Ένα Κήτος κι ένα άδειο λιμάνι, χωρίς θάλασσα, στο BIOS

Πέντε ερμηνευτές δημιουργούν ένα δυστοπικό σύμπαν και αφηγούνται μια ιστορία από το μέλλον: Ένα κορίτσι επιβιώνει σε ένα λιμάνι χωρίς θάλασσα. Φτιάχνοντας έναν παράταιρο θίασο περιοδεύει σε έναν κόσμο που, καθώς η ξηρασία βαθαίνει, οδηγείται στα όριά του.

Ο λόγος για “Το Κήτος” της Ειρήνης Αναγνωστοπούλου το οποίο μεταφέρει στη θεατρική σκηνή του BIOS ο Θανάσης Ακοκκαλίδης και η ομάδα ΕΑΝ.

“Η πρώτη εικόνα του έργου ήταν αυτή ενός άδειου λιμανιού, χωρίς θάλασσα. Η απουσία θάλασσας ήταν αυτό το οποίο είχα ανάγκη να καταγράψω. Ή αντίστροφα μνήμες από έναν κόσμο που κάποτε είχε θάλασσα. Καθώς το έργο γράφεται, κάποιες στιγμές δεν μου είναι απολύτως συνειδητό το πού πάει. Μετά την ολοκλήρωσή του θα έλεγα ότι μάλλον είχα την ανάγκη να βρω μια απάντηση στη δίψα” αναφέρει η συγγραφέας του έργου, Ειρήνη Αναγνωστοπούλου στο NEWS 24/7.

Τι μηνύματα εύχεστε να περάσει στο κοινό;

Δεν είναι μέρος της δημιουργικής διαδικασίας που ακολουθώ το να περάσω κάποιο μήνυμα στο κοινό. Προσεγγίζω ένα θέμα και μοιράζομαι τις εικόνες που αυτό μου γεννά. Στην προκειμένη περίπτωση η ξηρασία ως υπόθεση, γέννησε το Κήτος. Ένα πλάσμα που θυμάται το νερό και λέει ιστορίες. Αυτές τις ιστορίες μοιράζομαι. Ιστορίες που καθρεφτίζουν -χωρίς καθόλου να καλλωπίζουν- τον κόσμο μας. Και μοιράζομαι και ένα ερώτημα: Τι είναι ικανός να κάνει ο άνθρωπος όταν διψάει, όταν έρχεται αντιμέτωπος με τα όρια της φύσης του ή όταν χάνει την επαφή μαζί της;

Τι συμβολίζει για εσάς το Κήτος;

Την εντός μας μνήμη. Την εντός μας θάλασσα. Μια βαθύτερη πλευρά του εαυτού μας που παραμένει συνδεδεμένη με τη φύση, με το υγρό στοιχείο. Μια πρωτόγονη και ίσως δυσβάσταχτη πλευρά. Έναν ενοχλητικό συγκάτοικο που μας θυμώνει, αλλά λέει ωραίες ιστορίες και που εν τέλει κρύβει μες την τεράστια κοιλιά του την ανθρωπιά που καθ’ οδόν ξεχάσαμε.

Η πλοκή εκτυλίσσεται σ’ ένα δυστοπικό περιβάλλον, όπου επικρατεί ξηρασία. Πόσο μακριά, δηλωτικά αλλά και μεταφορικά, βρισκόμαστε από αυτή την συνθήκη;

Φοβάμαι πως η δυστοπία δεν είναι τόσο μακριά. Το σενάριο ανθρώπων να δίνουν ό,τι έχουν για ένα μπουκάλι νερό δεν είναι δυστυχώς βγαλμένο από μια καλπάζουσα φαντασία, αλλά μάλλον αφορά το άμεσο μέλλον μας. Όσο για την εσω- ξηρασία, αυτή αφορά ήδη το παρόν μας. Όταν ο άνθρωπος στεγνώνει γίνεται σκληρός, από την παθητική -αλλά καθόλου αθώα- αδιαφορία, μέχρι την πιο ακραία μορφή βίας. Και χωρίς να εξαιρώ απολύτως κανέναν, όλοι έχουμε σε κάποιο βαθμό επιτρέψει ή επιβάλει σε κομμάτια μας να στεγνώσουν. Άλλωστε… «επιβιώνει αυτός που προσαρμόζεται» όπως λέει και το Κήτος.

Η ηρωίδα της παράστασης καλείται να επιβιώσει σ’ ένα εχθρικό περιβάλλον, γι’ αυτό φτιάχνει έναν αυτοσχέδιο θίασο. Ποια είναι η δύναμη του θεάτρου σε τρικυμιώδεις καιρούς;

Η μόνη που γνωρίζω. Το θέατρο λέει ιστορίες. Το ίδιο το θέατρο είναι με έναν τρόπο Το Κήτος. Πεινασμένο σίγουρα στις μέρες μας, σέρνεται και παραπατά, αλλά μεταφέρει κάτι που έχουν ξεχάσει οι άνθρωποι: Την εσωτερική δομή – την οποία εμπεριέχουν οι ιστορίες- τη φαντασία, έναν αμείλικτο καθρέφτη και την πίστη στην ουτοπία. Θα ήταν πολύ καλύτερη η κοινωνία μας αν η πολιτεία, αντί να επενδύει σε δυνάμεις καταστολής και να κυνηγάει εξαγριωμένους πολίτες, επένδυε σε επαγγέλματα που εξημερώνουν τα θηρία.

Πώς βιώσατε ως δημιουργός, αλλά και ως άνθρωπος τον εγκλεισμό και τι επιστρατεύσατε για να επιβιώσετε στις πρωτόγνωρες συνθήκες της πανδημίας;

Η καθημερινότητα μου από τον Μάρτη του 20, ημέρα Παρασκευή, που έκλεισαν τα θέατρα, μέχρι τον Σεπτέμβρη του 21, όπου και ξεκίνησα ξανά να εργάζομαι με τις πρόβες του Κήτους, άλλαξε πολύ. Ως άνθρωπος φοβήθηκα. Φοβήθηκα πολύ. Στο τέλος σιχάθηκα τον φόβο μου. Επιστράτευσα χιούμορ, φαντασία και αξιοποίησα τη συνθήκη: βρήκα χρόνο να παίξω με το παιδί μου. Έζησα από κοντά, χωρίς να λείπω στιγμή, τα δυόμιση πρώτα χρόνια της ζωής του. Θυμάμαι την πρώτη καραντίνα να είμαστε με το γιό μου και τον άντρα μου, όλη μέρα πάνω σε ένα χαλί στο σαλόνι και να παίζουμε τουβλάκια, μπάλες, να διαβάζουμε παραμύθια.. Εκεί είδα τα πρώτα του βήματα, εκεί άκουσα τα πρώτα λόγια. Μες τη μαυρίλα η καραντίνα μου έκανε ένα δώρο αναντικατάστατο. Ως δημιουργός πίεσα τον εαυτό μου, ξαναδούλεψα το Κήτος, βάλαμε μπρος την παραγωγή του. Η Ομάδα ΕΑΝ προχώρησε. Υπήρχε έμπνευση αλλά και μπόλικη δημιουργική μοναξιά. Το θέατρο είναι ομαδική υπόθεση. Μου έλειψε πολύ η ομάδα.

Είστε αισιόδοξη για το μέλλον;

Τι να απαντήσω τώρα σε αυτό… Νομίζω επειδή είμαι μητέρα δεν έχω δικαίωμα να μην είμαι έστω και λίγο αισιόδοξη. Όταν έχεις να δείξεις σε έναν άνθρωπο τον κόσμο που τον περιμένει, χρειάζεται να βρεις εκεί μέσα τα καλά. Η καθημερινότητα ωστόσο, αυτά που διαβάζω και βλέπω, το κάνουν αρκετά δύσκολο. Στο Κήτος παίζω μια περίεργη γυναικεία φιγούρα, που ψάχνει απεγνωσμένα ένα μεγαλειώδες πλάσμα για να σώσει τον κόσμο από τη δίψα του. Στ’ αλήθεια δεν πιστεύω ότι υπάρχει ένα τέτοιο μεγαλειώδες πλάσμα. Υπάρχουν όμως ακόμη άνθρωποι. Με ευαισθησία, ευγένεια, ανθρωπιά. Τους βλέπω, τους συναντώ. Και δεν είναι λίγοι. Αυτό με κάνει να ελπίζω. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι.

Συντελεστές: Σκηνοθεσία- Διασκευή: Θανάσης Ακοκκαλίδης/Μουσική Σύνθεση: Θοδωρής Οικονόμου/Εικαστική Εγκατάσταση: Σωτήρης Μελανός/Ενδυματολογία-Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα/Επιμέλεια Κίνησης- Χορογραφία: Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης- Θανάσης Ακοκκαλίδης/Ηχητική Εγκατάσταση: Νικόλας Καζάζης/Σχεδιασμός Φωτισμών: Χριστίνα Θανάσουλα/Βοηθός Σκηνοθέτη: Κυριάκος Μυστακέλης/Βοηθός Σχεδιασμού Φωτισμών:u0009Μαριέττα Παυλάκη/Φωτογραφία: Θοδωρής Δούπας/Ερμηνευτές: Μαντώ Παπαρρηγοπούλου, Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης, Τάσος Κορκός, Λυγερή Μητροπούλου, Ειρήνη Αναγνωστοπούλου

INFO: BIOS Πειραιώς 84 Main/+30 210 3425335/Ημέρες -Ώρες Παραστάσεων: Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00/Διάρκεια 70΄/Τιμή Εισιτηρίου: 15 ευρώ (κανονικό) και 10 ευρώ (φοιτητικό, ανέργων, ΑΜΕΑ, άνω των 65)/Μια παραγωγή της ομάδας ΕΑΝ/Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού & Αθλητισμού/Η παράσταση απευθύνεται σε άτομα άνω των 15 ετών

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις