Είδαμε τον Τρόμο του Κροκόδειλου – Στο σκοτεινό στόμα του Γέλιου και του Τραύματος

“Ο Τρόμος του Κροκόδειλου” της Μέγκαν Τάιλερ είναι ένα έργο που εστιάζει στην ψυχική και συναισθηματική ένταση που αναδύεται μέσα από τη σχέση δύο αδελφών, της Αλάννα και της Φιάννα, οι οποίες επανενώνονται μετά από χρόνια στο πατρικό τους σπίτι προσπαθώντας να επουλώσουν τα τραύματά τους.

Η Φιάννα επέστρεψε στο σπίτι της, γιατί άκουσε πως ο κακοποιητής πατέρας τους πέθανε. Όμως δεν είναι αλήθεια. Ο τύραννος κοιμάται στο πάνω πάτωμα και είναι το μεγάλο ερπετό που ήρθε η στιγμή να αντιμετωπίσουν οι δυο  αδελφές μαζί. Καθώς περνούν οι ώρες, οι αντιστάσεις τους κάμπτονται, και με τη βοήθεια του αλκοόλ θα ακουστούν πολλές πικρές αλήθειες…

“Ο Τρόμος του Κροκόδειλου” εξετάζει με έντονο τρόπο θέματα, όπως η κακοποίηση, οι οικογενειακές δυναμικές και η επίδραση του παρελθόντος στη ζωή μας. Η επιρροή της πατριαρχίας, οι συνέπειες της σιωπής μπροστά στην κακοποίηση και η ανάγκη να αντιμετωπιστούν οι οικογενειακές τραγωδίες που συχνά παραμένουν κρυμμένες, είναι κάποια από τα θέματα που θίγονται.

Ο «Κροκόδειλος» λειτουργεί ως σύμβολο της βίας και της εξουσίας που επιβάλλεται από το περιβάλλον, είτε κοινωνικό είτε προσωπικό, και μας υπενθυμίζει ότι το τραύμα δεν περιορίζεται μόνο στο παρελθόν, αλλά μεταφέρεται και στο παρόν.

Η ματιά του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου

Το έργο αυτό της Μέγκαν Τάιλερ αποτελεί μία εξαιρετική επιλογή του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, ο οποίος το συστήνει στο ελληνικό κοινό και το σκηνοθετεί με ιδιαίτερη οξύνοια εστιάζοντας στον ψυχισμό των ηρωίδων, αναδεικνύοντας τις εντάσεις που προκύπτουν από τη συναισθηματική τους σύγκρουση και φωτίζοντας με μοναδικό τρόπο τα καίρια ζητήματα που θίγει.

Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος σκηνοθετεί με εξαιρετική αφοσίωση, εισάγοντας το κοινό σε έναν κόσμο γεμάτο συμβολισμούς. Ο κροκόδειλος δεν αποτελεί μόνο μια απειλητική φυσική παρουσία, αλλά και μια αόρατη δύναμη που διαμορφώνει τις ζωές των χαρακτήρων. Η παράσταση είναι σφιχτά δομημένη και καταφέρνει να αναδείξει την ένταση της ανθρώπινης φύσης, με τον φόβο και την απώλεια να κυριαρχούν. Εκμεταλλευόμενος το οξύ μαύρο χιούμορ και τη σουρεαλιστική διάσταση του έργου, σκιαγραφεί τη σύγκρουση του παρελθόντος με το παρόν, χωρίς να διστάσει να βάψει με “αίμα” τη σκηνή του Νέου Κόσμου χαρίζοντάς μας απολαυστικές σπλάτερ στιγμές.

Πάτροκλος Σκαφιδάς

Οι ερμηνείες

Υπερόπλα του το πρωταγωνιστικό δίδυμο της Άννας Καλαϊτζίδου και της Σύρμως Κεκέ, οι οποίες, στους ρόλους των δύο αδελφών, προσφέρουν καταπληκτικές ερμηνείες με μια εκρηκτική ψυχολογική ένταση που κυριεύει τη σκηνή – καθοριστική εδώ η συμβολή της Ξένιας Θεμελή στην κινησιολογία.

Οι δυο τους συναντιούνται στο πατρικό τους σπίτι, ένα περιβάλλον, ρεαλιστικό και μη ρεαλιστικό μαζί. Για να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα πρέπει να την παραμορφώσουν. Μέχρι τώρα ήταν μόνες τους, η μία πήρε την ευθύνη για τη φωτιά, αλλά η άλλη έμεινε πίσω. Δεν υπήρχε ιδανική ζωή για καμία. Και όταν συναντήθηκαν εκ νέου, είπαν ότι αναλαμβάνουν κοινά την ευθύνη απέναντι σε αυτό που αντιμετωπίζουν.

Η Άννα Καλαϊτζίδου, στον ρόλο της Φιάννας, αποδίδει μια ηρωίδα που παλεύει με τον ίδιο της τον εαυτό, πνιγμένη σε αμφιβολίες και τύψεις. Ο χαρακτήρας της αντιπροσωπεύει την αντίσταση, τη διαρκή οργή και την ανάγκη για αλλαγή και η ερμηνεία της είναι γεμάτη από εσωτερική σύγκρουση και αμηχανία. Με κάθε λέξη και κίνηση αποκαλύπτεται η βαθιά συναισθηματική πληγή της, καθώς προσπαθεί να κατανοήσει και να συγχωρήσει τον εαυτό της για τα φρικτά γεγονότα του παρελθόντος.

Η Σύρμω Κεκέ, ως Αλάννα, ερμηνεύει υπέροχα την κόρη που παρέμεινε δίπλα στον πατέρα της και που αποκαλύπτεται σταδιακά πιο τολμηρή από την αδερφή της, παρόλο που φαινομενικά μοιάζει με καλόγρια.

Η ηρωίδα αυτή αναπτύσσεται μέσα από μια προσωπική αφήγηση, όπου η στέρηση και η ταλαιπωρία που βιώνει γίνονται η δική της μορφή μετάνοιας. Ωστόσο, μετά τη συνάντηση με την αδελφή της, το παλιό της πρόσωπο αρχίζει να βγαίνει στην επιφάνεια….

Εύστοχο και υπαινικτικό το σκηνικό της Μαγδαληνής Αυγερινού. Η ψυχαναγκαστικά τακτοποιημένη κουζίνα της Αλάννα και η ορμητική έλευση της Φιάννα που αναστατώνει τα πάντα, η μουσική του Γιώργου Πούλιου που ενισχύει την αίσθηση αγωνίας, και οι φωτισμοί της Εβίνας Βασιλακοπούλου που εντείνουν το θρίλερ και το σασπένς, δημιουργούν την κατάλληλη ατμόσφαιρα. Τέλος, ο Αλέκος Μπουρελιάς, με την ειδική κατασκευή του κροκόδειλου, προσφέρει το στοιχείο του σουρεαλισμού που διαπνέει όλο το έργο.

Η δύναμη της σχέσης των δύο αδελφών αναδεικνύεται μέσα από την ερμηνεία τους, μεταφέροντας με αμεσότητα το βάρος του κοινού τους τραύματος και την επιθυμία τους για κάθαρση.  Και τελικά, αυτή η αποκάλυψη του τραύματος μπορεί να αποτελέσει την αρχή για την κάθαρση, αναδεικνύοντας τη σημασία της αλήθειας και της ανοιχτής επικοινωνίας.

Αξίζει να δει κάποιος την παράσταση αυτή;

Και με το παραπάνω. Πρόκειται για μία από τις φρέσκιες παραστάσεις της φετινής σεζόν που με το μαύρο χιούμορ της και τις υπέροχες ερμηνείες του πρωταγωνιστικού διδύμου φωτίζει τη σημασία του να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτά που μας καταδιώκουν για να σπάσουμε τον κύκλο του φόβου και της σιωπής.