Είδαμε τον Γιάννη Μπέζο και τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη σε ένα σκληρό παιχνίδι αλήθειας

Ένα βαθιά ανθρωποκεντρικό έργο επέλεξαν να σκηνοθετήσουν από κοινού ο Σωτήρης Τσαφούλιας (στην πρώτη του θεατρική σκηνοθεσία) και ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, τις “Αινιγματικές Παραλλαγές” του Γαλλο- Βέλγου συγγραφέα Eric-Emmanuel Schmitt έχοντας στη φαρέτρα τους ένα μοναδικό υπερόπλο, τον Γιάννη Μπέζο.

Στην υπόθεση ο Αμπέλ Ζνόρκο (Γιάννης Μπέζος), ένας νομπελίστας συγγραφέας, ζει αποτραβηγμένος στο Ροσβανοϋ, ένα μικρό νησί στη Θάλασσα της Νορβηγίας. Πολλοί τον θεωρούν μισάνθρωπο και στριφνό, καθώς αποφεύγει τα πάντα και ιδιαίτερα τους ανθρώπους. Όταν εκδίδει το 21ο του βιβλίο, ένα βιβλίο με ερωτικές επιστολές που δε μοιάζει σε τίποτα με τα προηγούμενα που ήταν κατά κύριο λόγο φιλοσοφικά, αυτό γίνεται τεράστια εκδοτική επιτυχία. Τότε και ενώ τον “διεκδικούν” οι μεγαλύτερες εφημερίδες του κόσμου, δέχεται να δώσει αποκλειστική συνέντευξη σε έναν δημοσιογράφο μίας τοπικής εφημερίδας, τον Έρικ Λάρσεν (Πυγμαλίων Δαδακαρίδης).

Σταδιακά το κοινό συνειδητοποιεί πως τους δύο αυτούς άνδρες τους δένουν πολύ περισσότερα πράγματα από αυτά που τους χωρίζουν και αναρωτιέται για το “τυχαίο” της συνάντησής τους. Οι ανατροπές συναντούν οι μία την άλλη, ενώ οι δύο ρόλοι ανατρέπονται και αλλάζουν διαρκώς και μέσα από ένα γλυκόπικρο χιούμορ ξεδιπλώνεται ένας σκοτεινός, τρυφερός και απρόσμενος κόσμος που, με τον έναν ή άλλο τρόπο, εμπεριέχουμε όλοι μέσα μας. Αυτή η αλλόκοτη συνέντευξη τελικά οδηγεί σε ένα σκληρό παιχνίδι της αλήθειας που φέρνει κοντά δύο τελείως διαφορετικούς ανθρώπους που συνειδητοποιούν πως τα νήματα που τους ενώνουν είναι τελικά πολύ δυνατά.

H σκηνοθεσία

Ο Σωτήρης Τσαφούλιας και ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης επιλέγουν να σκηνοθετήσουν ένα έργο για τις σκοτεινές πτυχές του εαυτού μας, τις πτυχές εκείνες που μας απομονώνουν, που μας κλείνουν βαθιά μέσα στον εαυτό μας και μας βυθίζουν σε μία μοναξιά αμείλικτη.

Η σκηνοθεσία τους είναι κατά κύριο λόγο γραμμική, ρίχνουν το βάρος τους στις ερμηνείες και τα λόγια των δύο πρωταγωνιστών και στην απεγνωσμένη τους προσπάθεια να συνεννοηθούν, να πάρουν ο ένας από τον άλλο αυτό που έχουν ανάγκη για να συνεχίσουν να ζουν.

Aυτό που, ωστόσο, νιώσαμε να απουσιάζει από αυτήν τους την προσέγγισή τους ήταν μία πιο έντονη εγκεφαλικότητα. Αφενός μεν οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου είναι ίσως πιο επεξηγηματικοί από όσο χρειάζεται και κάποιες στιγμές αναιτιολόγητα έντονα χρωματισμένοι, ενώ η φυσική παρουσία της γυναίκας -που ενώνει τους δύο ήρωες- ήταν τελείως περιττή, καθώς αυτή της η σωματοποίηση στέρησε από το κοινό από ένα μεγάλο κομμάτι του φαντασιακού του.

Το ακατάστατο σκηνικό του Kωνσταντίνου Ζαμάνη αποτελεί το ιδανικό λειτουργικό πλαίσιο της παράστασης. Δύο βιβλιοθήκες με βιβλία πεταμένα και ρούχα ανάμεσα, μισογεμάτα μπουκάλια αλκόολ παντού, δύο ξεχαρβαλωμένες πολυθρόνες και ένα γραφείο επίσης άνω κάτω. Αυτός είναι ο χώρος που ζει ο νομπελίστας συγγραφέας, δείγμα της παραίτηση και της απελπισίας του. Η αινιγματική, σχεδόν ελλειπτική, μουσική του Θοδωρή Οικονόμου δίνει το δικό της ιδιαίτερο στίγμα και δημιουργεί μία υποβλητική ατμόσφαιρα.

Οι ερμηνείες

Γιάννης Μπέζος και Πυγμαλίων Δαδακαρίδης έδωσαν δύο υπέροχες ερμηνείες, εμποτίζοντάς τες με μπόλικο χιούμορ, γεγονός που κράτησε την παράσταση μακριά από οτιδήποτε μελό. Η χημεία που ανέδυαν ήταν ξεχωριστή και απόλυτα φυσική, ενώ εξέφρασαν με απόλυτη πειστικότητα συναισθήματα ακόμη και άκρως αντιφατικά. Ο Γιάννης Μπέζος στον ρόλο του στριφνού νομπελίστα συγγραφέα κατάφερε με αριστοτεχνική άνεση να ισορρήσει στην εύθραυστη ψυχοσύνθεσή του ήρωά του συγκινώντας μας βαθιά και αποδεικνύοντας για μία ακόμη φορά το υποκριτικό του μεγαλείο (αρκεί να αναφέορυμε πως με τον τόνο της φωνής του, σε μία μόνο φράση του, μπορούσε να σε κάνει να γελάσεις και να συγκινηθείς ταυτόχρονα). Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης κινήθηκε στο ίδιο υψηλό επίπεδο ερμηνείας κρατώντας έναν ρόλο εξαιρετικά δύσκολο, καθώς ήταν αυτός που κατείχε όλη την αλήθεια και την αποκάλυπτε σιγά σιγά και βασανιστικά.

Συμπέρασμα

Οι “Αινιγματικές Παραλλαγές” είναι ένα σύγχρονο θεατρικό έργο για τις ανθρώπινες σχέσεις, το μυστήριο του έρωτα, αλλά και την αμείλικτη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου. Μία παράσταση που απευθύνεται στο ευρύ κοινό -μπορούν άνετα να την παρακολουθήσουν και οικογένειες – και συγκινεί με τον σκληρό ανθρωποκεντρικό πυρήνα της και που καταλήγει να μεταμορφωθεί σε μία συγκινητική ωδή στην αγάπη.