Είδαμε το εξαιρετικό “Καινούργιο παιδί” της Κάτιας Δανδουλάκη

Χωράει η ιστορία μιας ζωής μέσα σε μιάμιση ώρα; Εξαρτάται από την ζωή, θα μου πεις. Πολύ περισσότερο, όμως, εξαρτάται από το ποιος σου την διηγείται αυτήν την ζωή –όπως κι αν είναι τελικά αυτή. Η ιστορία της Δάφνης, ας πούμε. Έχει τα πάνω της, μερικά κάτω, κάμποσες μυθιστορηματικού τύπου ανατροπές, έχει έρωτες, γάμους, παιδιά, γέλιο, λίγο κλάμα, διαψεύσεις, θανάτους φυσικά… Κι έχει και την τύχη να την αφηγείται η Κάτια Δανδουλάκη.

Στο θέατρό της επί της Αγίου Μελετίου, η λαοφιλής πρωταγωνίστρια και ταγμένη θιασάρχης ανοίγει την φετινή «σεζόν της επανεκκίνησης» με έναν μονόλογο. Δραματουργική φόρμα στην οποία έχει αναντίρρητα διακριθεί και παλιότερα, με παραστάσεις σαν το «Τζόρνταν» ή το «Master Class». Τούτη την φορά, ωστόσο, πρόκειται για μονόλογο που γράφτηκε ειδικά για εκείνη.

Οι ομοιότητες μεταξύ ηθοποιού και ηρωίδας σταματούν εκεί. Και μετά, αρχίζει η Δάφνη να κορφολογεί μνήμες και να αφηγείται. Πενήντα χρόνια ζωής –μείον τα παιδικά της χρόνια. Πώς γνώρισε τον Κώστα όντας πρωτοετής στο πανεπιστήμιο, πώς μπήκε και βγήκε στην ζωή της ο Άλκης πριν καταλήξει στην αγκαλιά της Ντόρας, της μικρής αδελφής της που ήταν άλλη φάση, πιο περιπετειώδης και τολμηρή. Γάμος, αταλάντευτη δουλειά στο Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας, διαζύγιο, δεύτερος γάμος, ένας γιός, μια κόρη –και, ξαφνικά, ένα «Καινούργιο παιδί».

Ο τίτλος, δηλαδή, του μονόλογου που έγραψαν και σκηνοθέτησαν ο Μιχάλης Ρέππας και ο Θανάσης Παπαθανασίου.

Η μεγάλη Ιστορία πίσω από την μικρή

Θα ήταν πιθανόν από μόνη της αρκετά ενδιαφέρουσα η εξιστόρηση της Δάφνης, ακόμα κι αν δεν συνδεόταν με κάποιο συγκεκριμένο χωροχρονικό πλαίσιο. Αλλά, εδώ που τα λέμε, υπάρχει προσωπική ιστορία που να μην επηρεάζεται, να μην χρωματίζεται από την μεγάλη Ιστορία που την περιβάλλει; Από όσα συμβαίνουν εκεί έξω ερήμην μας, αλλά συχνά μας καθορίζουν τελεσίδικα;

Το σαγηνευτικό, λοιπόν, επίτευγμα των Ρέππα-Παπαθανασίου είναι πως το «Καινούργιο παιδί» είναι πολύ περισσότερα από την προσωπική ιστορία της Δάφνης. Είναι η ιστορία της Ελλάδας από το 1970 έως σήμερα. Ή, για να ακριβολογούμε, η ιστορία της μεσοαστικής Αθήνας, που σε μεγάλο βαθμό εμπεριέχει και αντανακλά και την ευρύτερη πορεία της χώρας όλης. Χούντα, Πολυτεχνείο, Μεταπολίτευση, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, η τρυφηλότητα της δεκαετίας του ’90, οι πρώτοι κλυδωνισμοί, η κρίση, το σήμερα…

Είναι ένα κέντημα από βαρβάτες συλλογικές αναμνήσεις και εύστοχες πινελιές μπουρζουαζίας το κείμενο του «Καινούργιου παιδιού». Ένα ατέρμονο name dropping που κουβαλάει όλη την εθνική μας σημειολογία: «Μούγερ», Εξάρχεια, Ψυρρή, Lexus, Φιλιππινέζες, Σχολή Μωραΐτη, χρεωκοπία –μεταξύ αναρίθμητων άλλων. Συγχρόνως, το χιούμορ ποτέ δεν λείπει από την αφήγηση της Δάφνης, αλλά ποτέ δεν γίνεται και αυτοσκοπός. Εξίσου λελογισμένες αλλά καίριες, οι αναφορές σε κοινωνικά ήθη που αλλάζουν –δειγματοληπτικά, μια κόρη λεσβία που παντρεύεται την καλή της στο Λονδίνο, το ελεύθερο κι αχαλίνωτο σεξ περασμένων δεκαετιών.

Μια ευφρόσυνη παράσταση

Η Κάτια Δανδουλάκη είναι ούτως ή άλλως ηθοποιός με ωραία φωνή και σκηνικό εκτόπισμα –ακόμη κι όταν παίζει βλακείες (έχει συμβεί κι αυτό, στο ίδιο θέατρο). Εδώ, όμως, είναι εξαιρετική. Με απογυμνωμένα, λιτά και χαμηλότονα τα εκφραστικά της μέσα, με αβίαστη, ρέουσα και καθόλου φλύαρη κίνηση, καθώς αλλάζει θέση στους όμορφους κυματοειδείς πάγκους του σκηνικού (Γιώργος Γαβαλάς), η Δανδουλάκη σε μπάζει στην ιστορία της Δάφνης χωρίς καν να το καταλάβεις. Μιας Δάφνης που διατηρεί μια αισιόδοξη τρυφεράδα και την πίστη της στην ζωή και τους ανθρώπους (της), μακάρι τι. Κι ενώ παρακολουθείς χωρίς καμία δυσκολία όσα συμβαίνουν στην ίδια και τα κοντινά της πρόσωπα, πιάνεσαι από μια φράση, μια εικόνα, και ανακαλείς δικές σου μνήμες, δικά σου βιώματα από την κάθε εποχή.

Μιάμιση ώρα που περνάει σαν νεράκι, και καταλήγει σε ένα ουμανιστικά τρυφερό και αναπάντεχο φινάλε. Ωραίο σιγοντάρισμα της πρωταγωνίστριας από τους φωτισμούς (Αλέκος Αναστασίου) και την τόσο-όσο πρωτότυπη μουσική επένδυση (Αντώνης Παπακωνσταντίνου), σε μια εξαιρετική κατάθεση για αυτό που ήταν και έγινε η αστική τάξη της Αθήνας τα τελευταία 50 χρόνια. Γιατί, όπως εύστοχα τόνισε η κα. Δανδουλάκη στην κουβέντα που στήθηκε επί σκηνής μετά την δημοσιογραφική προ-πρεμιέρα της 7^ης Οκτωβρίου, δεν υπήρχε ουσιαστικά έργο που να εστιάζει στην αστική ζωής αυτής της περιόδου. Τώρα, όμως, ευτυχώς υπάρχει.

Πληροφορίες: «Το καινούργιο παιδί», Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη (Αγ. Μελετίου 61, 210-8640414), Πέμπτη – Σάββατο 21:00, Τετάρτη & Κυριακή 19:30. Εισιτήρια 20€, μειωμένο 15€, λαϊκή απογευματινή Τετάρτης 15€.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις