Αυτή η “Αγάπη” μιλά για όσα δεν τολμούμε να αρθρώσουμε

Αν είμαστε οι μνήμες μας και οι μνήμες μας θολώσουν, τότε ποιοι είμαστε; Η Ελένη Ευθυμίου σκηνοθετεί για πρώτη φορά στο Θέατρο Τέχνης ένα έργο – προσωπικό της βίωμα.

Ο Αντώνης και η Γεωργία, ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που έχουν περάσει μια ολόκληρη ζωή μαζί, έρχεται αντιμέτωπο με μία νέα, επώδυνη κατάσταση που θα αλλάξει την πραγματικότητα όπως τη γνώριζαν. Ο σπαραγμός των σχέσεων που χάνονται στα βάθη της μνήμης, αλλά και τα συναισθήματα των ανθρώπων που βρίσκονται δίπλα σε όσους απομακρύνονται μέρα με τη μέρα, γίνονται το υλικό μίας παράστασης-αφιέρωμα στη μνήμη της γιαγιάς και του παππού της σκηνοθέτριας Ελένης Ευθυμίου.

Στους ρόλους του Αντώνη και της Γεωργίας θα δούμε τον Παντελή Παπαδόπουλο και την Μαριέττα Σγουρδαίου, δύο ηθοποιούς του Θεάτρου Τέχνης που ξανασυναντιούνται μετά από πολλά χρόνιά στο Υπόγειό του και που με τη σκηνοθετική καθοδήγηση της Ελένης Ευθυμίου πρόσθεσαν στην παράσταση αυτή και δικά τους βιώματα.

Ο ρόλος της μνήμης για την ανθρώπινη ταυτότητα, η αορατότητα των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας, η έννοια της φροντίδας και τα όρια της αγάπης γίνονται οι κινητήριες θεματικές για τη δημιουργία μιας παράστασης που επιχειρεί να μιλήσει για όσα συχνά δεν μοιραζόμαστε ή δεν τολμούμε καν να αρθρώσουμε.

Ένα γράμμα της Ελένης Ευθυμίου στη γιαγιά και τον παππού της

Η Ελένη Ευθυμίου απευθυνόμενη στη γιαγιά και τον παππού της γράφει χαρακτηριστικά: “Αγαπημένη μου γιαγιά, αγαπημένε μου παππού, Εδώ και κάποιον καιρό ετοιμάζω μία ιδιαίτερη παράσταση αρκετά διαφορετική από όσες έχω κάνει μέχρι τώρα. Σε αυτήν μέσα υπάρχουν και κάποιες στιγμές που ζήσαμε μαζί. Ίσως όχι οι πιο ευχάριστες – κάποιες από τις λίγο πιο δύσκολες μάλιστα θα έλεγα, ανάμεσα στις τόσες πλούσιες και δυνατές αναμνήσεις που έχω από εσάς. Επέλεξα να τις μοιραστώ αφενός γιατί είναι σημαντικό να μιλάμε για τα δύσκολα, να τα κοινωνούμε και μέσα από την κατάθεσή τους να δίνουμε χώρο και σε άλλους ανθρώπους να καθρεφτίσουν τις δικές τους δύσκολες ιστορίες και να νιώσουν ότι δεν είναι μόνοι. Αφετέρου γιατί ήταν ένας τρόπος να σας ξαναφέρω για λίγο κοντά μου και να κρατήσω από τις δυσκολίες αυτές τις στιγμές που δεν χάνατε το κουράγιο σας να αγαπιέστε, δυνατά, αμετανόητα.

Παρότι μου λείπετε πάρα πολύ δεν ξέρω αν θα θέλατε να ζήσετε αυτά τα χρόνια που αφήσατε πίσω σας. Έχει δυσκολέψει κάπως η ζωή – θα μου πείτε εσείς ζήσατε πολέμους και χειρότερα – αλλά άλλο είναι τα ζόρικα να συμβαίνουν όταν είσαι ακμαίος κι άλλο να τα ζείς όταν είσαι πια ηλικιωμένος. Τους ηλικιωμένους δεν τους λογαριάζει η κοινωνία και το κράτος μας με ισότιμο τρόπο, όσο κι αν θα ήθελε να βαυκαλίζεται για το αντίθετο. Να μη σας λέω μόνο τα άσχημα, είμαι καλά και σας θυμάμαι με “αγάπη”.
Ελένη
ΥΓ: “Αγάπη” υπάρχει ακόμα λίγη στον κόσμο μας· ευτυχώς.”

Μία παράσταση με έντονο προσωπικό βίωμα

Η Μαριέττα Σγουρδαίου αναφέρει για την παράσταση αυτή στο NEWS 24/7: “Η πρόταση που μου έγινε για να παίξω στην παράσταση με τον τίτλο “Αγάπη” μου φάνηκε άκρως ενδιαφέρουσα γιατί φέρνει στη θεατρική σκηνή ένα καυτό πρόβλημα της εποχής μας που αφορά στην τρίτη ηλικία και στα άτομα που πάσχουν από Αλτσχάιμερ.
Αυτό το πρόβλημα δεν είναι μόνο οικογενειακό, αλλά κοινωνικό κυρίως. Όλοι πια στο στενό και στο ευρύτερο περιβάλλον μας έχουμε πείρα τέτοιων περιστατικών. Η αντιμετώπιση του προβλήματος, όπως προτείνει και το έργο, είναι η στήριξη, η ενίσχυση, η έγνοια, η φροντίδα, η παραμονή των πασχόντων στο οικείο περιβάλλον και κυρίως η στοργή και η αγάπη, όπως επισημαίνει και ο τίτλος της παράστασης. Έτσι, συμμετέχοντας σ’ αυτούς τους προβληματισμούς, προσπαθώ να φωτίσω την πορεία του νου που οδεύει προς την άνοια”.

O Παντελής Παπαδόπουλος που επιστρέφει στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης μετά από 24 χρόνια, με ιδιαίτερη συγκίνηση αναφέρει: “η Αγάπη είναι ένα έργο που είναι σαν τη ζωή, θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ως μία κωμική τραγωδία. Είναι ενδιαφέρον γιατί είναι πάρα πολύ επίκαιρο και θίγει ένα θέμα πάρα πολύ σημαντικό σήμερα, αυτό της άνοιας της τρίτης ηλικίας.

Ο Αντώνης και η Γεωργία είναι ένα αγαπημένο ζευγάρι μέχρι το τέλος. Είναι αφοσιωμένοι ο ένας στον άλλον. Έχουν γλυκά κι ανάποδα χαρακτηριστικά και συμπεριφέρονται όπως ένα ζευγάρι στην καθημερινότητά του. Αυτό απαιτεί μία ποικιλία εκφράσεων και είναι πολύ ενδιαφέρον για τον ηθοποιό. Εγώ προσπαθώ να αφήνομαι στο κείμενο και στον ρόλο και προσπαθώ.

Στην παράσταση αυτή προσθέσαμε και προσωπικά βιώματα. Κι εγώ το πέρασα μία ανάλογη περιπέτεια με τη μητέρα μου. Το έργο έχει τη σκληρότητα της ίδιας της ασθένειας, αλλά έχει και μια γλυκύτητα ζωής. Δεν είναι ένα βαρύ και καταθλιπτικό έργο. Έχει σίγουρα μία συγκίνηση, αλλά μοιάζει πολύ με τη ζωή”.

Η αγάπη επουλώνει όλα τα τραύματα τελικά; “Η αγάπη είναι μία σταθερά για τη ζωή μας, γιατί δε γίνεται κι αλλιώς. Είναι κάτι πολύ σημαντικό σε ατομικό και σε κοινωνικό επίπεδο, συχνά μάλιστα παίρνει και πολιτικές διαστάσεις. Θέλει καλοσύνη και ομορφιά προσωπική για να μπορέσεις να αγαπήσεις τον άλλον. Θέλει και μια αυταπάρνηση, ένα δόσιμο. Αλλιώς πώς να αγαπήσεις; “ απαντά ο Παντελής Παπαδόπουλος.

Και συνεχίζει μιλώντας για το τι είναι αυτό που απομένει, όταν οι μνήμες μας χάνονται…“Δεν ξέρω. Εγώ το βρίσκω πολύ τραγικό αυτό. Όταν χάνονται οι μνήμες μας δηλαδή, χάνεται η προσωπικότητά μας, χάνεται όλη μας η ζωή. Πιστεύω πάρα πολύ στις αναμνήσεις και τώρα είμαι και σε μια ηλικία βέβαια που παίζουν μεγάλο ρόλο οι αναμνήσεις”.