Μπλε: Μία παράσταση για το άγχος, το ροκ εν ρολ και τη θάλασσα

Μπλε: Μία παράσταση για το άγχος, το ροκ εν ρολ και τη θάλασσα
- © Yuri Pires Tavares

Μπλε: ένα σύγχρονο περφόρματιφ έργο όπου η γλώσσα μπλέκεται με τη μουσική. Μία ηθοποιός κι ένας μουσικός συντονίζονται και φέρνουν τον θεατή στην καρδιά της προσωπικής αλήθειας που κρύβεται πίσω από το άγχος.

Η Άννα Λεμονάκη σκηνοθετεί ένα έργο για το άγχος, το ροκ εν ρολ και τη θάλασσα. Ένα μανιφέστο λέξεων και ήχων ενάντια στον στιγματισμό που συνοδεύει τις ψυχικές ασθένειες.

To ΜΠΛΕ είναι το πρώτο μέρος μίας θεατρικής χρωματικής πενταλογίας που δημιουργήθηκε από την ομάδα θεάτρου ‘Bleu en Haut Bleu en Bas’ (Μπλε Πάνω Μπλε Κάτω) με έδρα την Ελβετία και πρωτοπαρουσιάστηκε το 2016 στο Théâtre des Grottes στη Γενεύη. Έκτοτε έχει φιλοξενηθεί σε θεατρικές σκηνές σε Ελλάδα, Κύπρο, Ελβετία, Γαλλία, Λίβανο, και σε μεγάλα διεθνή Φεστιβάλ (Festival La Bâtie, Festival Plein Tube κ.ά).

Για το έργο

Πρόκειται για ένα σύγχρονο περφόρματιφ έργο όπου η γλώσσα μπλέκεται με τη μουσική. Μία ηθοποιός κι ένας μουσικός συντονίζονται και φέρνουν τον θεατή στην καρδιά της προσωπικής αλήθειας που κρύβεται πίσω από το άγχος.

Ο άνθρωπος αισθανόταν άγχος ανέκαθεν. Ωστόσο, παρατηρούμε τα γενεσιουργά αίτια του άγχους να αλλάζουν ανά τα χρόνια. Είναι διαφορετικό να αγχώνεσαι επειδή μαθαίνεις ότι η Γη δεν είναι επίπεδη αλλά στρογγυλή και να φοβάσαι μην πέσεις στο κενό, από το να ακούς την καρδιά σου να χτυπά όλο και πιο γρήγορα νομίζοντας ότι θα πάθεις καρδιακή ανακοπή.

Αντίθετα με παλαιότερες εποχές, όπου η άγνοια ήταν αυτή που απειλούσε τον άνθρωπο προκαλώντας του φόβο και άγχος, σήμερα είναι η υπερπληροφόρηση. Το ΜΠΛΕ είναι μία περφόρμανς που πραγματεύεται το ενδογενές και εξωγενές άγχος, τα ψυχοσωματικά συμπτώματά του και την ευαλωτότητα του ατόμου. Με ένα κείμενο τόσο ωμό όσο και ποιητικό αλλά και μέσα από την ενέργεια του ροκ εν ρολ, η συγγραφέας του έργου και ηθοποιός επί σκηνής, Άννα Λεμονάκη, εκθέτει εαυτόν με αφοπλιστική ειλικρίνεια, διεκδικώντας να μοιραστεί ερωτήματα πανανθρώπινα αλλά συχνά ανομολόγητα.

Κυρίαρχο στοιχείο της παράστασης είναι το νερό που θρέφει τα πάντα και για πάντα. Πηγή ζωής και αναζωογόνησης για τη φύση και τον άνθρωπο, σύμβολο εξαγνισμού και κάθαρσης, το νερό σε συνεχή ροή συντηρεί και καθαρίζει το περιβάλλον μέσα και γύρω μας, κινητοποιεί το σώμα και ωφελεί ποικιλοτρόπως την ψυχή.

«Ποιος φοβάται να κολυμπήσει πάνω απ’ τα φύκια της θάλασσας; Ποιος φοβάται τα δάκρυα του; να χαμογελάσει παραπάνω απ’όσο πρέπει; Να μην μπορείς να βρεις τη χαρά ακόμα κι αν ξέρεις που βρίσκεται; Τα γηρατειά; Τα γερασμένα όνειρα; Την ανεργία; Και φυσικά μιλάω για τη συναισθηματική ανεργία. Την ευθύνη; Να φέρεις ένα παιδί στον κόσμο; να πεις την αλήθεια στο παιδί σου; Να ανοίξεις την παλάμη σου και να αφήσεις το παιδί σου να πετάξει όπου το τραβά η όρεξη του; Na ξεχάσεις το παιδί που ήσουν κάποτε; Να πεις Όχι και να το υποστηρίξεις; Να πεις Ναι στο ρίσκο. Να πεις συγγνώμη όταν έχεις κάνει μαλακία.

Συγγνώμη, έκανα μαλακία.

ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΔΕΙ ΓΥΡΩ ΤΟΥ; Nα ζήσεις την ευτυχία που σου χτυπά την πόρτα; Να ανοίξεις την πόρτα, να ζήσεις έναν έρωτα παθιασμένο, θυμάστε όταν ήσασταν δεκαπέντε χρονών πώς αναψοκοκκινίζατε σε δευτερόλεπτα στα μάγουλα, στο στήθος και χάμω; ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΜΙΑ ΖΩΗ ΟΡΜΟΝΙΚΑ ΖΩΝΤΑΝΗ;»


Σημείωμα Άννας Λεμονάκη

40 εκατομμύρια ενήλικες Ευρωπαίοι από 18 εώς 54 ετών υποφέρουν από διαταραχές άγχους. Τι συμβαίνει όταν ξαφνικά γινόμαστε προσεκτικοί με τη ζωή και αντί να τη ζούμε μετατρεπόμαστε σε απλούς θεατές; H πρώτη μας όρεξη είναι να βουτήξουμε στη θάλασσα, αλλά το νερό είναι κρύο. Και δε θέλουμε να πάρουμε το ρίσκο μιας ωκεανικής γρίπης. Προσέχουμε και στερούμαστε τον ωκεανό. Νιώθω την ανάγκη να δηλώσω ότι οι διαταραχές άγχους σε οποιαδήποτε μορφή οφείλουν να είναι δημόσιο θέμα και γι’ αυτό το λόγο αποφάσισα να κάνω αυτό το έργο. Όσο περισσότερο και ανοιχτά μιλήσουμε για τα προσωπεία του άγχους (κρίσεις πανικού, φοβίες, μετατραυματικό στρες…) τόσο πιο εύκολα θα καταλάβουμε ότι αυτή η μαύρη επιφάνεια στο βυθό της θάλασσας δεν είναι παρά φύκια και τίποτα άλλο. Το ΜΠΛΕ είναι ένα μανιφέστο λέξεων και ήχων ενάντια στον στιγματισμό που συνοδεύει τις ψυχικές ασθένειες.

Κάθε δημιουργία είναι για μένα η ευκαιρία να πάρω ένα ρίσκο. Ρισκάρω διαλέγοντας θέματα που με φοβερίζουν. Πρόκειται για θέματα που θεωρώ ιλιγγιώδη. Στη δουλειά μου ως σκηνοθέτιδα, συγγραφέας και ηθοποιός δουλεύω πάντα βάζοντας στο επίκεντρο τις αντιθέσεις. Πέρασμα από τη σιγουριά στην αβεβαιότητα, από την τρυφερότητα στη σκληρότητα, από ένα στενό πέρασμα σε έναν χώρο τεράστιο, από τον ρομαντισμό στη χυδαιότητα, από τη σιωπή στην κραυγή, από την ένταση στη νηνεμία, από το θέατρο στο αντιθέατρο. Είναι ακριβώς σε αυτά τα τοπία που βρίσκω υλικό για εξερεύνηση.

Ταυτότητα παράστασης: Κείμενο, σκηνοθεσία, ερμηνεία: Άννα Λεμονάκη/Μουσικός επί σκηνής & ερμηνεία: Samuel Schmidiger/Δραματουργία: Μυρτώ Προκοπίου, Aurélien Patouillard/Βοηθός σκηνοθέτιδας: Χρύσα Χατζησόγλου, Claire Forlcaz/Σκηνογραφία: Άννα Λεμονάκη/Φωτισμός: Renato Campora/Φωτογραφίες: Tim Robert-Charrue, Yuri Tavares/Παραγωγή: Bleu en Haut Bleu en Bas

Πληροφορίες: Πού: BIOS, Πειραιώς 84, Γκάζι/Πότε: Από 19 Μαΐου έως 4 Ιουνίου 2022/Παραστάσεις: Πέμπτη, Παρασκευή & Σάββατο, στις 21.00/Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά/Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ κανονικό, 10 ευρώ μειωμένο/Τηλ. Κρατήσεων: 2103425335/Ηλεκτρονική προπώληση: viva.gr/

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα