Δημήτρης Ήμελλος: Ένας ακάματος εργάτης του θεάτρου

Έπαιζε μέχρι την τελευταία στιγμή. Όσο άντεχε. Θα μπορούσε να πει κανείς πως “έφυγε” από τη ζωή πάνω στο σανίδι. Τελευταίος του ρόλος έμελλε να είναι αυτός του αστυνόμου Πορφύρη στο “Έγκλημα και Τιμωρία” που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Τάρλοου στο θέατρο Πορεία. Επρόκειτο για ένα καινούριο έργο του Θανάση Τριαρίδη βασισμένο πάνω στους άξονες του Ντοστογιέφσκι που πραγματευόταν την εν ζωή Ανάσταση.

Ο Δημήτρης Ήμελλος έδωσε μία συγκλονιστική ερμηνεία στον ρόλο αυτό, καθώς κατάφερε αποδώσει έναν αντι-ήρωα που δεν είναι μονοδιάστατος: ένας αστυνομικός με οξύ νου, λεπτό χιούμορ και μεθοδολογική ψυχραιμία. Με την ερμηνεία του αυτή απέδειξε για ακόμη μία φορά την ικανότητά του να εμβαθύνει ψυχολογικά στους ρόλους του και να δημιουργεί πολυεπίπεδους χαρακτήρες που καθηλώνουν το κοινό.

Άσκηση αναμονής…θανάτου

Το καλοκαίρι του 2023 παρακολουθώντας στο νησί της Άνδρου τις πρόβες της υποκριτικής ομάδας για την παράσταση αυτή  μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση η συνέπειά του. Είχε ήδη αρρωστήσει, είχε ξεκινήσει θεραπείες, και όμως δεν το έβαζε κάτω. Δήλωνε πανταχού παρών, στις αναγνώσεις στο σπίτι του Δημήτρη Τάρλοου στη Χώρα, στους αυτοσχεδιασμούς στην παραλία Παραπόρτι, δίπλα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα.

Θυμάμαι έντονα έναν αυτοσχεδιασμό που κλήθηκαν όλοι να πραγματοποιήσουν. Θέμα του η Αναμονή Θανάτου. Όλοι οι ηθοποιοί είχαν κλειστά μάτια και φαντάζονταν πως περιμένουν σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης τον “θάνατό” τους. Όποιος δεν άντεχε την άσκηση, άνοιγε τα μάτια και καθόταν στην άκρη.

Παρατηρούσα πως όλοι βίωναν κάτι διαφορετικό. Η Σοφία Σεϊρλή (Μητέρα του Ρασκόλνικωφ/ φάντασμα Αλιόνας) άρχισε κάποια στιγμή να βγάζει κραυγές, σαν να είναι κάπου εγκλωβισμένη. Όλοι οι ηθοποιοί έτρεξαν και την αγκάλιασαν προσπαθώντας να την ηρεμήσουν. Ο Δημήτρης Ήμελλος (Πορφύριος) ξεκίνησε να τραγουδά ένα μοιρολόι. Ένας τραγικός χορός άρχισε σιγά σιγά να γεννιέται από όλους. Όλοι με κλειστά μάτια χόρευαν.

Ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος (Ρασκόλνικωφ) ξεκίνησε να σκάβει έναν λάκκο. Δεν ήξερα τι προσπαθούσε. Να θαφτεί ή να διαφύγει; Σε κάποια φάση φώναξε “Σόνια”, η Μαριάννα Πουρέγκα όμως ήταν κάπου μακριά χαμένη στον δικό της κόσμο. Τον άκουσε μετά από αρκετή ώρα και πήγε κοντά του. Μία αλλόκοτη χημεία δένει τους δυο τους και σκάβουν με μανία τον λάκκο.

Ο Δημήτρης Ήμελλος έχει κουλουριαστεί λίγο πιο κει, σαν να ψάχνει ένα ασφαλές καταφύγιο… Το νεαρό ζευγάρι κάποια στιγμή ελευθερώνεται και χάνεται μακριά….

Δημήτρη Ήμελλος: Από τον Τελευταίο Σταθμό του Σεφέρη στον Πορφύρη

Τον Δημήτρη Ήμελλο τον πρωτοείδα το 2003 στο “Αυτό που δεν τελειώνει” στην Πειραματική του Εθνικού Θέατρου – υπήρξε μέλος της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου υπό τη διεύθυνση του Στάθη Λιβαθινού, με τον οποίο ο ηθοποιός συνεργάστηκε στενά από το 2001 εως το 2007. Ήταν μία παράσταση για την Ελληνική ποίηση του 20ού αιώνα και απήγγειλε τον “Τελευταίο Σταθμό” του Γιώργου Σεφέρη.

Τον θυμάμαι και στη “Φρεναπάτη” του Τόνι Κούσνερ σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού που παρουσιάστηκε στο Θέατρο Πορεία το 2001, στον ρόλο του Μοταμόρ, ερμηνεία για την οποία τιμήθηκε με το βραβείο Χορν το 2001. Εξαιρετικός και στις παραστάσεις του Λευτέρη Βογιατζή, στην αριστουργηματική του “Αντιγόνη”, αλλά και στον «Τόκο» (2010) του Δημήτρη Δημητριάδη.

Κυρίως τον θυμάμαι μαζί με τον Στάθη Λιβαθινό. Στον «Ηλίθιο» (2012) του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, στη συγκλονιστική «Ιλιάδα» (2013), στον «Γάμο του Φίγκαρο» (2015) και στον «Ιούλιο Καίσαρα».

Ιδιαίτερα ενεργός ήταν και τα τελευταία χρόνια. Εκπληκτικός σαν Κολοκοτρώνης στον «Κοτζάμπαση του Καστρόπυργου» (2021) του Μ. Καραγάτση σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, στην Επίδαυρο στον «Αίαντα» (2022) που σκηνοθέτησε ο Αργύρης Ξάφης, στον δαιμόνιο «Άνθρωπο απ’ το Παντόλσκ» (2022) του Ντμίτρι Ντανίλοφ που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Κουτλής και βέβαια στο «Έγκλημα και τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου (2023).

Τα τελευταία του λόγια σαν αστυνόμος Πορφύρης Πέτροβιτς είναι εξόχως συμβολικά:

“Τι απέγινα εγώ; Στ’ αλήθεια γιατί ρωτάτε; Εγώ… Εγώ συνέχισα να ζω – μα η συνέχεια της ζωής μου δεν έχει σημασία… Έμεινα για πολλά χρόνια Αστυνόμος… Κάποτε έφυγα από την υπηρεσία, βγήκα στην σύνταξη… Στο τέλος πέθανα – όλοι πεθαίνουν… Μα θα με ξανασυναντήσετε σε πολλές ακόμη ιστορίες… Με έχετε ανάγκη μέσα στις ιστορίες σας… Γιατί εγώ είμαι η γέφυρα ανάμεσα σε εσάς και σε κάποιον που πέρασε στην άλλη πλευρά της ανθρώπινης φύσης… Κάποιον σαν τον Ροντιόν Ρασκόλνικωφ… Σας ενδιαφέρει αυτή η άλλη πλευρά, η τόσο σκοτεινή – σας τραβάει πολύ… Ως εκ τούτου, καλή μας αντάμωση…”