Αν στους κήπους μας φύτρωνε χρυσός θα ήμασταν ευτυχισμένοι;

Ο Μάνος Βαβαδάκης σκηνοθετεί τον Πλούτο του Αριστοφάνη σε μετάφραση του Δημοσθένη Παπαμάρκου με έναν θίασο σημαντικών καλλιτεχνών της νέας γενιάς του ελληνικού θεάτρου στο πλαίσιο του προγράμματος «Γνωριμία με Αρχαία Θέατρα της Ελλάδας».

Πρόκειται για μία καινοτόμο αυτή δράση ανάδειξης των σωζόμενων αρχαίων θεάτρων της Ελλάδας. που “τρέχει” το Εθνικό Θέατρο σε συνεργασία με το Σωματείο ΔΙΑΖΩΜΑ και με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού.

Η σπουδαία αυτή αριστοφανική κωμωδία θα περιοδεύσει από τον Ιούλιο έως τον Σεπτέμβριο, σε περισσότερους από 15 χώρους πολιτισμού σε όλη την Ελλάδα.

Με φυσικό φως και ήχο, το τελευταίο σωζόμενο έργο του Αριστοφάνη, ο Πλούτος, που κορυφώνει “κομψά” τον πειραματισμό του ποιητή με το κωμικό είδος, θα παρουσιαστεί στα παρακάτω αρχαία θέατρα της χώρας: Αιγείρας, Αμβρακίας, Αρκαδικού Ορχομενού, Γιτάνων, Γυθείου, Δημητριάδος, Ερέτριας, Ζέας, Θορικού, Καβειρίου, Κασσώπης, Μαρώνειας, Μίεζας, Ορχομενού Βοιωτίας, Πλευρώνας και στο Εκκλησιαστήριο Μεσσήνης.

Ο Μάνος Βαβαδάκης στο σκηνοθετικό του σημείωμα αναφέρει πως “ Το έργο γραμμένο το 388 π.Χ., μετά την ήττα της αθηναϊκής δημοκρατίας στον Πελοποννησιακό πόλεμο, προτείνει μια άλλη αριστοφανική ουτοπία. Όμως μια κοινωνία, οι υλικές ανάγκες της οποίας θα έχουν καλυφθεί πλήρως, είναι μια ευτυχισμένη κοινωνία; Η ατομική ευδαιμονία προηγείται της κοινωνικής ευημερίας; Πότε είναι κανείς πραγματικά ελεύθερος; Πότε σπάνε τα δεσμά της ευτυχίας;”

Ο Πλούτος σατιρίζει την απληστία, την υποκρισία και την άνιση κατανομή του πλούτου, ενώ παράλληλα υμνεί την ηθική αρετή και την ειλικρίνεια. Σε αυτόν, Χρεμύλος, ένας φτωχός άντρας, συναντά τον τυφλό θεό Πλούτο, τον οποίο θεραπεύει. Μαζί, καταστρώνουν ένα σχέδιο για να μοιράσουν τον πλούτο δίκαια. Ο Χρεμύλος γίνεται πλούσιος και δοκιμάζει την ηθική των ανθρώπων, δίνοντας χρήματα σε κακούς και άξιους. Στο τέλος, ο Πλούτος αποκαθιστά την όρασή του και μοιράζει τα πλούτη με σύνεση, φέρνοντας ηρεμία και ευημερία στην κοινωνία.

Εμείς ρωτήσαμε τους ηθοποιούς της παράστασης αν στους κήπους μας φύτρωνε χρυσός θα ήμασταν ευτυχισμένοι σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο;

Και οι απαντήσεις τους έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον…

Κατερίνα Παπανδρέου

Ας μη γελιόμαστε. Σε μια εποχή όπου το ενοίκιο ενός σπιτιού ισούται με ένα μισθό, που θεσπίζεται η εξαήμερη εργασία και παράλληλα οι πολίτες σπεύδουν να διαλέξουν το σωστό τιμολόγιο ρεύματος προκειμένου να μπορούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους, που το να έχει κανείς παιδί χωρίς τη βοήθεια της οικογένειας είναι οριακά ουτοπικό και που το να πάει ένα ζευγάρι μία εβδομάδα διακοπές σε ένα νησί φαντάζει όνειρο θερινής νυκτός..το χρήμα θα έκανε τις μέρες μας σαφώς πιο εύκολες και τις νύχτες μας σαφώς πιο ήσυχες.

Ναι, η σωστή απάντηση στην ερώτηση είναι ότι τα λεφτά δε φέρνουν την ευτυχία. Η δική μας γενιά όμως δεν είχε ποτέ το “προνόμιο” να ζήσει χωρίς αυτή τη διαρκή οικονομική ανασφάλεια. Όποτε ας μη μιλάμε για χρυσάφια στους κήπους μας. Ας μιλήσουμε για τα βασικά. Ας μας δοθεί αυτό το “προνόμιο” και θα δούμε μετά τι θα κάνουμε με την προσωπική και τη συλλογική μας ευτυχία. Είμαι αισιόδοξη ότι, σε ό,τι με αφορά, όχι μόνο δε θα έχανα την ανθρωπιά μου, αλλά θα είχα περισσότερη κατανόηση, ενσυναίσθηση και υπομονή για όλ@.

Βασίλης Σαφός

Ας είχαμε όλοι κήπους, τους συνηθισμένους με τα δέντρα, τους θάμνους και τα λουλούδια κι ας μην φύτρωνε χρυσός. Δεν θέλω να ξέρω τι ενοίκιο θα πρέπει να δίνει κάποιος σήμερα για ένα σπίτι με κήπο στην Αθήνα. Ειδικά αν ο εν λόγω άνθρωπος είναι και κανένας καλλιτέχνης από αυτούς που τα πτυχία τους εξισωθήκαν με τα απολυτήρια λυκείου να είναι χαρούμενος με κανένα φυτό εσωτερικού χώρου, κανέναν πόθο. Βέβαια δεν χρειάζεται να είναι ατομική ιδιοκτησία αυτός ο κήπος, αλλά τα δάση μας τα κάψαμε. Όμως δεν θέλω να είμαι μίζερος και θα απαντήσω όπως έμαθα από τις παλιές καλές ελληνικές ταινίες, το σχολείο της Ελλάδας των 90s και από την εκκλησία πιθανότατα, ότι τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία.

Νίκος Γιαλελής

Φοβάμαι ότι από τη στιγμή που η ιδιοκτησία αποτελεί δομικό στοιχείο της κοινωνίας είναι δεδομένο ότι η κατοχή υλικού πλούτου μας εξασφαλίζει την υγεία, την αξιοπρέπεια, την «ασφάλεια», την κοινωνική μας τάξη, καθορίζοντας σε μεγάλο βαθμό την ταυτότητά μας, όσο κι αν προσπαθούμε να μην το λαμβάνουμε υπόψη.

Έτσι, αν ξαφνικά όλοι όσοι έχουμε ζήσει μέσα σε μια τέτοια κοινωνία γινόμασταν εξίσου πλούσιοι, μου φαίνεται μάλλον πιθανό ότι θα αναζητούσαμε άλλους τρόπους να ξεχωρίσουμε από τους άλλους και να αναζητήσουμε «ομοίους». Από την άλλη, είμαι σίγουρος πως υπάρχουν πράγματα που δεν αγοράζονται με χρήματα, που έχουν αξία η οποία δεν γίνεται να αποτιμηθεί σε χρήμα κ.τ.λ., αλλά κάθε φορά που προσπαθώ να το σκέφτομαι έρχεται αυτόματα στον νου μου ένα παλιό σλόγκαν μιας διαφήμισης πιστωτικής κάρτας που έλεγε ακριβώς το ίδιο! Φαίνεται πως η οικονομική συγκυρία έχει καταφέρει να με κάνει μάλλον απαισιόδοξο…

Ελίνα Ρίζου

Ας μη χαλάσουμε τους λιγοστούς μας κήπους, ας τους αφήσουμε με όσα φυτά καταφέρνουν να ζουν και να μας φροντίζουν παρά την τάση μας να τα αφανίζουμε, μια και αν όλοι οι κήποι γέμιζαν με χρυσό, σίγουρα η ανθρωπότητα θα έβρισκε ένα νέο εργαλείο για να προσβάλει την ισότητα και τη δικαιοσύνη και να μας δυστυχήσει εκ νέου.

Κατερίνα Πατσιάνη

Αν ο κήπος δεν ήταν ιδιόκτητος και ήταν ένας κήπος για ολ@, τότε ναι πιστεύω θα ήμασταν ευτυχισμένοι. Αλλά στην περίπτωση που αυτό συνέβαινε και ζούσαμε σε τέτοιες κοινωνίες αλληλεγγύης και κοινωνικής πρόνοιας, τότε μάλλον ο χρυσός θα έχανε την αξία του. Θα έπαυε να ορίζει την αξία της ζωής μας και του χρόνου μας. Ο χρόνος θα μετρούσε αλλιώς.