της καριέρας του με τις ταινίες του βωβού να θεωρούνται πια ξεπερασμένες, επέμεινε στο είδος της τέχνης που αγάπησε.

Τα θεατρικά “Φώτα της Πόλης” επιστρέφουν για δεύτερη σεζόν και μεταφέρονται από τη σκηνή Rex του Εθνικού Θεάτρου στο «Θέατρον»- Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος». Η Αμάλια Μπένετ σκηνοθετεί με έναν ανανεωμένο θίασο ένα διαφορετικό μιούζικαλ για όλη την οικογένεια, βασισμένο στην αριστουργηματική αυτή ταινία.

Πρόκειται για ένα έργο – καθρέφτη της τραχιάς μεσοπολεμικής εποχής που αποθεώνει το χιούμορ, τη γενναιοδωρία, την πίστη στην καλοσύνη, στο όνειρο, στον έρωτα. Η παράσταση που έστησε με δεξιοτεχνία η Αμάλια Μπένετ δε βασίζεται στα λόγια.

Είναι ένα μιούζικαλ δίχως φωνή, αλλά με την ποιητική και απελευθερωτική δύναμη της σωματικής αφήγησης που πραγματεύεται την κοινωνική αδικία και την ανιδιοτελή αγάπη.

Η παράσταση έχει μόνο στίχους και τραγούδια που “πέφτουν” κατά τη διάρκεια, όπως οι μαύρες καρτέλες στις βωβές ταινίες. Όλο το υπόλοιπο κομμάτι της είναι βωβό.

Αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι πως παράσταση διαδραματίζεται στον χώρο ενός κινηματογραφικού στούντιο με κάμερες και φώτα. Επί σκηνής, δηλαδή, βλέπουμε τον Τσάρλι Τσάπλιν και σαν σκηνοθέτη και σαν πρωταγωνιστή. “Είναι σαν να έχουμε φιλοξενήσει μία ταινία στο θέατρο” σχολιάζει η σκηνοθέτις στο NEWS 24/7.

Η Αμάλια Μπένετ, όπως είναι άλλωστε αναμενόμενο εξαιτίας της ιδιότητάς της και ως χορογράφου, εστιάζει στη χορογραφία της δράσης. “Όλη η παράσταση είναι στημένη με τους κανόνες του βωβού κινηματογράφου. Μάλιστα προσπαθούμε μέσω των κοστουμιών να της δώσουμε μία ασπρόμαυρη αισθητική” αποκαλύπτει και συνεχίζει μιλώντας για την κινησιολογία της “θα δούμε τα σώματα να μιλούν στη γλώσσα του Τζον Φορντ. Ο Τσάρλι Τσάπλιν λέει πως κάνει παντομίμα. Εμένα πάλι, μου λένε να μη λέω πως κάνω παντομίμα, γιατί είναι παρεξηγημένη σαν λέξη σήμερα. Δεν καταλαβαίνω γιατί. Ο Τσάρλι Τσάπλιν για μένα λοιπόν έγραψε μία ρομαντική παντομίμα. Οπότε θα έλεγα πως η παράσταση έχει τις ρίζες της στον βωβό κινηματογράφο, στο πως δηλαδή μπορείς να πεις μία ιστορία με βάση το σώμα και τις εκφράσεις του προσώπου σου”.

Εμείς είδαμε την παράσταση την περασμένη σεζόν και σας τη συστήνουμε ανεπιφύλακτα για τους εξής λόγους:

1. Γιατί στη σκηνή του «Θέατρον»- Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» συμβαίνει κάτι πραγματικά σπουδαίο. Αναβιώνει με τρόπο συγκινητικό μία ολόκληρη εποχή με ανθρώπους που επικοινωνούν με τα βλέμματα, τις εκφράσεις και τις κινήσεις. Ο «μελαγχολικός κλόουν» του Τσάπλιν αντιστέκεται σε έναν κόσμο που παραδίδεται ανεπιστρεπτί στην τυφλή ορμή του χρήματος, στροβιλίζεται, μάχεται, επιβιώνει, ονειρεύεται, ερωτεύεται και τελικά προσφέρει στην αγαπημένη του το πολυτιμότερο δώρο. Αυτό της όρασης, αλλά και της αγάπης….
2. Για τη σκηνοθετική ματιά της Αμάλια Μπένετ που εστιάζει στη χορογραφία της δράσης. Έχοντας σαν “υπερόπλο” μία ταλαντούχα υποκριτική ομάδα, αφηγείται την ιστορία του Τσάπλιν βασιζόμενη στο σώμα και στις εκφράσεις του προσώπου των ηθοποιών και μένοντας πιστή στους κανόνες του βωβού κινηματογράφου. Στην πραγματικότητα αυτό που λαμβάνει σάρκα κι οστά μπροστά στα μάτια μας είναι μία ρομαντική παντομίμα αγάπης, μία συγκινητική ιστορία που ξεπερνά γλωσσικά, πολιτισμικά, ηλικιακά εμπόδια και γίνεται οικουμενική.
3. Η ομάδα των 20 ηθοποιών της παράστασης (Αλίκη Αλεξανδράκη, Στέλλα Αντύπα, Φίλιππος Άνθης, Θοδωρής Βράχας, Κατερίνα Γεβετζή, Σαβίνα Γιαννάτου, Θανάσης Δήμου, Νίκος Ιατρού, Άννα Καλαϊτζίδου, Γιώργος Κοψιδάς, Έντι Λάμε, Ιωάννα Μπιτούνη, Φίλιππος Μπούρας, Νικόλας Ντούρος, Μίκης Παντελούς, Γιάννης Πρωτόπαππας, Θανάσης Ραφτόπουλος, Μαριάμ Ρουχάτζε, Κωνσταντίνος Σάμαα, Izel Seylani, Φώτης Στρατηγός) λειτουργεί σαν μία πειθαρχημένη υποκριτική γροθιά. Άρρηκτα δεμένη, κατάφερε να φέρει τον βουβό κινηματογράφο στο θέατρο και να μας έκανε να γελάσουμε, να συγκινηθούμε και να προβληματιστούμε. Το βλέμμα και τα σώματά τους “πήραν” τον λόγο και σε συνδυασμό με τη μουσική, όλο αυτό “συνέθεσε” μία λυρική αρμονία.
4. Η μουσική του Θοδωρή Οικονόμου έχει έντονη ρομαντική χροιά και είναι αυτή που συμβάλλει καθοριστικά στη δράση, καθώς και η ίδια η μουσική, αλλά και οι παύσεις της λειτουργούν σαν φακοί εστίασης. Τραβούν δηλαδή το μάτι του θεατή στην κεντρική δράση της ιστορίας και δημιουργούν μία αλλόκοτη συγκινησιακή φόρτιση. Την ίδια στιγμή οι στίχοι και τα τραγούδια που “πέφτουν”, όπως οι μαύρες καρτέλες στις βωβές ταινίες και προωθούν ακόμη περισσότερο τη δράση. Εξαιρετικοί οι επί σκηνής μουσικοί: Δημήτρης Βεντουράκης, Διονύσης Βερβιτσιώτης, Δημήτρης Χουντής, Παρασκευάς Κίτσος, Ιώ Le Moller
5. Τα κοστούμια του Άγγελου Μέντη συνεισφέρουν νευραλγικά στο ρομαντικό κλίμα της παράστασης και σε συνδυασμό με ατμοσφαιρικούς φωτισμούς της Χριστίνας Θανάσουλα και το λειτουργικό σκηνικό της Τίνας Τζόκα δημιουργούν μία μεσοπολεμική αισθητική που παραπέμπει ευθέως στις ασπρόμαυρες ταινίες.

Συμπέρασμα: Η Αμάλια Μπένετ στήνει μία παράσταση που απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες και αποτελεί την κατάλληλη επιλογή για μία οικογενειακή ψυχαγωγική έξοδο. Μία παράσταση που βρίθει ρομαντισμού, μαγείας και νοημάτων. Γιατί τα Φώτα της Πόλης δεν έχουν ηλικία. Με ένα πολύ έντονο πολιτικοκοινωνικό υπόβαθρο, στο οποίο οι κοινωνικές ανισότητες είναι πιο διακριτές από ποτέ, η παράσταση αυτή μιλά για το άχρονο του έρωτα και της ανιδιοτελούς αγάπης.