Είδαμε το “Μοτέλ” στο Τέχνης – Και η Κλέλια Ανδριολάτου ήταν πραγματικά αγνώριστη

Κάπου μακριά, σε ένα μέρος απομακρυσμένο υπάρχει ένα φτηνό μοτέλ. Κάποιοι άνθρωποι ζουν σ’ αυτό, κάποιοι πεθαίνουν και κάποιοι είναι απλώς περαστικοί. Τριγύρω του υπάρχει ένα πυκνό δάσος, μια σκοτεινή λίμνη και λίγο πιο μακριά βρίσκεται μια μικρή πόλη, γεμάτη μυστικά. Οι κάτοικοι της πόλης αυτής ζουν μια απλή ζωή, κι έχουν μεταξύ τους μια άρρητη συμφωνία: κανείς δεν μιλάει γι’ αυτά που όλοι ξέρουν.

Ωστόσο η πέτρα που ταράζει τα νερά της λίμνης δεν αργεί να “ριφθεί”. Η δολοφονία μιας νέας γυναίκας στο δωμάτιο με το νούμερο 5 του Μοτέλ φέρνει στην επιφάνεια πολύ βαθιά θαμμένες αλήθειες .

Τότε ένας εντεταλμένος από την αστυνομία μεσήλικας τεχνίτης (Χρήστος Σαπουντζής) έρχεται προκειμένου να εξαφανίσει τα ίχνη του φόνου του άγνωστου κοριτσιου. Μοιάζει περίεργος και απόμακρος. Τα πράγματα περιπλέκονται, όταν γνωρίζει την κόρη του ιδιοκτήτη του μοτέλ (Κλέλια Ανδριολάτου), ένα κορίτσι περίεργο, σχεδόν δυσλειτουργικό, που το περνάει τριάντα ολόκληρα χρόνια. Μεταξύ τους δημιουργείται μία περίεργα καρμική σχέση, τελειως αταίριαστη στα μάτια των κανονικών και δήθεν φυσιολογικών γονιών (Ευγενία Αποστόλου, Άγγελος Μπούρας) της.

Όλα αλλάζουν, ωστόσο, όταν στο Μοτέλ εμφανίζεται ένα ακόμη αινιγματικό πρόσωπο, μία γυναίκα (Ιωάννα Μαυρέα) που φτάνει στο ξενοδοχείο και διαμένει σε ένα από τα δωμάτια χωρίς να διευκρινίζονται αρχικά οι λόγοι της εμφάνισής της”.

Ένα ολοκαίνουριο σφιχτοδεμένο νεοελληνικό έργο

Αυτή είναι η υπόθεση του νέου θεατρικού έργου του Βασίλη Μαυρογεωργίου που για δεύτερη σεζόν παρουσιάζεται στο Θέατρο Τέχνης. Ο συγγραφέας και σκηνοθέτης κάνει κάτι εξαιρετικά έξυπνο. Εμπνέεται από τη δομή ενός ψυχολογικού θρίλερ και δημιουργεί ένα σχεδόν κινηματογραφικό σκηνικό -ένα ερημικό μοτέλ κοντά σε μία σκοτεινή λίμνη- και μέσα από τις ζωές και τις διαδράσεις των ηρώων επικεντρώνεται σε σύγχρονα θέματα που ταλανίζουν την πατροπαράδοτα πατριαρχική κοινωνία μας: στην έμφυλη βία, τη γυναικεία κακοποίηση και την οικογενειακή παθογένεια. Τα πρόσωπα του έργου ζουν στο σήμερα και ουσιαστικά είμαστε εμείς οι ίδιοι. Εμείς που προσπερνάμε ολόκληρες τραγωδίες και εγκλωβισμένοι στις συμβάσεις μας που καλύπτουμε με την αδιαφορία μας ολόκληρα εγκλήματα.

Η οπτική του έργου είναι αμιγώς ρεαλιστική και θίγει όχι μόνο το θέμα της ενδοοικογενειακής βίας, αλλά και τις αδυναμίες ολόκληρης κοινωνίας. Έχουμε δηλαδή ένα ολοκαίνουριο σφιχτοδεμένο νεοελληνικό έργο, η κλιμακούμενη ένταση του οποίου και η νουάρ αισθητική του συντηρεί μέχρι τέλους το ενδιαφέρον στη θέαση.

Το τελευταίο δεκάλεπτο της παράστασης το κουβάρι ξεμπλέκεται μέσω μίας μακρόσυρτης αφήγησης. Ίσως λίγο πιο απλοϊκά και στρωτά από όσο θα περίμενε κανείς, όλα έρχονται στο φως και το μυστήριο ξεδιαλύνεται. Από τον σκληρό ρεαλισμό οδηγούμαστε σταδιακά στην κάθαρση. Και εδώ κάθαρση σημαίνει ανάσυρση των μυστικών. Σημαίνει πως σηκώνουμε το χαλί και φέρνουμε στο φως όλες τις κρυμμένες αλήθειες όσο σκληρές και αν είναι. Και επίσης σημαίνει πως μιλάμε, παίρνουμε θέση απέναντι στα πράγματα και στεκόμαστε στο πλευρό των θυμάτων.

Η σκηνοθεσία

Εδώ ο Βασίλης Μαυρογεωργίου έχει το ατού πως σκηνοθετεί -για μια ακόμη φορά- ένα δικό του έργο. Ξέρει λοιπόν ακριβώς πώς να του “συμπεριφερθεί”, τι να ζητήσει από τους ηθοποιούς του, αλλά και πως να αντιμετωπίσει τις κατά τόπους δραματουργικές αδυναμίες του έργου. Η οπτική του είναι καθαρά γραμμική. Εστιάζει στους διαλόγους και στη διάδραση των ηθοποιών. Οι προτάσεις τους σύντομες, οι ατάκες τους πυροδοτούν αγωνία για το τι επακολουθήσει. Και η ατμόσφαιρα παραμένει από την αρχή μέχρι το τέλος γοητευτικά μυστηριώδης.

Οι ερμηνείες

Η παράσταση αυτή ευτύχησε στη διανομή της. Η Κλέλια Ανδριολάτου στον ρόλο της Άννας, της νεαρής “παράξενης” της κόρης του ιδιοκτήτη του Μοτέλ, δίνει μία ερμηνεία έκπληξη, ενσαρκώνοντας μία θυμωμένη 25χρονη που προσπαθεί να βρει τα πατήματά της στη ζωή. Και είναι αγνώριστη (αν περιμένετε να δείτε αυτήν την ξανθιά οπτασία που βλέπετε στο Maestro του Παπακαλιάτη, ξεχάστε το). Γιατί δε διστάζει να τσαλακώσει την εικόνα της και να προβάλλει το άγριο στοιχείο που καλπάζει σαν αγρίμι μέσα της. Με γοητευτική αφέλεια και εγκλωβισμένη παιδικότητα αλωνίζει τη σκηνή και προσπαθεί να ρίξει στα δίχτυα της τον κατά τριάντα χρόνια μεγαλύτερό της Χρήστο Σαπουντζή. Ο τελευταίος δίνει μία στιβαρή ερμηνεία στον ρόλο του περιθωριακού “επιδιορθωτή” εγκλημάτων. Ενός ανθρώπου που δουλεύει μέσα στο αίμα και σαν άλλος μισάνθρωπος αρνείται να δομήσει ουσιαστικές σχέσεις με τους ανθρώπους γύρω του. Εξαιρετική η Ιωάννα Μαυρέα στον ρόλο της παράξενης επισκέπτριας που καταφθάνει από το πουθενά και δείχνει πως κάτι ψάχνει, αυθεντική ερμηνεία μητέρας από την Ευγενία Αποστόλου, με καλές στιγμές ο Άγγελος Μπούρας ως πατέρας και φρέσκια απόδοση από την Ελευθερία Παγκάλου στον ρόλο της φίλης.

Συμπέρασμα

Μία αξιόλογη νεοελληνική γραφή που αντικατοπτρίζει την προβληματική του σήμερα και δυνατές ερμηνείες σε μία παράσταση που δύσκολα θα απογοητεύσει κάποιον.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις