Είδαμε στα “Αξύριστα Πηγούνια” πόσο μεγάλα καθάρματα είναι ο Γιώργος Πυρπασόπουλος και ο Ηλίας Βαλάσης

Ο Γιάννης Τσίρος έγραψε τα “Αξύριστα Πηγούνια” το 1996, πριν δηλαδή από 25 ολόκληρα χρόνια και το 2004 το έργο αυτό τιμήθηκε με το A’ βραβείο νέου συγγραφέα από το Υπουργείο Πολιτισμού.

Πρόκειται για ένα εξαιρετικά κυνικό κείμενο που θίγει πολλά κοινωνικά θέματα με τρόπο σκληρό και συνάμα τραγικά επίκαιρο: η ανθρώπινη εκμετάλλευση, ο σεξισμός, η κακοποίηση, οι σχέσεις εξουσίας, τα ζητήματα ελέγχου και κοινωνικής καταξίωσης, αποκτούν μέσα στο έργο αυτό τραγικές διαστάσεις και προκαλούν δονήσεις μεγατόνων στην Ελλάδα που μέσα σ΄ ένα μόνο χρόνο μετρά παραπάνω από 15 γυναικοκτονίες. 25 χρόνια μετά τη συγγραφή του και τα ζητήματα που θίγει βρίσκονται στο προσκήνιο πιο έντονα από ποτέ και μάλιστα υπερμεγεθυμένα, ειδικά αυτό του σεξισμού.

Στην υπόθεση, τρεις άντρες, ο Σάββας, ο Κυριάκος και ο Μαρινάκης, υπάλληλοι ενός νοσοκομείου, εργάζονται καθημερινά στην υπηρεσία τους στην υπόγεια πτέρυγα του νεκροτομείου. Από τους πάνω ορόφους δέχονται και στη συνέχεια ταξινομούν, πλένουν, φροντίζουν και φυλάνε προσωρινά ανθρώπους που δεν κατάφεραν να επιζήσουν. Ακολουθούν μια ρουτίνα με καθαρά τυπικές διαδικασίες με τους νεκρούς. Ένα βράδυ ωστόσο, «έρχεται» μια γυναίκα στην υπόγεια πτέρυγα. Μία γυναίκα αγνώστων στοιχείων, που όμως γι αυτούς δεν είναι καθόλου άγνωστη. Αυτή η γυναίκα και ο θάνατός της είναι η αιτία για να έρθουν στο φως ανομολόγητα μυστικά και φρικτές αποκαλύψεις. Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη.

Άνδρες θύτες και θύματα του ίδιου τους του εαυτού

Ο Γιώργος Παλούμπης με τη γνωστή σκληρή ρεαλιστική του ματιά σκηνοθετεί το κοινωνικό δράμα του Γιάννη Τσίρου και μας χαρίζει μία παράσταση άριστης ροής και υψηλών εντάσεων που αποτελεί κανονική γροθιά στο στομάχι. Παράλληλα, καταφέρνει με τη σκηνοθεσία του να κινείται γραμμικά μέσα στη σκληρότητα της συνθήκης του έργου, δε χάνει ωστόσο τις πτυχές εκείνες που δίνουν βάθος στην ιστορία και στα νοήματα του κειμένου.

Οι τέσσερις ηθοποιοί δίνουν συγκλονιστικές ερμηνείες εμποτίζοντας τους χαρακτήρες τους με γενναίες και ισορροπημένες δόσεις ρεαλισμού, αλλά και τρυφερού λυρισμού. Πρόκειται για τρεις άνδρες που στην προσπάθειά τους να διαχειριστούν το πάθος τους και την ίδια τους τη φύση γίνονται θύτες, αλλά και θύματα του ίδιου τους του εαυτού. Ενός εαυτού που αποκαλύπτεται σταδιακά και που πραγματικά τρομάζει.

Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος άφησε σιγά σιγά και εξαιρετικά πειστικά να ξεδιπλωθεί ο χαρακτήρας του Σάββα εκπλήσσοντάς μας με τον πολυδιάστατο ψυχισμό του. Ενώ στην αρχή φαίνεται πως αποτελεί την φωνή της λογικής, σταδιακά αποκαλύπτεται μία άλλη αθέατη πλευτά του. Αυτός που έκλεψε την παράσταση ήταν ο Ηλίας Βαλάσης που στον ρόλο του Κυριάκου δίνει μία σπαρακτική ερμηνεία κάνοντας μία ουσιαστική καταβύθιση στην τσακισμένη ψυχοσύνθεση του ήρωά του. Από τη μία φαίνεται ένας πολλά βαρύς άνδρας, από την άλλη ένας άνδρας βαθιά ταλαιπωρημένος. Από τη μία τον λυπάσαι και από την άλλη θυμώνεις τόσο μαζί του ακούγοντας τα “κατορθώματά” του. Εξαιρετικός στον αντίποδα ο Στέλιος Δημόπουλος στον ρόλο του νεαρού Μαρινάκη, αυτού που συμβολίζει τη νέα γενιά και αποτελεί σύμβολο ελπίδας πως τελικά ίσως κάποτε κάτι μπορεί να αλλάξει. Η Μαρία- Νεφέλη Δούκα παρά το μικρό της συμμετοχής της στην παράσταση, καταφέρνει με την επιβλητική της παρουσία να εντυπωθεί στο μυαλό μας ως Ιρίνα.

Συμπέρασμα: Είναι μια από εκείνες τις παραστάσεις όπου το θέατρο γίνεται «καθρέφτης» του ίδιου μας του ευατού, αλλά και μιας ολόκληρης κοινωνίας. Ένας καθρέφτης που σταδιακά ραγίζει και αποκαλύπτει όλες τις κρυφές μας αθέατες ρωγμές.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις