Είδαμε το “Πάρτυ της Ζωής μου” με τη σαρωτική Ελένη Ράντου- Και πήραμε ένα μάθημα ζωής

Ένα γλυκόπικρο πάρτυ ζωής στήνει η Ελένη Ράντου στο θέατρο Διάνα. Ένα πάρτυ με αφορμή μία λίστα με όλα τα υπέροχα πράγματα της ζωής για τα οποία αξίζει κανείς να ζει και να συνεχίζει να προσπαθεί.

Αντλώντας έμπνευση από το «Every Brilliant Thing» των Duncan Macmillan και Jonny Donahoe – το εν λόγω έργο σκηνοθέτησε στην Ελλάδα το 2017 υπό τον τίτλο “Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα” η Ιόλη Ανδρεάδη με τη Μελίνα Θεοχαρίδου στον πρωταγωνιστικό ρόλο στο Θέατρο του Νέου Κόσμου- η Ελένη Ράντου συνθέτει ένα ολοκαίνουριο νεοελληνικό έργο που το διατρέχουν τα γεγονότα του τελευταίου μισού αιώνα. Από το Πολυτεχνείο και τη μεταπολίτευση μέχρι τον μεγάλο σεισμό της Αθήνας το ‘99 και από τους Ολυμπιακούς του 2004 και τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου μέχρι την πανδημία του κορονοϊού.

Η υπόθεση του έργου

Η μαμά ενός επτάχρονου κοριτσιού κάνει απόπειρα αυτοκτονίας και το κορίτσι αυτό σαν μοναδικό τρόπο άμυνας απέναντι σε αυτή τη μαύρη λαίλαπα του θανάτου -που τη βιώνει ταυτόχρονα σαν απόρριψη- ξεκινάει να συντάσσει μια λίστα με όλα τα υπέροχα πράγματα για τα οποία αξίζει να ζει κανείς. Δεν είναι εύκολη η πραγματικότητά της, καθώς ζώντας με μία αυτοκτονική μητέρα “εγκλωβισμένη στη βέρα” της κι έναν πατέρα που προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες, η ηρωίδα αδυνατεί να ορίσει τα πατήματά της. Σιγά σιγά ξεκινά τον δικό της κύκλο ζωής ψάχνοντας απεγνωσμένα για λίγη αληθινή αγάπη. Μεγάλη τώρα, όντας σύζυγος και μητέρα πια και η ίδια, ανεβαίνει στο θεατρικό σανίδι για να μας διηγηθεί την ιστορία της με φόντο πάντα τη σχέση με τη μάνα της. “Μία λίστα είναι η ζωή μας” μονολογεί και διαβάζει και ξαναδιαβάζει τους 5000 καλούς λόγους που συντηρούν την αισιοδοξία της κάθε φορά που η ζωή την εκπλήσσει δυσάρεστα.

“Το Πάρτυ της Ζωής μου” λοιπόν, ένα έργο τρυφερό, συγκινητικό, γεμάτο αισιοδοξία εμποτισμένο με τις κατάλληλες δόσεις χιούμορ. Ένα έργο η δυναμική του οποίου σε άγει και σε φέρει διαρκώς συναισθηματικά και σε κρατά σε διαρκή εγρήγορση. Μια συναρπαστική ιστορία μνήμης και “αμνησίας”, όπως αναφέρεται εύστοχα στο δελτίο Τύπου, με ήρωες της διπλανής πόρτας. Ήρωες που τους γνωρίζεις εις βάθος μέσα από την συγκλονιστική αφήγηση της πρωταγωνίστριας.

Μία συνεργασία απρόσμενη που απέδωσε πολύτιμους καρπούς

Ρίσκο και στοίχημα θα χαρακτήριζε κανείς τη συνεργασία της Ελένης Ράντου με τον Ανέστη Αζά, καθώς οι δύο καλλιτέχνες έχουν διαφορετικές θεατρικές αφετηρίες. Η Ελένη Ράντου στο παρελθόν έχει συνεργαστεί πολλάκις με πιο εμπορικούς σκηνοθέτες, όπως ο Γιάννης Κακλέας και ο Σταμάτης Φασουλής, ενώ τον Ανέστη Αζά τον γνωρίζουμε ως επί το πλείστον από δουλειές του σε έργα θεάτρου ντοκιμαντέρ. Την προηγούμενη δε σεζόν η “δικιά” του Δημοκρατία του Μπακλαβά δημιούργησε μεγάλη αίσθηση. Την παράσταση αυτή άλλωστε είδε και η Ελένη Ράντου και του ζήτησε να συνεργαστούν κάνοντας κίνηση ματ. Και το λέμε αυτό γιατί το αποτέλεσμα ήταν μία καθ’ όλα άρτια και δουλεμένη παράσταση γεμάτη με έξυπνα ευρήματα.

Ο Ανέστης Αζάς τοποθέτησε την πρωταγωνίστριά του εντός ενός πλήρως αποδομημένου και λειτουργικού σκηνικού (σκην. Μάγιου Τρικεριώτη) και τη σκηνοθέτησε με ένα αόρατο ραβδί. Και λέμε αόρατο, γιατί τίποτα στην παράσταση αυτή δε μοιάζει επιτηδευμένο. Όλα τα έπιπλα του σπιτιού της ηρωίδας ίπτανται ατάκτως ερριμμένα πάνω από το κεφάλι της, σαν να έχει πέσει βόμβα και ο χρόνος να έχει παγώσει. Αυτή ακριβώς την “παγωμένη” στιγμή του χρόνου, η πρωταγωνίστρια -της οποίας ποτέ δε μαθαίνουμε το όνομα- ξεκινά να αφηγείται την ιστορία της.

Ράντου και Αζάς φαίνεται πως δούλεψαν εξαντλητικά πάνω στα υποκριτικά μέσα της πρώτης, αφαιρώντας οτιδήποτε μπορεί να φάνταζε υπερβολικό και μας χάρισαν μία παράσταση φωτεινά απλή μέσα στην πολυπλοκότητά της. Γιατί μόνο εύκολος δεν είναι ένας δίωρος μονόλογος επί σκηνής μέσα στον οποίο περνά η όλη η εποχή της Μεταπολίτευσης (ξεκινάει το 1974 και φτάνει μέχρι σήμερα), αλλά και μια ολόκληρη ζωή.

Από το γέλιο στο κλάμα και τανάπαλιν

Η Ελένη Ράντου στην πιο ώριμη ίσως υποκριτικά στιγμή της, είναι σαρωτική. Δε διστάζει να αυτοψυχογραφηθεί κοιτώντας μας στα μάτια, να τσαλακωθεί, να αυτοσαρκαστεί, να “ζήσει” το δράμα της ηρωίδας, αλλά και της ζωής της της ίδιας. Με μία ασύλληπτη δυναμική ελίσσεται ανάμεσα στο δράμα και στην κωμωδία, εξομολογείται ακόμη και προσωπικές της εμπειρίες, σκέψεις και συναισθήματα και είναι πραγματικά μαγικό πως την ίδια ακριβώς στιγμή συλλαμβάνεις τον εαυτό σου να κλαίει και από τα γέλια και από τη συγκίνηση. Γιατί με το χιούμορ μπορείς και λες τα πιο σοβαρά πράγματα, αρκεί και ξέρεις το πώς. Και εδώ η ηθοποιός και ξέρει και βγάζει μία απελπισμένη κραυγή ελπίδας στην μετα-covid εποχή μας ξετυλίγοντας με αφοπλιστική ειλικρίνεια πενήντα χρόνια «τραυμάτων» της ηρωίδας της.

Εξαιρετική η διακριτική παρουσία των String Demons (Κωνσταντίνος και Λυδία Μπουντούνη) επί σκηνής που τη συνοδεύουν μελωδικά με όμορφες διασκευές αγαπημένων τραγουδιων. Είναι μία από τις λίγες φορές που πρόζα και μουσική αναπτύσσουν έναν τόσο δημιουργικό διάλογο επί σκηνής. Πολύτιμη η συμβολή της Αντιγόνης Γύρα στην κινησιολογία, αλλά και οι φωτισμοί της Χριστίνας Θανάσουλα.

Συμπέρασμα

Ένα πάρτυ ζωής για την Ελένη Ράντου και ένα μάθημα ζωής για όλους εμάς που την απολαύσαμε επί σκηνής για ένα ολόκληρο δίωρο. Και ναι, μπορούμε να πούμε πως αυτή είναι ίσως μία – αν όχι η μία- από τις παραστάσεις της χρονιάς.