Είδαμε τον “Κατά φαντασίαν ασθενή”- Ένας πειραγμένος Μολιέρος φέρνει τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. και πάλι στο προσκήνιο

Στη Γαλλία είναι κάτι σαν εθνικός ήρωας. Καθόλου παράλογο αν αναλογιστεί κανείς πως είναι από τους πιο πολυπαιγμένους και πολυδιαβασμένους συγγραφείς στον κόσμο. Μέσα στα έργα του αναδεικνύει και περιπαίζει τις αδυναμίες και τις κακίες των ανθρώπων που μένουν αναλλοίωτες μέσα στα χρόνια. Ο λόγος για τον Μολιέρο που γεννήθηκε πριν από 400 χρόνια, τις 15 Ιανουαρίου του 1622, και κατάφερε και να κάνει την κωμωδία ισάξια της τραγωδίας.

Το πραγματικό του όνομα ήταν Ζαν-Μπατίστ Ποκλέν και η ζωή του ήταν πολυτάραχη γιατί βίωσε και την αποθέωση, αλλά και διώξεις και φυλακίσεις. Οι κωμωδίες του, όπως το «Σχολείο Γυναικών» που σατίριζε τις θρησκευτικές και πολιτικές αρχές της κοινωνίας και ο “Ταρτούφος” που απαγορεύτηκε το ανέβασμά του από τον ίδιο τον βασιλιά, προκάλεσαν σάλο στην παρισινή κοινωνία.

Tο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ρούμελης τη θεατρική περίοδο 2021-2022, επέλεξε να αποτίσει φόρο τιμής στον σπουδαίο αυτόν θεμελιωτή της κωμωδίας με το δημοφιλές έργο «Ο κατά φαντασίαν ασθενής», που έμελλε να είναι και το τελευταίο του, καθώς παρουσιάστηκε πρώτη φορά στο Παρίσι το 1673, με τον ίδιο τον συγγραφέα στον ρόλο του πρωταγωνιστή. Ωστόσο, ο Μολιέρος κατά τη διάρκεια της παράστασης κατέρρευσε στη σκηνή βήχοντας και αιμορραγώντας. Παρά τις πιέσεις του βασιλιά Λουδοβίκου για ξεκούραση, εκείνος συνέχισε να παίζει μέχρι το τέλος του έργου.

Η παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης

Η αλήθεια είναι πως πήγα στην παράσταση που παρουσιάζεται στο θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου με την εντύπωση πως θα δω άλλο ένα κλασικό και χιλιοειδωμένο ανέβασμα του έργου. Και εξεπλάγην, καθώς είδα μία ολόφρεσκη, μία καινούρια και πανέξυπνη απόδοση που διατήρησε αμείωτο το ενδιαφέρον μου μέχρι τέλους.

Πίσω από τη σύλληψη αυτή κρύβεται το όνομα του Κώστα Γάκη που έχει επιμεληθεί τη σκηνοθεσία, αλλά και την απόδοση του πρωτότυπου κειμένου. Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης γνώριζε εκ προοιμίου πως το έργο αυτό είναι γνωστό στο κοινό και ως εκ τούτου ένα ακόμη ανέβασμα δε θα παρουσίαζε τόσο μεγάλο ενδιαφέρον. Στηρίχθηκε, έτσι, σε ένα έξυπνο αφηγηματικό μοτίβο και πρότεινε μία νέα εκδοχή, όπου το θέατρο μπαίνει μέσα στο θέατρο και κάπως έτσι το κλασικό έργο του Μολιέρου απέκτησε άλλες διαστάσεις πολύ πιο ενδιαφέρουσες (τακτική που έχουμε δει πολλάκις στον κινηματογράφο στο θέατρο. Μάλιστα στη Γαλλία στο Théâtre du Palais-Royal παίζεται με τεράστια επιτυχία τα τελευταία χρόνια ο «Edmond» του Αλέξις Μιχαλίκ, ένα θεατρικό έργο που βασίζεται ακριβώς στην ίδια τεχνική).

Έτσι στο έργο, ταξιδεύουμε πίσω στον χρόνο, στη Γαλλία του 1673, όταν ο θίασος του διάσημου ηθοποιού Μπεζάρ βρίσκεται σε αναζήτηση θεατρικής στέγης και έργου. Στόχος του; Να γίνει προστατευόμενος του βασιλιά Λουδοβίκου. Όταν ένας νέος συγγραφέας, ονόματι Μολιέρος, τολμάει να του παρουσιάσει το τελευταίο του έργο που αφορά μια ιστορία για κάποιον υποχόνδριο φιλάσθενο, αυτός δέχεται να το ανεβάσει Και κάπως έτσι με τον θεατρικό αυτό εγκιβωτισμό το διάσημο αυτό θεατρικό έργο παίρνει σάρκα κι οστά. Αξίζει εδώ να αναφερθούμε στο έξυπνο κλείσιμο του ματιού του Γάκη στη ζωή του Μολιέρου, καθώς η Μαντλέν Μπεζάρ ήταν μία πανέμορφη Γαλλίδα ηθοποιός του θεάτρου, σύντροφος του Γάλλου συγγραφέαμ που το 1643 συγκρότησαν μαζί θίασο, το “Ένδοξο θέατρο”. Ο θίασος αυτός γνώρισε στο Παρίσι την απόλυτη αποτυχία και πνιγμένος στα χρέη άρχισε περιοδείες στην επαρχία για τα επόμενα 13 χρόνια πριν επιστρέψουν στο Παρίσι το 1658, όπου γνώρισαν την επιτυχία και την προστασία του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΔ΄.

Η υπόθεση του Κατά Φαντασίαν Ασθενή είναι γνωστή: Ο Αργκάν είναι κατά φαντασία άρρωστος, πιστεύει ότι πάσχει από αναρίθμητες ασθένειες, επιζητεί τη διαρκή επίβλεψη των γιατρών και γίνεται θύμα επιτήδειων που τον εκμεταλλεύονται και απομυζούν τα χρήματά του. Η δεύτερη σύζυγός του του τον απατά και εποφθαλμιά μόνο την περιουσία του, ενώ αυτός αποφασίζει να παντρέψει τη μεγάλη του κόρη με γιατρό της επιλογής του, ενώ εκείνη αγαπάει άλλον. Τότε, ο αδελφός του, σε συνεργασία με την πιστή υπηρέτριά του, θα προσπαθήσουν να τον “θεραπεύσουν” από τις φαντασιοπληξίες του. Τον πείθουν να παραστήσει τον νεκρό ώστε να ανακαλύψει ποιος πραγματικά τον αγαπάει και του είναι πιστός. Και εκεί η αλήθεια λάμπει.

Η σκηνοθετική οπτική του Κώστα Γάκη λειτούργησε εξαιρετικά με την αρωγή του λειτουργικού και συμπαγούς εντυπωσιακού σκηνικού του Κωνσταντίνου Ζαμάνη, αλλά και της δυνατής και καλοκουρδισμένης υποκριτικής ομάδας των ηθοποιών μάς χάρισαν μία απολαυστική στο σύνολό της παράσταση.

Ο Θανάσης Τσαλταμπάσης στον διπλό ρόλο του Μπεζάρ και του Αργκαν ήταν εντυπωσιακός, κυρίως γιατί στη χειμαρρώδη υποκριτική του δύναμική του είδαμε να περνούν με τη σειρά πολλοί από τους Έλληνες κωμικούς ηθοποιούς, τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο, τον Κώστα Βουτσά, τον Κώστα Χατζηχρήστο, τον Λάμπρο Κωνσταντάρα (ιδιαίτερα όταν φώναζε εμμονικά “Ο Λουδοβίκος, ο Λουδοβίκος, ο Λουδοβίκος”, πράγμα που παραπέμπει ευθέως “ο Στέφανος, ο Στέφανος, ο Στέφανος” στην ταινία “Της ζήλειας τα καμώματα”). Στο ιδιο, υψηλό επίπεδο ερμηνειών, κινήθηκαν και οι υπόλοιποι ηθοποιοί της παράστασης: Μας εξέπληξε η κωμική στιβαρότητα του του Νίκου Ορφανού, αλλά και ο Αλέξανδρος Ζουριδάκης ως Μολιέρος, η “στριφνή” Μαρία Παπαφωτίου στον διπλό ρόλο της υπηρέτριας, αλλά και της συζύγου του Μπεζάρ, η Αγοραστή Αρβανίτη ως η πανούργα σύζυγος του Αργκαν και πρωτότοκη κόρη του Μπεζάρ, η δροσερή Νάστια Βραχάτη τράβηξε την προσοχή μας στον διπλό ρόλο της κόρης, συνεπής στις εναλλαγές του ρόλου του ο Δημήτρης Καλαντζής και απολαυστικός ο Ορφέας Παπαδόπουλος στον διπλό ρόλο του Ιππότη και του Κλεάντ.

Συμπέρασμα; Μία έξυπνη παράσταση που τιμά τον Μολιέρο και καταφέρνει να δώσει σάρκα κι οστά με ευρηματικό τρόπο σε ένα από τα πιο δημοφιλή του έργα. Μία παράσταση που δεν κουράζει, αποσπά αυθόρμητα το γέλιο και χαρίζει δύο ώρες σχεδόν ανόθευτης ψυχαγωγίας. Και το πιο σπουδαίο; Η παράσταση αυτή “έρχεται” από την επαρχία και από ένα ΔΗΠΕΘΕ, όπως αυτό της Ρούμελης

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις