Αλέξανδρος Διαμαντής: O 26χρονος σκηνοθέτης του Ντον Ζουάν μιλά στο NEWS 24/7

Ο Αλέξανδρος Διαμαντής είναι μόλις 26 ετών κι όμως έχει μέχρι στιγμής καταπιαστεί με πολύ δύσκολα έργα, όπως τον “Βέρθερο” το περίφημο επιστολικό μυθιστόρημα του Γκαίτε , τον “Κοριολανό” του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, αλλά και τον “Θαυμαστό καινούργιο κόσμο” του Αλντους Χάξλεϊ. Τη φετινή δύσκολη θεατρική σεζόν αποφάσισε να αναμετρηθεί με τον Ντον Ζουάν, το κορυφαίο έργο του Μολιέρου. Ανεβάζει μάλιστα στο θέατρο Σημείο τρεις βιρτουόζους ηθοποιούς, τον Όμηρο Πουλάκη, τη Μάνια Παπαδημητρίου και τη Δανάη Παπουτσή να ερμηνεύουν όλους τους ρόλους του κειμένου, το οποίο ακούγεται στην ιστορική μετάφραση του Παντελή Πρεβελάκη.

Va! Pour l’amour de l’Humanité/ Εμπρός! Από αγάπη για την Ανθρωπότητα/ Ντον Ζουάν. Πράξη Γ’. Σκηνή 2.

“Πρωτοδιαβάζοντας τον «Ντον Ζουάν», πολύ καιρό πριν σκεφτώ να τον σκηνοθετήσω, θυμάμαι πως μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ο τρόπος που το έργο αυτό ισορροπεί μεταξύ κωμωδίας και δράματος, παραμένοντας ταυτόχρονα ανάλαφρο και στοχαστικό, καθώς και ο τρόπος που μέσα από το εύρημα ενός αγάλματος που ζωντανεύει εντάσσει το μεταφυσικό στοιχείο σε ένα κατά τα άλλα πολύ γήινο σύμπαν“, αναφέρει ο Αλέξανδρος Διαμαντής στο NEWS 24/7.

“Ο Δον Ζουάν δεν είναι απλώς ένας εραστής ή ένας τυχοδιώκτης. Είναι ένα αντιφατικό, διπλό σύμβολο: αφενός είναι ένα σύμβολο της ελευθερίας και αφετέρου, της αυτοεξορίας. Ο ίδιος διεκδικεί την ελευθερία να είναι ο εαυτός του και μέσα από αυτό το πρίσμα τον προσεγγίζω ως σκηνοθέτης σε αυτή την παράσταση. Ταυτόχρονα είναι ένας άνθρωπος σκληρός, αλαζόνας, με μια οργισμένη εμμονή να δικαιώνει διαρκώς τον εαυτό του και τις επιλογές του, τοποθετούμενος λοιπόν σε μια συνεχή αυτοεξορία. Συντίθεται από αντιφάσεις και αυτό, συνδυασμένο με την αδιανόητη μοναξιά του -δεν έχει φίλους, έχει μόνο τον υπηρέτη του ως συνομιλητή και η κοινωνία τον αντιμετωπίζει ως τέρας- μου θυμίζει τους ήρωες του Ντοστογιέφσκι”, συνεχίζει.

Ακόμα, πιστεύω πως ο ανθρωπισμός και ο ορθολογισμός, το ιδεολογικό πλέγμα δηλαδή στ’ οποίο στηρίζεται το έργο, είναι ιδέες που σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε, αξίζουν υπενθύμισης και υπεράσπισης.

Πώς επικοινωνεί το έργο αυτό με το σήμερα;
Η αδιανόητη μοναξιά του Ντον Ζουάν στην οποία αναφέρθηκα, σε συνδυασμό με την αδυναμία του να αντλήσει ικανοποίηση και χαρά -πολλώ δε μάλλον ευτυχία- θεωρώ πως αποτελούν ψυχικές καταστάσεις οικείες σε πολλούς ανθρώπους σήμερα. Ακόμα, πιστεύω πως ο ανθρωπισμός και ο ορθολογισμός, το ιδεολογικό πλέγμα δηλαδή στο οποίο στηρίζεται το έργο, είναι ιδέες που σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε, αξίζουν υπενθύμισης και υπεράσπισης.

Τι θέση πρέπει να παίρνει το θέατρο την δυστοπική αυτή περίοδο, εν μέσω πανδημίας;
Ανεξαρτήτως συγκυρίας, το θέατρο υπηρετεί, κατά την άποψή μου, έναν διπλό κοινωνικό ρόλο: προσφέρει ελπίδα και παρηγοριά και ταυτόχρονα εμπνέει και προβληματίζει τους θεατές, επιδιώκοντας να διευρύνει τα όρια της σκέψης τους. Αυτό, αν θέλετε, είναι το καθήκον της τέχνης γενικά -αν δεχτούμε βέβαια πως η τέχνη απαντά σε τόσο άχρωμες υποχρεώσεις όσο τα κοινωνικά καθήκοντα.

Ποια η αξία των μεγάλων αυτών κειμένων και γιατί επανερχόμαστε σ΄αυτά συνέχεια;
Ως σκηνοθέτης, επιδιώκω πάντοτε να εξετάσω τα όρια της τέχνης μου, του θεάτρου, και να τα επεκτείνω. Αναζητώ μια καινούργια θεατρική γλώσσα, ικανή να μιλήσει με ευθύτητα στον σύγχρονο θεατή, ουσιωδώς, χωρίς τίποτα περιττό. Είναι αξίωμα στον κόσμο της τέχνης, ότι κάθε φορά που θες να πεις κάτι καινούργιο, το λες μέσα από τα μεγάλα κλασσικά θέματα: τους μύθους. Έτσι λοιπόν, επανέρχομαι στα μεγάλα κείμενα για να μπορέσω μέσα από αυτά να θίξω τα μεγάλα θέματα που μου επιτρέπουν να αναζητήσω την νέα θεατρική γλώσσα που θέλω να βρω. Ως αναγνώστης τώρα, θεωρώ πως αυτά τα κείμενα ξυπνούν την αντίληψη πως το ανθρώπινο πνεύμα του οποίου όλοι είμαστε φορείς, είναι η δύναμη που αλλάζει τον κόσμο. Οι κλασικοί μιλάνε με ευθύτητα και καθαρότητα, τόσο διαπεραστική, που σε κάνουν να πιστεύεις πως δημιούργησαν τα έργα τους, αιώνες πριν, με αποκλειστικό τους στόχο να τα διαβάσεις κάποτε εσύ ο ίδιος.

Οι κλασικοί μιλάνε με ευθύτητα και καθαρότητα, τόσο διαπεραστική, που σε κάνουν να πιστεύεις πως δημιούργησαν τα έργα τους, αιώνες πριν, με αποκλειστικό τους στόχο να τα διαβάσεις κάποτε εσύ ο ίδιος.

Μελλοντικά σχέδια
Ετοιμάζω μια σειρά παραστάσεων συμφωνικής μουσικής του 20ου αιώνα για την άνοιξη στο Θέατρο Σημείο. Είναι ένα εγχείρημα που με το οποίο είχα καταπιαστεί και παλιότερα, σε μικρότερη έκταση, και για το οποίο είμαι πραγματικά ανυπόμονος. Ετοιμάζω ακόμα άλλες δύο παραστάσεις για αργότερα μέσα στο 2022. Αλλά πάνω σ’ αυτά όλα, θ’ ακολουθήσουν περισσότερες πληροφορίες, στο σωστό χρόνο.

Μετάφραση: Παντελής Πρεβελάκης/Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Διαμαντής/Σκηνικά – Κοστούμια: Λέα Κούση/Φωτισμοί: Παναγιώτης Μανούσης/Βοηθός Σκηνοθέτη: Εύα Πουλή/Φωτογραφίες: Σταύρος Χαμπάκης/ Ερμηνείες: Όμηρος Πουλάκης: Ντον Ζουάν, Μάνια Παπαδημητρίου: Σγκαναρέλ, Πιερρό, Ματουρίν, Ντον Αλόνσο , Δανάη Παπουτσή: Ντόνια Ελβίρα, Γκουσμάνος, Σαρλότ, Λαραμέ, Ζητιάνος, Ντον Κάρλος, Ντιμάνς, Φάντασμα

Θέατρο Σημείο, κάθε Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 20:30 και Κυριακή στις 19:30. Η διάρκεια της παράστασης είναι 100 λεπτά/ Τιμές εισιτηρίων: -Γενική είσοδος: 15 ευρώ | Φοιτητικό εισιτήριο: 6 ευρώ, -Ατέλειες, Ανέργων, ΑΜΕΑ: είσοδος δωρεάν, -Κάθε Παρασκευή, γενική είσοδος: 8 ευρώ

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις