Δημήτρης Μυλωνάς στο NEWS 24/7: “Η αποστασιοποίηση που επιβάλλει η πανδημία πληγώνει βαθιά το θέατρο”

Ο Δημήτρης Μυλωνάς είναι ένας ιδιαίτερα δραστήριος σκηνοθέτης και ηθοποιός. Το 2014 μαζί με την Άννα Ελεφάντη ίδρυσαν την Εταιρεία Θεάτρου Εν Δράσει που σκοπός της είναι η εν δράσει προσέγγιση της θεατρικής πράξης, ενώ έχουν την καλλιτεχνική διεύθυνση του Από Μηχανής Θεάτρου. Επιθυμία τους είναι το να γίνει συνώνυμο ενός χώρου πολυσυλλεκτικού ρεπερτορίου και σημαντικών συνεργασιών, ένα θέατρο ομαδικότητας και σύμπραξης. Με παραστάσεις να τρέχουν συνάμα και στις δύο σκηνές καθ’ όλες τις ημέρες της εβδομάδας, δίνεται στο θεατρικό κοινό ένα ευρύ φάσμα επιλογών που περιλαμβάνει κλασσικά και σύγχρονα έργα της ελληνικής και διεθνούς δραματουργίας, θέατρο για παιδιά κι εφήβους, παραστάσεις χορού και μουσικές βραδιές.

Εμείς μιλήσαμε με τον Δημήτρη Μυλωνά που τη φετινή δύσκολη θεατρική περίοδο σκηνοθετεί τέσσερις παραστάσεις και πρωταγωνιστεί στο “Σλουθ” που σκηνοθετεί ο Σωτήρης Χατζάκης.

Είναι μία ιδιαίτερη δημιουργική χρονιά για σας…

Η φετινή θεατρική σεζόν πράγματι με βρίσκει ιδιαίτερα δραστήριο με 4 σκηνοθεσίες και μια συμμετοχή μου ως ηθοποιός στην παράσταση «Σλουθ» του Άντονι Σάφερ σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη. Έχω τη χαρά να σκηνοθετώ τις παραστάσεις: «Μάκμπεθ – ο κύκλος του στΑΙΜΑτος», μια διασκευή του Μάκμπεθ για τρία πρόσωπα σε πρωτότυπη μετάφραση Γιάννη Νταλιάνη ο οποίος υποδύεται τον Μάκμπεθ, «Όπου κι αν πας να μη χαθείς», μια μεταφορά επί σκηνής του ομώνυμου μυθιστορήματος του Νίκου Σκορίνη που θα κάνει πρεμιέρα τον Ιανουάριο του 2022, και οι δύο στο Από Μηχανής Θέατρο καθώς και δύο παραστάσεις για το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, το εμβληματικό «Δεν πληρώνω – δεν πληρώνω» του Ντάριο Φο με πρωταγωνιστές τη Μπέσσυ Μάλφα και τον Γιώργο Σουξέ και το «Cavewoman» έναν σπαρταριστό μονόλογο που θα ερμηνεύσει η Κατερίνα Ζαρίφη.

Πώς μπορεί αλήθεια ένας καλλιτέχνης να μπαινοβγαίνει ταυτόχρονα σε διαφορετικούς ρόλους;

Με τον ίδιο τρόπο που ένας καλλιτέχνης μπορεί και οφείλει να μπαινοβγαίνει από τον καλλιτεχνικό του ρόλο είτε του ηθοποιού είτε του σκηνοθέτη, στον ρόλο της ζωής. Κάθε περιοχή χτίζεται με τα δικά της δομικά χαρακτηριστικά τα οποία πρέπει να είναι ξεκάθαρα, να μην αναμειγνύονται με εκείνα μιας άλλης περιοχής ώστε τελικά το κάθε οικοδόμημα να παραμένει στέρεο και συμπαγές.

Ο ρόλος του σκηνοθέτη συγκρούεται καμιά φορά με το ρόλο του ηθοποιού;

Ως σπουδαστής στη δραματική σχολή, είχα την τύχη να διδαχθώ τη Ρωσική Μέθοδο, ένα ολοκληρωμένο σύστημα που αντιμετωπίζει τη θεατρική εμπειρία, τον ηθοποιό και το σκηνοθέτη ολιστικά και προσφέρει τα εργαλεία έτσι ώστε ο ηθοποιός να παίζει «σκηνοθετώντας» και ο σκηνοθέτης να σκηνοθετεί «παίζοντας» με σκοπό όχι ασφαλώς να καταργηθεί ο κάθε ρόλος αλλά να δημιουργηθεί τόσο στην πρόβα όσο και στην παράσταση ένας ενιαίος κώδικας. Η μετάβαση μου επομένως από τον ρόλο του ηθοποιού σε αυτόν του σκηνοθέτη είναι μια φυσική συνέχεια των όσων έχω διδαχθεί αλλά και δοκιμάσει σκηνικά αρχικά στα 7 χρόνια που βρισκόμουν στο δυναμικό της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου αλλά και στην κατοπινή μου πορεία.

Μιλήστε μας για τον χαρακτήρα που υποδύεστε στο Σλουθ και για το πώς το έργο αυτό επικοινωνεί με το σήμερα.

Η σύγκρουση δύο ανδρών με επίκεντρο μια γυναίκα μετατρέπει τη σκηνή σε ένα πεδίο «μάχης» μεταξύ του απατημένου συζύγου και του εραστή της γυναίκας του που υποδύομαι εγώ, ενός νεότερου άνδρα για τον οποίο η «αρπαγή» της γυναίκας του άλλου είναι συνυφασμένη με την προσωπική του ανέλιξη. Ένα έργο με γενναίες δόσεις φλεγματικού χιούμορ και την ατμόσφαιρα ενός στιβαρού αστυνομικού έργου που εξελίσσεται σε ένα «παιχνίδι» όπου όλα επιτρέπονται: οι ρόλοι εναλλάσσονται, η πραγματικότητα θολώνει, η μεταμόρφωση αντανακλά την αλήθεια. Επί σκηνής στήνεται μια κωμικοτραγική αρένα κατά την οποία η κοινωνική καταξίωση, η σεξουαλική υπεροχή, η αγωνία της φθοράς του χρόνου παρακινούν τόσο εμένα όσο και τον χαρακτήρα που ερμηνεύει ο Σωτήρης Χατζάκης σε ένα παιχνίδι αλληλοεξόντωσης…δίχως επιστροφή!

Διευθύνετε το Από Μηχανής θέατρο με την Άννα Ελεφάντη. Πόσο δύσκολο είναι με τις σημερινές συνθήκες να λειτουργεί ένα θέατρο ρεπερτορίου;

Οι συνθήκες που έχει διαμορφώσει η πανδημία είναι δυστυχώς ιδιαίτερα εχθρικές, πόσο μάλλον τώρα όπου αφενός είναι η περίοδος που παραδοσιακά πραγματοποιούνται οι περισσότερες πρεμιέρες, από την άλλη όμως έχουμε όλο και μεγαλύτερη αύξηση θυμάτων και κρουσμάτων, η οποία αναπόφευκτα αποτρέπει και τον κόσμο να επισκεφθεί τις θεατρικές αίθουσες. Σε μια τέτοια συγκυρία δύο είναι οι επιλογές: ή να μη ρισκάρεις και να παύσεις τη λειτουργία του θεάτρου έως ότου λήξει αυτή η περιπέτεια ή να συνεχίσεις να κάνεις το ίδιο καλά τη δουλειά σου ρισκάροντας ενδεχομένως ανά πάσα στιγμή να διακόψεις καθώς μπορεί στο θίασο κάποιος να νοσήσει ή να παρθεί η απόφαση για ολική αναστολή των θεάτρων. Τόσο εγώ όσο και η Άννα Ελεφάντη με την οποία έχουμε αναλάβει την καλλιτεχνική διεύθυνση του Από Μηχανής Θεάτρου είμαστε καταρχάς καλλιτέχνες και κακώς ή καλώς, για εμάς τους ανθρώπους του θεάτρου η δουλειά μας είναι και η ζωή μας, δεν θα μπορούσαμε επομένως να «μείνουμε» σπίτι γιατί μια τέτοια απόφαση θα μας στερούσε από το οξυγόνο της ίδιας μας της ζωής.

Πιστεύετε ότι η τελευταία απόφαση της κυβέρνησης να απαγορεύσει την είσοδο των μη εμβολιασμένων στους κλειστούς χώρους θα κάνει κακό στο θέατρο;

Κανείς δεν χαίρεται με τέτοιου είδους διαχωρισμούς που μάλιστα τονώνουν ακόμα περισσότερο τη διχόνοια και τον αλληλοσπαραγμό. Από την άλλη, 20 μήνες μετά την πρώτη καραντίνα, με 18000 θανάτους, πολλές χιλιάδες κρούσματα ημερησίως και δυστυχώς χαμηλά ακόμα επίπεδα εμβολιασμού, είναι ένας τρόπος πίεσης προκειμένου να προστρέξουν κι άλλοι να εμβολιαστούν. Ασφαλώς μια τέτοια απόφαση δεν πρέπει να παραμείνει σε ένα επίπεδο τιμωρητικό, αλλά να φροντίσει η Πολιτεία να χτίσει γέφυρες επικοινωνίας με την κοινωνία, ώστε ο κόσμος πραγματικά να πεισθεί ότι ο εμβολιασμός αυτήν τη στιγμή είναι ο μόνος τρόπος να βγούμε μια ώρα αρχύτερα από αυτήν την ιστορία, με όσο το δυνατόν λιγότερα θύματα.

Το θέατρο μπορεί να βγει αλώβητο από την πανδημία που μαστίζει την οικουμένη;

Το θέατρο είναι εκ φύσεως μια εμπειρία που προϋποθέτει τον συγχρωτισμό, την εγγύτητα, η αποστασιοποίηση επομένως που επιβάλλει η πανδημία το πληγώνει βαθιά. Από την άλλη μια παράσταση δεν υπάρχει μόνο ως καλλιτεχνικό δημιούργημα, αλλά υπόσχεται μια «κοινότητα», η οποία αυτομάτως δημιουργείται μεταξύ καλλιτεχνών και κοινού. Σε αυτήν ακριβώς την υπόσχεση, συμπυκνώνεται κι όλη η ανθεκτικότητα του θεάτρου όχι μόνο τώρα, αλλά εκ αρχαιοτάτων χρόνων έτσι ώστε ο άνθρωπος παρά τις δυσμενείς συνθήκες, να επιστρέφει τελικά ξανά και ξανά στους κόλπους του γιατί πολύ απλά εκεί δεν αισθάνεται μόνος.

Η πολιτεία έπραξε όλα όσα έπρεπε να πράξει για να διαφυλάξει τον πολιτισμό εν γένει;

Η Πολιτεία δυστυχώς δεν κινήθηκε με τα αντανακλαστικά που επέβαλε η κρισιμότητα της κατάστασης και παρά το γεγονός ότι την όποια, πενιχρή για πολλές περιπτώσεις, οικονομική στήριξη την προσέφερε με μεγάλη καθυστέρηση ουδέποτε τοποθέτησε στην ατζέντα της την αξία του να παραμείνει ο δεσμός μεταξύ κοινού και δημιουργών ισχυρός ως μια ανάγκη ζωτικής σημασίας, μια βασική ανάγκη. Σε μια συγκυρία άκρως για όλους μας ασφυκτική, ο Πολιτισμός μπορεί να είναι μια σημαντική ανάσα ανακούφισης, όμως από πλευράς Πολιτείας υπήρξε παντελής έλλειψη ενημέρωσης και προτροπής του κόσμου να επισκεφθεί τους χώρους Πολιτισμού οι οποίοι πράγματι προσφέρουν όχι μόνο ψυχαγωγία, αλλά και πλήρη υγειονομική ασφάλεια.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις