Είδαμε το Farm Fatale – Ένα τολμηρό πλαστικό και μουσικό σύμπαν με ονειροπόλους ακτιβιστές

Μια εικόνα από το μέλλον. Τόσο δυστοπική όσο και αισιόδοξη. Ή αλλιώς μία μετα-αποκαλυπτική συνθήκη και ένα εξόχως ρομαντικός οικολογικός μύθος που μιλά για ένα σύμπαν που κατοικείται από ευγενείς ονειροπόλους ακτιβιστές και λακωνικούς σχολιαστές της πραγματικότητάς μας, έφερε στη σκηνή της Πειραιώς 260 ο διεθνής Γάλλος δημιουργός Φιλίπ Κεν (Philippe Quesne) με την παράσταση “Farm Fatale“.

Πρωταγωνιστές πέντε σκιάχτρα, που έχουν μείνει χωρίς δουλειά λόγω της εξαφάνισης των πουλιών και της κλιματικής αλλαγής. Τώρα βρίσκονται σε έναν χώρο που θυμίζει νοσοκομείο, είναι κάτασπρος και πλαστικός. Ακόμα και τα αχυρένια δεμάτια φαίνονται ψεύτικα και διακοσμητικά.

Άραγε οι φωνές των πουλιών ακούγονταν πιο δυνατά από τη σιωπή μας; Αναρωτιούνται τα σκάχτρα.

Αυτοί οι ρομαντικοί αχυράνθρωποι με τις υπέροχες γκροτέσκες μάσκες και τα περίεργα σουλούπια αποφασίζουν να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους. Δεν αποθαρρύνονται. Αναζητούν και συλλέγουν ό,τι έχει απομείνει, καταγράφουν μεθοδικά τους ήχους της ετοιμοθάνατης φύσης για τις επόμενες γενιές, παίρνουν συνέντευξη από μία μέλισσα που έχει μείνει χωρίς λουλούδια, στήνουν ένα πειρατικό ραδιόφωνο για να μεταδίδουν τραγούδια πουλιών, ετοιμάζουν πανό και σλόγκαν για διαδηλώσεις, παίζουν ποπ μουσική και τραγουδάνε παράφωνα, συζητάνε για την εξαφάνιση των εντόμων και τα φυτοφάρμακα, προσπαθούν να δολοφονήσουν έναν αγρότη που ψεκάζει με απότομους… ήχους.

Κοντολογίς αρνούνται να συμβιβαστούν. Φρουρούν τη δική τους φάρμα και με τα μαγικά λαμπερά τους αυγά σκοπεύουν να δημιουργήσουν μια νέα ζωή.

Το τολμηρό πλαστικό και μουσικό σύμπαν του Φιλίπ Κεν είναι κωμικό και σουρεαλιστικό μαζί, είναι δυστοπικό και αισιόδοξο, είναι η επιτομή του παραλόγου. Παρόλο που διαρκεί μόλις μία ώρα και είκοσι λεπτά κατά τόπους σε κάνει να απορείς “τι είναι αυτό που τώρα βλέπω;”. Υπάρχουν σημεία που το κείμενο δε ρέει, που νομίζεις πως δεν έχει τι άλλο να πει. Ωστόσο, τα σκιάχτρα σταδιακά αρχίζουν να μοιάζουν με μπεκετικούς ήρωες και στο τέλος οι όποιες αδυναμίες, υπερκαλύπτονται από τον άκρατο ρομαντισμό του όλου εγχειρήματος. Είναι σαν μία γλυκιά επιβράδυνση σε έναν κόσμο που επιμένει να τρέχει και να εναλλάσσει γρήγορα εικόνες.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις